Γράφει ο Γιώργος Καραμάνος.
Για τα Κωλόπαιδα είχα ακούσει τυχαία πριν από λίγους μήνες από έναν φίλο μου.
Μου άρεσε απ'την αρχή ως ιδέα, παρόλες τις αμφιβολίες που έχω για το μοντέρνο ελληνικό σινεμά.
Όμως πόσο απέχει μια καλή ιδέα από την υλοποίηση της;
Αν ρωτάτε εμένα, απέχει πολύ.
Έτσι, όσο και αν ανυπομονούσα να δω αυτή την ανεξάρτητη Ελληνική προσπάθεια τελικά έφυγα με μια γλυκόπικρη αίσθηση από την αίθουσα.
Τα Κωλόπαιδα λοιπόν, είναι τρεις αδελφικοί φίλοι.
Ο Φοίβος (Γιώργος Καφετζόπουλος), ο Ανδρέας (Αινείας Τσαμάτης) και ο Σάββας (Διογένης Σκάλτσας).
Και έχει φτάσει η μέρα που ονειρεύονταν εδώ και έναν χρόνο...
Έχουν αποφασίσει να φύγουν για το Βερολίνο και αυτό είναι το τελευταίο τους βράδυ στην άδεια Αυγουστιάτικη Αθήνα.
Ένα τελευταίο βράδυ που όμως θα αλλάξει τα πάντα.
Μια νύχτα που θα γυρίσει ανάποδα τον τρόπο που αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα.
Έτσι, μέσα στις δώδεκα ώρες που τους έχουν απομείνει γυρίζουν το κέντρο της Αθήνας λογαριάζοντας τις αποφάσεις τους.
Σταδιακά εμφανίζονται οι διαφορετικές πτυχές των χαρακτήρων τους καθώς εξερευνούν για τελευταία φορά την πόλη.
Από μικρά σοκάκια των Εξαρχίων μέχρι και στο λόφο του Στρέφη, αναζητούν μια τελευταία διέξοδο.
Είναι αναποφάσιστοι, νέοι και αδύναμοι.
Δεν έχουν όνειρα και φιλοδοξίες αλλά θέλουν να ελπίζουν σε ένα καλύτερο αύριο.
Κάποιος κάνει πίσω, κάποιος θέλει να ζήσει την ζωή του και κάποιος είναι χαμένος μέσα στην ανυπαρξία του.
Μπερδεμένοι νέοι, αυθεντικά παιδιά της Νεοελληνικής πραγματικότητας.
Όμως πόσα μπορεί να φέρει ένα βράδυ;
Θα τα αντέξει αυτή η παρέα;
Είναι όλοι έτοιμοι για το μεγάλο βήμα ή είναι αναγκασμένοι απλά να ζουν σε μια πραγματικότητα που δεν τους εκφράζει;
Ως ιδέα το βρήκα εξαιρετικά έξυπνο και σύγχρονο.
Μου θύμισε λίγο τις ιστορίες από τα Άγρια Παιδιά του MEGA αλλά η αισθητική ήταν τελείως διαφορετική.
Ο προβληματισμός του Στέλιου Καμμίτση (σενάριο, σκηνοθεσία, παραγωγή) είναι έντονος και βαθύτατα υπαρξιακός και η ιδέα σχετικά με το 12ωρο που μεσολαβεί μέχρι την πτήση δίνει ροή στην ιστορία του.
Όμως, εκεί που τελειώνει η βασική ιδέα του σεναρίου αρχίζουν τα προβλήματα, αφού το ίδιο το σενάριο χάνει πολλά στις λεπτομέρειες του.
Αρχικά, οι χαρακτήρες είναι υπερβολικά "χύμα", σε σημείο μάλιστα που με έκανε να διαφωνώ με την άποψη του σχετικά με τους νέους ανθρώπους.
Δεν είναι ενοχλητικοί χαρακτήρες αλλά όλο αυτό το υπερβολικό της συμπεριφοράς τους κάποιες φόρες σε προβληματίζει.
Οι διάλογοι επίσης αποτελούν ένα μεγάλο αρνητικό.
Είναι άνευροι και δεν έχουν ουσία ενώ το βρίσιμο είναι υπερβολικό.
Αυτό το βρίσιμο δεν είναι ιδιαίτερα προσβλητικό απέναντι στον θεατή, απλά από ένα σημείο και μετά πιστεύεις πως χρησιμοποιείται για να συγκαλύψει το αδιάφορο των διαλόγων και τις μέτριες ερμηνείες.
Κάποιες φόρες η βωμολοχία χρησιμοποιείται έξυπνα και δίνει ρεαλισμό στον όλο τρόπο σκέψης τους, αλλά υπάρχουν φόρες που είναι φανερό πως το παράκαναν.
Τώρα στο θέμα της σκηνοθεσίας, ο Καμμίτσης έχει κάνει μια πολύ προσεγμένη δουλειά.
Προσπαθεί να εκφράσει με τον πιο ρεαλιστικό και ωμό τρόπο τον μικρόκοσμο αυτών των παιδιών ενώ η άδεια Αθήνα δίνει το τέλειο φόντο.
Τρεμάμενη κάμερα και "ερασιτεχνικές" λήψεις προσδίδουν ρεαλισμό και χαρακτηρίζουν την αισθητική του.
Δυστυχώς όμως, εκεί που πάει η σκηνοθεσία την ταινία ένα βήμα παραπέρα έρχονται οι ερμηνείες να ξαναφέρουν αυτή την αμηχανία στην μεγάλη οθόνη.
Όσο και να θέλω να πω καλά λόγια για αυτά τα νέα παιδιά και την προσπάθεια τους, δεν μπορώ.
Αν εξαιρέσεις δυο-τρεις σκηνές που σε αγγίζουν, οι ερμηνείες είναι μέτριες και οι πρωταγωνιστές δεν καταφέρνουν να σηκώσουν το έργο στις πλάτες τους.
Δεν ξέρω κατά πόσο οι συντελεστές κατάφεραν να υλοποιήσουν αυτό που είχαν φανταστεί αλλά το τελικό αποτέλεσμα δεν πιστεύω πως δικαιώνει αυτή την φιλότιμη προσπάθεια.
Αν και βαθύτατη υπαρξιακή, η ταινία δεν καταφέρνει να εμβαθύνει ουσιαστικά σε θέματα όπως η φιλία, ο νεανικός ρομαντισμός και η αβεβαιότητα για το αύριο.
Η πραγματικότητα που εκφράζει υπάρχει όσο πεισματικά και αν αδιαφορούμε να την κοιτάξουμε κατάματα.
Όμως αυτή η άλλη πλευρά του νομίσματος δεν είναι αυτή για την οποία μιλάνε τα Κωλόπαιδα.
Με αλλά λόγια, αυτά που προσφέρει μπροστά σε αυτά που θα μπορούσε να δώσει στο κοινό, απλά δεν αρκούν για να την κάνουν να ξεχωρίσει.
Στις ελληνικές αίθουσες από 15 Μαρτίου.
Κωλόπαιδα trailer από FilmBoy-gr
1.jpg)
