Γράφει ο Κώστας Τσώκος.
Η blockbuster-ική σεζόν αρχίζει πλέον κι επισήμως.
Τα τελευταία χρόνια μάλιστα, υπερθεάματα που θα ταίριαζαν σε καλοκαιρινές προβολές, σκάνε ήδη μύτη απ΄τα τέλη Μαρτίου.
Πέρσι τέτοια εποχή είχαμε το Sucker Punch ενώ για φέτος μάς ήρθε κάτι πολύ πιο αναμενόμενο.
Το Hunger Games.
Όπως πάντα ακούγονταν πολλά ...πάρα πολλά.
Μοσχοπουλημένα βιβλία, δράση, βία, νεανικό ρομάντζο, το επόμενο franchise που θα πάρει τα σκήπτρα από Harry Potter και Twilight.
Ειδικά αυτοί οι συσχετισμοί με το Twilight ...έδιναν και έπαιρναν.
Τι ήταν όμως τελικά οι Αγώνες Πείνας;
Η blockbuster-ική σεζόν αρχίζει πλέον κι επισήμως.
Τα τελευταία χρόνια μάλιστα, υπερθεάματα που θα ταίριαζαν σε καλοκαιρινές προβολές, σκάνε ήδη μύτη απ΄τα τέλη Μαρτίου.
Πέρσι τέτοια εποχή είχαμε το Sucker Punch ενώ για φέτος μάς ήρθε κάτι πολύ πιο αναμενόμενο.
Το Hunger Games.
Όπως πάντα ακούγονταν πολλά ...πάρα πολλά.
Μοσχοπουλημένα βιβλία, δράση, βία, νεανικό ρομάντζο, το επόμενο franchise που θα πάρει τα σκήπτρα από Harry Potter και Twilight.
Ειδικά αυτοί οι συσχετισμοί με το Twilight ...έδιναν και έπαιρναν.
Τι ήταν όμως τελικά οι Αγώνες Πείνας;
Σε μια μελλοντική εποχή, αγνώστων λοιπών χρονολογικών στοιχείων, το κράτος Πάνεμ είναι ότι έχει απομείνει απ΄την Βόρεια Αμερική.
Πρωτεύουσα του είναι η Κάπιτολ, η οποία έχει υποδουλώσει τους κατοίκους των υπόλοιπων 12 περιοχών.
Μετά από μια εξέγερση της 13ης περιοχής που οδήγησε στην εξαφάνιση αυτής και των ανθρώπων της, η Capitol αποφάσισε να διεξάγει τους Αγώνες Πείνας ως μάθημα υπενθύμησης και τιμωρίας.
Απoτέλεσμα;
Ένα αγόρι κι ένα κορίτσι 12-18 χρόνων από κάθε περιοχή, επιλέγονταν με κλήρωση, τοποθετώντας τους σε τεράστια δασική έκταση και αφήνοντας τους να αλληλοσφάζονται με πάσης φύσεως όπλα.
Από σπαθιά και τόξα-βέλη μέχρι μαχαίρια και κοντάρια.
Μοναδικός σκοπός να αναδειχθεί ένας νικητής.
Μαζί με αυτόν/-ήν και οι τηλεθεάσεις.
Η Κάτνις, μια φτωχή αλλά γενναία κοπέλα απ΄την Περιοχή 12, θέλοντας να προστατεύσει την 12χρονη αδερφή της θα συμμετάσχει εθελοντικά σε αυτούς τους Αγώνες, παίρνοντας τη θέση της.
Εκεί θα αντιμετωπίσει πολλούς κινδύνους μα πάνω απ'όλα τα ζωώδη, ανθρώπινα ένστικτα επιβίωσης των νεαρών αντιπάλων της.
Άνθρωποι με τους οποίους μοιράζονται κοντινές ηλικίες και θα μπορούσαν να είναι φίλοι στην έξω ζωή.
Αρχικά να πω ότι σαν μπάσιμο σε ένα καινούριο μυθιστορηματικό σύμπαν, το 1ο Hunger Games φέρνει ικανοποιητικά εις πέρας τη δουλειά του.
Όλα είναι εκεί.
Η φασιστική πρωτεύουσα, η σκλαβωμένη κοινωνία, οι δυνάμεις καταστολής ή κοινώς μπάτσοι για να ΜΗΝ είμαστε επιεικείς.
Και φυσικά να μην ξεχνάμε τα πολυαγαπημένα media, το μέσο χειραγώγησης μιας αποχαυνωμένης κοινωνίας που αλλάζουν τα γεγονότα ή παρουσιάζουν τα δρώμενα όπως εκείνοι θέλουν.
Για κείνους οι άνθρωποι είναι απλά αναλώσιμες υπάρξεις, πιόνια και ανδρείκελα στο παιχνίδι φόβου της κοινωνίας που έχουν πλάσει.
Μια κοινωνία που όπως κάθε εξουσιαστής και φασίστας, νιώθει ασφαλής να την ελέγχει μέσω του φόβου και της πνευματικής αποχαύνωσης.
Όλα αυτά είναι δείγματα ενός ζοφερού μέλλοντος, ενός μέλλοντος που στην ουσία το ζούμε ήδη καθώς αποτελεί παρομοίωση και μεταφορά για το παρόν μας.
Μέσα σε όλα αυτά, ξεφυτρώνει και ένα σύμβολο μεταφεμινισμού στο πρόσωπο της ηρωίδας Κάτνις.
Παραμένοντας όλα αυτά στο πλαίσιο της ακίνδυνης, εφηβικής περιπέτειας.
Η φωτογραφία του Tom Stern άλλοτε σκοτεινή με σκιάσεις στα πρόσωπα, άλλοτε υπερβολικά φωτεινή όταν έβλεπες τους ανθρώπους της Capitol, τα μέρη που σύχναζαν αλλά και τις τηλεοπτικές αναμεταδόσεις.
Τα κοστούμια, τα κουρέματα και το μακιγιάζ ήταν όλα πολύ προσεγμένα, κατ'αντιστοιχία με τους χαρακτήρες.
Άνθρωποι με τους οποίους μοιράζονται κοντινές ηλικίες και θα μπορούσαν να είναι φίλοι στην έξω ζωή.
Αρχικά να πω ότι σαν μπάσιμο σε ένα καινούριο μυθιστορηματικό σύμπαν, το 1ο Hunger Games φέρνει ικανοποιητικά εις πέρας τη δουλειά του.
Όλα είναι εκεί.
Η φασιστική πρωτεύουσα, η σκλαβωμένη κοινωνία, οι δυνάμεις καταστολής ή κοινώς μπάτσοι για να ΜΗΝ είμαστε επιεικείς.
Και φυσικά να μην ξεχνάμε τα πολυαγαπημένα media, το μέσο χειραγώγησης μιας αποχαυνωμένης κοινωνίας που αλλάζουν τα γεγονότα ή παρουσιάζουν τα δρώμενα όπως εκείνοι θέλουν.
Για κείνους οι άνθρωποι είναι απλά αναλώσιμες υπάρξεις, πιόνια και ανδρείκελα στο παιχνίδι φόβου της κοινωνίας που έχουν πλάσει.
Μια κοινωνία που όπως κάθε εξουσιαστής και φασίστας, νιώθει ασφαλής να την ελέγχει μέσω του φόβου και της πνευματικής αποχαύνωσης.
Όλα αυτά είναι δείγματα ενός ζοφερού μέλλοντος, ενός μέλλοντος που στην ουσία το ζούμε ήδη καθώς αποτελεί παρομοίωση και μεταφορά για το παρόν μας.
Μέσα σε όλα αυτά, ξεφυτρώνει και ένα σύμβολο μεταφεμινισμού στο πρόσωπο της ηρωίδας Κάτνις.
Παραμένοντας όλα αυτά στο πλαίσιο της ακίνδυνης, εφηβικής περιπέτειας.
Η φωτογραφία του Tom Stern άλλοτε σκοτεινή με σκιάσεις στα πρόσωπα, άλλοτε υπερβολικά φωτεινή όταν έβλεπες τους ανθρώπους της Capitol, τα μέρη που σύχναζαν αλλά και τις τηλεοπτικές αναμεταδόσεις.
Τα κοστούμια, τα κουρέματα και το μακιγιάζ ήταν όλα πολύ προσεγμένα, κατ'αντιστοιχία με τους χαρακτήρες.
Όσο πιο κενοί, επιφανειακοί και χαζοχαρούμενοι ήταν, άλλο τόσο υπερβολικά ήταν τα ρούχα και τα βαψίματα τους, βγαλμένα από Μπαρτονικά παρδαλά σύμπαντα, όπως αυτά των Charlie and The Chocolate Factory, Alice In Wondeland.
(σ.σ. Αν και τα χρυσοβαμμένα βλέφαρα του Lenny Kravitz, ήταν πραγματικά άξια απορίας.)
Τα σκηνικά διέθεταν ποικιλία ανάλογα κι αυτά με τους ανθρώπους και τις ζωές τους.
Η πρωτόγονη άποψη και ταινία επιβίωσης επικρατούσε στις ανθρώπινες ζωές, όπως με τα δάση και τα σπίτια.
Η φαιδρότητα της Capitol ήταν πιο ντιζαινάτη και futuristic στο εξωτερικό της και μαζί με την μπατσαρία, θύμιζε μεταποκαλυπτικά σκηνικά τύπου Equilibrium ενώ στο ρετιρέ που έμεναν οι Κάτνις, Πίτα έβλεπες και πιο χρωματιστή,εναλλακτική επίπλωση.
Η μουσική του James Newton Howard δεν ξεχώριζε ιδιαίτερα και άλλοτε γίνονταν σωστή χρήση της, άλλοτε όχι.
Υπήρχαν σκηνές που ακούγονταν πιο μελό και ταίριαζ,ε σε άλλες λειτουργούσε καλύτερα η απουσία της ενώ υπήρχαν και κομμάτια που ήθελαν λίγο τονισμό συναισθήματος μέσω μουσικής.
Από τους ηθοποιούς/ρόλους ξεχώρισαν σίγουρα οι μικρότεροι ρόλοι του παρουσιαστή Stanley Tucci και του εκπαιδευτή Woody Harrelson ενώ αυτός της Elizabeth Banks, με την ψεύτικη, κενή ευγένεια έφερνε λίγο σε Nτολόρες Άμπριτζ από Harry Potter.
Οι νεαροί πρωταγωνιστές σε γενικές γραμμές ικανοποιητικοί.
Ναι, θα έλεγες ότι είναι νεανικές φατσούλες για το pre-teen κοινό του Twilight, αλλά την δουλειά τους την έκαναν.
Ξεχώρισαν η αδερφή της Κάτνις, Πρίμροουζ, ο μοχθηρός Κάτο και η μικρή, αρχικά σιωπηλή Ρου.
Όμως ...ο ρους της ιστορίας κινούνταν απ'το πρωταγωνιστικό ζευγάρι.
Οι Lawrence, Hutcherson διέθεταν ικανοποιητική χημεία, με την Lawrence όχι απλά να ξεχωρίζει αλλά να ακτινοβολεί!
(σ.σ. Αν και τα χρυσοβαμμένα βλέφαρα του Lenny Kravitz, ήταν πραγματικά άξια απορίας.)
Τα σκηνικά διέθεταν ποικιλία ανάλογα κι αυτά με τους ανθρώπους και τις ζωές τους.
Η πρωτόγονη άποψη και ταινία επιβίωσης επικρατούσε στις ανθρώπινες ζωές, όπως με τα δάση και τα σπίτια.
Η φαιδρότητα της Capitol ήταν πιο ντιζαινάτη και futuristic στο εξωτερικό της και μαζί με την μπατσαρία, θύμιζε μεταποκαλυπτικά σκηνικά τύπου Equilibrium ενώ στο ρετιρέ που έμεναν οι Κάτνις, Πίτα έβλεπες και πιο χρωματιστή,εναλλακτική επίπλωση.
Η μουσική του James Newton Howard δεν ξεχώριζε ιδιαίτερα και άλλοτε γίνονταν σωστή χρήση της, άλλοτε όχι.
Υπήρχαν σκηνές που ακούγονταν πιο μελό και ταίριαζ,ε σε άλλες λειτουργούσε καλύτερα η απουσία της ενώ υπήρχαν και κομμάτια που ήθελαν λίγο τονισμό συναισθήματος μέσω μουσικής.
Από τους ηθοποιούς/ρόλους ξεχώρισαν σίγουρα οι μικρότεροι ρόλοι του παρουσιαστή Stanley Tucci και του εκπαιδευτή Woody Harrelson ενώ αυτός της Elizabeth Banks, με την ψεύτικη, κενή ευγένεια έφερνε λίγο σε Nτολόρες Άμπριτζ από Harry Potter.
Οι νεαροί πρωταγωνιστές σε γενικές γραμμές ικανοποιητικοί.
Ναι, θα έλεγες ότι είναι νεανικές φατσούλες για το pre-teen κοινό του Twilight, αλλά την δουλειά τους την έκαναν.
Ξεχώρισαν η αδερφή της Κάτνις, Πρίμροουζ, ο μοχθηρός Κάτο και η μικρή, αρχικά σιωπηλή Ρου.
Όμως ...ο ρους της ιστορίας κινούνταν απ'το πρωταγωνιστικό ζευγάρι.
Οι Lawrence, Hutcherson διέθεταν ικανοποιητική χημεία, με την Lawrence όχι απλά να ξεχωρίζει αλλά να ακτινοβολεί!
Γενναία και ευάλωτη, πολεμίστρια αλλά και τρυφερή, την χάζευες όταν γίνονταν πιο κυρία με τα φορέματα της.
Μα ακόμα περισσότερο την θαύμαζες όταν προσπαθούσε να επιβιώσει κρατώντας αγέρωχα το τόξο της, όταν ωρύονταν, όταν έκλαιγε ...παντού βασικά!
Όλα καλά, όλα πρίμα, οπότε τι έφταιγε;
Η σκηνοθεσία ...που αναμφίβολα δίχασε.
Ο Gary Ross των Pleasantville, Seabiscuit, φαίνεται να σεβάστηκε το υλικό του και να το ανέλαβε με τη δέουσα φροντίδα.
Έτσι εδώ είχαμε μια ολίγον mainstream μα κυρίως εναλλακτική σκηνοθετική άποψη.
Το συνεχές τρεμοπαίξιμο της κάμερας σε συνδυασμό με τα κοντινά στα πρόσωπα, κατάφερνε να προσδώσει την απαιτούμενη βαρύτητα στα συναισθήματα των χαρακτήρων.
Μάλιστα σε μια δυο σκηνές που η Κάτνις βρίσκονταν σε συναισθηματική σύγχυση ή έβλεπε παραισθήσεις, υπήρχαν και επιρροές από βωβό κινηματογράφο.
Κάτι που λειτουργούσε επάξια, καθώς έβγαζε περισσσότερη ένταση να μην ακούς φωνές και απλώς να βλέπεις χείλη και μάτια να κουνιούνται έντονα.
Απ΄την άλλη, η όλη τρεμάμενη άποψη αποτύγχανε παντελώς στις σκηνές δράσης, οι οποίες απλά δεν υπήρχαν ...και όχι με καλή έννοια που λέμε...
Λίγο κυνηγητό, λίγες συγκρούσεις και καταστροφές, κανένα μα κανένα όμως feeling.
Μιλάμε για ένα θέμα και μια ιστορία επιβίωσης με εφήβους που αλληλοσκοτώνονται.
Αντί να ζουν τη ζωή τους αθώα και ανέμελα, να θυσιάζονται στο βωμό της εξουσίας και της τρομολαγνείας και να μεταμορφώνονται σε ζώα.
Θέαμα σκληρό και απάνθρωπο, που ενώ δεν έχει ανάγκη το σπλάτερ, έχει ανάγκη το feeling.
Το μόνο που θα νιώσετε όμως εκεί, είναι να σας κρατάει κάποιος το κεφάλι από πίσω και να σας το κουνάει μετά μανίας, δεξιά κι αριστερά.
Μα ακόμα περισσότερο την θαύμαζες όταν προσπαθούσε να επιβιώσει κρατώντας αγέρωχα το τόξο της, όταν ωρύονταν, όταν έκλαιγε ...παντού βασικά!
Όλα καλά, όλα πρίμα, οπότε τι έφταιγε;
Η σκηνοθεσία ...που αναμφίβολα δίχασε.
Ο Gary Ross των Pleasantville, Seabiscuit, φαίνεται να σεβάστηκε το υλικό του και να το ανέλαβε με τη δέουσα φροντίδα.
Έτσι εδώ είχαμε μια ολίγον mainstream μα κυρίως εναλλακτική σκηνοθετική άποψη.
Το συνεχές τρεμοπαίξιμο της κάμερας σε συνδυασμό με τα κοντινά στα πρόσωπα, κατάφερνε να προσδώσει την απαιτούμενη βαρύτητα στα συναισθήματα των χαρακτήρων.
Μάλιστα σε μια δυο σκηνές που η Κάτνις βρίσκονταν σε συναισθηματική σύγχυση ή έβλεπε παραισθήσεις, υπήρχαν και επιρροές από βωβό κινηματογράφο.
Κάτι που λειτουργούσε επάξια, καθώς έβγαζε περισσσότερη ένταση να μην ακούς φωνές και απλώς να βλέπεις χείλη και μάτια να κουνιούνται έντονα.
Απ΄την άλλη, η όλη τρεμάμενη άποψη αποτύγχανε παντελώς στις σκηνές δράσης, οι οποίες απλά δεν υπήρχαν ...και όχι με καλή έννοια που λέμε...
Λίγο κυνηγητό, λίγες συγκρούσεις και καταστροφές, κανένα μα κανένα όμως feeling.
Μιλάμε για ένα θέμα και μια ιστορία επιβίωσης με εφήβους που αλληλοσκοτώνονται.
Αντί να ζουν τη ζωή τους αθώα και ανέμελα, να θυσιάζονται στο βωμό της εξουσίας και της τρομολαγνείας και να μεταμορφώνονται σε ζώα.
Θέαμα σκληρό και απάνθρωπο, που ενώ δεν έχει ανάγκη το σπλάτερ, έχει ανάγκη το feeling.
Το μόνο που θα νιώσετε όμως εκεί, είναι να σας κρατάει κάποιος το κεφάλι από πίσω και να σας το κουνάει μετά μανίας, δεξιά κι αριστερά.
Κακά τα ψέμματα, σε γενικές γραμμές ήταν μια ταινία κυρίως στηριζόμενη στην Lawrence.
Αν δεν υπήρχε αυτή η κοπέλα που όσο πάει ομορφαίνει και ωριμάζει ερμηνευτικά, η ταινία δεν θα είχε ούτε ελάχιστη ψυχή και θα φαίνονταν πολύ πιο κλισέ και συνηθισμένη.
Θετικό ότι τα σχεδόν 140' λεπτά κύλισαν σχετικά αβίαστα.
Αρκετά όμως απ΄τα υπόλοιπα δρώμενα πέρναγαν αδιάφορα και αναλώσιμα.
Πρωτοτυπία στην τέχνη και στα blockbuster, δύσκολα βρίσκεις πλέον.
Μιλάμε για μια ταινία πολύ πιο νεανική και ακίνδυνη παρ'όλα τα μεταφεμινιστικά και κοινωνικοπολιτικά της νοήματα.
Γι'αυτό και στην τελική δεν είχε καμία σχέση με Battle Royale.
Ελπίδες για τη συνέχεια υπάρχουν.
Χωρίς να ήταν αριστούργημα ή αρκετά πρωτότυπο, έμοιαζε περισσότερο κοντά στα τελευταία, σκοτεινότερα Harry Potter παρά στο Twilight.
Παραμένει όμως μια ταινία για το νεανικό κοινό των προαναφερόμενων.
Ίσως ήθελε απλά έναν σκηνοθέτη διατεθειμένο να πάρει περισσότερα ρίσκα και να την κάνει πραγματικά σκοτεινή, ιδιαίτερη και με βάθος.
Άλλη φορά πιο πολλά ρίσκα και, πέραν της Κάτνις δουλέψτε περισσότερο και τα υπόλοιπα κομμάτια.
Γιατί με τόσο hype, υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να αφήνει φαν και μη φαν εξίσου ανικανοποίητους.
Υ.Γ.:Hint!
Αν πάτε σε multiplex φροντίστε να μασουλάτε δυνατά τα ποπ κορν σας.
Κι αυτό για να μην ακούτε τα πορωμένα πιτσιρίκια δίπλα σας, που είχαν διαβάσει το βιβλίο και κόντευαν να σου εξιστορήσουν όλες τις εξελίξεις.
Αν δεν υπήρχε αυτή η κοπέλα που όσο πάει ομορφαίνει και ωριμάζει ερμηνευτικά, η ταινία δεν θα είχε ούτε ελάχιστη ψυχή και θα φαίνονταν πολύ πιο κλισέ και συνηθισμένη.
Θετικό ότι τα σχεδόν 140' λεπτά κύλισαν σχετικά αβίαστα.
Αρκετά όμως απ΄τα υπόλοιπα δρώμενα πέρναγαν αδιάφορα και αναλώσιμα.
Πρωτοτυπία στην τέχνη και στα blockbuster, δύσκολα βρίσκεις πλέον.
Μιλάμε για μια ταινία πολύ πιο νεανική και ακίνδυνη παρ'όλα τα μεταφεμινιστικά και κοινωνικοπολιτικά της νοήματα.
Γι'αυτό και στην τελική δεν είχε καμία σχέση με Battle Royale.
Ελπίδες για τη συνέχεια υπάρχουν.
Χωρίς να ήταν αριστούργημα ή αρκετά πρωτότυπο, έμοιαζε περισσότερο κοντά στα τελευταία, σκοτεινότερα Harry Potter παρά στο Twilight.
Παραμένει όμως μια ταινία για το νεανικό κοινό των προαναφερόμενων.
Ίσως ήθελε απλά έναν σκηνοθέτη διατεθειμένο να πάρει περισσότερα ρίσκα και να την κάνει πραγματικά σκοτεινή, ιδιαίτερη και με βάθος.
Άλλη φορά πιο πολλά ρίσκα και, πέραν της Κάτνις δουλέψτε περισσότερο και τα υπόλοιπα κομμάτια.
Γιατί με τόσο hype, υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να αφήνει φαν και μη φαν εξίσου ανικανοποίητους.
Υ.Γ.:Hint!
Αν πάτε σε multiplex φροντίστε να μασουλάτε δυνατά τα ποπ κορν σας.
Κι αυτό για να μην ακούτε τα πορωμένα πιτσιρίκια δίπλα σας, που είχαν διαβάσει το βιβλίο και κόντευαν να σου εξιστορήσουν όλες τις εξελίξεις.
The Hunger Games trailer 2 από FilmBoy-gr
1.jpg)
