Γράφει η Λίλα Τζαμούση.
Στο δυτικό κόσμο, η ισότητα των δύο φύλων έχει επιτευχθεί εδώ και δεκαετίες – τουλάχιστον σε θεωρητικό επίπεδο.
Στην Ανατολή όμως, και ιδιαίτερα στις μουσουλμανικές κοινωνίες, τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά.
Τόσο κοντά, αλλά ταυτόχρονα τόσο μακριά μας, επικρατούν καταστάσεις που δυσκολευόμαστε να τις κατανοήσουμε, πόσω μάλλον να τις αποδεχτούμε.
Το La Source De Femmes είναι μια ταινία για τη μάχη των φύλων, και με δεδομένο ότι λαμβάνει χώρα σε ένα απομακρυσμένο αραβικό χωριό, θα λέγαμε ότι οι άνδρες παίζουν εντός έδρας...
Όλα ξεκινούν όταν μία νεαρή έγκυος σκοντάφτει και αποβάλλει, κατά τη διάρκεια της καθημερινής υποχρέωσης των γυναικών να κουβαλούν πόσιμο νερό στο χωριό από μία μακρινή πηγή.
Η Leila (Leila Bekhti), μία τολμηρή, σύγχρονη Λυσιστράτη, δράττεται της ευκαιρίας και προτείνει στις συγχωριανές της να μιλήσουν στους άνδρες τους, ώστε να επωμιστούν εκείνοι την ευθύνη του νερού, αφού όλες έχουν αποβάλλει κάποιο παιδί κατά τη διάρκεια της συγκεκριμένης εργασίας.
Σίγουρες όμως, ότι οι άνδρες δε θα το δεχτούν, αποφασίζουν σεξουαλική αποχή, έως ότου το αίτημά τους γίνει δεκτό.
Στο πλευρό της βρίσκεται η σοφή γιαγιά Καραμπίνα (Biyouna), όπως την αποκαλούν, που τη βοηθάει να αντιμετωπίσει την κατακραυγή των ανδρών, αλλά και των υποταγμένων γυναικών που δεν ακολούθησαν το τόλμημά της, αλλά και ο Sami (Saleh Bakri), ο άνδρας της, ο μοναδικός μορφωμένος και ανοιχτόμυαλος νέος του χωριού.
Λάδι στη φωτιά θα ρίξει και η άφιξη του Soufiane (Malek Akhmiss), ενός δημοσιογράφου, που έρχεται στο χωριό με την πρόφαση μιας έρευνάς για τα έντομα και την ξηρασία, αλλά αποτελεί τον πρώτο έρωτα της Leila, ο οποίος την εγκατέλειψε όταν ήταν 15.
Ο χαρακτήρας της Leila είναι πολύ μαχητικός και συγκεντρώνει στοιχεία από διάφορες ηρωίδες, με απόλυτη ισορροπία, όμως, έτσι ώστε να μην θυμίζει καμία σε υπερβολικό βαθμό.
Έχει πείσμα, δεν τα παρατάει μέχρι να πετύχει το σκοπό της και δε διστάζει να τα βάλει με τους «άρχοντες» του χωριού, τα αρσενικά.
Πέρα από την καταφανή αναφορά στη Λυσιστράτη του Αριστοφάνη, εμένα προσωπικά μου θύμισε πάρα πολύ την Vianne της Juliette Binoche στο Chocolat.
Είναι κι εκείνη μια «ξένη» (ο άνδρας της ήταν που την έφερε στο χωριό), που ήρθε να ταρακουνήσει τα ήρεμα νερά μιας πολύ μικρής κοινωνίας, για να την κάνει καλύτερη.
Η Leila δεν γίνεται να μην κερδίσει τη συμπάθεια του κοινού, ιδιαίτερα όταν μιλάει στον Ιμάμη της κοινότητας (ο οποίος επιτρέπει στους άνδρες να χτυπούν τις γυναίκες τους), και με φράσεις του ίδιου του Κορανίου, υποστηρίζει το λόγο της, μην αφήνοντας έτσι κανένα περιθώριο στον σοφό (;) γέροντα να την αμφισβητήσει.
Η κούκλα Leila Bekhti κρατάει σχεδόν όλη την ταινία στους ώμους της, με μία μικρή βοήθεια από την απολαυστική Biyouna στο ρόλο της γιαγιάς, και τα καταφέρνει περίφημα.
Η εξαιρετική σκηνοθεσία και η φωτογραφία έδωσαν δικαίως μία υποψηφιότητα στον Radu Mihaileanu στο φεστιβάλ των Καννών, που «δυστυχώς» έτυχε σε μία χρονιά αρκετά καλής κινηματογραφικής σοδειάς, και δεν κατάφερε να αποσπάσει το βραβείο.
Τα αμέτρητα χρώματα στην ταινία, δεν άφηναν το μάτι σε ησυχία, χωρίς όμως να το κουράζουν, παρά τη μεγάλη διάρκεια των δύο-και-κάτι ωρών.
Πέρα όμως από τις πολύ καλές ερμηνείες και τη σκηνοθεσία, είναι το διδακτικό περιεχόμενο που κάνει την ταινία αξιοπρόσεχτη.
Πράγματα που εμείς παίρνουμε σαν δεδομένα, είναι άλλοι που δίνουν μεγάλο κομμάτι της ζωής τους για να τα αποκτήσουν.
Και είναι πράγματα πολύ απλά και συνάμα αναγκαία, όπως η αξιοπρέπεια ή το νερό.
Στις ελληνικές αίθουσες από 15 Μαρτίου.
Τόσο κοντά, αλλά ταυτόχρονα τόσο μακριά μας, επικρατούν καταστάσεις που δυσκολευόμαστε να τις κατανοήσουμε, πόσω μάλλον να τις αποδεχτούμε.
Το La Source De Femmes είναι μια ταινία για τη μάχη των φύλων, και με δεδομένο ότι λαμβάνει χώρα σε ένα απομακρυσμένο αραβικό χωριό, θα λέγαμε ότι οι άνδρες παίζουν εντός έδρας...
Όλα ξεκινούν όταν μία νεαρή έγκυος σκοντάφτει και αποβάλλει, κατά τη διάρκεια της καθημερινής υποχρέωσης των γυναικών να κουβαλούν πόσιμο νερό στο χωριό από μία μακρινή πηγή.
Η Leila (Leila Bekhti), μία τολμηρή, σύγχρονη Λυσιστράτη, δράττεται της ευκαιρίας και προτείνει στις συγχωριανές της να μιλήσουν στους άνδρες τους, ώστε να επωμιστούν εκείνοι την ευθύνη του νερού, αφού όλες έχουν αποβάλλει κάποιο παιδί κατά τη διάρκεια της συγκεκριμένης εργασίας.
Σίγουρες όμως, ότι οι άνδρες δε θα το δεχτούν, αποφασίζουν σεξουαλική αποχή, έως ότου το αίτημά τους γίνει δεκτό.
Στο πλευρό της βρίσκεται η σοφή γιαγιά Καραμπίνα (Biyouna), όπως την αποκαλούν, που τη βοηθάει να αντιμετωπίσει την κατακραυγή των ανδρών, αλλά και των υποταγμένων γυναικών που δεν ακολούθησαν το τόλμημά της, αλλά και ο Sami (Saleh Bakri), ο άνδρας της, ο μοναδικός μορφωμένος και ανοιχτόμυαλος νέος του χωριού.
Ο χαρακτήρας της Leila είναι πολύ μαχητικός και συγκεντρώνει στοιχεία από διάφορες ηρωίδες, με απόλυτη ισορροπία, όμως, έτσι ώστε να μην θυμίζει καμία σε υπερβολικό βαθμό.
Έχει πείσμα, δεν τα παρατάει μέχρι να πετύχει το σκοπό της και δε διστάζει να τα βάλει με τους «άρχοντες» του χωριού, τα αρσενικά.
Πέρα από την καταφανή αναφορά στη Λυσιστράτη του Αριστοφάνη, εμένα προσωπικά μου θύμισε πάρα πολύ την Vianne της Juliette Binoche στο Chocolat.
Είναι κι εκείνη μια «ξένη» (ο άνδρας της ήταν που την έφερε στο χωριό), που ήρθε να ταρακουνήσει τα ήρεμα νερά μιας πολύ μικρής κοινωνίας, για να την κάνει καλύτερη.
Η Leila δεν γίνεται να μην κερδίσει τη συμπάθεια του κοινού, ιδιαίτερα όταν μιλάει στον Ιμάμη της κοινότητας (ο οποίος επιτρέπει στους άνδρες να χτυπούν τις γυναίκες τους), και με φράσεις του ίδιου του Κορανίου, υποστηρίζει το λόγο της, μην αφήνοντας έτσι κανένα περιθώριο στον σοφό (;) γέροντα να την αμφισβητήσει.
Η εξαιρετική σκηνοθεσία και η φωτογραφία έδωσαν δικαίως μία υποψηφιότητα στον Radu Mihaileanu στο φεστιβάλ των Καννών, που «δυστυχώς» έτυχε σε μία χρονιά αρκετά καλής κινηματογραφικής σοδειάς, και δεν κατάφερε να αποσπάσει το βραβείο.
Τα αμέτρητα χρώματα στην ταινία, δεν άφηναν το μάτι σε ησυχία, χωρίς όμως να το κουράζουν, παρά τη μεγάλη διάρκεια των δύο-και-κάτι ωρών.
Πέρα όμως από τις πολύ καλές ερμηνείες και τη σκηνοθεσία, είναι το διδακτικό περιεχόμενο που κάνει την ταινία αξιοπρόσεχτη.
Πράγματα που εμείς παίρνουμε σαν δεδομένα, είναι άλλοι που δίνουν μεγάλο κομμάτι της ζωής τους για να τα αποκτήσουν.
Και είναι πράγματα πολύ απλά και συνάμα αναγκαία, όπως η αξιοπρέπεια ή το νερό.
Στις ελληνικές αίθουσες από 15 Μαρτίου.
Η Πηγή των Γυναικών - La Source des Femmes trailer από FilmBoy-gr
1.jpg)
