Γράφει η Corpse Bride.
Δε σου έχει έρθει ποτέ η ανάγκη να πας στο υψηλότερο σημείο της πόλης και ν’ αρχίσεις να φωνάζεις δυνατά;
Να πάρεις μία πέτρα, ένα ξύλο, οτιδήποτε βρεθεί μπροστά σου και ν’ αρχίσεις να το χτυπάς με μανία σ’ έναν κάδο ανακύκλωσης, σε μία μπάρα, σ’ ένα κάγκελο, οπουδήποτε;
Και μ’ ένα μαγικό τρόπο όλοι αυτοί οι ήχοι να μπορούσαν να φτάσουν σε όλα τα σπίτια, να μπορούσαν να τους ακούσουν όλοι.
Να προκαλούσες τόσο μεγάλο θόρυβο που η αντιτρομοκρατική θα έβγαινε έξω στους δρόμους για να ψάξει τον μεγαλύτερο τρομοκράτη που εμφανίστηκε ποτέ στη χώρα...
Έξι drummers.
Μία γυναίκα, πέντε άντρες.
Η Sanna (Sanna Persson), ο Magnus (Magnus Börjeson), ο Johannes (Johannes Björk), ο Marcus (Marcus Boij), ο Myran (Fredrik Myhr)και ο Anders (Anders Vestergard).
Μουσικοί που στα νιάτα τους δεν κατάφεραν ποτέ να συμβαδίσουν με κανόνες.
Σιχαίνονταν το σύστημα.
Μουσικοί που μεγάλωσαν και συνεχίσαν να σιχαίνονται το σύστημα.
Σιχαίνονται τα ωδεία, τον καθωσπρεπισμό, την απόλυτη αρμονία.
Σιχαίνονται τα κονσέρτα και τις μελωδίες που θυμίζουν αριστουργήματα.
Και θέλουν ν’ ακουστούν.
Οι ήχοι τους δεν είναι μία απλή μουσική.
Είναι μία ολόκληρη στάση ζωής.
Κόντρα σε οτίδηποτε φυτεύεται στο μυαλό του ανθρώπου για να το κοιμίσει.
Στήνουν λοιπόν ένα μεγάλο κόλπο - 4 συναυλίες. 4 χτυπήματα στην καρδιά της πόλης.
Και ο μόνος που μπορεί να τους σταματήσει, είναι ένας αστυνομικός, ο Amadeus Warnebring (Bengt Nilsson) που σιχαίνεται τη μουσική, γιατί μεγάλωσε σ’ ένα σπίτι μουσικών και δεν την αντέχει άλλο...
Sound of Noise λοιπόν!
Μία γαλλοσουηδική παραγωγή του 2010 που στο τιμόνι της σκηνοθεσίας έχει τον Ola Simonsson και τον Johannes Stjärne Nilsson, οι οποίοι έγραψαν και το σενάριο της ταινίας μαζί με τον Jim Birmant.
Η ξέφρενη αυτή ιδέα των δύο ταλαντούχων σκηνοθετών έχει ρίζες σε μία ταινία μικρού μήκους που γύρισαν το 2001, το Music for One Apartment and Six Drummers που κατάφερε να κερδίσει την προσοχή των κριτικών και του κοινού και να πάρει αρκετά βραβεία (δείτε το ΕΔΩ).
Ιδιοφυής ταινία!
Το πιο απολαυστικό ξέσπασμα που είδα ποτέ στο σινεμά.
Είναι ό, τι πιο ενδιαφέρον έχω δει τους τελευταίους μήνες.
Έξι άνθρωποι που αποφασίζουν να δώσουν το δικό τους ρεσιτάλ.
Τρομοκράτες με μπαγκέτες, εισβάλλουν στο χάος της πόλης για να το τρομάξουν.
Μηχανήματα, οχήματα, κτήρια, αντικείμενα και άνθρωποι μετατρέπονται σε μουσικά όργανα για να βοηθήσουν τους πρωταγωνιστές της ταινίας να βγάλουν εις πέρας την αποστολή τους.
Ένα από τα πιο πρωτότυπα σενάρια που έχουν γραφτεί.
Με αρκετή δόση καλού χιούμορ που δε σ΄αφήνει να πάρεις στα σοβαρά τίποτα αλλά από την άλλη σε κρατάει γερά στο έδαφος για να σου πει εμμέσως, πλην σαφώς ότι ίσως μας χρειάζεται μία τέτοια επίθεση.
Ίσως η λύτρωση μέσα μας να κρύβεται στις πιο τρελές ιδέες, στις πιο ελεύθερες και τις πιο ανεξήγητες.
Μία ιστορία που έχει σκηνοθετηθεί ισορροπημένα.
Υπήρχε η ένταση, η αγωνία, η ησυχία πριν και μετά το μεγάλο μπαμ.
Πλάνα που καταγράφουν την ψυχρότητα της πόλης και των ανθρώπων.
Η φωτογραφία (Charlotta Tengroth) βοήθησε αρκετά σε αυτό.
Οι σκηνοθέτες ήξεραν ακριβώς τί ήθελαν να σου πουν.
Ο σουρεαλισμός στραβοκοιτάει τον ρεαλισμό και ο ρεαλισμός ερωτεύεται τον σουρεαλισμό.
Μουσική κωμωδία που κρύβει λίγο θρίλερ, λίγο δράμα.
Την λες και αισθηματική για την ιδιαίτερη σχέση που αναπτύσσεται μεταξύ δύο χαρακτήρων.
Η ταινία θα σε κάνει να βρεθείς σ’ ένα διαφορετικό κόσμο, εκεί που η καταπιεσμένη ελευθερία του ανθρώπου ψάχνει τρόπους να εκφραστεί.
Και αυτό είναι τέχνη.
Γι’ αυτό και το φιλμ είναι ένα μικρό δείγμα καλής τέχνης.
Λίγη σημασία έχει η μεγάλη διάρκεια της ταινίας.
Θα δεις αρκετές σκηνές που και οι χρόνοι της πάνε αργά αλλά και αυτό που έχουν να σου πουν, δεν έχει ιδιαίτερα μεγάλη βαρύτητα για την ουσία της ταινίας.
Ίσως στα πλην να πρέπει να βάλω και τους ήχους που θα σε κάνουν να κλείσεις τ’ αυτιά σου και να τους αποκαλέσεις βαβούρα.
Και η αλήθεια είναι ότι όποτε παίζουν οι πρωταγωνιστές στο έργο, δεν λένε να σταματήσουν.
Αλλά προσωπικά το διασκέδασα.
Όλο αυτό το ενοχλητικό, το διασκέδασα.
Οι πρωταγωνιστές είναι ένα επιτυχήμενο team, διαφορετικοί χαρακτήρες, λίγο αστείοι, λίγο σοβαροί.
Παίζουν όλοι τους εξαιρετικά.
Είναι απολαυστικοί.
Ξεχώρισα την Sanna (Sanna Persson), που στην ταινία είναι ας το πούμε η αρχηγός, όχι για λόγους φεμινιστικούς, ούτε επειδή έδωσε καλύτερη ερμηνεία, αλλά είναι τόσο αστείο να βλέπεις μία γυναίκα με αυστηρό πρόσωπο, να απορρίπτει μέσα στην καταιγίδα έναν λιγάκι κουλό άντρα, χτυπώντάς τον αστεία με τις μπαγκέτες των drums της.
Γι’ αυτή τη σκήνη και μόνο!
Δες την ταινία!!
Δες την ταινία!!
Η ταινία πρωτοπαίχτηκε στο φεστιβάλ των Καννών τον Μάιο του 2010.
Συμμετείχε σε αρκετά φεστιβάλ, κέρδισε βραβεία, προβλήθηκε σε κάποιες ευρωπαϊκές χώρες μέσα στο 2011 και στις 9 Μαρτίου του 2012 έφτασε και στην Αμερική.
Sound of Noise trailer από FilmBoy-gr
1.jpg)
