Γράφει η Λίλα Τζαμούση.
Γενικά δεν εμπιστεύομαι τους μεταφραστές των ταινιών.
Την αρχή την έκανε ο κύριος που μετέφρασε το Blues Brothers ως «Οι Ατσίδες Με Τα Μπλε», και έκανε αυτήν την απολαυστική κωμωδία να μοιάζει cult ταινία του ’80, με τον Πάνο Μιχαλόπουλο.
Είναι μια παραξενιά μου από τότε, να θέλω να καταλαβαίνω τη γλώσσα χωρίς να χρειάζεται να διαβάζω τους υπότιτλους.
Τα Ρώσικα, όμως, δυστυχώς δεν τα κατέχω, οπότε το Elena έπρεπε να το δω με τις κεραίες μου τεταμένες.
Η Elena και ο Vladimir είναι ένα ζευγάρι μιας κάποιας ηλικίας που γνωρίστηκαν πριν δέκα χρόνια, όταν ο Vladimir εισήχθη στο νοσοκομείο όπου η Elena δούλευε ως νοσοκόμα...
Αρχικά η Elena ήταν η αποκλειστική του και αργότερα αποφάσισαν να ζήσουν μαζί.
Έρχονται από δύο πολύ διαφορετικούς κόσμους.
Εκείνος είναι πλούσιος επιχειρηματίας με μια άσωτη κόρη που υπεραγαπά αλλά δεν βλέπει σχεδόν ποτέ, κι εκείνη μία απλή, λαϊκή γυναίκα με έναν ακαμάτη γιο, με πολλά οικονομικά προβλήματα, που επίσης υπεραγαπά και επιδιώκει να τον βλέπει αρκετά συχνά.
Όταν ο Vladimir παθαίνει ένα ξαφνικό έμφραγμα, αποφασίζει να συντάξει διαθήκη.
Το ανακοινώνει στη σύζυγό του, λέγοντας της ότι θα αφήσει τα πάντα στην κόρη του και σ’ εκείνη μόνο μία μηνιαία σύνταξη.
Η Elena πλημμυρισμένη από ποικίλα συναισθήματα αποφασίζει να τον σκοτώσει πριν αυτή η διαθήκη φτάσει στα χέρια του συμβολαιογράφου.
Καλά μέχρι εδώ.
Μόνο που τα πράγματα δεν είναι ακριβώς όπως δείχνουν.
Σίγουρα θα σχηματίσει κανείς την άποψη ότι η Elena είναι ένα τέρας, που σκοτώνει τον άνθρωπο που της πρόσφερε μια αξιοπρεπή ζωή.
Αυτό, όμως, που ουσιαστικά την οδηγεί στην απόγνωση και τη δολοφονία δεν είναι τα λεφτά – ίσως να είναι σε μικρό βαθμό, και πάλι όμως για να μπορέσει να βοηθήσει το γιο της.
Αυτό που την πόνεσε περισσότερο είναι ότι ο Vladimir δεν την υπολόγισε, τη στιγμή που εκείνη είναι καθημερινά στο πλευρό του.
Αρνείται να δει την πραγματικότητα, ότι είναι αδιάφορος στην κόρη του, δηλαδή, και πιστεύει ότι πράττει το σωστό, αφήνοντάς της τα πάντα.
Η ταινία πραγματεύεται τις ανθρώπινες σχέσεις, και θίγει το θέμα της εκδίκησης με έναν τρόπο αλλιώτικό: η ηρωίδα διαπράττει το φόνο σχεδόν καταναγκαστικά.
Έχει μετανιώσει πριν καν το κάνει.
Η Nadezhda Markina καταφέρει να αποδώσει όμως την ισορροπία μεταξύ του θυμού και της εκδίκησης της ηρωίδας της με τέτοιο τρόπο που καταφέρνει τελικά να μην δημιουργεί αποστροφή του θεατή προς αυτή.
Δύσκολο, αλλά όχι ακατόρθωτο.
Αρκετά ενδιαφέρουσα και η σκηνοθεσία του Andrei Zvyagintsev.
Κατάφερε να γεμίσει τις σιωπές της ταινίας με πολύ προσεγμένα πλάνα, δίνοντας σάρκα και οστά στο σενάριο με τον καλύτερο τρόπο.
Το Elena είναι μια ταινία που συνιστώ να τη δείτε.
Είναι μια πολύ καλή προσπάθεια που δεν ξέρω αν θα βρει την ανταπόδοση που της πρέπει, δίπλα στα μεγάλα ονόματα στις κινηματογραφικές αφίσες, παρά την προβολή της στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης τον Νοέμβριο που μας πέρασε και το βραβείο Un Certain Regard στις Κάννες.
Ελπίζω, όμως για το καλύτερο.
Το Elena θα προβάλλεται σε λίγες ελληνικές αίθουσες από 8 Μαρτίου.
Elena trailer (Greek subs) από FilmBoy-gr
1.jpg)
