Γράφει η Πένυ Πανέ.
Οι άνθρωποι φεύγουν και αφήνουν πίσω τους μισές ζωές.
Μία μέρα επιστρέφουν για να διεκδικήσουν πίσω εκείνες τις ζωές που άφησαν.
Ξαναμπαίνουν στο ίδιο σπίτι, περπατάνε στους ίδιους δρόμους και κάθονται στην ίδια καρέκλα ενός παλιού καφενείου.
Τί γίνεται όμως με τους ανθρώπους;
Τους ανθρώπους που μία μέρα αποφάσισαν να βγάλουν από τη ζωή τους;
Τί γίνονται όλα αυτά τα χρόνια του χωρισμού; Του τίποτα;
Χωρίς ένα γράμμα, χωρίς ένα άγγιγμα, χωρίς ένα τηλεφώνημα.
Πώς μπορούν να διεκδικούν από αυτούς τους ανθρώπους;
Και τί; Με ποια δικαιώματα;
Μία τέτοια ιστορία κρύβεται στην ταινία Cirkus Columbia του Danis Tanović, σε μία από τις πιο όμορφες ταινίες που έχω δει τους τελευταίους μήνες...
Σε ένα χωριό, λοιπόν, στη Νότια Ερζεγοβίνη, λίγο πριν τον πόλεμο της Βοσνίας, ο μεσήλικας πια Divko (Miki Manojlovic), επιστρέφει μετά από 20 χρόνια μαζί με την μέλλουσα σύζυγό του και νεαρή γυναίκα Azra (Jelena Stupljanin), έχοντας σκοπό να διεκδικήσει αυτά που νομίζει πως του ανήκουν.
Γι’ αρχή το σπίτι στο οποίο ζουν η νόμιμη σύζυγός του, η Lucija (Mira Furlan), από την οποία δεν πήρε ποτέ διαζύγιο, απλά μία μέρα αποφάσισε να την εγκαταλείψει, και ο Martin (Boris Ler), ο γιος τους ο οποίος δεν έχει γνωρίσει ποτέ τον πατέρα του.
Με τη βοήθεια του δημάρχου, καταφέρνει να διώξει την νόμιμη σύζυγό του και τον γιο τους από το σπίτι και ξεκινάει την καινούργια του ζωή σε αυτό το σπίτι με την Azra.
Μόνο που τίποτα δεν του ανήκει στην πραγματικότητα.
Οι μέρες θα τα φέρουν όλα αλλιώς.
Και πρέπει επιτέλους να αντιμετώπισει τις συνέπειες των πράξεών του.
Η Lucija είναι οργισμένη, ακόμα κι αν βρισκόταν όλα αυτά τα χρόνια υπό την προστασία ενός άλλου άντρα, του στρατιωτικού Savo (Svetislav Goncic), ήταν πιστή στον σύζυγό της.
Ο Martin, είναι ένα παιδί που αγαπάει τα ραδιόφωνο, όλη του η ζωή τριγυρίζει γύρω από σήματα και κεραίες και μικρές νίκες στο πόσο μακριά κατάφερε να φτάσει η συχνότητά του.
Η Azra είναι μία νέα γυναίκα που δεν είχε υπολογίσει σωστά την απόφασή της να παντρευτεί τον Divko.
Και όσο οι ζωές αυτών των ανθρώπων συναντιούνται και μπλέκονται, η κατάσταση στη Γιουγκοσλαβία γίνεται όλο και πιο σκληρή.
Και ο πόλεμος πλησιάζει...
Η ταινία έρχεται από έναν σκηνοθέτη που αξίζει να ψάξεις, τον Danis Tanović.
Έχει καταφέρει να φτιάξει το δικό του σινεμά.
Να μπορείς να ξεχωρίσεις τον κόσμο του ανάμεσα σε χιλιάδες άλλους κόσμους.
Έχοντας πολλές υποψηφιότητες και βραβεύσεις, μεταξύ αυτών και το όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας που πήρε το 2002 για την ταινία του No Man’s Land, το 2010 επιστρέφει στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη για να γυρίσει το Cirkus Columbia, την τέταρτη μεγάλου μήκους ταινία του και για μένα την πιο όμορφη.
Από την αρχή η ατμόσφαιρα της ταινίας θα σε βάλει εκεί που θέλει.
Σ’ ένα χωριό γεμάτο με διαφορετικούς μεταξύ τους ανθρώπους, κυρίως λόγω των διαφορετικών πολιτικών πεποιήθησεων και εξελίξεων εκείνης της εποχής.
Ωστόσο θα βρεις μία ζεστή ατμόσφαιρα.
Φωτεινή και χαμογελαστή.
Χρώματα και ένα καλοκαίρι που θα σε παρασύρει.
Η φωτογραφία (Walther van den Ende) σύγχρονη, σε περίπτωση που σκέφτηκες, τί μπορεί να έρθει από τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη, σύγχρονη και όχι πλαστική, και για μένα είναι ένα μεγάλο συν.
Το σενάριο της ταινίας που βασίστηκε στο βιβλίο του Ivica Djikic σου σκιαγραφεί πραγματικούς χαρακτήρες ανθρώπων.
Δεν είναι εύκολοι άνθρωποι. Με εύκολες ιστορίες.
Με εύκολους δρόμους να διανύσουν. Έχουν ζωή.
Και τους βλέπεις να διεκδικούν τα δικαιώματά τους, να παλεύουν για ό, τι αγαπούν, για όποιον αγαπούν.
Οι διάλογοι δεν είναι κλισέ.
Καμία κλισέ δομή δεν υπάρχει στο σενάριο της ταινίας.
Και μπορεί να χαρακτηριστεί δράμα σαν θέμα αλλά εγώ λέω να στη βαφτίσω ρομαντική ταινία.
Μία ρομαντική ταινία στην οποία εισβάλλει το κωμικό στοιχείο.
Και πόσο αντιφατικό μπορεί να είναι όταν από στιγμή σε στιγμή μπορεί να σκάσει ο πόλεμος.
Όχι και τόσο!
Οι ηθοποιοί που έπαιξαν στην ταινία θα σου θυμίσουν ανθρώπους που συνάντησες σε χωριά κάποια σου καλοκαίρια.
Όσο για τους πρωταγωνιστές (Miki Manojlovic, Mira Furlan, Boris Ler, Jelena Stupljanin) έχοντας μία μοναδική φυσικότητα στον τρόπο που ερμήνευαν, ένιωθες πως σε λίγο θα βγουν από την οθόνη σου και θα σου πουν να τους ακολουθήσεις.
Όλα τα έκαναν να δείχνουν οικεία.
Η ταινία είναι μία καθαρά προσωπική ματιά στο πώς οι άνθρωποι τα κάνουν θάλασσα, στο πώς προσπαθούν να συγχωρήσουν, να καταλάβουν, να προχωρήσουν και να αποφασίσουν για το παρελθόν τους.
Και πώς, οι εξελίξεις, μπορούν να κάνουν τις καρδιές να ξαναχτυπήσουν δυνατά, αφήνοντας πίσω ακόμα και τις πιο βαριές ιστορίες.
Γιατί αυτό είμαστε!
Και χωρίς το συναίσθημα της αγάπης, δεν μπορείς να γίνεις τίποτα και δεν μπορείς να φτάσεις πουθενά.
Και αυτή την αγάπη θα τη βρεις σιγά σιγά στα πρόσωπα των πρωταγωνιστών.
Ο καθένας με τον τρόπο του.
Ο Danis Tanović σου υπενθυμίζει πώς είναι το ωραίο σινεμά, το καλό σινεμά και το προσωπικό σινεμά.
Η κάμερά του κινείται έτσι σε όλη τη διάρκεια της ταινίας.
Και αυτό δείχνει ταλέντο, δείχνει αισθητική και ιδιαίτερη ματιά.
Και στην ταινία Cirkus Columbia θα τα βρεις όλα αυτά...
Η ταινία συμμετείχε σε πολλά κινηματογραφικά φεστιβάλ, ξεκίνησε να προβάλλεται στις ευρωπαϊκές κυρίως αίθουσες την Άνοιξη του 2011 για να φτάσει στην Αμερική τον Φεβρουάριο του 2012.
Στη χώρα μας, η ταινία προβλήθηκε στο 51ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, παίρνοντας το βραβείο κοινού Fischer του τμήματος «Ματιές στα Βαλκάνια».
Circus Columbia (Cirkus Columbia) trailer από FilmBoy-gr
1.jpg)
