Γράφει ο Γιώργος Καραμάνος.
Είναι αλήθεια πως αυτούς τους μήνες που έχω περάσει στην παρέα του Filmboy δεν μου έχει δοθεί η ευκαιρία να παρουσιάσω ποτέ μια ταινία τρόμου.
Δεν ξέρω γιατί έχει τύχει αυτό, αλλά σίγουρα ξέρω πως το Cabin In The Woods δεν είναι και το πιο εύκολο sci-fi horror για να εξετάσεις, ανεξάρτητα με το πόσα θρίλερ έχεις δει.
Προσωπικά με δίχασε περισσότερο παρά με σόκαρε.
Και δεν είναι η πρωτοτυπία της ιδέας της που την κάνει να ξεχωρίζει ή να διαφέρει, αλλά η υλοποίηση.
Γιατί μιλάμε για μια πραγματικά περίεργη ταινία, που ο θεατής έχει να επιλέξει αν θα την πάρει σοβαρά, αν θα αδιαφορήσει ή αν θα γελάσει μαζί της.
Το story ξεκίνα με όλα τα κλισέ που υπάρχουν στο είδος, φέρνοντας μας στο μυαλό παλιές αγαπημένες και ξεχασμένες horror b-movies...
Μια παρέα από φοιτητές κοινωνιολογίας (hell yeah!) αποφασίζει να κάνει ένα ταξίδι για να ξεφύγει για λίγο από τις ακαδημαϊκές υποχρεώσεις.
Αυτή η παρέα περιλαμβάνει όλους τους κλασσικούς τύπους χαρακτήρων που γνωρίζουμε όλοι μας.
Η Dana (Kristen Connolly, Revolutionary Road) είναι η σεμνή και αγνή της παρέας, ο Curt (Chris Hemsworth, Thor) είναι ο γυμνασμένος, ωραίος και αρρενωπός αθλητής, η Jules (Anna Hutchison) είναι η όμορφη, εύκολη και ξεπεταγμένη της παρέας και κοπέλα του Curt, ο Holden (Jesse Williams, Brooklyn's Finest) είναι το μορφωμένο, κάλο παιδί και βέβαια ο Marty (Fran Kranz, Diary of a Wimpy Kid: Rodrick Rules) είναι το ψαγμένο αλλά και καμένο από τα ναρκωτικά, πρεζάκι της παρέας.
Και τι γίνεται όταν όλοι αυτοί πάνε ένα ταξίδι στο ερειπωμένο και απομονωμένο σπίτι του θειου του Curt;
Καλά καταλάβατε - ακρωτηριασμοί, αποκεφαλισμοί και δολοφονίες.
Όμως δεν είναι τόσο απλό, αφού παράλληλα με αυτή την κεντρική ιστορία των νέων αυτών, παρακολουθούμε και τις ενέργειες δυο περίεργων επιστημώνων (Richard Jenkins, The Rum Diary και Bradley Whitford) σε ένα μυστικό υπόγειο εργαστήριο.
Αυτοί οι δυο επιστήμονες έχουν συλλέξει μια ομάδα ανθρώπων και διεξάγουν κάτι που φαινομενικά μοιάζει σαν πείραμα στους κεντρικούς πρωταγωνιστές της ταινίας.
Όμως αυτό που δεν αποκαλύπτεται παρά μόνο στο τέλος, είναι ο σκοπός τους.
Έτσι, η παρέα παρακολουθείται από μυστικές κάμερες και οδηγείται στο να πράξει ανάλογα με τις βλέψεις των επιστημών.
Όταν το πρώτο λάθος γίνει και αυτή η ομάδα νέων επιλέξει ουσιαστικά τον τρόπο που θα πεθάνει, το παιχνίδι ξεκίνα.
Φυσικά, το σενάριο δεν στάματα εδώ.
Για την ακρίβεια, δεν ξεκίνα καλά καλά εδώ.
Αντίθετα, από κει και περά αρχίζουν τα πράγματα να περιπλέκονται.
Γιατί, δεν έχουμε να κάνουμε με ένα κλισέ όπου νέοι απλά παρακολουθούνται να αλληλοσκοτώνονται (βλ. Hunger Games) αλλά με την ανατροπή του.
Και ποια θα μπορούσε να είναι αυτή η ανατροπή;
Η αποδόμηση όλων των splatter ταινιών όπως τις ξέρουμε.
Γιατί πρακτικά, δεν έχουμε να κάνουμε με μια ταινία που προσπαθεί να γεμίσει τα κενά και να προσφέρει κάτι το νέο.
Έχουμε να κάνουμε με μια ταινία που προσπαθεί να σατιρίσει το είδος της.
Έτσι, δεν παρακολουθούμε απλά γελοίες ή ακραίες death scenes αλλά την γελοιοποίηση των ταινιών τρόμου αυτού του στυλ μέσα από την εμφάνιση όχι μόνο τεράτων, αλλά και κάθε μυστικιστικού πλάσματος που έχει υπάρξει ποτέ.
Ξέρω πως σας τα λέω περίεργα, αλλά περίεργο ήταν και το Cabin In The Woods.
Μέχρι την μέση παρακολουθείς ένα κλασσικό splatter με έφηβους, αλλά από την μέση και μετά η ταινία αλλάζει κατεύθυνση με τραγικά αποτελέσματα.
Και ένα αποτέλεσμα που δεν σε καλύπτει πλήρως, αφού γελοιοποιώντας και κοροϊδεύωντας τις ταινίες αυτού του τύπου καταντάει και η ίδια γελοία.
Σε σκηνοθετικό επίπεδο, η ταινία ούτε εντυπωσιάζει αλλά ούτε και σε απογοητεύει αφού ο Drew Goddard δεν ενδιαφέρεται για πλάνα, ήρωες ή συναισθήματα αλλά για να προκαλέσει το γέλιο.
Έτσι, σε βάζει μέσα σε ένα αρρωστημένο κλίμα με άφθονες αλλά και παράξενες gore σκηνές, αλλά και σε ένα τρυπάκι να κοροϊδέψεις την ίδια την ταινία.
Οφείλω να παραδεχτώ, πως αν δεν είχαμε δει κάτι παρόμοιο (με διαφορετική υλοποίηση φυσικά) η ταινία θα ήταν πραγματικά πρωτότυπη αλλά κάτι τέτοιο δεν ισχύει.
Και αυτό σε οδηγεί στο να θεωρήσεις την ταινία όχι ως ένα σκληρό gore sci-fi αλλά σαν μια κωμωδία με έντονα στοιχεία βίας.
Γιατί, όσο κι αν κατηγορείς τις άλλες ταινίες της κατηγορίας σου, όταν και εσύ ο ίδιος υπερβάλλεις και το καις, δεν μπορείς να ξεφύγεις από τα κλισέ παρά μόνο μέσα από αδιευκρίνιστα στοιχεία και τρύπες.
Και δεν μπορώ να πω, διασκεδαστική ήταν.
Horror δεν ήταν.
Με άλλα λόγια, δεν είχε να προσφέρει τίποτα το καινούργιο παρά μόνο την ολοφάνερη και ευδιάκριτη της cultίλα.
Και όπως είπα και πιο πριν, οι υπερβολές είναι πάρα πολλές για να μην απορήσεις.
Δεν ήθελα να δω κάτι το αληθοφανές ή ρεαλιστικό προφανώς, αλλά τέτοιου τύπου χαζή ψυχεδέλεια δεν έχω ξανασυναντήσει.
Οι ερμηνείες φυσικά ήταν ανάλογες του στυλ της ταινίας και δεν αξίζει να σχολιαστούν, με μοναδική εξαίρεση τον Fran Kranz που σε έπειθε όποτε έπρεπε, και σε έκανε να γελάς όποτε δεν έπρεπε.
Αξίζει να αναφερθεί πως και η Sigourney Weaver (Abduction) έχει μια συμμετοχή, μόνο και μόνο για να δώσει έναν αέρα cult στην ταινία.
Και για να κλείσω, επανέρχομαι στο πόσο με δίχασε.
Από την μια προσέφερε γέλιο, από την άλλη όμως το έκαιγε.
Από την μια είχε πολύ gore, από την άλλη άκρως παράλογο.
Από την μια κάτι ήθελε να πει, από την άλλη κατέληξε σε ένα απαίσιο φινάλε.
Η μεγάλη μερίδα του horror κοινού θα απογοητευτεί από το Cabin In The Woods.
Και εν τέλει, θεωρώ πως ακόμα και οι θανατικοί των splatter θα δουν ότι δεν είναι τόσο ακραία όσο θέλει να αποδείξει πως είναι, αλλά πως δεν έχει το θάρρος να καυτηριάσει με τον σωστό τρόπο των παραλογισμό και την υπερβολή των υπολοίπων horror movies.
Στις ελληνικές αίθουσες από 15 Απριλίου.
The Cabin in the Woods trailer από FilmBoy-gr
1.jpg)
