Γράφει ο Γιώργος Καραμάνος.
'Κόκκινη κλωστή δεμένη, στην ανέμη τυλιγμένη, δώστης κλώτσο να γυρίσει παραμύθι ν'αρχινίσει' συνήθιζαν να λένε οι παλαιότεροι πριν ξεκινήσουν τα παραμύθια τους.
Όμως η Δεμένη Κόκκινη Κλωστή του Κώστα Χαραλάμπους δεν αφηγείται ένα παραμύθι αλλά έναν εφιάλτη που στοιχειώνει την Ελληνική ιστορία για παραπάνω από 60 χρονιά.
Τον εφιάλτη του εμφύλιου πόλεμου.
Απ'τη στιγμή που αντιλαμβάνεσαι ότι η ταινία μιλά για τα μαύρα εκείνα χρόνια, αυτόματα καταλαβαίνεις πως θα θεωρηθεί και αμφιλεγόμενη.
Όμως εφόσον στο Filmboy ασχολούμαστε με τον κινηματογράφο ως τέχνη, θα αφήσω και εγώ τις όποιες διαφωνίες είχα με το έργο έξω από αυτή την κριτική και θα ασχοληθώ μονάχα με την ταινία ως ένα καλλιτεχνικό δημιούργημα και όχι ως ένα ρεαλιστικό ντοκιμαντέρ...
Λίγα λόγια σχετικά με το σενάριο: Αμέσως μετά την διάσημη συμφωνία της Βάρκιζας και αφού πλέον ο Ελληνικός στρατός (δηλαδή οι δεξιοί) φαίνεται να επικρατούν, η κατάσταση είναι πιο τεταμένη από πότε.
Το μίσος και η χυδαιότητα είναι διάχυτη σε κάθε γωνιά της Ελλάδας και προφανώς δεν αφήνει κανέναν ανεπηρέαστο.
Ακόμα και τα μικρά χώρια έχουν λόγο να φοβούνται.
Και για το συγκεκριμένο ορεινό χωριό των Πρεσπών ο λόγος για να φοβάται είναι (αυτό που θα ονομάζαμε σήμερα) μια ακροδεξιά εξτρεμιστική οργάνωση.
Με άλλα λόγια, μια φανατισμένη συμμορία της οποίας αρχηγός είναι ο Μίχας (Τάσος Νούσιας).
Αυτή η συμμορία λοιπόν ανάμεσα στις υπόλοιπες ακρότητες της συμπεριλαμβάνει και το να κάνει εφόδους σε σπίτια αριστερών που δεν παραδίδονται.
Μέσα σε ένα καταστροφικό όλεθρο παράνοιας μάλιστα, σκοτώνουν και μια γραμματέα.
Φυσικά ακόμα και αυτοί που φαινομενικά τουλάχιστον είναι ουδέτεροι, δεν μπορούν να μένουν αμέτοχοι την στιγμή που όλα αυτά εκτιλίσσονται μπροστά στα μάτια τους.
Αυτό συμβαίνει και με τον Λαμπρό (Θάνο Σαμαρά) ο οποίος σταδιακά συνειδητοποιεί πως δεν μπορεί να αντέξει άλλο αυτή την κατάσταση και πολλά αρχίζουν να αλλάζουν μέσα του.
Όταν μάλιστα τα πράγματα φτάνουν στο απροχώρητο, αποφασίζει να ενταχθεί σε μια παρόμοια ομάδα αριστερών ανταρτών που κρύβεται στα βουνά.
Ούτε η ιδία του η γυναίκα (Στεφάνια Γουλιώτη) δεν μπορεί να τον πείσει να αλλάξει γνώμη και από τότε στα μάτια μας ξεχύνεται η γυμνή τρέλα του Εμφυλίου.
Άνθρωποι πεθαίνουν και άνθρωποι καταστρέφονται.
Πτώματα στον βωμό της τρέλας και νικητής κανένας.
Μια προσωπική βεντέτα και το χάος παίρνει μορφή.
Αυτό πιστεύω πως τα συνοψίζει όλα.
Σε σκηνοθετικό επίπεδο οφείλω να παραδεχτώ πως με δίχασε.
Από την μια η ταινία του Χαραλάμπους είχε δράση (κάτι πρωτότυπο για τα Ελληνικά δεδομένα) και δεν στάθηκε μονό στις ερμηνείες.
Είχαμε ρεαλιστικά σκηνικά και πλούσια παράγωγη (120 κομπάρσοι παρακαλώ). Μάλιστα θεωρώ την επιλογή των Πρεσπών πολύ επιτυχημένη, επειδή και στην πραγματικότητα οι Πρέσπες έχουν γνωρίσει τον εμφύλιο αλλά και επειδή η άγρια φύση της περιοχής χαρίζει ένα εξαιρετικό φόντο για κυλίσει η ταινία.
Από την άλλη ωστόσο υπήρχαν και τα αναμενόμενα αρνητικά.
Σύμφωνα με την κλασσική κουλτουριάρικη άποψη τα πλάνα πρέπει να είναι αργόσυρτα.
Οι ηθοποιοί να κοιτάζουν στο άπειρο και να μιλάνε πιο αργά και από τον θάνατο.
Και δεν λέω πως εδώ συνέβη τόσο έντονα, αλλά σου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση λόγο της αντίθεσης με τις γρήγορες σκηνές δράσης.
Ακόμα, κάποιες φόρες λόγο αυτών των αργών πλανών η ταινία έχανε σε ενδιαφέρον.
Υπήρχαν στιγμές που ουσιαστική εξέλιξη δεν υπήρχε.
Ενώ και οι σκηνές με τους πυροβολισμούς και τα κυνηγητά μπορεί να σας φανούν κάπως ψεύτικες αν και καλογυρισμένες.
Σαφώς, όλα τα άλλα τεχνικά χαρακτηριστικά της Δεμένης Κόκκινης Κλωστής είναι εξαιρετικά.
Μιλάμε για μια πλούσια παράγωγη και μια πολύ προσεγμένη δουλειά.
Ειδική μνεία οφείλει να γίνει βέβαια στον Διονύση Πετρουτσόπουλο για την εξαίσια φωτογραφία.
Τα σκοτεινά τοπία και τα επικίνδυνα δάση δίνουν ρεαλιστικότητα στο έργο και βοηθούν στο να μεταφερθεί η ατμόσφαιρα του εμφύλιου.
Ενώ και όλοι οι ηθοποιοί που συμμετέχουν καλύπτουν τον ρόλο τους χωρίς να έχουμε καμιά παραφωνία.
Συνολικά μιλάμε για μια ενδιαφέρουσα απόπειρα που θα μπορούσε να έχει εξελιχτεί καλυτέρα.
Προσπάθησα να μην αναφερθώ καθόλου σε ιδεολογίες και πολιτικά ζητήματα εσκεμμένα, αλλά σίγουρα θα βρείτε αρκετά σημεία να διαφωνήσετε.
Ωστόσο αν πάτε να την δείτε προσπαθήστε περισσότερο να επικεντρωθείτε στο προσωπικό δράμα των ηρώων παρά στις ιδεολογικές αντιφάσεις που θα βρείτε.
Ίσως έτσι να αποκτήσει περισσότερο ενδιαφέρον.
Στις αίθουσες από 15 Μαρτίου από την Odeon.
1.jpg)
