Γράφει η Λίλα Τζαμούση.
Είμαι ένθερμη υποστηρίκτρια του σοφού ρητού «έκαστος στο είδος του».
Το βρίσκω εξαιρετικά δύσκολο να είναι κάποιος εξίσου καλός σε όλα.
Δεν γίνεται να είσαι ηθοποιός/τραγουδιστής/χορευτής/σκηνοθέτης/συνθέτης/φωτογράφος/τραγουδοποιός/δικηγόρος/μανάβης και να πετυχαίνεις παντού.
Έχει αποδειχτεί περίτρανα στο παρελθόν, σε όλες τις τέχνες, αλλά η Madonna δε φαίνεται να μαθαίνει ούτε από τα δικά της λάθη, ούτε από τα λάθη των άλλων.
Η Wally Winthrop (Abbie Cornish, Sucker Punch), μια σύγχρονη νεοϋορκέζα, παθαίνει εμμονή με την ιστορία αγάπης του βασιλιά Εδουάρδου VIII (James D'Arcy), που παραιτήθηκε από το βρετανικό θρόνο για να είναι με την αγαπημένη του, την διαζευγμένη Αμερικανίδα Wallis Simpson (Andrea Riseborough, Made in Dagenham).
Μέσα από την έρευνά της όμως, θα ανακαλύψει ότι η ιστορία των δύο, δεν είναι ακριβώς αυτό που νόμιζε, στρωμένη με ροδοπέταλα δηλαδή.
Με συνεχείς μεταφορές μπρος-πίσω στο χρόνο (που θυμίζουν μια αποτυχημένη προσπάθεια μίμησης του Julie and Julia), η ταινία ξεδιπλώνει το ειδύλλιο των δύο, από τις πρώτες, ρόδινες μέρες, μέχρι την φθορά των δεκαετιών που ακολούθησαν.
Και όλα αυτά, ενώ η Wally Winthrop, που είναι και παντρεμένη, ερωτεύεται τον Evgeni (Oscar Isaac, Drive), έναν Ρώσο φύλακα.
Γλυκανάλατο, μονότονο και άνευρο το βρήκα το W.E.
Δε νομίζω ότι θα προσφέρει κάτι, όχι μόνο στο μέσο, αλλά ούτε και στον ανίδεο θεατή.
Προφανές το λογοπαίγνιο της ονομασίας των δύο γυναικών, προφανές και το υπονοούμενο ότι μοιράζονται μια πνευματική σύνδεση – καμία έκπληξη.
Για τη σκηνοθεσία της Madonna οι λέξεις περιττεύουν.
Κανένα ενδιαφέρον.
Ανούσια πλάνα, που το μόνο που εξυπηρετούσαν ήταν στην οπτικοποίηση του ...φαντασμαγορικού αυτού σεναρίου, χωρίς κανένα – μα κανένα – καλλιτεχνικό ενδιαφέρον.
Ομολογώ ότι πήγα προκατειλημμένη, αλλά η ταινία δεν προσπάθησε ούτε στιγμή να με κερδίσει.
Με flat ερμηνείες να καταβαραθρώνουν ακόμη περισσότερο το φιλμ, οι πρωταγωνιστές δεν φαίνεται καν να απολαμβάνουν οι ίδιοι αυτό που κάνουν.
Πώς περιμένουν να διασκεδάσει ο θεατής, λοιπόν;
Ελπίζω να πληρώθηκαν τουλάχιστον, γιατί το μόνο που διαφαίνεται, είναι ότι έλαβαν μέρος στην ταινία για το κασέ.
Ήταν επιεικώς διεκπεραιωτικοί.
Αν κάτι σώζει την κατάσταση – ΑΝ – είναι τα κοστούμια εποχής που έφτιαξε η Arianne Phillips, και πήρε και μια υποψηφιότητα για Oscar, να έχει να το λέει τουλάχιστον, ότι παρά την αποτυχία της ταινίας, κάτι κατάφερε η ίδια.
Μακριά κι αγαπημένοι, λοιπόν, από το W.E. – ακόμα αναζητώ σε σοκάκια της πόλης τα 119 λεπτά που έχασα παρακολουθώντας το.
Στις ελληνικές αίθουσες από 15 Μαρτίου από τη Village.
W.E. trailer από FilmBoy-gr
1.jpg)
