Γράφει ο Γιώργος Καραμάνος.
Και εκεί που βλέπεις τα Oscar και όλους τους διάσημους ηθοποιούς του Hollywood να παρελαύνουν και να βραβεύονται, εμφανίζονται και κάποιες μικρές εκπλήξεις από την Γαλλία που σε ξαφνιάζουν.
Και δεν αναφέρομαι στο The Artist, αλλά σε μια άλλη γαλλική ταινία, στο Χιόνια στο Κιλιμάντζαρο.
Νομίζω πως οι λάτρεις του Ευρωπαϊκού σινεμά θα βρουν ο,τι αναζητούν σε αυτό το έργο.
Και το γνωρίζω πως δεν συνηθίζω να ξεκινώ διθυραμβικά τις κριτικές μου, αλλά όταν γίνεται μια τόσο τίμια προσπάθεια από μια καθαρά ανεξάρτητη Γαλλική παράγωγη δυο πράγματα μπορώ να πω.
Ένα μπράβο και ένα γιατί.
Ένα μπράβο σε αυτούς και ένα γιατί σε εμάς, που δεν μπορούμε να κάνουμε τέτοιου τύπου ταινίες συχνά...
Όμως για να καταλάβετε τι εννοώ, ας σας δώσω μια ιδέα από το σενάριο.
Ένας μεσήλικας εργάτης ναυπηγικής εταιρίας, ο Michel (Jean Pierre-Darroussin, L'Immortel), θέλοντας να φερθεί δίκαια απέναντι στους συναδέλφους του κάνει μια κλήρωση για να αποφασίσει ποιοι θα απολυθούν, αφού οι περικοπές στο προσωπικό είναι αναγκαίες.
Ως τίμιος και αυθεντικό «παιδί» της λαϊκής τάξης που ασπάζεται τις αρχές του σοσιαλισμού και συμμετέχει στις συνδικαλιστικές ομάδες, θέτει και τον εαυτό του στην διαδικασία της κλήρωσης.
Δυστυχώς το όνομα του εμφανίζεται, και έτσι αυτό-απολύεται όντας όμως περήφανος για την απόφαση του.
Στο σπίτι του, τον περιμένει η γυναικά του, η Marie Claire (Ariane Ascaride).
Είναι και αυτή μια πραγματική αγωνίστρια της αδύναμης μικροαστικής τάξης που κάνει τις απίστευτες δουλειές για να τα βγάλουν περά.
Επειδή όμως ασπάζεται και αυτή τα πιστεύω του άντρα της νιώθει περήφανη για αυτόν.
Ο ίδιος βέβαια, όσο και αν πιστεύει ότι πήρε τη σωστή απόφαση, γνωρίζει ότι λόγο της περασμένης ηλικίας του δεν πρόκειται να ξαναδουλέψει και ουσιαστικά θέτει τον εαυτό του σε μια πρόωρη σύνταξη.
Αυτό τον θλίβει αφού δεν είχε συνηθίσει ποτέ να είναι άνεργος.
Έτσι ουσιαστικά περιορίζεται στο να ασχολείται με τα εγγόνια του και τις ενδοοικογενειακές εργασίες.
Για να κάνουν τον Michel να ξεχάσει για λίγο την στενοχώρια του, το φιλικό τους ζευγάρι, δηλαδή η αδελφή της Marie Claire η Denise (Marilyne Canto) και ο παιδικός του φίλος και επί χρονιά συνεργάτης του Raoul (Gerard Meylan) οργανώνουν ένα πάρτη για να γιορτάσουν την επέτειο του γάμου τους.
Το πάρτι γίνεται στο ναυπηγείο, οπού καλούνται όλοι οι εργάτες (απολυμένοι και μη) και όλα κυλούν εξαιρετικά.
Όταν φτάνει μάλιστα η ώρα για να τους δώσουν τα δώρα στον Michel και στην Marie Claire, μια μεγάλη έκπληξη τους περιμένει.
Με την συνεισφορά όλων, τους έχουν πάρει εισιτήρια για διακοπές στο Kilimandjaro - μιας και το Χιόνια στο Κιλιμάντζαρο είναι το αγαπημένο τους τραγούδι - πράγμα που αγγίζει τον Michel βαθύτατα.
Όμως από τότε είναι που ξεκινάνε και τα προβλήματα.
Μια μέρα, ενώ παίζουν χαρτιά με το φιλικό τους ζευγάρι, κάποιοι εισβάλουν στο σπίτι τους.
Κάποιος από τους εργάτες που είχε προσέξει το πολύτιμο δώρο και το χρηματικό ποσό εμπλέκεται στη διάρρηξη και τότε αρχίζουν να περιπλέκονται όλα.
Και περιπλέκονται ακόμα περισσότερο επειδή ο ένοχος εμφανίζεται εξ'αρχής.
Αλλά τι ιστορία κρύβει από πίσω του αυτός;
Ποιος είναι ο σκοπός του;
Πως θα αντιδράσει το ζευγάρι σε αυτά τα γεγονότα;
Θα δείξει το τίμιο πρόσωπο του ή όταν το ζήτημα είναι προσωπικό θα ξεχάσει όλα αυτά που πιστεύει;
Όπως ήδη καταλάβατε, το σενάριο του Robert Guediguian δεν έχει καμία σχέση με την διάσημη μικρή ιστορία του Hemingway (η οποία έγινε ταινία το 1952 με τον Gregory Peck και την Ava Gardner) με την όποια απλά μοιράζεται το ίδιο όνομα.
Όμως και πάλι είναι εξαιρετικά σύγχρονο και δυνατό.
Οι ανατροπές είναι αρκετές και η καταγραφή των μεταβαλλόμενων συναισθημάτων είναι ευδιάκριτη.
Δυστυχώς όμως, δεν μπορώ να πω το ίδιο και για τα υπόλοιπα τεχνικά χαρακτηριστικά της ταινίας.
Η σκηνοθεσία(από τον ίδιο) είναι εξαιρετικά μινιμαλιστή και ρεαλιστική.
Δεν ασχολείται με τα υπέροχα τοπία της Νότιας Γαλλίας αλλά στέκεται μόνο στους ηθοποιούς.
Το ίδιο ισχύει και με όλα τα αλλά.
Η απλότητα είναι ευδιάκριτη παντού.
Τόσο στην φωτογραφία όσο και στην έλλειψη μουσικής υπόκρουσης, όσο ακόμα και στο ότι οι ηθοποιοί μοιάζουν απολυτά με κανονικούς, φυσιολογικούς ανθρώπους χωρίς να τους περιβάλλει το "κινηματογραφικό" τους πέπλο.
Δεν υποστηρίζω πως όλα αυτά είναι μείον, αφού συνολικά η ταινία είναι προσεγμένη, αλλά η έλλειψη budget είναι φανερή.
Τόσο φανερή που καμία φόρα σου θυμίζει ακόμα και ακριβό ελληνικό σήριαλ (π.χ Το Νησί) όσο και ξένες τηλεταινίες.
Έμενα προσωπικά δεν με ενόχλησε, αλλά πιστεύω πως σε πολλούς θα φάνει άσχημη η έλλειψη κινηματογραφικότητας και η υπερβολική απλότητα της ταινίας.
Αν όμως κάποιος παραλείψει όλα αυτά, θα μπορέσει να διακρίνει εξαιρετικές ερμηνείες και ένα σενάριο τόσο αληθινό που σίγουρα θα αγγίξει κάθε Έλληνα.
Ειδικότερα αυτοί που ανήκουν σε μεγαλύτερες ηλικίες θα ταυτιστούν με τους ήρωες αλλά και με τις ψυχολογικές τους διακυμάνσεις.
Και αυτός είναι ο λόγος που νομίζω ότι αξίζει σε αυτή την ταινία ένα μεγάλο μπράβο.
Και η ίδια αιτία είναι αυτή από την όποια προκύπτει και το ερώτημα «γιατί».
Γιατί έπρεπε να περιμένουμε μια άλλη χωρά, να βγάλει μια τέτοια ταινία;
Η θεματολογία αλλά και το αστικό περιβάλλον ταιριάζουν ξεκάθαρα με την Ελληνική πραγματικότητα.
Δεν είναι παράπονο αυτό που διατυπώνω, αλλά μια ειλικρινής απορία.
Και δεν έχω τίποτα με τον Ελληνικό κινηματογράφο, απλά πιστεύω πως θα έπρεπε να κυκλοφορούν ταινίες σαν αυτή από Έλληνες κινηματογραφιστές πιο συχνά.
Λιτή μεν, αληθινή δε.
Και με αυτό το προβληματισμό σας αφήνω.
Στις ελληνικές αίθουσες από 8 Μαρτίου.
Στις ελληνικές αίθουσες από 8 Μαρτίου.
Les Neiges Du Kilimandjaro (Τα Χιόνια Του... από FilmBoy-gr
1.jpg)
