Γράφει η Corpse Bride.
Detachment.
Detachment θα πει απόσπαση και όταν περιγράφει συναισθήματα αναφέρεται στην ψυχρότητα, την αδυναμία του ανθρώπου να δεθεί, την αδιαφορία, την ουδετερότητα.
Ο Henry Barthes (Adrien Brody, Midnight in Paris) είναι αναπληρωτής καθηγητής.
Πηγαίνει από σχολείο σε σχολείο, αναπληρώνοντας κενά.
Η νέα του απόσπαση τον μεταφέρει σ’ ένα δύσκολο σχολείο.
Εκεί θα διδάξει για τρεις μόνο εβδομάδες.
Ένα δυσλειτουργικό εκπαιδευτικό σύστημα που εγκλωβίζει το μυαλό και την ελευθερία των μαθητών, γονείς αδιάφοροι που κάνουν τα παιδιά να νιώθουν παράσιτα και καθηγητές που προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα μα δεν μπορούν γιατί κουβαλάνε κι εκείνοι δυστυχία...
Ο Henry θα προσπαθήσει να γίνει ο σωτήρας των μαθητών του.
Οι λόγοι έχουν ρίζες πολύ πίσω, στα δυστυχισμένα παιδικά του χρόνια...
Όμως ο Henry δεν μπορεί να νοιαστεί για καιρό.
Του είναι αδύνατον να μπορέσει να δεθεί.
Για λίγο λοιπόν θα νοιαστεί για την κλειστή μαθήτριά του Meredith (Betty Kaye), για λίγο θα νοιαστεί για τη νεαρή πόρνη Erica (Sami Gayle) και για λίγο θα νοιαστεί και για τη συνάδελφό του Sarah Madison (Christina Hendricks, The Family Tree).
Πίσω από αυτό το φιλμ κρύβεται ο Tony Kaye, ο σκηνοθέτης της ταινίας American History X.
Ό, τι θα δεις λοιπόν σε αυτή την ταινία, το Detachment, θα σου κάνει την ψυχολογία σου άνω κάτω.
Είναι γεμάτη με ηθικά ζητήματα που πέφτουν πολύ βαριά στο στομάχι.
Άνθρωποι που μεγαλώνουν και βρίσκονται ένα βήμα πριν τον θάνατο, παραμελημένα παιδιά που χάνουν τον δρόμο τους, άνθρωποι που νιώθουν δυστυχισμένοι και παράλυτοι για να ζήσουν.
Οργή και μοναξιά.
Το μυαλό του ανθρώπου που καταπιέζεται, που γεμίζει συνεχώς με σκουπίδια και θυμίζει βόμβα που είναι έτοιμη να εκραγεί.
Για όλα αυτά σου μιλάει ο Tony Kaye και το κάνει τόσο ουσιαστικά που δε σου αφήνει περιθώρια να κάνεις τα στραβά μάτια.
Σε βάζει κατευθείαν στο κέντρο των προβλημάτων.
O Adrien Brody μου υπενθύμισε γιατί με εντυπωσίασε στην ταινία The Pianist.
Μετέδιδε το κάθε μικρό ή μεγάλο συναίσθημα.
Εκφραστικός σε σημείο που αναρωτιόμουν ποιο είναι το μαγικό του τρικ.
Έπαιζε και όλο του το πρόσωπο γέμιζε τα πλάνα.
Ξεχώρισα την Hendricks γιατί μου μετέφερε όλα όσα ήθελε, ακόμα και τις στιγμές που δε μιλούσε ή είχε ένα παγωμένο βλέμμα.
Όσο για το υπόλοιπο καστ, μου έχει μείνει η ερμηνεία του Tim Blake Nelson (The Big Year) που υποδύεται τον καθηγητή Wiatt.
Ένας ενδιαφέρων χαρακτήρας, που νιώθει ξεγραμμένος από τους ανθρώπους.
Στα πλην θα έβαζα τη διάρκεια της ταινίας (97').
Δυο, τρεις στιγμές έπιασα τον εαυτό μου να βαριέται.
Πολλές σκηνές θα μπορούσαν να έχουν κοπεί στο μοντάζ.
Επίσης, η ταινία είναι καταθλιπτική.
Και δεν είναι τόσο το θέμα, όσο τα ζωγραφιστά σχέδια που θα δεις πολλές φορές στην οθόνη σου και σου λέω από τώρα πως δε δείχνουν χαμογελαστούς ήλιους και λουλούδια σε βάζα.
Ωστόσο αυτά τα σχέδια ήταν μία έξυπνη και ενδιαφέρουσα σκέψη που λειτούργησε υπέρ.
Η ταινία Detachment είναι μία καλή ταινία, αυτό το συμπέρασμα δεν μπορεί να αμφισβητηθεί εύκολα.
Αυτό που θα σου έλεγα να ξανασκεφτείς είναι αν έχεις διάθεση να πέσεις ψυχολογικά και να φτάσεις στα όρια της κατάθλιψης...
Προβλήθηκε στην Αμερική σε λίγες αίθουσες, στις 16 Μαρτίου.
Detachment trailer από FilmBoy-gr
1.jpg)
