Γράφει ο Κωνσταντίνος Χατζηπαπάς.
«Αν μας επισκεφθούν εξωγήινοι, το αποτέλεσμα θα είναι παρόμοιο με αυτό του Κολόμβου όταν έφτασε στην Αμερική - το οποίο δεν κατέληξε πολύ καλά για τους ιθαγενείς.
Δεν έχουμε παρά να κοιτάξουμε τον εαυτό μας, για να δούμε πώς η νοήμων ζωή μπορεί να εξελιχθεί σε κάτι που δε θα θέλαμε ποτέ να συναντήσουμε».
Αυτά τα λόγια ανήκουν στον κοσμολόγο Stephen Hawking και είμαι σίγουρος ότι αποτέλεσαν έμπνευση στον Ridley Scott, ο οποίος περίμενε 30 χρόνια για να βρει ένα σενάριο ‘αληθινό, πρωτότυπο και δυνατό’ και να επιστρέψει στο sci fi είδος, μετά το Blade Runner το 1982.
Όχι μόνο το βρήκε, αλλά προχώρησε ακόμη παραπέρα.
Με το Prometheus, ο Scott δημιουργεί μια νέα μυθολογία αντι-Δαρβινισμού, ασχολείται με την αναζήτηση των αιώνιων ερωτημάτων της ζωής, αμφισβητεί μερικές από τις πιο αγαπημένες μας επιστημονικές και φιλοσοφικές ιδέες και λοιδορεί το ίδιο το ανθρώπινο γένος και τη μορφή που έχει αυτό πάρει, έπειτα από αιώνες κακής διαχείρισης της ελεύθερης βούλησης.
Ή μήπως τελικά είμαστε ένα κατασκευαστικό λάθος;
Η παραγωγή κράτησε επτασφράγιστο μυστικό το σενάριο της ταινίας για μεγάλο διάστημα, έτσι η παρακολούθηση της χωρίς να διαβάσετε τη παρακάτω σύνοψη συνιστάται (δεν υπάρχουν spoiler, θα είμαι φειδωλός, απλώς είναι καλύτερα να μην γνωρίζετε τίποτα.)
Δύο λαμπροί αρχαιολόγοι, η Elizabeth Shaw (Noomi Rapace, Sherlock Holmes: A Game of Shadows) και ο Charlie Holloway (Logan Marshall-Green, Devil) ανακαλύπτουν σε σπηλιές εικονογράμματα από αρχαίους πολιτισμούς σε όλο τον κόσμο, τα οποία δείχνουν προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση προς το διάστημα.
Η θεωρία τους είναι ότι εξωγήινες μορφές είναι οι δημιουργοί του ανθρώπου και πείθουν μια πολυεθνική εταιρεία, την Weyland Industries, να χρηματοδοτήσει την αποστολή για να τους επισκεφτούν.
Οι δυο τους ηγούνται της αποστολής, έχοντας όμως ο καθένας διαμετρικά αντίθετα κίνητρα.
Η Shaw είναι μια πιστή, θέλει να γνωρίσει αυτούς τους «θεούς» προκειμένου να πλησιάσει τις πιο παραδοσιακές, θρησκευτικές της απόψεις, ενώ ο Holloway – με τον οποίο είναι και ζευγάρι - ψάχνει να απομυθοποιήσει αυτού του είδους τις πνευματικές αντιλήψεις.
Κανείς από τους δύο επιστήμονες όμως δεν ήταν προετοιμασμένος για αυτό που θα συναντήσουν.
Όταν συνέλαβαν την ιδέα της αποστολής, προσδοκούσαν να ανακαλύψουν ένα φιλικό προς τον άνθρωπο είδος που θα μπορούσε να τους δώσει απαντήσεις στο μεγαλύτερο μυστήριο.
Με άλλα λόγια, περίμεναν να συναντήσουν θεούς – αυτά τα πλάσματα όμως τελικά είναι οτιδήποτε άλλο εκτός από φιλεύσπλαχνα.
Είναι ένα επικίνδυνο είδος υπερ-όντων.
Αρχηγός της αποστολής είναι η Meredith Vickers (Charlize Theron, Snow White and the Huntsman), υψηλόβαθμο στέλεχος της Weyland Industries, που ταξιδεύει μαζί τους για να προστατεύσει τα μυστικά συμφέροντα της εταιρείας.
Ντυμένη με ένα ασημί κοστούμι στο χρώμα του πάγου, η Vickers είναι η ψυχρή υπολογίστρια, ο χαρακτήρας που λατρεύουμε να μισούμε, αν και υπάρχουν και στιγμές που βλέπουμε και τα τρωτά της σημεία και αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε το πώς και το γιατί μεταμορφώθηκε σ’ αυτό το είδος σκληροτράχηλου μισθοφόρου.
Ο Janek (Idris Elba, Ghost Rider: Spirit of Vengeance) είναι ο πιλότος του ‘Prometheus’, ένας τύπος που θα στολίσει το Χριστουγεννιάτικο δέντρο μόλις ξυπνήσει από τη καταστολή (λόγω του διετούς ταξιδιού), θα παίζει ακορντεόν στον ελεύθερο χρόνο του και θα αστειευτεί με τη σεξουαλικότητα της Vickers (‘Να σε ρωτήσω κάτι; Είσαι ρομπότ;’ για να πάρει την απάντηση που ήθελε ‘Tί; Σε 10 λεπτά στο δωμάτιο μου!’), αλλά θα μπει πρώτος στη διάσωση οποιουδήποτε την έχει ανάγκη.
Κι αν ο Janek είναι ο χαρακτήρας με το περισσότερο χιούμορ, το ανδροειδές David (Michael Fassbender, Haywire) είναι μακράν ο πιο ενδιαφέρων.
Κατασκευασμένος από την εταιρεία, ο David κατέχει υψηλότατη νοημοσύνη και ικανότητες, και είναι ο οικονόμος του σκάφους, φροντίζοντας για τα πάντα όσο το πλήρωμα βρίσκεται σε καταστολή.
Ωστόσο, είναι πολύ πιο ‘ανθρώπινος’ από όσο θα περίμενε κανείς από μια συνθετική μηχανή, και δεν έχει καμία σχέση με τον άβουλο, πάντα εξυπηρετικό και πρόθυμο να γίνει καραγκιόζης για να διασκεδάσει τους ανθρώπους, Bishop του Lance Henriksen στο Aliens του 1986.
Ο David είναι προγραμματισμένος για να βοηθάει το ανθρώπινο πλήρωμα, ο ίδιος όμως θεωρεί την αποστολή γελοία, καθώς βρίσκεται μαζί με τους δημιουργούς του (τους ανθρώπους δηλαδή) οι οποίοι δεν τον εντυπωσιάζουν καθόλου.
Είναι ζηλιάρης και υπερόπτης γιατί αντιλαμβάνεται ότι οι γνώσεις του είναι τεράστιες και κατά συνέπεια είναι ανώτερος από τους ανθρώπους.
Θέλει να τον αναγνωρίζουν και να τον επαινούν, κανείς όμως δεν του δίνει σημασία και αυτό τον εκνευρίζει, με αποτέλεσμα να εκδηλώνει την περιφρόνησή του με τους τρόπους που του επιτρέπει ο εκ των προτέρων προγραμματισμός του (‘Σας κάνουν σαν εμάς πλέον.’ ‘Ευτυχώς, όχι ακριβώς σαν εσάς!’).
Και αν ο James Cameron έχει ενστερνιστεί εδώ και χρόνια πλέον τη δυναμική της τεχνολογίας, ο Ridley Scott επιμένει στα γυρίσματα σε αληθινά σκηνικά.
Στο Prometheus η συντριπτική πλειοψηφία των σετ, των props και των σκηνών δράσης είναι γυρισμένα σε αληθινά σκηνικά, προσδίδοντας μια εντυπωσιακή αληθοφάνεια.
Η εναρκτήρια σκηνή (η μοναδική που αξίζει να απολαύσετε σε 3D) και η σκηνή της κορύφωσης είναι γυρισμένη στα άγρια βουνά της Ισλανδίας, στους πρόποδες του ενεργού ηφαιστείου της πόλης Χέκλα και στους καταρράκτες του Ντέτιφος.
Ωστόσο, η παραγωγή γυρίστηκε και σε 5 πλατό, στα Pinewood Studios στην Αγγλία, ανάμεσα στα οποία ήταν και το περίφημο «πλατό 007», ένα από τα μεγαλύτερα της Ευρώπης, γύρω στα 18.000 τετραγωνικά, του οποίου το μέγεθος αυξήθηκε κι άλλο κατά το 1/3!
Πραγματικά, το σύμπαν που δημιούργησε ο Scott δίνει άλλη διάσταση στην έννοια epic.
Κορωνίδα αυτού, το μεγαθήριο Juggernaut, το εξωγήινο διαστημόπλοιο παρόμοιο με εκείνο που είχε συντριβεί στο Alien και το οποίο, με την προσθήκη δωματίων, τούνελ και διαδρόμων που ένωναν τους μεγαλύτερους χώρους, απέκτησε τις διαστάσεις του Empire State Building, και ήταν τόσο σπηλαιώδες που τα μέλη του συνεργείου πολλές φορές χάνονταν!
Όσο για τα alien;
Δεν υπάρχουν, τουλάχιστον με τη μορφή που τα είχαμε γνωρίσει στα Alien.
Δεν πρέπει να πω πολλά, παρά μόνο ότι ο ‘Δημιουργός’ μας έχει μια θεόρατη ανθρώπινη μορφή, είναι σωματαράς και είναι κοντά στα 3 μέτρα.
Για τους φανατικούς του franchise όμως, πρέπει να πω ότι το Prometheus είναι ξεκάθαρα το prequel των Alien, καθώς εξηγεί την προέλευσή των και το πώς εξελίχθηκαν με τη μορφή που τα γνωρίσαμε.
Δεν γίνεται κάποια αναφορά, ούτε την ιστορία μπορείς να συνδέσεις με κάποιο τρόπο, ωστόσο – και όπως λέει και ο ίδιος ο Scott – το DNA των Alien είναι διάσπαρτο σε ολόκληρο το φιλμ, και η τελική σκηνή που συνδέει τα δυο σύμπαντα απλώς σιγουρεύει αυτό που σκεφτόσουν όλο το προηγούμενο διάστημα.
Το Prometheus είναι το prequel του Alien, ή καλύτερα το πρώτο μιας τριλογίας prequel που θα ολοκληρώσει το μύθο και θα δώσει απαντήσεις στα ερωτηματικά.
Τουλάχιστον, έτσι έπρεπε να είναι.
Γιατί εδώ, πολλά ερωτηματικά μένουν αναπάντητα.
Είναι τόσο απροκάλυπτα και σοβαρά αυτά τα ερωτήματα, που θα ήσουν σίγουρος ότι υπάρχουν άλλα δύο φιλμ, έτοιμα να προβληθούν.
Δεν υπάρχουν όμως, και αυτό ίσως να αποτελεί και ένα από τα λίγα μειονεκτήματα της ταινίας – το ότι αφήνει αρκετά και σημαντικά ερωτήματα αναπάντητα.
Από την άλλη, το Prometheus δεν είναι Alien, υπό πολλές έννοιες.
Εκτός από την έλλειψη των alien αυτών καθ’αυτών, το Prometheus δεν έχει τη δράση που είχαν οι προκάτοχοι του.
Εχει την ατμόσφαιρα, την επική διάσταση, τους δυνατούς γυναικείους χαρακτήρες, κοινά πρότυπα χαρακτήρων του πληρώματος με τα προηγούμενα, αλλά δεν έχει ιδιαίτερη δράση, ούτε πολλές μάχες μεταξύ ανθρώπων κι εξωγήινων.
Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό.
Εξάλου, το Alien ήταν ένα horror sci fi δράσης και μόνο, ενώ το Prometheus είναι ένα scifi πνευματικής αναζήτησης, χωρίς στοιχεία horror και λίγη σχετικά δράση, που ρίχνει το βάρος του στην ατμόσφαιρα, το φόβο του άγνωστου, στην αγωνία της προέλευσής μας και φυσικά στην τροφή για σκέψη.
Η αρχή μιας μυθολογίας.
Η Noomi Rapace και ο Michael Fassbender είναι οι πραγματικοί πρωταγωνιστές.
Η πρώτη διαθέτει την ήρεμη δύναμη στην ερμηνεία της, φαίνεται εύθραυστη και ευγενική αλλά είναι ικανή να πάρει τη κατάσταση στα χέρια της.
Και το κάνει.
Καμία σχέση με την υπόγεια ερμηνεία της στο σουηδικό The Girl With The Dragon Tattoo.
O Fassbender όμως, παίρνει τη ταινία πάνω του – άλλωστε είναι ο κύριος πρωταγωνιστής.
Το ανδροειδές του, είναι σαν ένα μικρό παιδί που το αφήνουν μόνο του σε ένα Λούνα Παρκ, όσο το πλήρωμα κοιμάται.
Βλέπει ταινίες (τον Λόρενς της Αραβίας), απομνημονεύει ατάκες, παίζει μπάσκετ, κάνει ποδήλατο και μαθαίνει αρχαίες γλώσσες και διαλέκτους.
Όταν όμως πρέπει να δράσει, το κάνει με την αποφασιστικότητα του επαγγελματία, χωρίς να χάσει καθόλου το μειδίαμα από το πρόσωπο του – ακόμα κι όταν τον πειράζουν οι εξυπνάκηδες άνθρωποι.
Ο Fassbender είναι συγκλονιστικός ως ανδροειδές και, τώρα που το σκέφτομαι, ίσως και να είναι (τόσες πολλές τέλειες ερμηνείες, ποιος άνθρωπος θα μπορούσε να κάνει;).
Η Charlize Theron έχει έναν ρόλο παγοκολώνας, και είναι μια χαρά.
Εύκολος ρόλος όμως, χωρίς ιδιαίτερες απαιτήσεις αναλογικά με τις δυνατότητες της.
Η σκηνοθεσία του Ridley Scott δεν με εξέπληξε.
Διατηρεί το αναγνωρίσιμο πλέον στυλ των μακρινών πανοραμικών πλάνων, και συνεχίζει (όπως είπα) να γυρίζει σε εξωτερικούς αληθινούς χώρους.
Η εναρκτήρια σκηνή και η ατμοσφαιρική απεικόνιση στο εσωτερικό του άγνωστου οικοδομήματος δείχνει βιρτουόζικες τάσεις, ενώ έχει και κάποιες επιρροές από τα gimmick του Avatar, ειδικά στο εσωτερικό του Προμηθέα.
Το 3D δεν κουράζει, αλλά δεν αξίζει.
Εκτός από τα πρώτα λεπτά, θα το ξεχάσετε, καθώς ο Scott δεν ασχολείται με το να σου πετάει πράγματα, ούτε καν με την αίσθηση του ιλίγγου που εξέπληξε τους πάντες ο Cameron με το 3D του Avatar.
Η μουσική του Marc Streitenfeld – αχώριστος κινηματογραφικός σύντροφος του Scott από το Gladiator και μετά – παίρνει τη σοφή απόφαση να αλλάξει λίγο στυλ, υιοθετώντας τα ‘μουγκρίσματα’ του Nolan στα Inception και Dark Knight.
Όσο κι αν έγινε σούπα αυτό το μουσικό ύφος, εδώ ταιριάζει απόλυτα με τη σκοτεινή και άγνωστη ατμόσφαιρα του πλανήτη και τους δαιδαλώδες διαδρόμους στο εσωτερικό.
Το Prometheus είναι πράγματι όσο μεγάλο ελπίζαμε να είναι.
Δεν είναι το action fest που ίσως περιμέναμε, αλλά είναι μεγαλύτερων ‘διαστάσεων’ σχετικά με την ιστορία του και με την ασχολία του με σοβαρά και τεράστιας σημασίας ζητήματα.
Αν δεν είχε τόσα αναπάντητα ερωτήματα στο τέλος, θα ήταν τέλειο.
Από την Odeon στις ελληνικές αίθουσες από 5 Ιουνίου μόνο σε 3D και από 7 Ιουνίου και στις δύο εκδοχές (3D και 35mm).
Δεν έχουμε παρά να κοιτάξουμε τον εαυτό μας, για να δούμε πώς η νοήμων ζωή μπορεί να εξελιχθεί σε κάτι που δε θα θέλαμε ποτέ να συναντήσουμε».
Αυτά τα λόγια ανήκουν στον κοσμολόγο Stephen Hawking και είμαι σίγουρος ότι αποτέλεσαν έμπνευση στον Ridley Scott, ο οποίος περίμενε 30 χρόνια για να βρει ένα σενάριο ‘αληθινό, πρωτότυπο και δυνατό’ και να επιστρέψει στο sci fi είδος, μετά το Blade Runner το 1982.
Όχι μόνο το βρήκε, αλλά προχώρησε ακόμη παραπέρα.
Με το Prometheus, ο Scott δημιουργεί μια νέα μυθολογία αντι-Δαρβινισμού, ασχολείται με την αναζήτηση των αιώνιων ερωτημάτων της ζωής, αμφισβητεί μερικές από τις πιο αγαπημένες μας επιστημονικές και φιλοσοφικές ιδέες και λοιδορεί το ίδιο το ανθρώπινο γένος και τη μορφή που έχει αυτό πάρει, έπειτα από αιώνες κακής διαχείρισης της ελεύθερης βούλησης.
Ή μήπως τελικά είμαστε ένα κατασκευαστικό λάθος;
Η παραγωγή κράτησε επτασφράγιστο μυστικό το σενάριο της ταινίας για μεγάλο διάστημα, έτσι η παρακολούθηση της χωρίς να διαβάσετε τη παρακάτω σύνοψη συνιστάται (δεν υπάρχουν spoiler, θα είμαι φειδωλός, απλώς είναι καλύτερα να μην γνωρίζετε τίποτα.)
Δύο λαμπροί αρχαιολόγοι, η Elizabeth Shaw (Noomi Rapace, Sherlock Holmes: A Game of Shadows) και ο Charlie Holloway (Logan Marshall-Green, Devil) ανακαλύπτουν σε σπηλιές εικονογράμματα από αρχαίους πολιτισμούς σε όλο τον κόσμο, τα οποία δείχνουν προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση προς το διάστημα.
Η θεωρία τους είναι ότι εξωγήινες μορφές είναι οι δημιουργοί του ανθρώπου και πείθουν μια πολυεθνική εταιρεία, την Weyland Industries, να χρηματοδοτήσει την αποστολή για να τους επισκεφτούν.
Οι δυο τους ηγούνται της αποστολής, έχοντας όμως ο καθένας διαμετρικά αντίθετα κίνητρα.
Κανείς από τους δύο επιστήμονες όμως δεν ήταν προετοιμασμένος για αυτό που θα συναντήσουν.
Όταν συνέλαβαν την ιδέα της αποστολής, προσδοκούσαν να ανακαλύψουν ένα φιλικό προς τον άνθρωπο είδος που θα μπορούσε να τους δώσει απαντήσεις στο μεγαλύτερο μυστήριο.
Με άλλα λόγια, περίμεναν να συναντήσουν θεούς – αυτά τα πλάσματα όμως τελικά είναι οτιδήποτε άλλο εκτός από φιλεύσπλαχνα.
Είναι ένα επικίνδυνο είδος υπερ-όντων.
Αρχηγός της αποστολής είναι η Meredith Vickers (Charlize Theron, Snow White and the Huntsman), υψηλόβαθμο στέλεχος της Weyland Industries, που ταξιδεύει μαζί τους για να προστατεύσει τα μυστικά συμφέροντα της εταιρείας.
Ντυμένη με ένα ασημί κοστούμι στο χρώμα του πάγου, η Vickers είναι η ψυχρή υπολογίστρια, ο χαρακτήρας που λατρεύουμε να μισούμε, αν και υπάρχουν και στιγμές που βλέπουμε και τα τρωτά της σημεία και αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε το πώς και το γιατί μεταμορφώθηκε σ’ αυτό το είδος σκληροτράχηλου μισθοφόρου.
Ο Janek (Idris Elba, Ghost Rider: Spirit of Vengeance) είναι ο πιλότος του ‘Prometheus’, ένας τύπος που θα στολίσει το Χριστουγεννιάτικο δέντρο μόλις ξυπνήσει από τη καταστολή (λόγω του διετούς ταξιδιού), θα παίζει ακορντεόν στον ελεύθερο χρόνο του και θα αστειευτεί με τη σεξουαλικότητα της Vickers (‘Να σε ρωτήσω κάτι; Είσαι ρομπότ;’ για να πάρει την απάντηση που ήθελε ‘Tί; Σε 10 λεπτά στο δωμάτιο μου!’), αλλά θα μπει πρώτος στη διάσωση οποιουδήποτε την έχει ανάγκη.
Κι αν ο Janek είναι ο χαρακτήρας με το περισσότερο χιούμορ, το ανδροειδές David (Michael Fassbender, Haywire) είναι μακράν ο πιο ενδιαφέρων.
Κατασκευασμένος από την εταιρεία, ο David κατέχει υψηλότατη νοημοσύνη και ικανότητες, και είναι ο οικονόμος του σκάφους, φροντίζοντας για τα πάντα όσο το πλήρωμα βρίσκεται σε καταστολή.
Ο David είναι προγραμματισμένος για να βοηθάει το ανθρώπινο πλήρωμα, ο ίδιος όμως θεωρεί την αποστολή γελοία, καθώς βρίσκεται μαζί με τους δημιουργούς του (τους ανθρώπους δηλαδή) οι οποίοι δεν τον εντυπωσιάζουν καθόλου.
Είναι ζηλιάρης και υπερόπτης γιατί αντιλαμβάνεται ότι οι γνώσεις του είναι τεράστιες και κατά συνέπεια είναι ανώτερος από τους ανθρώπους.
Θέλει να τον αναγνωρίζουν και να τον επαινούν, κανείς όμως δεν του δίνει σημασία και αυτό τον εκνευρίζει, με αποτέλεσμα να εκδηλώνει την περιφρόνησή του με τους τρόπους που του επιτρέπει ο εκ των προτέρων προγραμματισμός του (‘Σας κάνουν σαν εμάς πλέον.’ ‘Ευτυχώς, όχι ακριβώς σαν εσάς!’).
Και αν ο James Cameron έχει ενστερνιστεί εδώ και χρόνια πλέον τη δυναμική της τεχνολογίας, ο Ridley Scott επιμένει στα γυρίσματα σε αληθινά σκηνικά.
Στο Prometheus η συντριπτική πλειοψηφία των σετ, των props και των σκηνών δράσης είναι γυρισμένα σε αληθινά σκηνικά, προσδίδοντας μια εντυπωσιακή αληθοφάνεια.
Η εναρκτήρια σκηνή (η μοναδική που αξίζει να απολαύσετε σε 3D) και η σκηνή της κορύφωσης είναι γυρισμένη στα άγρια βουνά της Ισλανδίας, στους πρόποδες του ενεργού ηφαιστείου της πόλης Χέκλα και στους καταρράκτες του Ντέτιφος.
Ωστόσο, η παραγωγή γυρίστηκε και σε 5 πλατό, στα Pinewood Studios στην Αγγλία, ανάμεσα στα οποία ήταν και το περίφημο «πλατό 007», ένα από τα μεγαλύτερα της Ευρώπης, γύρω στα 18.000 τετραγωνικά, του οποίου το μέγεθος αυξήθηκε κι άλλο κατά το 1/3!
Πραγματικά, το σύμπαν που δημιούργησε ο Scott δίνει άλλη διάσταση στην έννοια epic.
Όσο για τα alien;
Δεν υπάρχουν, τουλάχιστον με τη μορφή που τα είχαμε γνωρίσει στα Alien.
Δεν πρέπει να πω πολλά, παρά μόνο ότι ο ‘Δημιουργός’ μας έχει μια θεόρατη ανθρώπινη μορφή, είναι σωματαράς και είναι κοντά στα 3 μέτρα.
Για τους φανατικούς του franchise όμως, πρέπει να πω ότι το Prometheus είναι ξεκάθαρα το prequel των Alien, καθώς εξηγεί την προέλευσή των και το πώς εξελίχθηκαν με τη μορφή που τα γνωρίσαμε.
Δεν γίνεται κάποια αναφορά, ούτε την ιστορία μπορείς να συνδέσεις με κάποιο τρόπο, ωστόσο – και όπως λέει και ο ίδιος ο Scott – το DNA των Alien είναι διάσπαρτο σε ολόκληρο το φιλμ, και η τελική σκηνή που συνδέει τα δυο σύμπαντα απλώς σιγουρεύει αυτό που σκεφτόσουν όλο το προηγούμενο διάστημα.
Το Prometheus είναι το prequel του Alien, ή καλύτερα το πρώτο μιας τριλογίας prequel που θα ολοκληρώσει το μύθο και θα δώσει απαντήσεις στα ερωτηματικά.
Τουλάχιστον, έτσι έπρεπε να είναι.
Γιατί εδώ, πολλά ερωτηματικά μένουν αναπάντητα.
Είναι τόσο απροκάλυπτα και σοβαρά αυτά τα ερωτήματα, που θα ήσουν σίγουρος ότι υπάρχουν άλλα δύο φιλμ, έτοιμα να προβληθούν.
Δεν υπάρχουν όμως, και αυτό ίσως να αποτελεί και ένα από τα λίγα μειονεκτήματα της ταινίας – το ότι αφήνει αρκετά και σημαντικά ερωτήματα αναπάντητα.
Από την άλλη, το Prometheus δεν είναι Alien, υπό πολλές έννοιες.
Εκτός από την έλλειψη των alien αυτών καθ’αυτών, το Prometheus δεν έχει τη δράση που είχαν οι προκάτοχοι του.
Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό.
Εξάλου, το Alien ήταν ένα horror sci fi δράσης και μόνο, ενώ το Prometheus είναι ένα scifi πνευματικής αναζήτησης, χωρίς στοιχεία horror και λίγη σχετικά δράση, που ρίχνει το βάρος του στην ατμόσφαιρα, το φόβο του άγνωστου, στην αγωνία της προέλευσής μας και φυσικά στην τροφή για σκέψη.
Η αρχή μιας μυθολογίας.
Η Noomi Rapace και ο Michael Fassbender είναι οι πραγματικοί πρωταγωνιστές.
Η πρώτη διαθέτει την ήρεμη δύναμη στην ερμηνεία της, φαίνεται εύθραυστη και ευγενική αλλά είναι ικανή να πάρει τη κατάσταση στα χέρια της.
Και το κάνει.
Καμία σχέση με την υπόγεια ερμηνεία της στο σουηδικό The Girl With The Dragon Tattoo.
O Fassbender όμως, παίρνει τη ταινία πάνω του – άλλωστε είναι ο κύριος πρωταγωνιστής.
Το ανδροειδές του, είναι σαν ένα μικρό παιδί που το αφήνουν μόνο του σε ένα Λούνα Παρκ, όσο το πλήρωμα κοιμάται.
Βλέπει ταινίες (τον Λόρενς της Αραβίας), απομνημονεύει ατάκες, παίζει μπάσκετ, κάνει ποδήλατο και μαθαίνει αρχαίες γλώσσες και διαλέκτους.
Όταν όμως πρέπει να δράσει, το κάνει με την αποφασιστικότητα του επαγγελματία, χωρίς να χάσει καθόλου το μειδίαμα από το πρόσωπο του – ακόμα κι όταν τον πειράζουν οι εξυπνάκηδες άνθρωποι.
Ο Fassbender είναι συγκλονιστικός ως ανδροειδές και, τώρα που το σκέφτομαι, ίσως και να είναι (τόσες πολλές τέλειες ερμηνείες, ποιος άνθρωπος θα μπορούσε να κάνει;).
Εύκολος ρόλος όμως, χωρίς ιδιαίτερες απαιτήσεις αναλογικά με τις δυνατότητες της.
Η σκηνοθεσία του Ridley Scott δεν με εξέπληξε.
Διατηρεί το αναγνωρίσιμο πλέον στυλ των μακρινών πανοραμικών πλάνων, και συνεχίζει (όπως είπα) να γυρίζει σε εξωτερικούς αληθινούς χώρους.
Η εναρκτήρια σκηνή και η ατμοσφαιρική απεικόνιση στο εσωτερικό του άγνωστου οικοδομήματος δείχνει βιρτουόζικες τάσεις, ενώ έχει και κάποιες επιρροές από τα gimmick του Avatar, ειδικά στο εσωτερικό του Προμηθέα.
Το 3D δεν κουράζει, αλλά δεν αξίζει.
Εκτός από τα πρώτα λεπτά, θα το ξεχάσετε, καθώς ο Scott δεν ασχολείται με το να σου πετάει πράγματα, ούτε καν με την αίσθηση του ιλίγγου που εξέπληξε τους πάντες ο Cameron με το 3D του Avatar.
Η μουσική του Marc Streitenfeld – αχώριστος κινηματογραφικός σύντροφος του Scott από το Gladiator και μετά – παίρνει τη σοφή απόφαση να αλλάξει λίγο στυλ, υιοθετώντας τα ‘μουγκρίσματα’ του Nolan στα Inception και Dark Knight.
Όσο κι αν έγινε σούπα αυτό το μουσικό ύφος, εδώ ταιριάζει απόλυτα με τη σκοτεινή και άγνωστη ατμόσφαιρα του πλανήτη και τους δαιδαλώδες διαδρόμους στο εσωτερικό.
Το Prometheus είναι πράγματι όσο μεγάλο ελπίζαμε να είναι.
Δεν είναι το action fest που ίσως περιμέναμε, αλλά είναι μεγαλύτερων ‘διαστάσεων’ σχετικά με την ιστορία του και με την ασχολία του με σοβαρά και τεράστιας σημασίας ζητήματα.
Αν δεν είχε τόσα αναπάντητα ερωτήματα στο τέλος, θα ήταν τέλειο.
Από την Odeon στις ελληνικές αίθουσες από 5 Ιουνίου μόνο σε 3D και από 7 Ιουνίου και στις δύο εκδοχές (3D και 35mm).
Prometheus trailer 2 από FilmBoy-gr
