Γράφει η Λίλα Τζαμούση.
Συζητώντας με έναν φίλο την ταινία, αφότου την είδα, μπερδεύτηκα πολύ.
Δεν ήξερα πώς να τον πείσω ότι, παρόλο που δεν ήταν κάτι το τρομερό, με εξέπληξε θετικά, αφού δεν ήταν και η πατάτα που περίμενα πριν πάω, διαβάζοντας απλά δυο λόγια γι’ αυτήν.
Σκέφτηκα ότι αν δε μπορώ να το εξηγήσω σε ένα μόνο άτομο, που μάλιστα με ξέρει καλά, πώς θα γράψω ένα κείμενο για τόσους άγνωστους ανθρώπους;
Τελικά κατάλαβα ότι δεν έφταιγα ούτε εγώ, ούτε ο φίλος μου, αλλά το φύλο του.
Δεν μπορούσα να τον πείσω γιατί η ταινία This Means War είναι μία μάλλον «κοριτσίστικη περιπέτεια»...
Φαίνεται κι απ’ το στόρι άλλωστε: δύο πράκτορες της CIA, κολλητοί φίλοι αλλά πολύ διαφορετικοί χαρακτήρες, ο Tuck (Tom Hardy, Warrior) και ο FDR (Chris Pine, Unstoppable), γνωρίζουν την ίδια κοπέλα, τη Lauren (Reese Witherspoon, Water for Elephants) και την ερωτεύονται.
Όταν το ανακαλύπτουν, αποφασίζουν να μην κάνει πίσω κανείς τους, αλλά να φτάσουν ως το τέλος κι όποιος τα καταφέρει, να πάρει και το κορίτσι.
Πραγματικά η υπόθεση ακούγεται γλυκανάλατη και η ταινία άλλη μία αμερικανιά.
Και είναι!
Δεν παύει, όμως, να έχει γρήγορες ατάκες με αρκετό χιούμορ, συμπαθείς ερμηνείες και ωραία ροή.
Η σκηνοθεσία, πέρα από extravagant, δεν έχει να προσφέρει και πάρα πολλά στην ανθρωπότητα, πράγμα αναμενόμενο από έναν σκηνοθέτη όπως ο McG, που οι δουλειές του στο ρόλο του παραγωγού ξεπερνούν κατά πολύ τις σκηνοθετικές του απόπειρες.
Λαμβάνοντας υπόψη, βέβαια, ότι έχουμε να κάνουμε με μία περιπέτεια και όχι κάτι παραπάνω, θεωρώ ότι το χειρίστηκε σωστά το θέμα – οι σκηνές δράσεις, παρόλο που δεν ήταν πάρα πολλές, ήταν αρκετά καλές.
Όσον αφορά στις ερμηνείες, θέλω να μιλήσω μόνο για την Chelsea Handler στον ρόλο της Trish, φίλης της Lauren, στην οποία ανατρέχει κάθε λίγο για συμβουλές.
Ομολογώ ότι δεν γνώριζα καν την ύπαρξή της, και μη έχοντας συνδέσει το πρόσωπό της με κάποιον άλλο ρόλο, μου φάνηκε ακόμα πιο πειστική στη θέση της σπιρτόζας και ετοιμόλογης φίλης, που λέει τα πράγματα με το όνομά τους, χωρίς ταμπού και ενδοιασμούς – όλοι έχουμε από μία.
Οι ατάκες της ήταν οι απολαυστικότερες της ταινίας, σε σημείο που ένιωσα ότι οι υπόλοιποι ηθοποιοί ήταν «ριγμένοι» από τον σεναριογράφο.
Σίγουρα είχε κι αυτό τη θέση του στην επιτυχία της ερμηνείας της, που έκλεψε την παράσταση.
Όσο καλοί κι αν ήταν οι πρωταγωνιστές, κατάφερε με τον δεύτερο ρόλο της να τους επισκιάσει όλους.
Η προκατάληψη απέναντι στις αμερικάνικες ταινίες του συγκεκριμένου είδους είναι σε πολύ-πολύ μεγάλο βαθμό δικαιολογημένη.
Η πλειονότητα των ταινιών που βγαίνουν στις αίθουσες είναι τουλάχιστον χάσιμο χρόνου.
Όταν, όμως, έχουμε και μερικές εξαιρέσεις να υποδείξουμε, καλό θα ήταν να ξεφορτωνόμαστε για λίγο την κάπα της κουλτούρας και να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους.
Σε κάθε περίπτωση ξέρεις τι πας να δεις και πρέπει να το παρουσιάσεις ανάλογα.
Βαρέθηκα να βλέπω κόσμο να κρυφογελάει σ’ αυτές τις κωμωδίες και τελικά να τις καταχαντακώνει επειδή δεν είναι οσκαρικές (ακριβώς αυτό που ΔΕΝ κάνουμε εδώ στο FilmBoy).
Επιτρέψτε μου, απλά, να μαρτυρήσω ότι στην δημοσιογραφική προβολή του This Means War το γέλιο ήταν συνεχές και δυνατό από όλους.
Περιμένω να δω αν αυτό θα αποτυπωθεί και στα κείμενα του καθενός.
Προφανώς και δεν μιλάμε για μία ταινία που θα σαρώσει τα βραβεία ή θα μας κάνει καλύτερους ανθρώπους, την επόμενη φορά, όμως, που κάποιος θα μου ζητήσει μια πρόταση mainstream κωμωδίας, για να περάσει ευχάριστα την ώρα του, θα έχω και άλλη μία εναλλακτική να προτείνω, εκτός από τα δύο Hangover.
Το This Means War βγαίνει στις ελληνικές αίθουσες στις 23 Φεβρουαρίου.
Δεν ήξερα πώς να τον πείσω ότι, παρόλο που δεν ήταν κάτι το τρομερό, με εξέπληξε θετικά, αφού δεν ήταν και η πατάτα που περίμενα πριν πάω, διαβάζοντας απλά δυο λόγια γι’ αυτήν.
Σκέφτηκα ότι αν δε μπορώ να το εξηγήσω σε ένα μόνο άτομο, που μάλιστα με ξέρει καλά, πώς θα γράψω ένα κείμενο για τόσους άγνωστους ανθρώπους;
Τελικά κατάλαβα ότι δεν έφταιγα ούτε εγώ, ούτε ο φίλος μου, αλλά το φύλο του.
Δεν μπορούσα να τον πείσω γιατί η ταινία This Means War είναι μία μάλλον «κοριτσίστικη περιπέτεια»...
Φαίνεται κι απ’ το στόρι άλλωστε: δύο πράκτορες της CIA, κολλητοί φίλοι αλλά πολύ διαφορετικοί χαρακτήρες, ο Tuck (Tom Hardy, Warrior) και ο FDR (Chris Pine, Unstoppable), γνωρίζουν την ίδια κοπέλα, τη Lauren (Reese Witherspoon, Water for Elephants) και την ερωτεύονται.
Όταν το ανακαλύπτουν, αποφασίζουν να μην κάνει πίσω κανείς τους, αλλά να φτάσουν ως το τέλος κι όποιος τα καταφέρει, να πάρει και το κορίτσι.
Πραγματικά η υπόθεση ακούγεται γλυκανάλατη και η ταινία άλλη μία αμερικανιά.
Και είναι!
Δεν παύει, όμως, να έχει γρήγορες ατάκες με αρκετό χιούμορ, συμπαθείς ερμηνείες και ωραία ροή.
Λαμβάνοντας υπόψη, βέβαια, ότι έχουμε να κάνουμε με μία περιπέτεια και όχι κάτι παραπάνω, θεωρώ ότι το χειρίστηκε σωστά το θέμα – οι σκηνές δράσεις, παρόλο που δεν ήταν πάρα πολλές, ήταν αρκετά καλές.
Όσον αφορά στις ερμηνείες, θέλω να μιλήσω μόνο για την Chelsea Handler στον ρόλο της Trish, φίλης της Lauren, στην οποία ανατρέχει κάθε λίγο για συμβουλές.
Ομολογώ ότι δεν γνώριζα καν την ύπαρξή της, και μη έχοντας συνδέσει το πρόσωπό της με κάποιον άλλο ρόλο, μου φάνηκε ακόμα πιο πειστική στη θέση της σπιρτόζας και ετοιμόλογης φίλης, που λέει τα πράγματα με το όνομά τους, χωρίς ταμπού και ενδοιασμούς – όλοι έχουμε από μία.
Οι ατάκες της ήταν οι απολαυστικότερες της ταινίας, σε σημείο που ένιωσα ότι οι υπόλοιποι ηθοποιοί ήταν «ριγμένοι» από τον σεναριογράφο.
Σίγουρα είχε κι αυτό τη θέση του στην επιτυχία της ερμηνείας της, που έκλεψε την παράσταση.
Όσο καλοί κι αν ήταν οι πρωταγωνιστές, κατάφερε με τον δεύτερο ρόλο της να τους επισκιάσει όλους.
Η πλειονότητα των ταινιών που βγαίνουν στις αίθουσες είναι τουλάχιστον χάσιμο χρόνου.
Όταν, όμως, έχουμε και μερικές εξαιρέσεις να υποδείξουμε, καλό θα ήταν να ξεφορτωνόμαστε για λίγο την κάπα της κουλτούρας και να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους.
Σε κάθε περίπτωση ξέρεις τι πας να δεις και πρέπει να το παρουσιάσεις ανάλογα.
Βαρέθηκα να βλέπω κόσμο να κρυφογελάει σ’ αυτές τις κωμωδίες και τελικά να τις καταχαντακώνει επειδή δεν είναι οσκαρικές (ακριβώς αυτό που ΔΕΝ κάνουμε εδώ στο FilmBoy).
Επιτρέψτε μου, απλά, να μαρτυρήσω ότι στην δημοσιογραφική προβολή του This Means War το γέλιο ήταν συνεχές και δυνατό από όλους.
Περιμένω να δω αν αυτό θα αποτυπωθεί και στα κείμενα του καθενός.
Προφανώς και δεν μιλάμε για μία ταινία που θα σαρώσει τα βραβεία ή θα μας κάνει καλύτερους ανθρώπους, την επόμενη φορά, όμως, που κάποιος θα μου ζητήσει μια πρόταση mainstream κωμωδίας, για να περάσει ευχάριστα την ώρα του, θα έχω και άλλη μία εναλλακτική να προτείνω, εκτός από τα δύο Hangover.
Το This Means War βγαίνει στις ελληνικές αίθουσες στις 23 Φεβρουαρίου.
This Means War trailer από FilmBoy-gr
1.jpg)
