Γράφει η Corpse Bride.
Θα ξεκινήσω αυτό το review λέγοντας πως οι αμερικανικές ταινίες που μιλάνε για πολέμους και τρομοκρατία, μ’ έχουν κάνει, όχι αδίκως, να τις αντιμετωπίζω με καχυποψία.
Ξέρω από την αρχή πως, έστω και σε μία σκηνή θα δω την αμερικανική σημαία να ανεμίζει από κάπου και έναν Αμερικανό στρατιώτη να νιώθει υπερήφανος, ένα δάκρυ να κυλάει από το ανέκφραστο πρόσωπό του ενώ στο τέλος της ταινίας να κοιτάζει μισοσακαταμένος τον ήλιο που δύει και να νιώθει εθνικός ήρωας.
Φυσικά και το αμερικανικό σινεμά έχει κάθε δικαιώμα να κάνει προπαγάνδες με το κιλό, να στοχεύει σε πλύσεις εγκεφάλου με το κιλό και να θέλει να κοιμίζει τους Αμερικανούς με το κιλό.
Τί θα δεις στην ταινία Act of Valor των Mike McCoy και Scott Waugh!
Θα δεις μία ομάδα καταδρομέων του Πολεμικού Ναυτικού να σχεδιάζει την απελευθέρωση μίας γυναίκας που δουλεύει στη CIA και απήχθη από τον εχθρό.
Αυτό γι’ αρχή.
Μόνο που αυτή η απαγωγή κρύβει από πίσω της ένα ολόκληρο κύκλωμα τρομοκρατών και λαθρεμπόρων ναρκωτικών.
Από την Ουκρανία στις Φιλιππίνες μέχρι το Μεξικό.
Τζιχάντ, καρτέλ ναρκωτικών και γιλέκα με αμέτρητες σφαίρες που μπορούν να κάνουν την 11η Σεπτεμβρίου τίποτα μπροστά σε αυτό που θα προκαλούσαν αυτά τα γιλέκα, αν ο μηχανισμός τους έμπαινε σε λειτουργία.
Η απειλή πλησιάζει όλο και πιο πολύ και η πανίσχυρη Αμερική βρίσκεται στο έλεος αγνώστων τρομοκρατών.
Η ομάδα των καταδρομέων του Πολεμικού Ναυτικού πρέπει να φτάσει στον εγκέφαλο αυτού του κυκλώματος και να τον εξοντώσει.
Να εξαφανίσει όλα τα παρακλάδια.
Πριν να είναι πολύ αργά.
Θα τα καταφέρουν;
Στην ταινία θα δεις μία εντυπωσιακή παρέλαση των πιο σύγχρονων αμερικανικών μαχητικών.
Ακόμα και πραγματικοί καταδρομείς έπαιξαν στην ταινία, για να μη σκεφτείς ούτε στιγμή πως ό,τι βλέπεις είναι υπερβολή.
Και μεταξύ μας, θα εντυπωσιαστείς.
Θα περάσουν από μπροστά σου μαχητικά αεροσκάφη που μεταφέρουν ταχύπλοοα, υποβρύχια τεραστίων διαστάσεων στα οποία προσγειώνονται οι Αμερικανοί καταδρομείς, θα δεις όπλα που δεν είχες ξαναδεί ποτέ μέχρι τώρα, θα δεις τί ακριβώς κάνει το Πολεμικό Ναυτικό της Αμερικής όταν βρίσκεται σε καταστάσεις απειλής.
Σχεδόν όλα είναι αληθινά.
Η κάμερα λειτουργεί σαν ντοκιμαντερίστας που καταγράφει συνεχώς, σιωπηλά.
Και αυτό υποθέτω είναι μία καλή ταινία δράσης.
Υποθέτω ξανά πως όταν θες να δεις σφαίρες και μάχες και και και, αυτή η ταινία ακούγεται ιδανική.
Ωστόσο δεν είναι. Γιατί;
Η ταινία αρχίζει μ’ ένα συναισθηματικό σκηνικό όπου ένας από τους καταδρομείς της ομάδας γράφει ένα γράμμα.
Ένα γράμμα που μιλάει για ανδρεία, για οικογένεια, για ιδανικά, για ήθος, για αρχές, για ελευθερία.
Και η βαρύτητα της ταινίας, αυτομάτως πέφτει σε αυτό το κομμάτι.
Σε βάζει στο τριπάκι να μη μείνεις στη δράση.
Σου λέει από την αρχή πως θέλει να δώσεις σημασία αλλού.
Γιατί αυτοί οι άνθρωποι αφήνουν πίσω τους συζύγους και παιδιά, ξέροντας πως ίσως δεν τους ξαναδούν ποτέ;
Γιατί πολεμούν;
Πώς προσπαθούν να αντέξουν και να βγουν ζωντανοί από την κόλαση ώστε να επιστρέψουν στο σπίτι τους και τη ζωή τους;
Και η αλήθεια είναι πως ο πόλεμος έχει και αυτή την παράμετρο, και είναι ίσως η πιο ουσιαστική...
Όμως η ταινία Act of Valor κάνει προπαγάνδα.
Κάνει τόσο μεγάλη προπαγάνδα που μετά από λίγη ώρα κουράζεσαι να παρακολουθήσεις το φιλμ.
Και η ταινία έχει διάρκεια 110 λεπτά!
Όλες οι εθνικότητες του κόσμου εναντίον της Αμερικής!
Η απειλή έρχεται από παντού.
Οι καημένοι οι Αμερικανοί τρέχουν και δεν φτάνουν.
Προσπαθούν με νύχια και με δόντια να προστατέψουν τα «τείχη» τους.
Για να κοιμάται ο αμερικανικός λαός ήσυχος.
Οι Αμερικανοί στρατιώτες π.χ. δεν σκοτώνουν γυναίκες, όχι φυσικά, γιατί είναι πάνω απ’ όλα άνθρωποι.
Εισβάλλουν σε σπίτια, σκοτώνουν μονάχα τον άντρα και τη γυναίκα την αφήνουν ήσυχη, σα να μη βρίσκεται εκεί.
Μόνο που η αλήθεια μιλάει για βιασμούς, για βασανιστήρια και για χιλιάδες άλλες ζωώδεις πράξεις κατά των γυναικών, ακόμα και ανήλικων κοριτσιών.
Ο αμερικανικός στρατός π.χ. αποτελείται μονάχα από οικογενειάρχες, υγιείς ανθρώπους που ζουν ευτυχισμένοι με τις συζύγους και τα παιδιά τους, και τυχαίνει η δουλειά τους να είναι σκληρή, αλλά αυτό σε καμία περίπτωση δεν έχει επιπτώσεις στον ψυχισμό τους.
Και αν ποτέ σου είδες φωτογραφίες αμερικανών στρατιωτών να ουρούν πάνω σε πτώματα, μη διανοηθείς να σκεφτείς πως αυτό είναι ο κανόνας, γιατί δεν είναι, αυτό είναι μονάχα μια μικρή, τόση δα εξαίρεση.
Αρκετά με την ιδεατή εικόνα του αμερικανικού στρατού!
Μου κάνει πολλή «χρυσή ευκαιρία» αυτό το σινεμά.
Σα να δείχνει πώς θα είναι η ζωή όσων μπουν στον στρατό.
Paradise !
So, αν είσαι ψυχάκιας, αν θες να σκοτώσεις, δες την ταινία, μετά κάνε την αίτησή σου στον αμερικανικό στρατό online, κι αν πληρείς τις προϋποθέσεις, τότε θα είσαι ένας από τους τυχερούς...
Κι ας κάνω τον δικηγόρο του διαβόλου σε ό,τι έγραψα.
Ας δεχτώ πως κι εγώ είμαι υπερβολική και πως μένω μόνο στην αηδιαστική εικόνα του αμερικανικού στρατού, και πως ναι, είναι μεν προπαγανδίστικο φιλμ, αλλά ίσως δεν πρέπει να σταθώ τόσο εκεί αλλά να δω το φιλμ μονάχα σαν ταινία δράσης.
Είναι ένα φιλμ που έρχεται μέσα από το ίδιο το Πολεμικό Ναυτικό.
Επομένως έχει στοιχεία ντοκιμαντέρ.
Βασίζεται σε αυτή τη γραμμή για να στήσει την ιστορία μίας ομάδας καταδρομέων που έχουν ζωή, έχουν συναισθήματα, φοβούνται.
Οι ανάσες τους ακούγονται συνεχώς σε όλη τη διάρκεια του φιλμ.
Δυνατές. Αγχωτικές.
Σε κάνουν να φοβάσαι κι εσύ για την επόμενη στιγμή.
Αυτό το τρικ είναι παλιό, κλασικό και πάντα πιάνει.
Γεμίζει με αγωνία τα πλάνα.
Οι ηθοποιοί που έπαιξαν στην ταινία (Alex Veadov, Drag Me To Hell, Nestor Serrano, Secretariat) δεν θεωρώ πως ήταν ιδιαίτερα πειστικοί.
Θα μου πεις, κάποιοι ήταν και πραγματικοί καταδρομείς.
Πώς να παίξουν καλά;
Δεν είμαι και τόσο σίγουρη πως αυτό είναι καλή επιχειρηματολογία.
Όχι για το συγκεκριμένο φιλμ.
Υπήρχε λοιπόν μια επιφανειακή απόδοση των χαρακτήρων.
Δεν συγκινήθηκα σε καμία σκηνή.
Αποχωρισμοί, τραυματισμοί, απώλεια, θάνατος.
Δεν με άγγιξε τίποτα.
Αυτό ωστόσο δεν ακύρωσε το κομμάτι του θεάματος. Εντυπωσιασμός στο φουλ.
Ok είμαι κορίτσι, δεν είμαι και η καταλληλότερη για να αναλύσω τα όπλα και τα μαχητικά και τα συναφή, αλλά θεωρώ πως είναι από τις πιο εντυπωσιακές ταινίες που έχουν γυριστεί.
Δεν έχω δει τόση σύγχρονη τεχνολογία μαζεμένη σ’ ένα πολεμικό φιλμ.
Ξέρεις, μη σκεφτείς να τα βάλεις μαζί μας, βλέπεις τί διαθέτουμε, δεν θα καταφέρεις ποτέ να μας νικήσεις.
Αυτό μένει από την ταινία.
Στα πλην βάζω και το μοντάζ.
Απότομο με αρκετά λάθος πλάνα την λάθος στιγμή.
Ειδικά στο πρώτο μισό της ταινίας νομίζω πως το μοντάζ χαντακώνει την ταινία κυριολεκτικά.
Το σενάριο είναι βαρετό.
Αν αφαιρέσουμε τις σκηνές δράσεις, που οι πρωταγωνιστές δεν μιλάνε παρά μόνο σκοτώνουν ή προσπαθούν να μη σκοτωθούν, οι άλλες σκηνές είναι βαρετές.
Κανένας διάλογος της προκοπής.
Η μουσική φυσικά και χρησιμοποιήθηκε για να βγάλει από μέσα σου το συγκινησιακό και το καταφέρνει.
Παλιό κόλπο κι αυτό και πάντα πιάνει.
Το budget της ταινίας ήταν $12 εκατομμύρια, επομένως θα ήταν παράλογο να μην έχουν χρησιμοποιηθεί τα καλύτερα εφέ.
Άρα;
Είναι απλό.
Έχεις να επιλέξεις ανάμεσα σε δύο εκδοχές.
Αυτή του εντυπωσιακού και διασκεδαστικού φιλμ που είχε ωστόσο σημαντικά πλην που κάνουν την ταινία προβληματική και αυτή του προπαγανδίστικου σινεμά.
Η δική μου μνήμη έμεινε στην προπαγάνδα, γι’ αυτό και δεν κατάφερα να φορέσω τα μαύρα μου γυαλιά για ώρα.
Και νομίζω πως έκανα καλά.
Όποια εκδοχή κι αν διαλέξεις, έχε δίπλα σου αρκετό ποπ κορν και μπίρες γιατί η ταινία είναι ατελείωτη...
Το Act of Valor έκανε πρεμιέρα στην Αμερική στις 24 Φεβρουαρίου 2012.
Τον Μάρτιο ξεκίνησε να να προβάλλεται κυρίως στην Ευρώπη.
Συνεχίζει να παίζεται στις κινηματογραφικές αίθουσες πολλών χωρών, μεταξύ αυτών, Αργεντινή, Βέλγιο ενώ τον Μάιο έχει προγραμματιστεί να φτάσει μέχρι και την Αυστραλία.
Act of Valor trailer από FilmBoy-gr
1.jpg)
