Γράφει η Πένυ Πανέ.
Η στρατιώτης Kelli επιστρέφει στο σπίτι της.
Επιστρέφει στην παλιά της καθημερινότητα που τόσο της είχε λείψει.
Έχει οικογένεια και ανυπομονεί να δει τον άντρα της, τον Mike και τις δύο μικρές κόρες της.
Ωστόσο θα δυσκολευτεί να προσαρμοστεί.
Θα δυσκολευτεί να ξαναγίνει μαμά και σύζυγος.
Όταν ο άντρας της θα φύγει με τις κόρες τους, τότε, θα αρχίσει να βλέπει την αλήθεια της και θα αναγκαστεί να αντιμετωπίσει τα προβλήματα που την οδήγησαν σε αυτή την σκληρή πραγματικότητα...
Και με αυτή την ίσως χιλιοειπωμένη ιστορία, που ένας στρατιώτης επιστρέφει από έναν πόλεμο, η σκηνοθέτις Liza Johnson γυρίζει την ταινία Return που έρχεται από την Αμερική, με πρωταγωνίστρια την Linda Cardellini ( Super).
Όμως δεν είναι και τόσο χιλιοειπωμένη αν σκεφτείς ότι ο κεντρικός χαρακτήρας του έργου είναι γυναίκα...
Στην ταινία λοιπόν θα δεις πώς μία γυναίκα, με διαλυμμένο πια κόσμο, προσπαθεί να επιβιώσει στον κόσμο της καθημερινότητας.
Να αντέχει να βλέπει τηλεόραση, να αντέχει να τρώει έτοιμο φαγητό, να καταλαβαίνει τις κόρες της, τον άντρα της.
Πώς προσπαθεί να ξαναπάρει τον ρόλο της μέσα στην οικογένειά της, χωρίς να είναι απλά θεατής, και μάλιστα θεατής σ’ ένα έργο που δεν αντέχει να βλέπει...
Η ταινία έχει μία ουσιαστική ματιά γύρω από τους θεσμούς, τα στερεότυπα και τις ανθρώπινες σχέσεις.
Η σκηνοθέτις Liza Johnson, που έγραψε και το σενάριο, κάνει μία προσωπική κινηματόγραφηση, «απλή» μα όχι επιφανειακή.
Ο συμπρωταγωνιστής της Linda Cardellini, o Michael Shannon (Take Shelter) άμεσος και οικείος.
Όλο το βάρος ωστόσο πέφτει στην πρωταγωνίστρια που ισορρόπησε πολύ σωστά και δεν έπεσε σε πολλές παγίδες, γιατί το story από μόνο του, κρύβει αμέτρητες.
Νομίζω πως έβγαλε εις πέρας μία πολύ δύσκολη προσπάθεια.
Και γιατί;
Γιατί η κινηματογράφηση της ταινίας είναι αργή.
Αυτομάτως ένας ηθοποιός, σε τέτοιους ρυθμούς, αποκτά έναν μεγάλο αντίπαλο.
Την ίδια την κάμερα.
Η ταινία σε όλη τη διάρκεια έχει αργό ρυθμό.
Και νομίζω πως αυτό ήταν και το λάθος της σκηνοθέτιδος που οδηγήσε την ταινία στο να μη κάνει την υπέρβασή της.
Σε κάποιες στιγμές πίστεψα πως βρίσκομαι σε κινηματογραφικό λήθαργο.
Η Liza Johnson ναι μεν έκανε καλά που επέλεξε μία πιο αργή κινηματογραφική γλώσσα αλλά δεν κατάφερε να διαχειριστεί σωστά αυτή της την επιλογή.
Και χωρίς αυτή την ένταση, μία ταινία μπορεί να χαθεί εύκολα από την πορεία της.
Αυτό συνέβη και στην ταινία Return.
Και το βρήκα κρίμα γιατί στην ταινία θα βρεις καλό υλικό.
Η πρωταγωνίστρια κατάφερε να κάνει τα πρώτα βήματα για να ξεκολλήσει από το μηδέν της.
Υπήρχε πρόοδος.
Και νομίζω πως αυτό είναι το ζητούμενο σε κάθε ταινία.
Να βλέπεις την εξέλιξη των χαρακτήρων.
Στα πλην και η μουσική που τη βρήκα σχεδόν ανύπαρκτη στην ταινία.
Δε θα σου πω πως η ταινία Return είναι μία καλή ταινία.
Όταν τα πλην και τα συν αρχίζουν να σε βάζουν σε σκέψεις, τότε νομίζω πως αυτό από μόνο του λέει κάτι.
Από την άλλη ξέρω πως υπήρξε μία πολύ καλή ερμηνεία από την πρωταγωνίστρια και μία ουσιαστική σκηνοθετική ματιά.
Είναι από τις ταινίες που με αφήνουν με ερωτηματικό...
Το Return προβλήθηκε σε λίγες αίθουσες της Αμερικής στις 10 Φεβρουαρίου.
Και κάπου εδώ σας χαιρετώ!
Ίσως τα ξαναπούμε στο FilmBoy σύντομα.
Να βλέπετε πολύ σινεμά και να χαμογελάτε!
Return trailer από FilmBoy-gr
1.jpg)
