Γράφει ο Κώστας Τσώκος.
Ρωσική ταινιά, Καζακστανός σκηνοθέτης (Pavel Sanaev) και υπόθεση αρκετά πιασάρικη για μπιβουβάδικη βραδιά.
Πήγα με καλή προδιάθεση, oτι θα δω καμιά ψαγμένη περιπέτεια/καμμενιά, αλλά φευ...
Νεαροί διαγωνίζονται σε videogame μονομαχίες στα πλαίσια ενός τουρνουά, κερδίζοντας ως έπαθλο το καινούριο videogame της διοργανώτριας εταιρείας.
Με το που τοποθετούν όμως τα δισκάκια στους υπολογιστές, αυτά βραχυκυκλώνουν και τους μεταφέρουν videogame δυνάμεις.
Πήγα με καλή προδιάθεση, oτι θα δω καμιά ψαγμένη περιπέτεια/καμμενιά, αλλά φευ...
Νεαροί διαγωνίζονται σε videogame μονομαχίες στα πλαίσια ενός τουρνουά, κερδίζοντας ως έπαθλο το καινούριο videogame της διοργανώτριας εταιρείας.
Με το που τοποθετούν όμως τα δισκάκια στους υπολογιστές, αυτά βραχυκυκλώνουν και τους μεταφέρουν videogame δυνάμεις.
Δηλαδή αντανακλαστικά, υπερκινητικότητα και αδρεναλίνη, με αποτέλεσμα να έχουν γίνει ξαφνικά άσσοι στις καρατιές, στην φρενήρη οδήγηση και τα γαζώματα με πυροβολισμούς...
Τα πράγματα όμως θα γίνουν μπάχαλο όταν βρίσκονται μπλεγμένοι σε παιχνίδια δύναμης εκατομμυριούχων, με ιδιωτικούς στρατούς και σκάφη.
Και κάπου εκει θα αρχίσουν να σκοτώνουν ό,τι βρουν αλλά και να τα βάζουν μεταξύ τους, υποννοώντας(;) ότι επηρεάζονταν απ΄τις δυνάμεις τους.
Με τα Nightwatch, Daywatch, Baywatch (...εχμ...όχι λάθος, αυτό είναι αλλουνού) του Mr Timur Bekmambetov, οι Ρώσοι απέδειξαν ότι έχουν τα φόντα για blockbuster και εφέ.
Όμως εδώ δεν είχαμε ένα καινούριο Wanted αλλά δυστυχώς μια παρόμοια σαλάτα όπως τα Nightwatch, Daywatch όπου η μάνα έχανε το παιδί και ο Ρώσος τον Καζακστανό.
Αρχικά να τονίσουμε τα θετικά.
Η σκηνοθεσία, το μοντάζ και η φωτογραφία ήταν σπινταριστά και καλολουστραρισμένα, με βιντεοκλιπίστικη αισθητική και φρενήρη δράση.
Σε συνδυασμό με το δυνατό industrial/heavy soundtrack ήταν αρκετά για να σε ξεσηκώσουν.
Οι σκηνές δράσης κυμαίνονταν μεταξύ πυροβολισμών και καρατιών, με το γνωστό quick-cut editing, αλλά εδώ παλεύονταν αυτό το στυλ μονταρίσματος και προλάβαινες να 'νιώσεις' τα χτυπήματα.
Σε μια σεκάνς υπήρχε και ένα έξυπνο τρικ απεικόνισης πρώτου πρoσώπου όπως στα first-person shooters, παρόμοια με αυτήν του Doom (2005).
Οι νεαροί ηθοποιοί (Sergey Chirkov, Marina Petrenko, Pavle Priluchnyy), βγαλμένοι σαν από νεανικές, ρωσο-καζακστανικές σειρές, φαίνεται να το απολάμβαναν.
Μεγάλες μούρες λέμε!
Η απόκτηση των δυνάμεων τους απεικονίζονταν με διαστολές των ματιών και ψευτομαγκιόρικο στόμφο, ενώ αξίζει να αναφέρουμε τις δύο θηλυκές παρουσίες, μια νεαρά και μία ...cougar, η οποίες στην λιγοστή τους παρουσία ήταν όλα τα λεφτά.
Απο κει και πέρα η ταινία και το όλο χτίσιμο της δυστυχώς έπεφτε στη παγίδα των Nightwatch/Daywatch, όπου όσο πέρναγε η ώρα ένιωθες ότι όλα κύλαγαν εντελώς ασυνάρτητα και σου έκαιγαν τα εγκεφαλικά κύτταρα.
Μάρτυς μου η Mother Russia αν έχω άδικο, αλλά από ένα σημείο και μετά, ούτε με Stolichnaya δεν έπαιρνες χαμπάρι τι ακριβώς συνέβαινε.
Ίσως έφταιγε η δύωρη διάρκεια και το άτεχνο κολλάζ των σκηνών, καθώς η ταινία έμοιαζε να τραβάει υπερβολικά σε διάρκεια, χωρίς να υπάρχει ιδιαίτερος λόγος.
Συνοχή μηδέν δηλαδή και μάλλον έπαιξε ρόλο ότι τελικά είχαν ενώσει δύο ταινίες σε μία με έντονη την αίσθηση ότι έβλεπες δύο επεισόδια σερί.
Αξίζει να το ξαναδείς μόνο και μόνο, για να κόψεις όλα τα ενδιάμεσα και να κρατήσεις τις σκηνές δράσης.
Κι όμως, αυτό είναι το νεανικό blockbuster της Ρωσίας πριν κανα δυο χρόνια, και μάλιστα έγινε και sequel το 2010!
Τα πράγματα όμως θα γίνουν μπάχαλο όταν βρίσκονται μπλεγμένοι σε παιχνίδια δύναμης εκατομμυριούχων, με ιδιωτικούς στρατούς και σκάφη.
Και κάπου εκει θα αρχίσουν να σκοτώνουν ό,τι βρουν αλλά και να τα βάζουν μεταξύ τους, υποννοώντας(;) ότι επηρεάζονταν απ΄τις δυνάμεις τους.
Με τα Nightwatch, Daywatch, Baywatch (...εχμ...όχι λάθος, αυτό είναι αλλουνού) του Mr Timur Bekmambetov, οι Ρώσοι απέδειξαν ότι έχουν τα φόντα για blockbuster και εφέ.
Όμως εδώ δεν είχαμε ένα καινούριο Wanted αλλά δυστυχώς μια παρόμοια σαλάτα όπως τα Nightwatch, Daywatch όπου η μάνα έχανε το παιδί και ο Ρώσος τον Καζακστανό.
Αρχικά να τονίσουμε τα θετικά.
Σε συνδυασμό με το δυνατό industrial/heavy soundtrack ήταν αρκετά για να σε ξεσηκώσουν.
Οι σκηνές δράσης κυμαίνονταν μεταξύ πυροβολισμών και καρατιών, με το γνωστό quick-cut editing, αλλά εδώ παλεύονταν αυτό το στυλ μονταρίσματος και προλάβαινες να 'νιώσεις' τα χτυπήματα.
Σε μια σεκάνς υπήρχε και ένα έξυπνο τρικ απεικόνισης πρώτου πρoσώπου όπως στα first-person shooters, παρόμοια με αυτήν του Doom (2005).
Οι νεαροί ηθοποιοί (Sergey Chirkov, Marina Petrenko, Pavle Priluchnyy), βγαλμένοι σαν από νεανικές, ρωσο-καζακστανικές σειρές, φαίνεται να το απολάμβαναν.
Μεγάλες μούρες λέμε!
Η απόκτηση των δυνάμεων τους απεικονίζονταν με διαστολές των ματιών και ψευτομαγκιόρικο στόμφο, ενώ αξίζει να αναφέρουμε τις δύο θηλυκές παρουσίες, μια νεαρά και μία ...cougar, η οποίες στην λιγοστή τους παρουσία ήταν όλα τα λεφτά.
Απο κει και πέρα η ταινία και το όλο χτίσιμο της δυστυχώς έπεφτε στη παγίδα των Nightwatch/Daywatch, όπου όσο πέρναγε η ώρα ένιωθες ότι όλα κύλαγαν εντελώς ασυνάρτητα και σου έκαιγαν τα εγκεφαλικά κύτταρα.
Μάρτυς μου η Mother Russia αν έχω άδικο, αλλά από ένα σημείο και μετά, ούτε με Stolichnaya δεν έπαιρνες χαμπάρι τι ακριβώς συνέβαινε.
Ίσως έφταιγε η δύωρη διάρκεια και το άτεχνο κολλάζ των σκηνών, καθώς η ταινία έμοιαζε να τραβάει υπερβολικά σε διάρκεια, χωρίς να υπάρχει ιδιαίτερος λόγος.
Συνοχή μηδέν δηλαδή και μάλλον έπαιξε ρόλο ότι τελικά είχαν ενώσει δύο ταινίες σε μία με έντονη την αίσθηση ότι έβλεπες δύο επεισόδια σερί.
Αξίζει να το ξαναδείς μόνο και μόνο, για να κόψεις όλα τα ενδιάμεσα και να κρατήσεις τις σκηνές δράσης.
Κι όμως, αυτό είναι το νεανικό blockbuster της Ρωσίας πριν κανα δυο χρόνια, και μάλιστα έγινε και sequel το 2010!
Hooked (Na igre) trailer από FilmBoy-gr
1.jpg)
