Γράφει ο Κωνσταντίνος Χατζηπαπάς.
Δε ξέρω, νόμιζα ότι η μόδα του Big Brother έχει περάσει (ελπίζω ανεπιστρεπτί) σε ολόκληρη την Ευρώπη, τουλάχιστον στα τρομακτικά υψηλά επίπεδα των προηγούμενων χρόνων.
Θυμάστε, τότε που πληθυσμοί ολόκληροι παρακολουθούσαν ένα τσούρμο άεργους να αράζουν, να ξύνουν τη μύτη τους, να χαμουρεύονται και να αντιμετωπίζουν απίστευτα δύσκολες δοκιμασίες όπως 'ποιος θα πέσει στη πισίνα πρώτος', ή 'ποιος θα κουβαλήσει τα αυγά πιο γρήγορα χωρίς να σπάσουν'.
Είμαι πεπεισμένος ότι εκείνα τα χρόνια, το IQ του μέσου τηλεθεατή κατέβηκε καμια δεκαριά μονάδες.
Εν έτη 2010, ο Κροάτης Nevio Marasovic μας επιστρέφει στα χρόνια του Big Brother με το δραματικό The Show Must Go On, με μια πολύ καλή ιδέα ωστόσο...
Ακολουθεί τον Filip (Sven Medvesek), παραγωγό του 24ωρου τηλεοπτικού show (που δεν λέγεται Big Brother αλλά ...έξι ζευγάρια πρέπει να ζήσουν μαζί για 180 ημέρες σε ένα ειδικά διαμορφωμένο σπίτι, εντελώς αποκομμένοι από τον έξω κόσμο), σε διάσταση με τη γυναίκα του - δημοσιογράφο σε άλλο κανάλι, και πατέρας ενός μικρού αγοριού.
Το σόου σκίζει, το βλέπουν άπαντες φανατικά και η θεαματικότητα του καναλιού πάει στα ύψη.
Όταν ο Γ' Παγκόσμιος πόλεμος ξεσπά, το σόου δεν διακόπτεται για να συνεχίσει να προσφέρει τη μοναδική αισιόδοξη πτυχή στη καθημερινότητα των Κροατών, κάτι που φαίνεται να πετυχαίνει.
Και για να συνεχίσει, θα πρέπει οι παίχτες να μην γνωρίζουν τίποτα για τον Πυρηνικό πόλεμο που απειλεί να καταστρέψει το κόσμο.
Με ένα τέχνασμα, οι παίχτες μεταφέρονται εν αγνοία τους σε καταφύγιο, κάτω στη Γη, για να μην ακουν τους ήχους του πολέμου στη πόλη, την ίδια στιγμή που οι πύραυλοι έχουν εκτοξευθεί και πλησιάζουν στη πόλη του Ζάκρεμπ η οποία σύντομα θα γίνει μια νεκρή πόλη Αποκάλυψης.
Ο Marasovic φαίνεται να αγαπάει το σόου.
Έχει βάλει έναν χαρακτήρα που πραγματικά αγαπάει τα παιδιά-συμμετέχοντες και δεν είναι ο εγωπαθής καριερίστας που κοιτάει μόνο τα νούμερα.
Βλέπει με αγνή ματιά τους παίκτες, τους θεωρεί οικογένεια του και νοιάζεται πραγματικά γι'αυτούς.
Θυμάστε, τότε που πληθυσμοί ολόκληροι παρακολουθούσαν ένα τσούρμο άεργους να αράζουν, να ξύνουν τη μύτη τους, να χαμουρεύονται και να αντιμετωπίζουν απίστευτα δύσκολες δοκιμασίες όπως 'ποιος θα πέσει στη πισίνα πρώτος', ή 'ποιος θα κουβαλήσει τα αυγά πιο γρήγορα χωρίς να σπάσουν'.
Είμαι πεπεισμένος ότι εκείνα τα χρόνια, το IQ του μέσου τηλεθεατή κατέβηκε καμια δεκαριά μονάδες.
Εν έτη 2010, ο Κροάτης Nevio Marasovic μας επιστρέφει στα χρόνια του Big Brother με το δραματικό The Show Must Go On, με μια πολύ καλή ιδέα ωστόσο...
Ακολουθεί τον Filip (Sven Medvesek), παραγωγό του 24ωρου τηλεοπτικού show (που δεν λέγεται Big Brother αλλά ...έξι ζευγάρια πρέπει να ζήσουν μαζί για 180 ημέρες σε ένα ειδικά διαμορφωμένο σπίτι, εντελώς αποκομμένοι από τον έξω κόσμο), σε διάσταση με τη γυναίκα του - δημοσιογράφο σε άλλο κανάλι, και πατέρας ενός μικρού αγοριού.
Το σόου σκίζει, το βλέπουν άπαντες φανατικά και η θεαματικότητα του καναλιού πάει στα ύψη.
Και για να συνεχίσει, θα πρέπει οι παίχτες να μην γνωρίζουν τίποτα για τον Πυρηνικό πόλεμο που απειλεί να καταστρέψει το κόσμο.
Με ένα τέχνασμα, οι παίχτες μεταφέρονται εν αγνοία τους σε καταφύγιο, κάτω στη Γη, για να μην ακουν τους ήχους του πολέμου στη πόλη, την ίδια στιγμή που οι πύραυλοι έχουν εκτοξευθεί και πλησιάζουν στη πόλη του Ζάκρεμπ η οποία σύντομα θα γίνει μια νεκρή πόλη Αποκάλυψης.
Ο Marasovic φαίνεται να αγαπάει το σόου.
Έχει βάλει έναν χαρακτήρα που πραγματικά αγαπάει τα παιδιά-συμμετέχοντες και δεν είναι ο εγωπαθής καριερίστας που κοιτάει μόνο τα νούμερα.
Βλέπει με αγνή ματιά τους παίκτες, τους θεωρεί οικογένεια του και νοιάζεται πραγματικά γι'αυτούς.
Γενικά δεν υπάρχει ποτέ η παραμικρή υποψία χλευασμού του σόου.
Ακόμα και η γελοία εικόνα των στρατιωτών που πολεμάνε για τη πατρίδα, να υποστηρίζουν φανατικά έναν παίχτη - 'Σας συγχωρούμε, κοιτάτε να διασκεδάζετε και θα σας δούμε όταν βγείτε έξω!' - γίνεται με χιούμορ και τακτ και όχι τόσο με χλευαστικό τρόπο.
Όχι, το Show Must Go On δεν είναι μια σαχλοσάτιρα.
Αντίθετα, είναι μια αξιέπαινη δραματική σπουδή στην ελπίδα, στη συνέχεια, στο μέλλον.
Κρίμα που τεχνικά είναι κακό.
Και κρίμα που το χειρότερο τεχνικά τμήμα της ταινίας βρίσκεται στο φινάλε, γιατί η εντύπωση που μένει είναι πολύ άσχημη για να αγνοηθεί.
Μιλάω για εμφανή προβλήματα στο μοντάζ (σε σημείο που τόλμησα να σκεφτώ ότι η άψογη διοργάνωση του φεστιβάλ θα έκανε λάθος στη προβολή και θα έβαλε το τελικό τέταρτο της ταινίας ...λίγο νωρίτερα).
Επίσης, το στόρι έχει τα κενά του και ολόκληρη η ταινία έχει σημεία που το ενδιαφέρον σου πηγαίνει εύκολα στο 'τί τρώει πια ο μπροστινός σου και κάνει τόσο θόρυβο'.
Παρόλα αυτά, έχει καλά επίπεδα παραγωγής, δεν είναι καθόλου κακογυρισμένο και έχει στιγμές αξιομνημόνευτες.
Και μόνο η ιδέα πάντως, θα άξιζε άξιζε ένα μπράβο στον Κροάτη δημιουργό.
Το 'Φανταστικό' σε προκαλεί να σκεφτείς, όπως λέει ο Αλέκος Παπαδόπουλος.
Αν είναι έτσι, το Show Must Go On έχει σίγουρα θέση στο πρόγραμμα του φεστιβάλ.
Αντίθετα, είναι μια αξιέπαινη δραματική σπουδή στην ελπίδα, στη συνέχεια, στο μέλλον.
Κρίμα που τεχνικά είναι κακό.
Και κρίμα που το χειρότερο τεχνικά τμήμα της ταινίας βρίσκεται στο φινάλε, γιατί η εντύπωση που μένει είναι πολύ άσχημη για να αγνοηθεί.
Μιλάω για εμφανή προβλήματα στο μοντάζ (σε σημείο που τόλμησα να σκεφτώ ότι η άψογη διοργάνωση του φεστιβάλ θα έκανε λάθος στη προβολή και θα έβαλε το τελικό τέταρτο της ταινίας ...λίγο νωρίτερα).
Επίσης, το στόρι έχει τα κενά του και ολόκληρη η ταινία έχει σημεία που το ενδιαφέρον σου πηγαίνει εύκολα στο 'τί τρώει πια ο μπροστινός σου και κάνει τόσο θόρυβο'.
Παρόλα αυτά, έχει καλά επίπεδα παραγωγής, δεν είναι καθόλου κακογυρισμένο και έχει στιγμές αξιομνημόνευτες.
Και μόνο η ιδέα πάντως, θα άξιζε άξιζε ένα μπράβο στον Κροάτη δημιουργό.
Το 'Φανταστικό' σε προκαλεί να σκεφτείς, όπως λέει ο Αλέκος Παπαδόπουλος.
Αν είναι έτσι, το Show Must Go On έχει σίγουρα θέση στο πρόγραμμα του φεστιβάλ.
The Show Must Go On trailer από FilmBoy-gr
1.jpg)
