Το Blade Runner αδιαμφισβήτητα ...δεν χωράει λόγια.
Οι επιρροή του στο σινεμά τεράστια - εκατοντάδες ταινίες θα σου φέρουν στο μυαλό κάτι από δαύτο.
Οι λόγοι για τους οποίους ξεχώρισε;
Άπειροι.
Δεν ήταν μόνο η μελλοντολογική νουάρ ατμόσφαιρα, οι έντονοι, μεθυστικοί neon φωτισμοί.
Δεν ήταν ούτε η εξίσου φωτεινή αλλά και γκρίζα φωτογραφία, τα πλάνα με τα σκοτεινά σοκάκια και η φουτουριστική αλλά και γκόθικ ατμόσφαιρα των κτιρίων.
Δεν ήταν το γνωστό πλάνο του ματιού, που βλέπει τη φωτιά σαν να εκρηγνύονταν μέσα του.
Δεν ήταν η μουσική του δικού μας, τιτανοτεράστιου Βαγγέλη Παπαθανασίου (a.k.a Vangelis), με την καθαρά 80's αίσθητική των συνθεσάιζερ, άλλοτε υποβλητικά μουντή και άλλοτε μελαγχολική, σαν να πετάς μαζί της στα ουράνια...
Ήταν όλα αυτά μαζί ...μα περισσότερο η απογείωση τους στο φινάλε.
Οι επιρροή του στο σινεμά τεράστια - εκατοντάδες ταινίες θα σου φέρουν στο μυαλό κάτι από δαύτο.
Οι λόγοι για τους οποίους ξεχώρισε;
Άπειροι.
Δεν ήταν μόνο η μελλοντολογική νουάρ ατμόσφαιρα, οι έντονοι, μεθυστικοί neon φωτισμοί.
Δεν ήταν ούτε η εξίσου φωτεινή αλλά και γκρίζα φωτογραφία, τα πλάνα με τα σκοτεινά σοκάκια και η φουτουριστική αλλά και γκόθικ ατμόσφαιρα των κτιρίων.
Δεν ήταν το γνωστό πλάνο του ματιού, που βλέπει τη φωτιά σαν να εκρηγνύονταν μέσα του.
Δεν ήταν η μουσική του δικού μας, τιτανοτεράστιου Βαγγέλη Παπαθανασίου (a.k.a Vangelis), με την καθαρά 80's αίσθητική των συνθεσάιζερ, άλλοτε υποβλητικά μουντή και άλλοτε μελαγχολική, σαν να πετάς μαζί της στα ουράνια...
Ήταν όλα αυτά μαζί ...μα περισσότερο η απογείωση τους στο φινάλε.
Όχι δεν μιλάω για το τελευταίο πλάνο, αλλά για το φινάλε.
Ένα τέλος που είχε τελικά πολύ μεγαλύτερη σημασία απ'το αν ο Deckard ήταν ή δεν ήταν ανδροειδές.
Το σίγουρο είναι ότι ο Rutger Hauer, στοίχειωσε μια για πάντα.
Αυτός ο συνδυασμός...
Παγωμένο δολοφονικό βλέμμα αλλά και κρυμμένο ψυχικό βάθος.
Ο Roy Batty, ίσως το πιο εξελιγμένο και ευφυές ανδροειδές που είχε απομείνει, κυνηγάει με λύσσα και μανία τον εκτελεστή του.
Δεν φοβάται, δεν τον νοιάζει τίποτα.
Ξέρει ότι του έχει απομείνει ελάχιστος χρόνος ζωής και έψαχνε τη λύτρωση.
Να βρει απαντήσεις στο ανελέητο κυνηγητό των δημιουργών του.
Τις απαντήσεις που θέλουμε όλοι.
Αυτά που αναρωτιόμαστε μια ζωή ....πόσο μάλλον στο τέλος αυτής.
Από που ήρθαμε και ποιος ο προορισμός μας;
Και το τίμημα να ζεις μέσα στο φόβο που σε κάνει σκλάβο.
Όταν μάλιστα ξέρεις, ότι δεν έχει απομείνει παρά ελάχιστος χρόνος.
Για εκείνον δεν υπήρχε φόβος, ήξερε ότι έχει προκαθορισμένο χρόνο λειτουργίας, ήξερε ότι κόντευε η ώρα του.
Και προς το τέλος, φέρεται πιο ανθρώπινα και απ'τον ίδιο του το δημιουργό ...τον άνθρωπο.
Τον αφήνει εν ζωή, αφήνοντας μαζί τα τελευταία του λόγια:
"I've seen things you people wouldn't believe.
Ένα τέλος που είχε τελικά πολύ μεγαλύτερη σημασία απ'το αν ο Deckard ήταν ή δεν ήταν ανδροειδές.
Το σίγουρο είναι ότι ο Rutger Hauer, στοίχειωσε μια για πάντα.
Αυτός ο συνδυασμός...
Παγωμένο δολοφονικό βλέμμα αλλά και κρυμμένο ψυχικό βάθος.
Ο Roy Batty, ίσως το πιο εξελιγμένο και ευφυές ανδροειδές που είχε απομείνει, κυνηγάει με λύσσα και μανία τον εκτελεστή του.
Ξέρει ότι του έχει απομείνει ελάχιστος χρόνος ζωής και έψαχνε τη λύτρωση.
Να βρει απαντήσεις στο ανελέητο κυνηγητό των δημιουργών του.
Τις απαντήσεις που θέλουμε όλοι.
Αυτά που αναρωτιόμαστε μια ζωή ....πόσο μάλλον στο τέλος αυτής.
Από που ήρθαμε και ποιος ο προορισμός μας;
Και το τίμημα να ζεις μέσα στο φόβο που σε κάνει σκλάβο.
Όταν μάλιστα ξέρεις, ότι δεν έχει απομείνει παρά ελάχιστος χρόνος.
Για εκείνον δεν υπήρχε φόβος, ήξερε ότι έχει προκαθορισμένο χρόνο λειτουργίας, ήξερε ότι κόντευε η ώρα του.
Και προς το τέλος, φέρεται πιο ανθρώπινα και απ'τον ίδιο του το δημιουργό ...τον άνθρωπο.
Τον αφήνει εν ζωή, αφήνοντας μαζί τα τελευταία του λόγια:
"I've seen things you people wouldn't believe.
Attack ships on fire off the shoulder of Orion.
I watched C-beams glitter in the dark near the Tannhauser gate.
I watched C-beams glitter in the dark near the Tannhauser gate.
All those moments will be lost in time... like tears in rain... Time to die."
Αυτή η προφορά στην τελευταία φράση ....και το βλέμμα χαμηλώνει.
Η εικόνα ακίνητοποιείται, σαν να κάνει pause.
Ο άνθρωπος στέκει μετεώρος, να κοιτάζει μα απορία το πλάσμα αυτό και η βροχή σαν ζωντανή ζωγραφιά μέσα στο πλάνο, γίνεται ένα με τον άνθρωπο.
Εκείνη όμως συνεχίζει να κυλάει ενώ μέσα της το ανδροειδές...ακίνητο...να χάνεται.
Την ίδια στιγμή ένα περιστέρι φεύγει...μαζί με αυτό, ίσως και η ψυχή.
Υπονοούμενο ότι απέκτησε έστω και μετά θάνατον, όση ανθρωπιά δεν πρόλαβε να αποκτήσει στην σύντομη ζωή του;
Και τι σημαίνει τελικά, έζησα, ένιωσα;
Τίποτα.
Μια στιγμή που χάνεται, σαν κόκος άμμου στον χρόνο.
Σαν ένα ακόμη δάκρυ, σαν μια ακόμη σταγόνα βροχής που χάνεται στη μπόρα.
Και η ζωή να συνεχίζεται.
Όλα τα παραπάνω και ίσως πολλά περισσότερα ακόμη συνοψίζονται, μέσω υπέροχων συμβολισμών.
Με τρόπο συγκινητικό, φαντασμαγορικό, μελαγχολικό.
Που πρέπει να ψάξεις πρώτα από πίσω για να δεις.
Όπως συμβαίνει και πρέπει να συμβαίνει, με κάθε καλό και διαχρονικό sci-fi...
Αυτή η προφορά στην τελευταία φράση ....και το βλέμμα χαμηλώνει.
Η εικόνα ακίνητοποιείται, σαν να κάνει pause.
Εκείνη όμως συνεχίζει να κυλάει ενώ μέσα της το ανδροειδές...ακίνητο...να χάνεται.
Την ίδια στιγμή ένα περιστέρι φεύγει...μαζί με αυτό, ίσως και η ψυχή.
Υπονοούμενο ότι απέκτησε έστω και μετά θάνατον, όση ανθρωπιά δεν πρόλαβε να αποκτήσει στην σύντομη ζωή του;
Και τι σημαίνει τελικά, έζησα, ένιωσα;
Τίποτα.
Μια στιγμή που χάνεται, σαν κόκος άμμου στον χρόνο.
Σαν ένα ακόμη δάκρυ, σαν μια ακόμη σταγόνα βροχής που χάνεται στη μπόρα.
Και η ζωή να συνεχίζεται.
Όλα τα παραπάνω και ίσως πολλά περισσότερα ακόμη συνοψίζονται, μέσω υπέροχων συμβολισμών.
Με τρόπο συγκινητικό, φαντασμαγορικό, μελαγχολικό.
Που πρέπει να ψάξεις πρώτα από πίσω για να δεις.
Όπως συμβαίνει και πρέπει να συμβαίνει, με κάθε καλό και διαχρονικό sci-fi...
1.jpg)
