Γράφει η Λίλα Τζαμούση.
Δεν είχα και πολλή αγωνία πηγαίνοντας στο σινεμά για το Magic Hour, η καθυστέρηση που προέκυψε ωστόσο, μέχρι να έρθει η ταινία, την ενέτεινε λίγο και τελικά άρχισα να ανυπομονώ μέχρι να αρχίσει η καινούρια κωμωδία του Κώστα Καπάκα.
Ξεκίνησε με σχετικά καλούς οιωνούς, δεν κατάφερε, όμως, να με ικανοποιήσει απόλυτα.
Όσο καλός ηθοποιός και να είναι ο Ρένος Χαραλαμπίδης, είναι δύσκολο να σηκώσει μία ταινία μόνος του.
Ο Διομήδης (Ρένος Χαραλαμπίδης) και ο Αριστείδης (Τάσος Αντωνίου) είναι δύο εκ διαμέτρου αντίθετοι άνθρωποι, που όμως η μοίρα θα το φέρει και να συναντηθούν και να γίνουν καλοί φίλοι τελικά, αφού ο ένας θα βρει παρηγοριά στον άλλον, λίγο πριν τους πνίξουν τα προβλήματά τους...
Ο Αριστείδης ανακαλύπτει ότι η γυναίκα του τον απατά με τον καλύτερό του φίλο και την εγκαταλείπει, ενώ ο Διομήδης, που χρωστάει σε όποιον μιλάει ελληνικά (και όχι μόνο), παίρνει τη νεκροφόρα του και τον ακολουθεί στην περιπετειώδη ελληνική επαρχία.
Κι όλα αυτά μέσα σε ένα 24ωρο.
Από την ταινία δεν απουσιάζουν διόλου οι πολύ αστείες σκηνές και ατάκες, αρκετά επίκαιρες και καυστικές.
Από ένα σημείο και μετά, όμως, αρχίζει η κυριαρχία ενός σουρεαλισμού, που δε με κέρδισε, παρόλο που σε ορισμένα σημεία είχε ενδιαφέρον η εξέλιξη των γεγονότων.
Ο τίτλος είναι έξυπνα συμβολικός.
Το magic hour, όπως εξηγεί ο Διομήδης που ονειρεύεται να γίνει σκηνοθέτης, αναφέρεται στο μαγικό φως του σούρουπου και του ξημερώματος όπως τα καταγράφει η κινηματογραφική κάμερα.
Αν στήσουμε δίπλα σ’ αυτό τους δύο πρωταγωνιστές, θα δούμε ότι και γι’ αυτούς η περιπλάνηση που ξεκινούν, είναι η αλλαγή, η αρχή του τέλους μιας κατάστασης και η έναρξη μιας άλλης.
Δε μου φαίνεται όμως ότι τελικά ήρθε αυτή η μετάβαση στην ταινία.
Χάθηκε κάπου ανάμεσα στο σουρεαλισμό και την πραγματικότητα.
Η σκηνοθεσία του Κώστα Καπάκα μου άρεσε πολύ, αλλά ομολογώ ότι δεν περίμενα κάτι λιγότερο μετά το πολύ νοσταλγικό Uranya.
Θα ήθελα να πάει ένα βήμα παραπέρα.
Παρόλα αυτά έκανε τις σκηνές σε αχανή χωράφια να μοιάζουν πολύ ενδιαφέρουσες ακόμα και σ’ εμένα, που αγαπώ περισσότερο το αστικό τοπίο.
Ο Ρένος Χαραλαμπίδης ήταν, όπως πάντα διασκεδαστικός, μου έδωσε όμως λίγο την εντύπωση ότι είχα την ερμηνεία του στο ρελαντί.
Σε πολλά σημεία αναγνώρισα παλαιότερούς του ρόλους, που όσο κι αν έμοιαζαν με το χαρακτήρα του Διομήδη, θα προτιμούσα να τους έχει κρατήσει λίγο πιο μακριά.
Εκεί που εντοπίζω το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι τόσο στο γενικότερο σενάριο, όσο και στην ερμηνεία του Τάσου Αντωνίου.
Παρά τις φωτεινές σεναριακές εκλάμψεις, η ζυγαριά δεν έγειρε προς όφελος του φιλμ, και η αδιάφορη ερμηνεία του Αντωνίου έβαλε το λιθαράκι της στη μετριότητα του Magic Hour.
Τα ειδικά εφέ που χρησιμοποιήθηκαν είχαν κι αυτά τα προβλήματά τους, δε με ενόχλησαν όμως τόσο.
Ίσως, αντίθετα, να έδιναν μία ερασιτεχνική «ανάσα» στην ταινία, για να την αισθανθεί πιο κοντά του ο θεατής.
Δεν έχουμε να κάνουμε με μία κακή ταινία, το Magic Hour, όμως, φαίνεται να απέχει πολύ από μία εντυπωσιακή ταινία που θα τη θυμάται κανείς για καιρό.
Στις ελληνικές αίθουσες από 19 Απριλίου.
Ξεκίνησε με σχετικά καλούς οιωνούς, δεν κατάφερε, όμως, να με ικανοποιήσει απόλυτα.
Όσο καλός ηθοποιός και να είναι ο Ρένος Χαραλαμπίδης, είναι δύσκολο να σηκώσει μία ταινία μόνος του.
Ο Διομήδης (Ρένος Χαραλαμπίδης) και ο Αριστείδης (Τάσος Αντωνίου) είναι δύο εκ διαμέτρου αντίθετοι άνθρωποι, που όμως η μοίρα θα το φέρει και να συναντηθούν και να γίνουν καλοί φίλοι τελικά, αφού ο ένας θα βρει παρηγοριά στον άλλον, λίγο πριν τους πνίξουν τα προβλήματά τους...
Ο Αριστείδης ανακαλύπτει ότι η γυναίκα του τον απατά με τον καλύτερό του φίλο και την εγκαταλείπει, ενώ ο Διομήδης, που χρωστάει σε όποιον μιλάει ελληνικά (και όχι μόνο), παίρνει τη νεκροφόρα του και τον ακολουθεί στην περιπετειώδη ελληνική επαρχία.
Κι όλα αυτά μέσα σε ένα 24ωρο.
Από την ταινία δεν απουσιάζουν διόλου οι πολύ αστείες σκηνές και ατάκες, αρκετά επίκαιρες και καυστικές.
Από ένα σημείο και μετά, όμως, αρχίζει η κυριαρχία ενός σουρεαλισμού, που δε με κέρδισε, παρόλο που σε ορισμένα σημεία είχε ενδιαφέρον η εξέλιξη των γεγονότων.
Ο τίτλος είναι έξυπνα συμβολικός.
Το magic hour, όπως εξηγεί ο Διομήδης που ονειρεύεται να γίνει σκηνοθέτης, αναφέρεται στο μαγικό φως του σούρουπου και του ξημερώματος όπως τα καταγράφει η κινηματογραφική κάμερα.
Αν στήσουμε δίπλα σ’ αυτό τους δύο πρωταγωνιστές, θα δούμε ότι και γι’ αυτούς η περιπλάνηση που ξεκινούν, είναι η αλλαγή, η αρχή του τέλους μιας κατάστασης και η έναρξη μιας άλλης.
Χάθηκε κάπου ανάμεσα στο σουρεαλισμό και την πραγματικότητα.
Η σκηνοθεσία του Κώστα Καπάκα μου άρεσε πολύ, αλλά ομολογώ ότι δεν περίμενα κάτι λιγότερο μετά το πολύ νοσταλγικό Uranya.
Θα ήθελα να πάει ένα βήμα παραπέρα.
Παρόλα αυτά έκανε τις σκηνές σε αχανή χωράφια να μοιάζουν πολύ ενδιαφέρουσες ακόμα και σ’ εμένα, που αγαπώ περισσότερο το αστικό τοπίο.
Ο Ρένος Χαραλαμπίδης ήταν, όπως πάντα διασκεδαστικός, μου έδωσε όμως λίγο την εντύπωση ότι είχα την ερμηνεία του στο ρελαντί.
Σε πολλά σημεία αναγνώρισα παλαιότερούς του ρόλους, που όσο κι αν έμοιαζαν με το χαρακτήρα του Διομήδη, θα προτιμούσα να τους έχει κρατήσει λίγο πιο μακριά.
Εκεί που εντοπίζω το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι τόσο στο γενικότερο σενάριο, όσο και στην ερμηνεία του Τάσου Αντωνίου.
Παρά τις φωτεινές σεναριακές εκλάμψεις, η ζυγαριά δεν έγειρε προς όφελος του φιλμ, και η αδιάφορη ερμηνεία του Αντωνίου έβαλε το λιθαράκι της στη μετριότητα του Magic Hour.
Τα ειδικά εφέ που χρησιμοποιήθηκαν είχαν κι αυτά τα προβλήματά τους, δε με ενόχλησαν όμως τόσο.
Ίσως, αντίθετα, να έδιναν μία ερασιτεχνική «ανάσα» στην ταινία, για να την αισθανθεί πιο κοντά του ο θεατής.
Δεν έχουμε να κάνουμε με μία κακή ταινία, το Magic Hour, όμως, φαίνεται να απέχει πολύ από μία εντυπωσιακή ταινία που θα τη θυμάται κανείς για καιρό.
Στις ελληνικές αίθουσες από 19 Απριλίου.
Magic Hour trailer από FilmBoy-gr
1.jpg)
