Αυτό το Μάιο κλείσαμε αισίως τα 35 χρόνια ύπαρξης του franchise του ‘Πολέμου των Άστρων’, από την πρεμιέρα του ‘A New Hope’ το 1977.
35 χρόνια!
Τέσσερις γενιές έχει θρέψει ο George Lucas με το διαστημικό έπος του: τους τότε σιτεμένους, τους τότε πιτσιρικάδες, τα παιδιά των τότε πιτσιρικάδων και τα εγγόνια των τότε σιτεμένων.
Είναι πάρα πολλά τα ψηφία για να κάτσει να κάνει κανείς λογαριασμό.
Ωστόσο, μετά από τόσα χρόνια η αίγλη, ο θαυμασμός και η λατρεία μένουν αναλλοίωτα.
Ξεκίνησε αρχικά, με μια τριλογία, που οι περισσότεροι που θα διαβάζετε αυτές τις γραμμές δεν είχατε γεννηθεί καν όταν προβαλλόταν (εκτός από τον Κωνσταντίνο!), την οποία ...
...ο κόσμος την αγκάλιασε τόσο ένθερμα που μέσα σε αυτό το διάστημα επεκτάθηκε όσο λίγα franchises στον κόσμο.
Η επέκταση αυτή δεν περιορίζεται μόνο στον κινηματογράφο, αλλά και στην τηλεόραση, σε κινούμενα σχέδια, στη λογοτεχνία, στα κόμικς και στα video games.
Είναι πλέον ένα ολοκληρωμένο ‘παράλληλο’ σύμπαν, που υπάρχει σε έναν γαλαξία, πολύ, πολύ μακριά…
Ερχόμαστε, λοιπόν, στην κορύφωση αυτής της επικής περιπέτειας, όταν, μετά από όλη του την πορεία στην Συμμαχία και την εκπαίδευση του ως η τελευταία ελπίδα του αφανισμένου Τάγματος των Jedi, ο νεαρός Luke Skywalker καλείται να αντιμετωπίσει την νέμεση του, τον Darth Vader.
Με τη θέληση να λυτρώσει τον πατέρα του, που στράφηκε στη ‘σκοτεινή πλευρά’ της Δύναμης, και να προστατεύσει τη δίδυμη αδερφή του, και εξοπλισμένος με το δικό του, καινούριο lightsaber πηγαίνει στο Άστρο του Θανάτου για να αντιμετωπίσει τον Vader.
Ο Αυτοκράτορας προσπαθεί να δελεάσει τον Luke για να στραφεί κι αυτός στη σκοτεινή πλευρά και τότε αρχίζει η μονομαχία μεταξύ γιου και πατέρα, με τις δύο πλευρές να είναι ισοδύναμες.
Όταν, όμως, ο Vader αναφέρει τη Leia, την κόρη του και αδερφή του Luke, ο τελευταίος εξαγριώνεται και επιτίθεται οργισμένος στον αντίπαλο του, ακρωτηριάζοντας το δεξί του χέρι.
Εκείνη τη στιγμή, συνειδητοποιεί ότι ακολουθεί την ίδια πορεία με τον πατέρα του προς το σκοτάδι και την τελευταία στιγμή απενεργοποιεί το ξίφος του, αρνούμενος την πρόταση του Darth Sidious να σκοτώσει τον Vader και να πάρει τη θέση του.
Τότε ο Αυτοκράτορας του επιτίθεται με Force lightning, αλλά ο Vader αρπάζει τον Palpatine και τον πετάει στο κενό.
Με την τελευταία του πνοή, λέει στον Luke να του αφαιρέσει το κράνος για να δει τον γιο του μια φορά ως Anakin Skywalker και αμέσως ξεψυχάει.
Ο Luke παίρνει τη σορό του Anakin πίσω στο φεγγάρι του Endor και την καίει σε τελετουργική πυρά, λυτρώνοντας το πνεύμα του πατέρα του.
Η μονομαχία αυτή δείχνει την εξέλιξη και την ωρίμανση του Luke από την τελευταία φορά που κρατούσε φωτεινό σπαθί.
Αν δεν κάνω ‘λάθος’, ήταν στη δεύτερη ταινία όταν πάλι αντιμετώπισε τον Darth Vader, αλλά η χρόνια εμπειρία του και ως Jedi και ως Sith, σε συνδυασμό με την αντίστοιχη απειρία του Luke και κάποια αντικείμενα που ίπταντο ‘αδέξια’ από δω κι από κει ως αποτέλεσμα τη Δύναμης, έδωσε τι νίκη στον Sith Lord και στέρησε από τον νεαρό το ξίφος του αλλά και το χέρι του.
Τώρα όμως ο Luke πολεμάει με πιο πολλή επιδεξιότητα (και πιο cool ρούχα), έχοντας σφυρηλατήσει το δικό του σπαθί και δεν χρησιμοποιεί αυτό του πατέρα του (και έπρεπε να το αφήσει μπλε, το πράσινο δε μου άρεσε).
Αν και για μια στιγμή τον κυριεύει η οργή, ο Luke ενεργεί σαν πραγματικός Jedi, με το που παρατηρεί το κομμένο χέρι του Vader ταυτόχρονα με το δικό του τεχνητό χέρι, καταλαβαίνοντας ότι είναι ένα βήμα πριν να γίνει αυτό που απεχθάνεται.
Βέβαια, το να πετάξει το ξίφος από το χέρι του και να είναι ανυπεράσπιστος στις αστραπές του Αυτοκράτορα ποτέ μου δεν το βρήκα και τόσο λογικό.
Έπρεπε όμως αυτό να λειτουργήσει σαν καταλύτης, ώστε να αφυπνιστεί ο Anakin Skywalker που ήταν ‘χωμένος’ μέσα στον Darth Vader και να δώσει τέλος στην τυραννία του Αυτοκράτορα, επιβεβαιώνοντας και τις ελπίδες του γιου του.
Έτσι κερδίζει πάλι πίσω τον εαυτό του (και μια θέση στη φωτεινή πλευρά της Δύναμης!).
Στην σκηνή της τελετουργικής πυράς, κι αφού πλέον έχουμε happy ending, ο Luke βλέπει τα πνεύματα του Obi-Wan Kenobi, του Yoda και του Anakin.
Στην original έκδοση, ο Sebastian Shaw, που υποδύεται τον Anakin βγάζοντας τη μάσκα του Vader, εμφανίζεται και ως πνεύμα.
Στην επανέκδοση της Επιστροφής των Jedi σε DVD το 2004, το πνεύμα του Anakin είναι ο Hayden Christensen από την prequel τριλογία, σε μια ενέργεια του George Lucas ώστε να ενδυναμώσει οπτικά τη σχέση μεταξύ των ταινιών.
Βέβαια, φαίνεται στη φάτσα του ότι είναι ο ξέμπαρκος της παρέας, αλλά οπτικά προτιμώ αυτήν την εκδοχή.
Και το παράδοξο της υπόδεσης: σε πραγματικά χρόνια, ο πατέρας (Christensen) είναι νεότερος από το γιο (Mark Hamill)!
Για να πω την αμαρτία μου, ποτέ δεν ήμουν πάρα πολύ ένθερμος fan του Star Wars.
Μου άρεσε, αλλά όχι σε υπερβολικό βαθμό.
Ωστόσο, πέρα από την τεχνολογία, το φουτουριστικό στοιχείο και φυσικά τα lightsabers, αυτό που με τράβηξε ήταν ο αρχετυπικός, ο quintessential ήρωας που έχει ιδανικά, αίσθηση δικαίου, ταλέντο στη μάχη και, φυσικά, γαμάτο σπαθί.
Ευχαριστούμε, λοιπόν, George Lucas για τις περιπέτειες, για τη συγκίνηση, για την πώρωση, για τον εντυπωσιασμό, για τα εφέ, γι αυτόν τον διαφορετικό φανταστικό κόσμο και -εννοείται- για την πληθώρα nerds με μεγάλα γυαλιά, που αναθράφηκαν από το σύμπαν που έπλασες!
The video you may enjoy!
35 χρόνια!
Τέσσερις γενιές έχει θρέψει ο George Lucas με το διαστημικό έπος του: τους τότε σιτεμένους, τους τότε πιτσιρικάδες, τα παιδιά των τότε πιτσιρικάδων και τα εγγόνια των τότε σιτεμένων.
Είναι πάρα πολλά τα ψηφία για να κάτσει να κάνει κανείς λογαριασμό.
Ωστόσο, μετά από τόσα χρόνια η αίγλη, ο θαυμασμός και η λατρεία μένουν αναλλοίωτα.
Ξεκίνησε αρχικά, με μια τριλογία, που οι περισσότεροι που θα διαβάζετε αυτές τις γραμμές δεν είχατε γεννηθεί καν όταν προβαλλόταν (εκτός από τον Κωνσταντίνο!), την οποία ...
...ο κόσμος την αγκάλιασε τόσο ένθερμα που μέσα σε αυτό το διάστημα επεκτάθηκε όσο λίγα franchises στον κόσμο.
Η επέκταση αυτή δεν περιορίζεται μόνο στον κινηματογράφο, αλλά και στην τηλεόραση, σε κινούμενα σχέδια, στη λογοτεχνία, στα κόμικς και στα video games.
Είναι πλέον ένα ολοκληρωμένο ‘παράλληλο’ σύμπαν, που υπάρχει σε έναν γαλαξία, πολύ, πολύ μακριά…
Ερχόμαστε, λοιπόν, στην κορύφωση αυτής της επικής περιπέτειας, όταν, μετά από όλη του την πορεία στην Συμμαχία και την εκπαίδευση του ως η τελευταία ελπίδα του αφανισμένου Τάγματος των Jedi, ο νεαρός Luke Skywalker καλείται να αντιμετωπίσει την νέμεση του, τον Darth Vader.
Με τη θέληση να λυτρώσει τον πατέρα του, που στράφηκε στη ‘σκοτεινή πλευρά’ της Δύναμης, και να προστατεύσει τη δίδυμη αδερφή του, και εξοπλισμένος με το δικό του, καινούριο lightsaber πηγαίνει στο Άστρο του Θανάτου για να αντιμετωπίσει τον Vader.
Όταν, όμως, ο Vader αναφέρει τη Leia, την κόρη του και αδερφή του Luke, ο τελευταίος εξαγριώνεται και επιτίθεται οργισμένος στον αντίπαλο του, ακρωτηριάζοντας το δεξί του χέρι.
Εκείνη τη στιγμή, συνειδητοποιεί ότι ακολουθεί την ίδια πορεία με τον πατέρα του προς το σκοτάδι και την τελευταία στιγμή απενεργοποιεί το ξίφος του, αρνούμενος την πρόταση του Darth Sidious να σκοτώσει τον Vader και να πάρει τη θέση του.
Τότε ο Αυτοκράτορας του επιτίθεται με Force lightning, αλλά ο Vader αρπάζει τον Palpatine και τον πετάει στο κενό.
Με την τελευταία του πνοή, λέει στον Luke να του αφαιρέσει το κράνος για να δει τον γιο του μια φορά ως Anakin Skywalker και αμέσως ξεψυχάει.
Ο Luke παίρνει τη σορό του Anakin πίσω στο φεγγάρι του Endor και την καίει σε τελετουργική πυρά, λυτρώνοντας το πνεύμα του πατέρα του.
Η μονομαχία αυτή δείχνει την εξέλιξη και την ωρίμανση του Luke από την τελευταία φορά που κρατούσε φωτεινό σπαθί.
Αν δεν κάνω ‘λάθος’, ήταν στη δεύτερη ταινία όταν πάλι αντιμετώπισε τον Darth Vader, αλλά η χρόνια εμπειρία του και ως Jedi και ως Sith, σε συνδυασμό με την αντίστοιχη απειρία του Luke και κάποια αντικείμενα που ίπταντο ‘αδέξια’ από δω κι από κει ως αποτέλεσμα τη Δύναμης, έδωσε τι νίκη στον Sith Lord και στέρησε από τον νεαρό το ξίφος του αλλά και το χέρι του.
Τώρα όμως ο Luke πολεμάει με πιο πολλή επιδεξιότητα (και πιο cool ρούχα), έχοντας σφυρηλατήσει το δικό του σπαθί και δεν χρησιμοποιεί αυτό του πατέρα του (και έπρεπε να το αφήσει μπλε, το πράσινο δε μου άρεσε).
Αν και για μια στιγμή τον κυριεύει η οργή, ο Luke ενεργεί σαν πραγματικός Jedi, με το που παρατηρεί το κομμένο χέρι του Vader ταυτόχρονα με το δικό του τεχνητό χέρι, καταλαβαίνοντας ότι είναι ένα βήμα πριν να γίνει αυτό που απεχθάνεται.
Έπρεπε όμως αυτό να λειτουργήσει σαν καταλύτης, ώστε να αφυπνιστεί ο Anakin Skywalker που ήταν ‘χωμένος’ μέσα στον Darth Vader και να δώσει τέλος στην τυραννία του Αυτοκράτορα, επιβεβαιώνοντας και τις ελπίδες του γιου του.
Έτσι κερδίζει πάλι πίσω τον εαυτό του (και μια θέση στη φωτεινή πλευρά της Δύναμης!).
Στην σκηνή της τελετουργικής πυράς, κι αφού πλέον έχουμε happy ending, ο Luke βλέπει τα πνεύματα του Obi-Wan Kenobi, του Yoda και του Anakin.
Στην original έκδοση, ο Sebastian Shaw, που υποδύεται τον Anakin βγάζοντας τη μάσκα του Vader, εμφανίζεται και ως πνεύμα.
Στην επανέκδοση της Επιστροφής των Jedi σε DVD το 2004, το πνεύμα του Anakin είναι ο Hayden Christensen από την prequel τριλογία, σε μια ενέργεια του George Lucas ώστε να ενδυναμώσει οπτικά τη σχέση μεταξύ των ταινιών.
Βέβαια, φαίνεται στη φάτσα του ότι είναι ο ξέμπαρκος της παρέας, αλλά οπτικά προτιμώ αυτήν την εκδοχή.
Και το παράδοξο της υπόδεσης: σε πραγματικά χρόνια, ο πατέρας (Christensen) είναι νεότερος από το γιο (Mark Hamill)!
Για να πω την αμαρτία μου, ποτέ δεν ήμουν πάρα πολύ ένθερμος fan του Star Wars.
Μου άρεσε, αλλά όχι σε υπερβολικό βαθμό.
Ωστόσο, πέρα από την τεχνολογία, το φουτουριστικό στοιχείο και φυσικά τα lightsabers, αυτό που με τράβηξε ήταν ο αρχετυπικός, ο quintessential ήρωας που έχει ιδανικά, αίσθηση δικαίου, ταλέντο στη μάχη και, φυσικά, γαμάτο σπαθί.
Ευχαριστούμε, λοιπόν, George Lucas για τις περιπέτειες, για τη συγκίνηση, για την πώρωση, για τον εντυπωσιασμό, για τα εφέ, γι αυτόν τον διαφορετικό φανταστικό κόσμο και -εννοείται- για την πληθώρα nerds με μεγάλα γυαλιά, που αναθράφηκαν από το σύμπαν που έπλασες!
The video you may enjoy!
Filmboy-ed you stay!
1.jpg)
