Γράφει ο Γιώργος Καραμάνος.
Τα τελευταία χρόνια έχουμε γίνει μάρτυρες μιας εξέλιξης στις αμερικανικές κωμωδίες.
Είτε πρόκειται για ρομαντικές κομεντί (Crazy Stupid Love), είτε για ...κάφρικες κωμωδίες (Hangover), είτε ακόμα και για ανεξάρτητα dramedys (Young Adult), πολλά έχουν αλλάξει.
Δεν είναι μονό το χιούμορ αλλά και αυτή η πιο new age αισθητική που έχει ανανεώσει το είδος.
Έτσι, μετά από το Project X πέφτει στα χέρια μου μια ακόμα κωμωδία, το 21 Jump Street.
Και πρέπει να σας πω εξ'αρχής πως δεν περίμενα και τίποτα σπουδαίο.
Ευτυχώς, όμως δεν δικαιώθηκα.
Το σενάριο μας βάζει κατευθείαν στο θέμα συστήνοντας μας με τους δυο πρωταγωνιστές.
Οι δυο κεντρικοί ήρωες λοιπόν είναι κολλητοί φίλοι και γνωρίζονται από τα παιδικά τους χρόνια.
Αν και αντίθετοι χαρακτήρες, αλληλοσυμπληρώνονται.
Έχουν μια ιδιαίτερη χημεία που κανείς άλλος δεν μπορεί να καταλάβει.
Έτσι, αρχίζουν να κάνουν κάποια σχέδια από κοινού.
Αποφασίζουν, αφού ξεμπερδέψουν από το σχολείο, να περάσουν στην αστυνομική ακαδημία και να κυνηγήσουν καριέρα αστυνομικών.
Από την μια βλέπουμε τον Schmidt (Jonah Hill, Moneyball) έναν άχαρο, παχουλό αλλά και έξυπνο νέο.
Από την άλλη όμως έχουμε τον Jenko (Channing Tatum, The Vow) έναν όμορφο, αθλητικό αλλά και λίγο χαζό παίδαρο.
Οι δυο τους είναι μια καταστροφική ομάδα και αυτό φαίνεται από τα πρώτα βήματα τους στην αστυνομική τους καριέρα.
Εκεί θα γνωρίσουν τον αρχηγό τους, τον Dickson (ο οποίος δεν είναι άλλος από τον Ice Cube) και αμέσως αναλαμβάνουν μια ιδιαίτερη αποστολή.
Ένα καινούργιο, μυστήριο ναρκωτικό έχει διαρρεύσει σε ένα σχολείο και οι ήρωες μας θα πρέπει να πάνε εκεί για να διαλευκάνουν την υπόθεση.
Φυσικά δεν μπορούν να πάνε ως μπάτσοι και γι'αυτό πρέπει να δρουν μυστικά, που σημαίνει ότι οι δυο φίλοι θα πρέπει να ξαναγυρίσουν στα θρανία, να γνωρίσουν καινούργια άτομα, να ανακαλύψουν ποιος ευθύνεται και τελικά να κερδίσουν ξανά την θέση τους στο αστυνομικό σώμα.
Με λίγα λόγια, η επομένη ημέρα τους βρίσκει ξανά μαθητές.
Όμως, στα μάτια τους το σχολείο έχει αλλάξει.
Δεν το αναγνωρίζουν πια.
Έχει γεμίσει με hipsters, manga freaks και οικολόγους.
Είναι πιο φιλελεύθερο και οι κανόνες δεν είναι οι ίδιοι.
Έτσι, μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα αρχίζουν οι γκάφες.
Χωρίς να το καταλάβουν, μπλέκουν και αρχίζουν να κάνουν όλα τα λάθος βήματα.
Οι ρόλοι αντιστρέφονται για τους δυο τους και ο Schmidt για πρώτη φορά βρίσκεται στο επίκεντρο.
Η υπόθεση περιπλέκεται και οι ήρωες μας αποδεικνύουν ασταμάτητα το πόσο ακατάλληλοι αστυνομικοί είναι αλλά και το πόσο χαζά μπορούν να συμπεριφερθούν.
Και η αλήθεια είναι πως έχει να προσφέρει και γέλιο.
Οι ατάκες ως ένα σημείο είναι καλές και τα αστεία θυμίζουν αρκετά Superbad (αν αυτό σας λέει κάτι).
Είναι ένα απλό σενάριο που ως ένα σημείο αξιοποιείται.
Εννοείται, πως εάν ψάξει κάνεις για αρνητικά, θα βρει πολλά, όμως αυτά είναι μικρά και δεν επηρεάζουν την ταινία.
Για παράδειγμα, το όλο "μυστήριο" που ήθελαν να διαλευκάνουν απλά μπέρδεψε την ιδέα και δεν την έκανε καλύτερη.
Θα μπορούσαν αντίθετα να κάνουν ένα πιο καθαρό teen movie και να περιορίσουν τα σεναριακά κενά με αυτό τον τρόπο.
Το ίδιο ισχύει και με την σκηνοθεσία των Phil Lord και Chris Miller.
Ενώ η ταινία στο πρώτο μισό είναι διασκεδαστική και έχει συνοχή, στην συνέχεια αρχίζει να ξεφτίζει.
Οι δυο παράλληλες ιστορίες της φοίτησης στο σχολείο και της λύσης του μυστήριου περιπλέκονται και εκεί η σκηνοθεσία αρχίζει να πάσχει.
Η συνεκτικότητα χάνεται κάπου ανάμεσα στο χιούμορ και την δράση.
Το μεγαλύτερο όμως θέμα είναι οι ερμηνείες.
Γιατί από την μια έχουμε τον έμπειρο σε τέτοια Jonah Hill, αλλά από την άλλη έχουμε τον πρωτάρη Tatum να ρισκάρει με αυτό το έργο.
Και η αλήθεια είναι πως δεν του βγήκε και τόσο.
Τον έχουμε δει και σε πολύ χειρότερες ερμηνείες αλλά εδώ απλά δεν είναι τόσο καλός σε σχέση με τον Hill που φαίνεται να βρίσκεται ένα βήμα πάνω από όλους τους άλλους.
Η κωμική του φύση του επιτρέπει να είναι πιο άνετος με το να αυτοσαρκάζεται, ενώ ο Tatum δείχνει κάπως άχαρος σε αυτόν τον είμαι-ωραίος-αλλά-χαζός ρολό.
Φάνηκαν να διασκεδάζουν στα γυρίσματα της ταινίας και αυτό τους βγήκε και στο πανί.
Οι κάφρικοι διάλογοι και τα παράξενα στιγμιότυπα ανάμεσα τους σε κερδίζουν.
Καθώς το 21 Jump Street προχωρά, μπορεί να καταλάβει κανείς πως ως έργο έχει αρκετά μειονεκτήματα.
Είναι υπερβολικό, κάποιες φόρες το χιούμορ του γίνεται κουραστικό ενώ και η δράση δεν είναι τόσο εντυπωσιακή και καλογυρισμένη όσο θα περίμενε κανείς.
Όμως, από τη άλλη, όσο χαζό και αν είναι, δεν κρύβεται.
Δεν παριστάνει ότι είναι σοβαρό και δεν παίρνει τον εαυτό του στα σοβαρά.
Το χιούμορ του δεν είναι ιδιαίτερα έξυπνο, και δεν το κρύβει.
Αντίθετα το προωθεί.
Και αυτό είναι το ατού του.
Αν την δεις με θετικό μάτι, θα προκαλέσει γέλιο.
Και αυτό έχει σημασία σε μια κωμωδία.
Και αν δεν σας αρκεί αυτό, ίσως η (τελείως καμένη) cameo εμφάνιση του Johnny Depp (φόρος τιμής στην ομώνυμη σειρά των 80's που τον έκανε διάσημο) σας κερδίσει.
Στις ελληνικές αίθουσες από 3 Μαίου.
21 Jump Street trailer από FilmBoy-gr
