Οι Ακακίες - Las Acacias review

Γράφει η Λίλα Τζαμούση.

Τον τελευταίο καιρό έχει τύχει να δω πολλές ταινίες του λατινοαμερικάνικου κινηματογράφου, παλαιότερες και νεότερες, και δεν με έχει απογοητεύσει σχεδόν καμία. 

Δεν ξέρω πώς καταφέρνουν οι ισπανόφωνοι φίλοι μας να φτιάχνουν συνεχώς καλές ταινίες, αλλά δεν με απασχολεί κιόλας, μου αρκεί να τις απολαμβάνω στο πανί ή στη μικρή μου οθόνη χωρίς πολλές ερωτήσεις. 

Οι Ακακίες του Pablo Giorgelli από την Αργεντινή είναι από αυτές που δεν ταρακουνάνε επιφανειακά τον θεατή, αλλά στη φάση της αφομοίωσης, αφήνουν τελικά μια διαφορετική γεύση.

Ο Rubén (Germán de Silva) είναι ένας οδηγός νταλίκας. 

Μεταφέρει ξυλεία από χώρα σε χώρα για λογαριασμό κάποιας εταιρίας...

Η Jacinta (Hebe Duarte) είναι μια φτωχή Παραγουανή που επιθυμεί να φύγει για το Μπουένος Άιρες με την πέντε μηνών κόρη της, την Anahí, στην αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής. 

Η κοινή συνισταμένη των δύο είναι ο Fernando, το αφεντικό τόσο του Rubén, όσο και της μητέρας της Jacinta. 

Μεσολαβεί για την μεταφορά της Jacinta με τον Rubén στην Αργεντινή, φέρνοντας σε επαφή αυτούς τους δύο διαφορετικούς ανθρώπους. 

Το ταξίδι του διαρκεί μόνο 24 ώρες, είναι όμως αρκετό για να επιφέρει ριζικές αλλαγές κυρίως στη ζωή του Rubén. 

Δύσπιστος, σκληρός, μοναχικός, τον βλέπουμε να μεταμορφώνεται από ώρα σε ώρα σε έναν γλυκό και στοργικό άνθρωπο, δείχνοντας ότι ένας χαρακτήρας πλάθεται σχεδόν εξ ολοκλήρου από τα καθημερινά γεγονότα της ζωής του και μπορεί να διαλυθεί με την ίδια  ευκολία που φτιάχτηκε. 

Όσο κι αν προσπαθεί να αγνοήσει την ύπαρξη της Jacinta και να κλειστεί στο δικό του κόσμο, η μικρή Anahí καταφέρνει με την αθωότητα της να εισβάλλει και να φέρει τα πάνω κάτω, χτίζοντας τελικά και τη σχέση των δύο ενηλίκων.

Τον Pablo Giorgelli δεν τον γνώριζα, γι αυτό και ήμουν επιφυλακτική με τη σκηνοθεσία. 

Του βγάζω το καπέλο, όμως, γιατί κατάφερε να κάνει μία ταινία απλή, αλλά όχι απλοϊκή. 

Φαίνεται ότι η δουλειά του είναι ερασιτεχνική με την καλή έννοια, την έννοια του έρωτα για την τέχνη. 

Απαλλαγμένος από κάθε επαγγελματικό κλισέ, αιχμαλώτισε τα βλέμματα, τις εκφράσεις και τις κινήσεις των πρωταγωνιστών, αφήνοντας τη σιωπή να πει όλα αυτά που οι λέξεις αδυνατούν. 

Ίσως σε ορισμένα σημεία να γίνεται κουραστική η συνεχής απεικόνιση του αυτοκινήτου, σας υπόσχομαι, όμως, ότι οι στιγμές αυτές είναι λίγες και καθόλου αποκαρδιωτικές.

Πάντα όταν βλέπω μια ταινία με έναν συγκεκριμένο και μικρό χρονικό ορίζοντα ανάμεσα στην αρχή και το τέλος των γεγονότων – στην περίπτωσή μας το οδικό ταξίδι των 24 ωρών – προσέχω πολύ κάθε αντίδραση των χαρακτήρων, και προσπαθώ να εντοπίσω το “ατόπημα” της βιάσης ή της καθυστέρησης της εξέλιξής τους. 

Εκεί κρύβεται για μένα η επιτυχία και των ερμηνειών και της ταινίας, κατ' επέκταση. 

Ο German de Silva και η Hebe Duarte κατάφεραν να προσπεράσουν τη μικροπρέπεια μου και να θριαμβεύσουν, μεταβαίνοντας πολύ ομαλά από τις αρχικές στις τελικές τους συμπεριφορές, παρά τα μόλις 82 λεπτά της διάρκειας της ταινίας.

Αυτό που δεν με ικανοποίησε καθόλου ήταν η μετάφραση από τα ισπανικά. 

Σε μία ταινία με τόσους λίγους, αλλά καθόλου ασήμαντους διαλόγους, η μετάφραση οφείλει να είναι, αν μη τι άλλο, ακριβής, ειδικά όταν απευθύνεται σε ένα κοινό που πιθανόν δε γνωρίζει τη γλώσσα, όπως γίνεται με τα αγγλικά. 

Δεν υπήρχε κανένας λόγος να γίνει οικονομία λέξεων, παρόλο που δεν επηρεαζόταν ιδιαίτερα το νόημα των διαλόγων. 

Για να το έγραψε έτσι ο σεναριογράφος, έτσι θα έπρεπε και να έχει αποδοθεί.

Ανυπομονώ να δω τις επόμενες δουλειές του Pablo Giorgelli, μιας και το ξεκίνημά του ήταν κάτι παραπάνω από ικανοποιητικό. 

Σίγουρα έβγαλε ασπροπρόσωπους τους λατινοαμερικάνους συναδέλφους του, προσφέροντας παράλληλα και στο καλό σινεμά, εν γένει.

Βραβείο ACID, Βραβείο Νέων Κριτικών, και Χρυσή Κάμερα (Camera d’ Or για τον καλύτερο πρωτοεμφανιζόμενο σκηνοθέτη) στο 64ο Φεστιβάλ Καννών το 2011.

Στις ελληνικές αίθουσες από 22 Μαρτίου.

Las Acacias trailer (greek subs) από FilmBoy-gr

Μαρτίου 19, 2012