Γράφει ο Γιώργος Καραμάνος.
Το John Carter είναι ομολογουμένως μια από τις ταινίες που η Walt Disney πόνταρε πολλά, αν αναλογιστεί κανείς την εντυπωσιακή προώθηση της τόσο σε παγκόσμιο επίπεδο όσο και στην Ελλάδα.
Ουσιαστικά πρόκειται για την μεταφορά του μυθιστορήματος επιστημονικής φαντασίας του Edgar Rice Burroughs με τις απαραίτητες σεναριακές μετατροπές έτσι ώστε να ταιριάξει στην μεγάλη οθόνη.
Όμως το εγχείρημα της Walt Disney τα κατάφερε;
Εάν ρωτάτε έμενα, θα σας πω ένα τρανταχτό όχι.
Η ταινία ξεκινά με τον αγαπημένο ανιψιό του John Carter να κατευθύνεται στην βίλα του θειου του, κάπου στις αρχές του 20ου αιώνα...
Ο John πλέον έχει πεθάνει και ο ανιψιός του είναι ο κληρονόμος της μεγάλης του περιουσίας.
Καθώς εξερευνεί το χαώδες σπίτι ανακαλύπτει πως ο θειος του έκανε μια έρευνα πριν πεθάνει.
Κάπου ανάμεσα στα χαρτιά βρίσκει και ένα τετράδιο.
Το τετράδιο στο οποίο o John Carter (Taylor Kitsch, The Bang Bang Club) είχε γράψει όλη την ιστορία του.
Έτσι μεταφερόμαστε πίσω στο χρόνο καθώς ο νεαρός κληρονόμος αρχίζει να εξιστορεί τα γεγονότα.
Η Αμερική τότε έμοιαζε περισσότερο με την άγρια δύση και ο John Carter ήταν ένας μισότρελος πρώην στρατιώτης που αναζητούσε χρυσάφι σε μια σπήλια.
Μετά από μισή ώρα παρακολούθησης ενός - ασχέτου με την ταινία - western για το τι γινόταν τότε, ο John καταλήγει σε μια μάχη μεταξύ ινδιάνων και αμερικανών στρατιωτών και στην προσπάθεια του να κρυφτεί ανακαλύπτει αυτή την σπήλια την όποια έψαχνε.
Ωστόσο αυτό που δεν ήξερε είναι πως η σπήλια δεν έκρυβε χρυσάφι, αλλά κάτι πολύ πιο σκοτεινό.
Ήταν μια δίοδος.
Αφού σκοτώνει λοιπόν έναν μοναχό που βρίσκεται στην σπήλια, πέφτει στα χέρια του κάτι σαν μενταγιόν και αυτόματα μεταφέρετε σε έναν άλλο πλανήτη, τον Άρη.
Στην αρχή δεν ξέρει πώς να κινηθεί, λόγο της βαρύτητας, ώσπου πέφτει στα χέρια μιας φυλής πράσινων τεράτων.
Είναι τυχερός όμως γιατί αυτή η αρχική του αδυναμία να συμπεριφερθεί μέσα σε αυτό το χωρίς βαρύτητα περιβάλλον γίνεται πλεονέκτημα για αυτόν και αρχίζει να αναπτύσσει ιδιαίτερες δυνάμεις.
Μπορεί να κάνει τεράστια άλματα αλλά και να είναι πολύ πιο δυνατός.
Έτσι, μια μέρα ενώ αυτή η φυλή δέχεται επίθεση από τους πανίσχυρους κακούς του έργου εκείνος ελευθερώνεται και εξολοθρεύει ολόκληρο τον στόλο των αντιπάλων.
Τότε είναι που κατακτά και τον σεβασμό των πράσινων τεράτων και δένεται μαζί τους.
Όμως, από αυτή την μάχη ο John Carter δεν κέρδισε μονό αυτό.
Επίσης γνώρισε και την Dejan Thoris (Lynn Collins, Angels Crest), την πριγκίπισσα του βασιλείου του Helium, που θέλει να παντρευτεί ο κακός της υπόθεσης. (καλά το καταλάβατε υπάρχει και love story στην μέση).
Έτσι, αρχίζει τον αγώνα του κατά των εχθρών προσπαθώντας να σώσει την βασίλισσα του και την τερατόμορφη φυλή που τον βοήθησε.
Πάνω κάτω αυτό είναι το σενάριο και κάπως έτσι κυλάει και η υπόλοιπη ταινία, με αυτό το μοτίβο.
Όπως καταλάβατε είναι ένα αναμενόμενο hero σενάριο που δεν έχει να προσφέρει ιδιαίτερες ανατροπές.
Φυσικά αυτό δεν είναι και ιδιαίτερο πρόβλημα αφού κανείς δεν περιμένει κάτι διαφορετικό από μια κλασσική περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας.
Το πρόβλημα το εντοπίζω κυρίως στους χαρακτήρες του έργου που δεν είναι καθόλου δουλευμένοι.
Ο John Carter δεν είναι ξεκάθαρα ένας θαρραλέος ήρωας που θα θυσιαζόταν για τους άλλους (π.χ Superman) ούτε ένας γοητευτικός αντιήρωας (π.χ Iron Man).
Αντίθετα μάλιστα, ακροβατεί στο να χαρακτηριστεί απλά αδιάφορος.
Το ίδιο συμβαίνει και με τον κακό της υπόθεσης (Mark Strong, Tinker Tailor Soldier Spy) ο οποίος πραγματικά δεν τα καταφέρνει καθόλου.
Δεν σου βγάζει ούτε κάτι το σιχαμένο, αλλά ούτε και κάτι το μοχθηρό.
Αντίθετα δε, στις περισσότερες σκηνές της ταινίας είναι καθοδηγούμενος από κάποιους άλλους.
Το ίδιο περίπου συμβαίνει και με την σκηνοθεσία.
Ο Andrew Stanton ούτε απογοητεύει αλλά ούτε σε κερδίζει.
Έχουμε εξαιρετικά σχεδιασμένα τέρατα, αληθοφανή τόπια που ζωντανεύουν τον Άρη στα μάτια μας και κάποια εντυπωσιακά πλανά, αλλά από ταινία της Disney περιμένεις περισσότερα στα τεχνικά χαρακτηριστικά.
Όμως, όσο περίεργο και αν ακούγεται, αυτό που με παραξένευσε ιδιαίτερα ήταν το 3D.
Δεν μπορούσα να το πιστέψω πως η Disney έκανε τέτοιας ποιότητας 3D.
Σε καμιά περίπτωση δεν σε εντυπωσιάζει και μάλιστα μερικές φόρες το ξεχνάς τελείως πως βλέπεις ταινία "τριών διαστάσεων".
Όσο καλοσχεδιασμένα είναι τα τέρατα, τόσο αδιάφορο είναι το 3D αυτής της κατά τ' άλλα φαντασμαγορικής περιπέτειας.
Επιτρέψτε μου να μην αναφερθώ σε λεπτομέρειες όπως το cast, την φωτογραφία και το soundtrack αφού τίποτα απ'όλα αυτά συνεισφέρει ουσιαστικά στην ταινία.
Το μόνο που μπορώ να σας αποκαλύψω είναι πως ο Taylor Kitsch δεν τα καταφέρνει και τόσο καλά ως super hero.
Μου θύμισε ένα υβρίδιο ανάμεσα σε Thor και Prince Of Persia που εμπλέκεται σε μια ...διαγαλαξιακή περιπέτεια.
Ουσιαστικά το μόνο που πραγματικά θα σας κερδίσει είναι το υπέροχο τετράποδο τερατάκι-κατοικίδιο του John Carter που κλέβει την παράσταση σε κάθε ευκαιρία που βρίσκει.
Όσοι έλπιζαν σε ένα νέο Avatar θα απογοητευτούν σίγουρα.
Δεν ήταν ένα κακό hero movie, αλλά μέσα σε αυτόν τον χαμό από reboot διάσημων ηρώων και την δημιουργία όλο και περισσότερων ταινιών με υπερήρωες, απλά δεν έχει ελπίδα.
Απ'ότι φαίνεται ο John Carter θα παραμείνει ένας αφανής και άγνωστος υπερήρωας στο ευρύ κοινό.
Ή τουλάχιστον θα ξεχαστεί τόσο γρήγορα όσο και εμφανίστηκε στον κόσμο της μεγάλης οθόνης.
Θα προβληθεί στο SFF-Rated Athens τη Τετάρτη 7 Μαρτίου, ενώ στις αίθουσες από 8 Μαρτίου
John Carter trailer από FilmBoy-gr
1.jpg)
