Γράφει η Λίλα Τζαμούση.
Δεν είχα πάρει από καλό μάτι το ντοκιμαντέρ του Γεράσιμου Ρήγα, 100.
Όταν έμαθα τι πραγματεύεται, γεννήθηκαν πολλά ερωτηματικά στο κεφάλι μου.
Πώς θα καταφέρει να είναι αμερόληπτος;
Πώς θα δείξει αντικειμενικά εικόνες από την Άμεση Δράση;
Πώς θα κερδίσει το θεατή που σχεδόν καθημερινά αμφισβητεί το ρόλο της αστυνομίας;
Οι απαντήσεις στις ερωτήσεις μου, τελικά, ήταν καλοδουλεμένες και σαφείς.
Το 100 καταγράφει την καθημερινότητα στο Κέντρο Επιχειρήσεων Άμεσης Δράσης Αττικής.
Πραγματικά πρόσωπα και πραγματικά γεγονότα ...
...συνθέτουν τα καρέ της ταινίας.
Οι κλήσεις διαδέχονται η μία την άλλη και αποτυπώνεται η διαχείρισή τους από τους αστυνομικούς.
Περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας, ληστείες, βανδαλισμοί, και όλα όσα ακούμε ή βλέπουμε κι εμείς οι ίδιοι στην Αθήνα.
Αυτό που με σόκαρε περισσότερο – και δεν το περίμενα καθόλου – ήταν τα ίδια τα περιστατικά.
Άλλο να βλέπεις ένα θρίλερ με έναν σχιζοφρενή δολοφόνο που ξεκοιλιάζει κόσμο, και άλλο να φτάνει στ’ αυτιά σου η τρεμάμενη φωνή μιας γυναίκας που την ξυλοκόπησε ο άντρας της.
Ο ρεαλισμός κυριαρχεί και είναι ωμός και εμφανής.
Ο Γεράσιμος Ρήγας κατάφερε να αποστασιοποιηθεί από την όποια ιδεολογία και να δείξει εντελώς αντικειμενικά την καθημερινότητα στη Λ. Αλεξάνδρας.
Το 100, δηλαδή, δεν θα σου αλλάξει την πρότερη άποψή σου για την αστυνομία.
Εμφανίζεται και ο πιο σκληρός και ο πιο διαλλακτικός και ο πιο ευαίσθητος.
Προσπαθεί να καλύψει όλα τα πιθανά πρόσωπα των αστυνομικών και νομίζω ότι τα πάει καλά.
Από την άλλη, βέβαια, συναντάμε και την αντιμετώπιση των πολιτών προς την αστυνομία, μέσα από τις κλήσεις τους.
Άλλοι την αμφισβητούν, άλλοι την εμπιστεύονται τυφλά.
Σε δύο σκηνές φαίνεται καθαρά η διάθεση του σκηνοθέτη να προβάλλει όλο το φάσμα αντιδράσεων των αστυνομικών.
Οι δύο μάλλον χαρακτηριστικότερες κλήσεις είναι για ενδοοικογενειακή βία και η περίπτωση διακοπής ρεύματος σε ένα σπίτι όπου ζει νεφροπαθής και χρειάζεται το ρεύμα για καθημερινή αιμοκάθαρση.
Στην πρώτη κλήση, στο πρόσωπο της αστυνομικού που ακούει την καταγγελία φαίνεται η στενοχώρια και η συμπάθεια για την κακοποιημένη γυναίκα, βλέπουμε όμως ότι καταφέρνει να κρατήσει σταθερή τη φωνή της και να βοηθήσει.
Στη δεύτερη περίπτωση η αστυνομικός που λαμβάνει την κλήση φέρεται εντελώς επαγγελματικά, λέγοντας στη μητέρα του νεφροπαθούς ότι θα έπρεπε να έχει πληρώσει το ρεύμα και παραπέμποντάς την ψυχρά στη ΔΕΗ.
Δύο όμοιες, σταθερές και απόμακρες φωνές, που όμως ταιριάζουν σε δύο εντελώς διαφορετικά φορτισμένους ανθρώπους.
Δεν μπορώ να είμαι σίγουρη για το φυσικό των αντιδράσεων των ανθρώπων που γνώριζαν ότι κινηματογραφούνται, το αποτέλεσμα, όμως, θεωρώ ότι είναι αρκετά αξιόλογο και άρτιο.
Μία πολύ καλή προσπάθεια ντοκιμαντέρ, που δεν περίμενα να με ικανοποιήσει αρχικά.
Στις ελληνικές αίθουσες από 29 Μαρτίου.
1.jpg)
