Ως που μπορεί να φτάσει η γυναικεία αυταρέσκεια;
Πέρα από τον θάνατο θα λέγαμε, όπως αποδεικνύεται σε αυτή την απολαυστικά αστεία μαύρη κωμωδία.
Η ταινία πραγματεύεται την ακραία ωραιοπάθεια, τον ναρκισσισμό και την εμμονή του ανθρώπου με τα νιάτα και την ομορφιά.
Ξεκαρδιστική ταινία που ξεπέρασε το budget πάνω από $100 εκατομμύρια και έχει ένα cast σε μεγάλα κέφια.
Την ματαιόδοξη ηθοποιό b-movies Madeline (Meryl Streep) που παρακολουθεί την ομορφιά της να ξεθωριάζει σταδιακά και αντιλαμβάνεται ότι οι δυνάμεις της την εγκαταλείπουν, την συγγραφέα και άσπονδη παιδική της φίλη, Helen (Goldie Hawn) που τη ζηλεύει στο έπακρο και τον μετριοπαθή και άβουλο σύζυγό της Ernest (Bruce Wills)...
Στην ταινία δεν έχει κανείς πρόβλημα στο να αυτοσαρκαστεί.
Σε κάποια σκηνή στην αρχή της ταινίας άλλωστε βλέπουμε μια υπέρβαρη Hawn και δεν θα μπορούσα να μην αναφέρω την απρόσμενη παρουσία του Willis, ο οποίος μετά τα δύο πρώτα Die Hard, τσαλακώνει την εικόνα του σκληρού και ατρόμητου πρωταγωνιστή, υποδυόμενος τον καταπιεσμένο σύζυγο που κρατά πάντα παθητική στάση και είναι πραγματικά αγνώριστος.
Η Meryl και η Goldie που τότε είχαν καβατζάρει τα σαράντα, έχουν μπει στο πετσί του ρόλου και δίνουν ρεσιτάλ ερμηνείας, με την πρώτη να κερδίζει και μια υποψηφιότητα στις Χρυσές σφαίρες.
Από τις σπάνιες περιπτώσεις που ένα γυναικείο πρωταγωνιστικό ντουέτο έχει τόσο πολύ χημεία on screen και σιγοντάρει η μία υπέρ της άλλης με αν μη τι άλλο «θανατηφόρες» ατάκες.
Ακόμα και τα υποκοριστικά που χρησιμοποιεί η μια για να απευθυνθεί στην άλλη δεν είναι τυχαία.
Είναι η τρέλα και η κόλαση που συναντιούνται μαζί.
Αυτό δικαιολογείται, αφού η μια ονομάζεται Mad (από το Madeline) και η άλλη Hel (από το Helen), το οποίο ακούγεται ίδιο με το hell…
Αυτό λοιπόν, που έχει κανείς να περιμένει μετά τη σύγκρουση αυτών των δύο, είναι οπωσδήποτε κάτι εκρηκτικό.
Είναι πολλές οι καλές σκηνές που θα μπορούσα να επιλέξω από αυτήν την πραγματικά αγαπημένη ταινία.
Όπως π.χ. την ατμοσφαιρική σκηνή όπου η Streep πίνει το μαγικό φίλτρο-ελιξίριο της νιότης και ξανανιώνει ή την ξεκαρδιστική τελευταία σκηνή όπου οι δύο πρωταγωνίστριες έχουν μετατραπεί σε ερείπια-μαθουσάλες και τα μέλη των σωμάτων τους αποσυναρμολογούνται στην είσοδο της εκκλησίας.
Όμως θα επιλέξω την καλύτερη κατά τη γνώμη μου σκηνή της ταινίας, η οποία είναι αυτή της πάλης μεταξύ των δύο κυριών.
Σε αυτή βλέπουμε μια εκνευρισμένη Hawn να έχει μπουκάρει στη βίλα του Willis και να του ζητάει εξηγήσεις λόγω της αναβολής του σχεδίου τους, περί εξόντωσης της Streep.
Την αποκαλεί μάλιστα και κακή ηθοποιό(!)
Η Streep με τη σειρά της παίρνει την τουφέκα και βγάζει από την μέση ή μάλλον τρυπάει στη μέση (για να κυριολεκτούμε) την ανταγωνίστριά της.
Τώρα που είναι και οι δύο νεκρές (η Streep έχει πεθάνει νωρίτερα ύστερα από πτώση απ’τις σκάλες), αρπάζουν τα φτυάρια και βγάζουν όλο το μένος που έχει η μια για την άλλη.
Ο λόγος που είναι και δύο ακόμα ζωντανές είναι χάρη στο μαγικό μπουκαλάκι που έχουν ήδη πιεί.
Η σκηνή που μάχονται είναι απολαυστικότατη και καταλήγει σε ένα τρομερά αστείο διάλογο-παροξυσμό.
Στο τέλος τα βρίσκουν και αλληλοσυγχωριούνται, αφού ο θάνατος τις έφερε πιο κοντά απ’ότι φαίνεται.
Τα ειδικά εφέ δε, ήταν πρωτοποριακά για την εποχή, κερδίζοντας μάλιστα και το Oscar στην αντίστοιχη κατηγορία.
Μια too fun σκηνή λοιπόν που όσα χρόνια ακόμα κι αν περάσουν, θα βλέπεται ευχάριστα.
Loved it!
1.jpg)
