Γράφει η Πένυ Πανέ.
Ας μιλήσουμε για τον Κέβιν.
Γι’ αυτό το δύσκολο παιδί.
Γι’ αυτό το παιδί που στην εφηβεία του θα σκότωνε μία για πάντα όλη του την ουσία.
Την αθωότητά του. Την ψυχή του.
Ας μιλήσουμε και για τα σημάδια.
Αυτά τα μικρά, σχεδόν αόρατα, σημάδια που γέμιζαν με ερωτηματικά τη μαμά του, την Εύα.
Ο Κέβιν (Ezra Miller) ήταν ένα θυμωμένο παιδί.
Δυσλειτουργικό. Ψυχρό. Απότομο.
Ο Κέβιν ήταν ένα δύσκολο παιδί.
Και η Εύα (Tilda Swinton) το γνώριζε.
Το έβλεπε κάθε μέρα.
Το ένιωθε στα θυμωμένα βλέμματα του Κέβιν.
Στις μουντζούρες που άφηνε στους τοίχους του αγαπημένου της δωματίου.
Στον τρόπο που ακουμπούσε την μπάλα του.
Στο χαμόγελό του και στην αδιαφορία του.
Και η Εύα δεν το άντεχε.
Η Εύα ήταν μία γυναίκα που ξαφνικά βρέθηκε να μεγαλώνει τη δική της οικογένεια.
Δεν άντεχε. Δεν άντεχε το κλάμα του.
Ακόμα και ο ήχος ενός τρυπανιού ήταν λιγότερο σκληρός από το κλάμα του Κέβιν.
Δεν άντεχε την οργή του, την αντίδρασή του.
Δεν το καταλάβαινε.
Δεν ήταν κακή μαμά.
Όχι, δεν ήταν.
Ο σύζυγός της, ο Franklin, την έβρισκε απλά υπερβολική.
Ήταν μόνο αυτό;
Ο Κέβιν όσο μεγάλωνε, γινόταν ακόμα πιο σκληρός και σκοτεινός.
Και μία μέρα θα έφτανε μέχρι το τέλος...
Και εκείνη η μέρα θα ήταν το τέλος και για την Εύα.
Η Εύα ζει πια μόνη σ’ ένα σπίτι γεμάτο με κόκκινες πληγές.
Προσπαθεί να τις καθαρίσει. Προσπαθεί να ξεπλυθεί από τις ενοχές της.
Δεν το καταφέρνει.
Φταίει εκείνη για ό,τι έκανε ο Κέβιν.
Έτσι νιώθει.
Βουλιάζει σε αυτή την σκέψη κάθε μέρα όλο και πιο πολύ.
Προσπαθεί να επιβιώσει. Να νικήσει τον ίδιο της τον εαυτό.
Προσπαθεί να νιώσει τον Κέβιν. Να δει ποιος ήταν στ’ αλήθεια ο γιος της.
Προσπαθεί να βρει απαντήσεις.
Η αλήθεια ωστόσο ζει στο σπίτι.
Και η αλήθεια δεν μπορεί να ξεχαστεί...
Τί παραπάνω υπάρχει για να πω;
Δεν ξέρω.
Στ’ αλήθεια μονάχα μία σκληρή σιωπή έχω για να σου φέρω.
Η ταινία, We Need to Talk About Kevin, της Lynne Ramsay (το σενάριο το έγραψε η ίδια μαζί τον Rory Kinnear και βασίστηκε στο βιβλίο της Lionel Shriver) είναι μία μεγάλη ταινία.
Τόσο μεγάλη ταινία που θα έπρεπε να φιγουράρει στις υψηλότερες θέσεις όλων τον box office των χωρών του πλανήτη.
Να είναι υποψήφια για κάθε μικρό και μεγάλο βραβείο.
Και γι’ αυτό είναι μία αδικημένη ταινία.
Γιατί δεν πήρε τα πολλά. Πήρε τα αρκετά.
Και αυτή η ταινία αξίζει να τα έχει όλα.
Σπάνια έχω βρει ταινίες που να κάνουν το μέσα μου άνω, κάτω.
Να μ’ εξορίζουν από την ομορφιά και να μου δείχνουν πως ο άνθρωπος κρύβει μέσα του το πιο σκληρό και πιο απάνθρωπο πλάσμα που μπορεί να γεννηθεί.
Είναι σκληρή ταινία.
Στην οποία δε θα βρεις ούτε μία σκηνή βίας.
Η ερμηνεία του Ezra Miller θα σε κάνει να τον αντιπαθήσεις.
Θα σε κάνει να θες να μπεις στην οθόνη σου από θυμό.
Δεν ζούσε μία κακή ζωή.
Η οικογένειά του ήταν μία καλή οικογένεια.
Δεν μπορεί τόση οργή από το τίποτα.
Την απάντηση σε αυτό το ερώτημα θα τη δώσει ο ίδιος στο τέλος της ταινίας.
Και η Tilda Swinton δεν έχει πια άλλες αντοχές για να αυτοτιμωρείται, να ψάχνει.
Η Tilda Swinton δίνει μία μεγάλη ερμηνεία.
Σπαρακτική. Σοκαριστικά αληθινή.
Και της αξίζουν όλα τα μπράβο των κριτικών και των θεατών.
Το δικό μου της το δίνω εδώ και καιρό.
Κάθε φορά που σκέφτομαι αυτή την ταινία.
Όσο για την σκηνοθεσία, μετά απ’ όσα σου είπα, δεν έχεις παρά να σκεφτείς αυτομάτως πως η σκηνοθεσία είναι υποδειγματική.
Πλάνα κοντινά.
Λεπτομέρειες που τσακίζουν την ησυχία σου.
Αισθητική κομψότητα και μία ιδιαίτερη κινηματογραφική γλώσσα.
Νιώθω πως αν αυτό το σενάριο το έπαιρνε στα χέρια του κάποιος άλλος σκηνοθέτης, μεγάλος ή άγνωστος, αυτή η ταινία θα χανόταν.
Η Lynne Ramsay μιλάει μέσα από τις εικόνες.
Η δύναμη των πλάνων είναι τόσο μεγάλη που δεν χρειάζεται κανένα πρόσθετο εφέ για να σου επεξηγήσει...
Η Εύα έρχεται να σου μιλήσει για τον Κέβιν.
Και εσύ το μόνο που έχεις να κάνεις, είναι να την ακούσεις.
Ύστερα να της αφήσεις ένα χάδι και να την αφήσεις να συνεχίσει.
Με το σκληρό παρελθόν και το ακόμα πιο σκληρό παρόν της.
Και με τον Κέβιν μακριά της...
We Need to Talk About Kevin trailer από FilmBoy-gr
1.jpg)
