Γράφει ο Kostas Tsokos.
Βασισμένο στο μιούζικαλ του 2006, το Rock of Ages είναι ένας φόρος τιμής στην 80's poser rock περίοδο του heavy ήχου.
Το θεατρικό μάλιστα αποτέλεσε μεγάλη επιτυχία του Broadway, κερδίζοντας 5 υποψηφιότητες στα θεατρικά βραβεία Τόνι, μεταξύ των οποίων και Καλύτερου Μιούζικαλ, ενώ συνεχίζει να ψυχαγωγεί το κοινό σε Νέα Υόρκη και στον υπόλοιπο κόσμο.
Στο σενάριο χρησιμοποιήθηκε ο Chris D'Arienzo που έχει γράψει και το αντίστοιχο θεατρικό ενώ το κάστινγκ, εναρμονισμένο με την υπόθεση της ταινίας, περιλαμβάνει σταρ και παλιές καραβάνες μαζί με νεαρά και υποσχόμενα ταλέντα.
Στα συν και η προϋπηρεσία του σκηνοθέτη Adam Shankman στα μιούζικαλ με το αξιόλογο Hairspray ενώ γνώριζε πολλά γύρω απ΄την εποχή και τη σκηνή εκείνη.
Ο πατέρας του ήταν μουσικός μάνατζερ και το γραφείο του ήταν στην Sunset Strip, όχι μακριά από το club The Bourbon Room και γνώριζε από μικρός πολλούς καλλιτέχνες της εποχής εκείνης.
Πριν την έναρξη λοιπόν, περίμενες ένα ροκ μιούζικαλ-tribute στην poser, hard rock περίοδο των 80's που θα σε ενθουσίαζε.
Το θεατρικό μάλιστα αποτέλεσε μεγάλη επιτυχία του Broadway, κερδίζοντας 5 υποψηφιότητες στα θεατρικά βραβεία Τόνι, μεταξύ των οποίων και Καλύτερου Μιούζικαλ, ενώ συνεχίζει να ψυχαγωγεί το κοινό σε Νέα Υόρκη και στον υπόλοιπο κόσμο.
Στο σενάριο χρησιμοποιήθηκε ο Chris D'Arienzo που έχει γράψει και το αντίστοιχο θεατρικό ενώ το κάστινγκ, εναρμονισμένο με την υπόθεση της ταινίας, περιλαμβάνει σταρ και παλιές καραβάνες μαζί με νεαρά και υποσχόμενα ταλέντα.
Στα συν και η προϋπηρεσία του σκηνοθέτη Adam Shankman στα μιούζικαλ με το αξιόλογο Hairspray ενώ γνώριζε πολλά γύρω απ΄την εποχή και τη σκηνή εκείνη.
Ο πατέρας του ήταν μουσικός μάνατζερ και το γραφείο του ήταν στην Sunset Strip, όχι μακριά από το club The Bourbon Room και γνώριζε από μικρός πολλούς καλλιτέχνες της εποχής εκείνης.
Πριν την έναρξη λοιπόν, περίμενες ένα ροκ μιούζικαλ-tribute στην poser, hard rock περίοδο των 80's που θα σε ενθουσίαζε.
Γιατί είτε ακούς heavy μουσική είτε όχι, δεν γίνεται να μην γνωρίζεις αυτά τα κομμάτια και έστω μια φορά θα έχεις κοπανηθεί μαζί τους, σε όποια εποχή και αν έχεις γεννηθεί.
ΥΠΟΘΕΣΗ
Πέρα από μουσική όμως ...υπάρχει και ταινία.
Βρισκόμαστε στο Χόλιγουντ, το L.A και την περιοχή της Sunset Strip.
Απ΄την μία έχουμε το hard rock και το club The Bourbon Room.
Απ΄την άλλη το μαγαζί βρίσκεται σε κρίση και έχουμε και την συντηρητική πολιτική κοινωνία της εποχής, που έψαχνε αποδιοπομπαίους τράγους, εθελοτυφλώντας για τα δικά της κακώς κείμενα.
Γιατί αν κάτι φταίει πάντα, είναι να βλέπεις νέους γεμάτους ενέργεια και αντί να σου φαίνεται υγιές, να τα ρίχνεις στην μόνη τους απόδραση.
Παρ'όλα τα προβλήματα και τον συνεχή μιντιακό πόλεμο, η ροκ μουσική ανθούσε εκεί, το μαγαζί γέμιζε πάντα και όλα έμοιαζαν ένα τεράστιο πάρτι.
Η φήμη του χτίστηκε κυρίως μέσα απ'την ανάδειξη της καριέρας του Stacee Jaxx (Tom Cruise, Mission Impossible Ghost Protocol) και της μπάντας του, των Arsenal.
H ιστορία όμως επικεντρώνεται ουσιαστικά στην Sherrie (Julianne Hough, Footloose) και τον Hugh (Diego Boneta).
Η μία, είναι μια νεαρή κοπέλα από την επαρχία, που φτάνει εκεί με όνειρα περιμένοντας να κάνει καριέρα, αλλά δεν γνώριζε πόσο επικίνδυνα είναι τα πράγματα στους δρόμους του L.A και ότι δεν είναι όλα ονειρεμένα, καταλήγοντας σερβιτόρα και στριπτιτζού.
Ο Hugh, απ΄την άλλη είναι το κρυφό ταλέντο που ποτέ δεν πίστεψε στις δυνάμεις του και αναγκάζεται να κάνει δουλειές του ποδαριού για να ζήσει, μην έχοντας να πληρώσει ούτε το νοίκι.
Η μοίρα τούς φέρνει μαζί στο The Bourbon.
Θα βοηθήσουν ο ένας τον άλλον, θα ερωτευθούν, θα παρεξηγηθούν, θα τραβήξουν διαφορετικούς δρόμους ...και ούτω καθεξής.
Το rock n' roll ρομάντζο τους ξετυλίγεται μέσα από τις προαναφερθείσες διαχρονικές επιτυχίες, ενώ παράλληλα θα παρακολουθήσουμε και άλλους χαρακτήρες.
ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ
Όλοι οι αναμενόμενοι ρόλοι είναι εκεί.
Ο Tom Cruise υποδύεται τον Stacee Jaxx, έναν από τους μεγαλύτερους σταρ της μουσικής.
Ο Jaxx είναι ο τραγουδιστής των Arsenal και στην ταινία, τον παρακολουθούμε σε ένα κομβικό σημείο της καριέρας του.
Πρόκειται να ξεκινήσει solo καριέρα και η τελευταία του εμφάνιση με τους Arsenal, θα γίνει στο The Bourbon Room.
Είναι κάτι σαν επιστροφή στο χρόνο, καθώς ο Jaxx είχε ξαναπαίξει εκεί στην αρχή της καριέρας του.
Ο Paul Giamatti (The Ides of March) είναι ο μάνατζερ του, ο Alec Baldwin (It's Complicated) υποδύεται τον Dennis Dupree, ιδιοκτήτη του The Bοurbon Room και ο Russell Brand (Arthur) υποδύεται τον Lonnie που...αλωνίζει τριγύρω ως καλύτερος φίλος του Dennis και υπεύθυνος ήχου στο κλαμπ.
Η Catherine Zeta Jones είναι η Patricia Whitmore, γυναίκα του δημάρχου Mike Whitmore (Bryan Cranston, John Carter) που κηρύσσει τον πόλεμο στην Sunset Strip και το The Bourbon Room.
Σε μικρό ρόλο και η Malin Akerman (Wanderlust) ως Constance Sack, δημοσιογράφος του θρυλικού μουσικού περιοδικού Rolling Stone.
Όλοι αυτοί μαζί μπλέκονται σε παιχνίδια ονείρων και εκμετάλλευσης ταλέντων, χρηματικών παζαρεμάτων και απάτης, αλλά και λογοκρισίας, καταπιεσμένου αυθορμητισμού, απωθημένων, δαιμονοποίησης των πάντων και...όχι τόσο 'γαλήνιων', 'χριστιανικών' ενστίκτων.
I WANNA ROCK:
ΠΑΡΑΓΩΓΗ, ΚΙΘΑΡΕΣ ΚΑΙ ΣΚΗΝΙΚΑ
Στα σίγουρα θα θες να ροκάρεις, με την απόδοση των περισσότερων κομματιών, του ρουχισμού της εποχής και της ατμόσφαιρας του περιβάλλοντος.
Φωτογραφίες από εκείνη την περίοδο βοήθησαν να αποδοθεί με ακρίβεια το στυλ και το ντεκόρ της εποχής,
Τα σκηνικά της Sunset Strip κατασκευάστηκαν μέσα σε έξι εβδομάδες στην περιοχή Overtown του Μαϊάμι και περιλαμβάνουν ορισμένα αλησμόνητα σημεία του Χόλυγουντ, όπως την Tower Records, το Guitar Center και το club The Roxy.
Επίσης, και επειδή οι λεπτομέρειες κάνουν πάντα τη διαφορά, για την αυθεντικότητα του "Rock of Ages" και της Sunset Strip, χρησιμοποιήθηκαν αυτοκίνητα εκείνης της περιόδου, τζιπ, Harleys, μέχρι και vintage δημόσια λεωφορεία ενώ προστέθηκαν λεπτομέρειες, όπως στάσεις λεωφορείου με διαφημιστικές πινακίδες της εποχής.
Στα κοστούμια και τον ρουχισμό έχει γίνει εξίσου καλή δουλειά.
Όχι πως ήταν και τόσο δύσκολο βέβαια να βρεθούν τα κατάλληλα ρούχα
Δερμάτινα, κολλητά, σκισμένα μπλουζάκια, γούνες, μπότες, τζάκετ και παλτά και γενικά κάθε τι που θα ζήταγε ένας εκκεντρικός (σ.σ.:και καμμένος απ΄την πρέζα) ροκ σταρ.
Δεν έλειψαν οι κοστουμαρισμένες αποδόσεις των εταιρικών χαρτογιακάδων και πονηρών, αρπαχτικών μάνατζερ αλλά ούτε και τα ταγιεράκια, για τις συντηρητικές κυράτσες των πολιτικών.
ΟΙ ΚΙΘΑΡΕΣ ΗΧΟΥΝ, Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΚΑΙ ΤΑ CAMEOS
Νεανική ορμή, οι μπότες και οι κάσες να βαράνε, ποζεριές, χτυπήματα, σόλο!
Αλλά και ζωντάνια, καψούρα, ροκιά και μελούρα!
Το τμήμα των props έφτιαξε 30 κιθάρες, ανάμεσα στις οποίες περιλαμβάνονταν τα μοντέλα Jackson Charvel, Guild και BC Rich.
O Stacee Jaxx είχε την τιμητική του με ειδική παραγγελιά μια Jackson Kelly, φτιαγμένη αποκλειστικά για την ταινία.
Για επιπρόσθετη πινελιά αυθεντικότητας, οι δημιουργοί προσκάλεσαν αρκετούς καλλιτέχνες σε cameo εμφανίσεις.
Ανάμεσα σε αυτούς, θα δούμε τους Nuno Bettencourt των Extreme, Joel Hoekstra των Night Ranger, Debbie Gibson, Sebastian Bach των Skid Row κλπ.
Από την θεατρική version του Rock of Ages, θα δούμε επίσης τον ελληνικής καταγωγής πρωταγωνιστή Constantine Maroulis, αρκετά μέλη του θιάσου που περιοδεύει στις Ηνωμένες Πολιτείες και τον ηθοποιό του "Saturday Night Live", Will Forte.
I LOVE ROCK AND ROLL:
ΑΠΟΔΟΤΙΚΟΤΗΤΑ ΣΤΟ ΡΟΚΣΤΑΡΙΛΙΚΙ ΚΑΙ ΕΡΜΗΝΕΙΕΣ
Για την καλύτερη απόδοση τους επί σκηνής, οι ηθοποιοί μελέτησαν τις εμφανίσεις και το στυλ μερικών από τους μεγαλύτερους περφόρμερ, όπως οι Jimmy Page, Slash, Eric Clapton, Jimmy Hendrix, Prince και Lenny Kravitz αλλά και καλλιτεχνών που τραγούδια τους ακούγονται στην ταινία (Brett Michaels, Jon Bon Jovi, Richie Sambora και Dee Snider).
Ο νεαρός Diego Boneta ήταν ταλεντάκι και ξεχώριζε σαν τη μύγα μες στο γάλα.
Σαν ένας υποσχόμενος, νεαρός Jon Bon Jovi όταν ξεκινούσε την καριέρα του, έμοιαζε να είχε μπει για τα καλά στο πετσί του ρόλου του και τον χαίρονταν.
Είτε χόρευε, είτε κοπανιόταν, ένιωθες πως διόλου απίθανο να είχε ξεπηδήσει από εκείνη την εποχή.
Γενικότερα ήταν τόσο καλή η δουλειά του, είτε σαν rocker, είτε σαν μέλος boy band, που δεν σε ενδιέφερε το γλυκανάλατο του ρόλου του.
Ο Tom Cruise επίσης, σαν παρουσία, με το ντύσιμο και τα λικνίσματα του επί σκηνής, ήταν πειστικότατος.
Δεν μιλάμε για ερμηνεία αλλά καθαρά για σκηνική παρουσία.
Του ταίριαζε το μακρί μαλλί και το ροκσταριλίκι και ήταν κάτι μεταξύ Axl Rose (Guns and Roses) και Vince Neil των Motley Crue.
Η Catherine Zeta Jones επίσης, καλό είναι να θυμάται πιο συχνά bitchy ρόλους, κρυφά καταπιεσμένων γυναικών.
Ένας κουλ ρόλος, σέξι, κρυμμένης κακίας με ένα βλέμμμα όλο γοητεία, πονηριά μα κυρίως...απωθυμένα!
Χμμμ...γιατί άραγε;
Τι να έκρυβε;
Hint πως ο ρόλος της δεν υπήρχε και έξυπνο που τον πρόσθεσαν, για να απεικονίσουν την πολιτισμική λογοκρισία της εποχής.
Ο Paul Giammati ως απατεωνίσκος μάνατζερ του Staxx και αργότερα του Hugh, ήταν όπως πάντα "the right man for the job".
Πάντα κουλ, φυσικός και ψύχραιμος, λες και όλοι οι ρόλοι έχουν γραφτεί για να ταιριάζουν πάνω του.
Πειστική και η Akerman σε έναν κρυφο-kinky ρόλο αρχικά μαζεμένης δημοσιογράφου, που όμως θα βγάλει το λάδι στον Jaxx, αλλά και...τα μάτια της!
Και φυσικά η υπέρτατη φωνάρα που ακούσει στο όνομα...Mary J.Blidge!
Μεγαλύτερη αστοχία δυστυχώς...η πρωταγωνίστρια Julianne Hough.
Αν απλά την προορίζαν για τον ρόλο ξανθο-bimbo χαζοαμερικανιδούλας, έκανε καλά τη δουλειά της σε έναν ρόλο που θα μπορούσε να είναι και πιο ενοχλητικός.
Φωνητικά όμως, έφερνε στην σαχλο ποπ-ροκ απόχρωση μιας Britney Spears ή Christina Aguilera, όταν ήθελαν να μας το παίξουν πιο ...ροκούδες(τρομάρα τους!).
Με λίγα λόγια, συμπαθής μεν σαν παρουσία, αλλά πολύ...γατούλα, με ένα φωνητικό στυλ που ταίριαζε σε Ηigh School Musical.
WE'RE NOT GONNA TAKE IT:
ΣΕΝΑΡΙΟ-ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ
Και μετά από όλο αυτό κατεβατό, που αλλού μπάζει τελικά η ταινία;
Σεναριακά και σκηνοθετικά στο μεγαλύτερο της μέρος, απογοητεύει.
Sex, drugs και rock n' roll ο κανόνας, δεν λέμε.
Δεν έλειπαν και τα κλασικά μηνύματα περί γελοιότητας των εταιρικών φιάσκων/boybands, της 'true' heavy ζωής, αλλά και το κράξιμο σε αληθινά γεγονότα της εποχής, όπως η διαμάχη με τις κυράτσες των προέδρων και οι πάντα απολαυστικές καφροαντιδράσεις των rοckers, απέναντι στον ξιπασμένο και μονόχνωτο συντηρητισμό τους.
Σημειώστε και την κρυφή μοναξιά που κρύβεται πίσω απ'τον εκκεντρικό ροκ σταρ, που κατά βάθος ψάχνει...έναν αληθινό έρωτα, για να τον πάρει και να τον σηκώσει!
Όλα αυτά όμως, έπαυαν να φαίνονται ευχάριστα.
Γιατί στο μεγαλύτερο μέρος τους, έμοιαζαν κακογραμμένα και...'τελειωμένα' σε βαθμό παρωδίας.
Τα περισσότερα τραγούδια ήταν απλά αφορμή για χαζορομάντζο και γενικά μέγιστο λάθος που το σενάριο επικεντρώθηκε στο ζευγαράκι.
Ναι μεν ταίριαζε με τους στίχους των τραγουδιών, άλλωστε μιλάμε για καψουροτράγουδα, απλά της...heavy εκδοχής.
Αλλά αυτό που παρακολουθούσαμε, ανά στιγμές έφερνε πιο πολύ σε νεανικές σαχλαμαρίτσες τύπου High School Musical.
Διόλου περίεργο αν σκεφτούμε πως ο Adam Anders που έγραψε τη μουσική, έχει υπογράψει την παραγωγή σε δημοφιλή κομμάτια των Jonas Brothers, Miley Cyrus, Selena Gomez, the Backstreet Boys αλλά και στα Glee, High School Musical.
Δηλαδή σε κάθε σαχλέ αμερικανιά για 15χρονα, γεμάτη ανούσια αστερόσκονη.
Για πείτε μας...τι δουλειά έχουν όλα αυτά με τη ροκ...έστω της καψουρο-poser εκδοχής;
Σκηνοθετικά επίσης, ο Adam Shankman, γίνεται...suck man, απλά διεκπεραιώνοντας.
Η απόδοση της ποζεριάς των rockers ήταν αρκετά πιστή και ίσως οι μόνες στιγμές που οι πρωταγωνιστές (ακόμη και ο Tom Cruise)κατάφερναν προσωρινά να σε παρασυρούν.
Όμως δεν υπήρχε κάποια αξιόλογη χορογραφία, όχι σε ολόκληρο κομμάτι τουλάχιστον.
Ξεχώρισαν μόνο κάποια σημεία στο δισκάδικο και όπου συμμετείχε η Zeta Jones.
Κατα τ'άλλα υπήρχαν σκηνές τόσο τραγελαφικά αστείες.
Ηχηρά παραδείγματα, τα νούμερα με τους καρτούν/καρικατούρες Baldwin-Brand και Cruise-Akerman,που πραγματικά αναρωτιόσουν αν οι δημιουργοί των...Scary movie, ανακατεύτηκαν στο είδος παρωδίας των ροκ μιούζικαλ.
Να μην μιλήσουμε για ένα σωρό ηλίθιες και άστοχες ατάκες και...'καμμένα' αστειάκια.
Το μόνο πετυχημένο κομμάτι σεναρίου και σκηνοθεσίας, ήταν κανά δυο έξυπνες χιουμοριστικές νύξεις στο θηλυπρεπές στυλ της εποχής, με τα eye liner και τις λακ.
Και φυσικά το κράξιμο στο boy band style και τη συνταγογραφημένη, αποβλακωτική μουσική που παράγουν οι εταιρείες.
Αν και αυτό, δεν έκανε και τόσο true, ένα είδος που έβγαλε κι αυτό αρκετά αναλώσιμα κομμάτια και καλλιτέχνες.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Γνώριζες από πριν ότι θα δεις μιούζικαλ.
Άρα λογικά, μια πιο ανάλαφρη εκδοχή της poser rock περιόδου.
Μιας περιόδου ήδη ανάλαφρης, άσχετα απ΄τις αυτοκαταστροφικές της τάσεις.
Υπήρχαν κανά δυο πετυχημένες ερμηνείες και αναφορές στον τότε τρόπο ζωής και το πως λειτουργούσε η μουσική βιομηχανία.
Μην ξεχνάμε ότι και η heavy-hard μουσική έχει αναδειχτεί πολλές φορές μέσα από παρακλάδια της που έγιναν προσωρινές μόδες (poser, grunge, nu-metal, metalcore), πέφτοντας κι αυτή θύμα των εταιρειών και επιβολής διαφόρων, προσωρινών μουσικών trend.
Όμως σε γενικές γραμμές και θέλοντας να παρουσιάσει τον υπερβολικό τρόπο ζωής και εμφάνισης των τότε ροκ σταρ, κατέληγε να έχει υπερβολικά γκροτέσκους και γελοίους χαρακτήρες.
Μα κυρίως καταστάσεις, που ξεπερνούσαν τα όρια του cult και της αυτοπαρωδίας.
Μία περίπτωση μέτριας και κάτω ταινίας, που αν τη δεις τέτοια εποχή, με πιο 'χαλαρή' διάθεση και σε θερινό, μπορεί να σου κάτσει καλύτερα στο στομάχι.
Για μία θέαση αξίζει.
Αν και κάποια στιγμή θα σας φανεί ατελείωτο, θα σας κάνει στο τέλος να θέλετε να βάλετε ροκιά στο αμάξι ή να πάτε για κοπάνημα σε κανά ροκ κλαμπ.
Ακόμα και αν έχετε βαρεθεί την playlist νοοτροπία των dj's στα ροκ κλαμπ και δεν είχατε καιρό να τα ακούσετε, η ταινία θα σας το βγάλει αυτό!
Προσωπικά βρέθηκα άπειρες φορές να πηγαίνω πέρα δώθε στο κάθισμα ή να κοπανάω το πόδι στο έδαφος, κάνοντας...air drumming!
Η ροκ ναι...θα συνεχίζει να ζει σε κάθε έκφανση και παρακλάδι της.
Ακόμα και μετά από αυτήν την ξεφτίλα/ταινία.
Έχε χάρη που είχα καλή διάθεση λοιπόν.
Γι'άυτό...Pour some sougar on...your stereo,φύγαμε και...προσοχή στα φανάρια!
Πέρα από μουσική όμως ...υπάρχει και ταινία.
Βρισκόμαστε στο Χόλιγουντ, το L.A και την περιοχή της Sunset Strip.
Απ΄την μία έχουμε το hard rock και το club The Bourbon Room.
Απ΄την άλλη το μαγαζί βρίσκεται σε κρίση και έχουμε και την συντηρητική πολιτική κοινωνία της εποχής, που έψαχνε αποδιοπομπαίους τράγους, εθελοτυφλώντας για τα δικά της κακώς κείμενα.
Γιατί αν κάτι φταίει πάντα, είναι να βλέπεις νέους γεμάτους ενέργεια και αντί να σου φαίνεται υγιές, να τα ρίχνεις στην μόνη τους απόδραση.
Παρ'όλα τα προβλήματα και τον συνεχή μιντιακό πόλεμο, η ροκ μουσική ανθούσε εκεί, το μαγαζί γέμιζε πάντα και όλα έμοιαζαν ένα τεράστιο πάρτι.
H ιστορία όμως επικεντρώνεται ουσιαστικά στην Sherrie (Julianne Hough, Footloose) και τον Hugh (Diego Boneta).
Η μία, είναι μια νεαρή κοπέλα από την επαρχία, που φτάνει εκεί με όνειρα περιμένοντας να κάνει καριέρα, αλλά δεν γνώριζε πόσο επικίνδυνα είναι τα πράγματα στους δρόμους του L.A και ότι δεν είναι όλα ονειρεμένα, καταλήγοντας σερβιτόρα και στριπτιτζού.
Ο Hugh, απ΄την άλλη είναι το κρυφό ταλέντο που ποτέ δεν πίστεψε στις δυνάμεις του και αναγκάζεται να κάνει δουλειές του ποδαριού για να ζήσει, μην έχοντας να πληρώσει ούτε το νοίκι.
Η μοίρα τούς φέρνει μαζί στο The Bourbon.
Θα βοηθήσουν ο ένας τον άλλον, θα ερωτευθούν, θα παρεξηγηθούν, θα τραβήξουν διαφορετικούς δρόμους ...και ούτω καθεξής.
Το rock n' roll ρομάντζο τους ξετυλίγεται μέσα από τις προαναφερθείσες διαχρονικές επιτυχίες, ενώ παράλληλα θα παρακολουθήσουμε και άλλους χαρακτήρες.
ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ
Όλοι οι αναμενόμενοι ρόλοι είναι εκεί.
Ο Tom Cruise υποδύεται τον Stacee Jaxx, έναν από τους μεγαλύτερους σταρ της μουσικής.
Ο Jaxx είναι ο τραγουδιστής των Arsenal και στην ταινία, τον παρακολουθούμε σε ένα κομβικό σημείο της καριέρας του.
Πρόκειται να ξεκινήσει solo καριέρα και η τελευταία του εμφάνιση με τους Arsenal, θα γίνει στο The Bourbon Room.
Είναι κάτι σαν επιστροφή στο χρόνο, καθώς ο Jaxx είχε ξαναπαίξει εκεί στην αρχή της καριέρας του.
Ο Paul Giamatti (The Ides of March) είναι ο μάνατζερ του, ο Alec Baldwin (It's Complicated) υποδύεται τον Dennis Dupree, ιδιοκτήτη του The Bοurbon Room και ο Russell Brand (Arthur) υποδύεται τον Lonnie που...αλωνίζει τριγύρω ως καλύτερος φίλος του Dennis και υπεύθυνος ήχου στο κλαμπ.
Η Catherine Zeta Jones είναι η Patricia Whitmore, γυναίκα του δημάρχου Mike Whitmore (Bryan Cranston, John Carter) που κηρύσσει τον πόλεμο στην Sunset Strip και το The Bourbon Room.
Σε μικρό ρόλο και η Malin Akerman (Wanderlust) ως Constance Sack, δημοσιογράφος του θρυλικού μουσικού περιοδικού Rolling Stone.
Όλοι αυτοί μαζί μπλέκονται σε παιχνίδια ονείρων και εκμετάλλευσης ταλέντων, χρηματικών παζαρεμάτων και απάτης, αλλά και λογοκρισίας, καταπιεσμένου αυθορμητισμού, απωθημένων, δαιμονοποίησης των πάντων και...όχι τόσο 'γαλήνιων', 'χριστιανικών' ενστίκτων.
ΠΑΡΑΓΩΓΗ, ΚΙΘΑΡΕΣ ΚΑΙ ΣΚΗΝΙΚΑ
Στα σίγουρα θα θες να ροκάρεις, με την απόδοση των περισσότερων κομματιών, του ρουχισμού της εποχής και της ατμόσφαιρας του περιβάλλοντος.
Φωτογραφίες από εκείνη την περίοδο βοήθησαν να αποδοθεί με ακρίβεια το στυλ και το ντεκόρ της εποχής,
Τα σκηνικά της Sunset Strip κατασκευάστηκαν μέσα σε έξι εβδομάδες στην περιοχή Overtown του Μαϊάμι και περιλαμβάνουν ορισμένα αλησμόνητα σημεία του Χόλυγουντ, όπως την Tower Records, το Guitar Center και το club The Roxy.
Επίσης, και επειδή οι λεπτομέρειες κάνουν πάντα τη διαφορά, για την αυθεντικότητα του "Rock of Ages" και της Sunset Strip, χρησιμοποιήθηκαν αυτοκίνητα εκείνης της περιόδου, τζιπ, Harleys, μέχρι και vintage δημόσια λεωφορεία ενώ προστέθηκαν λεπτομέρειες, όπως στάσεις λεωφορείου με διαφημιστικές πινακίδες της εποχής.
Στα κοστούμια και τον ρουχισμό έχει γίνει εξίσου καλή δουλειά.
Όχι πως ήταν και τόσο δύσκολο βέβαια να βρεθούν τα κατάλληλα ρούχα
Δερμάτινα, κολλητά, σκισμένα μπλουζάκια, γούνες, μπότες, τζάκετ και παλτά και γενικά κάθε τι που θα ζήταγε ένας εκκεντρικός (σ.σ.:και καμμένος απ΄την πρέζα) ροκ σταρ.
Δεν έλειψαν οι κοστουμαρισμένες αποδόσεις των εταιρικών χαρτογιακάδων και πονηρών, αρπαχτικών μάνατζερ αλλά ούτε και τα ταγιεράκια, για τις συντηρητικές κυράτσες των πολιτικών.
ΟΙ ΚΙΘΑΡΕΣ ΗΧΟΥΝ, Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΚΑΙ ΤΑ CAMEOS
Νεανική ορμή, οι μπότες και οι κάσες να βαράνε, ποζεριές, χτυπήματα, σόλο!
Αλλά και ζωντάνια, καψούρα, ροκιά και μελούρα!
Το τμήμα των props έφτιαξε 30 κιθάρες, ανάμεσα στις οποίες περιλαμβάνονταν τα μοντέλα Jackson Charvel, Guild και BC Rich.
O Stacee Jaxx είχε την τιμητική του με ειδική παραγγελιά μια Jackson Kelly, φτιαγμένη αποκλειστικά για την ταινία.
Για επιπρόσθετη πινελιά αυθεντικότητας, οι δημιουργοί προσκάλεσαν αρκετούς καλλιτέχνες σε cameo εμφανίσεις.
Ανάμεσα σε αυτούς, θα δούμε τους Nuno Bettencourt των Extreme, Joel Hoekstra των Night Ranger, Debbie Gibson, Sebastian Bach των Skid Row κλπ.
Από την θεατρική version του Rock of Ages, θα δούμε επίσης τον ελληνικής καταγωγής πρωταγωνιστή Constantine Maroulis, αρκετά μέλη του θιάσου που περιοδεύει στις Ηνωμένες Πολιτείες και τον ηθοποιό του "Saturday Night Live", Will Forte.
ΑΠΟΔΟΤΙΚΟΤΗΤΑ ΣΤΟ ΡΟΚΣΤΑΡΙΛΙΚΙ ΚΑΙ ΕΡΜΗΝΕΙΕΣ
Για την καλύτερη απόδοση τους επί σκηνής, οι ηθοποιοί μελέτησαν τις εμφανίσεις και το στυλ μερικών από τους μεγαλύτερους περφόρμερ, όπως οι Jimmy Page, Slash, Eric Clapton, Jimmy Hendrix, Prince και Lenny Kravitz αλλά και καλλιτεχνών που τραγούδια τους ακούγονται στην ταινία (Brett Michaels, Jon Bon Jovi, Richie Sambora και Dee Snider).
Ο νεαρός Diego Boneta ήταν ταλεντάκι και ξεχώριζε σαν τη μύγα μες στο γάλα.
Σαν ένας υποσχόμενος, νεαρός Jon Bon Jovi όταν ξεκινούσε την καριέρα του, έμοιαζε να είχε μπει για τα καλά στο πετσί του ρόλου του και τον χαίρονταν.
Είτε χόρευε, είτε κοπανιόταν, ένιωθες πως διόλου απίθανο να είχε ξεπηδήσει από εκείνη την εποχή.
Γενικότερα ήταν τόσο καλή η δουλειά του, είτε σαν rocker, είτε σαν μέλος boy band, που δεν σε ενδιέφερε το γλυκανάλατο του ρόλου του.
Ο Tom Cruise επίσης, σαν παρουσία, με το ντύσιμο και τα λικνίσματα του επί σκηνής, ήταν πειστικότατος.
Δεν μιλάμε για ερμηνεία αλλά καθαρά για σκηνική παρουσία.
Του ταίριαζε το μακρί μαλλί και το ροκσταριλίκι και ήταν κάτι μεταξύ Axl Rose (Guns and Roses) και Vince Neil των Motley Crue.
Η Catherine Zeta Jones επίσης, καλό είναι να θυμάται πιο συχνά bitchy ρόλους, κρυφά καταπιεσμένων γυναικών.
Ένας κουλ ρόλος, σέξι, κρυμμένης κακίας με ένα βλέμμμα όλο γοητεία, πονηριά μα κυρίως...απωθυμένα!
Χμμμ...γιατί άραγε;
Τι να έκρυβε;
Hint πως ο ρόλος της δεν υπήρχε και έξυπνο που τον πρόσθεσαν, για να απεικονίσουν την πολιτισμική λογοκρισία της εποχής.
Ο Paul Giammati ως απατεωνίσκος μάνατζερ του Staxx και αργότερα του Hugh, ήταν όπως πάντα "the right man for the job".
Πάντα κουλ, φυσικός και ψύχραιμος, λες και όλοι οι ρόλοι έχουν γραφτεί για να ταιριάζουν πάνω του.
Πειστική και η Akerman σε έναν κρυφο-kinky ρόλο αρχικά μαζεμένης δημοσιογράφου, που όμως θα βγάλει το λάδι στον Jaxx, αλλά και...τα μάτια της!
Και φυσικά η υπέρτατη φωνάρα που ακούσει στο όνομα...Mary J.Blidge!
Μεγαλύτερη αστοχία δυστυχώς...η πρωταγωνίστρια Julianne Hough.
Αν απλά την προορίζαν για τον ρόλο ξανθο-bimbo χαζοαμερικανιδούλας, έκανε καλά τη δουλειά της σε έναν ρόλο που θα μπορούσε να είναι και πιο ενοχλητικός.
Φωνητικά όμως, έφερνε στην σαχλο ποπ-ροκ απόχρωση μιας Britney Spears ή Christina Aguilera, όταν ήθελαν να μας το παίξουν πιο ...ροκούδες(τρομάρα τους!).
Με λίγα λόγια, συμπαθής μεν σαν παρουσία, αλλά πολύ...γατούλα, με ένα φωνητικό στυλ που ταίριαζε σε Ηigh School Musical.
ΣΕΝΑΡΙΟ-ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ
Και μετά από όλο αυτό κατεβατό, που αλλού μπάζει τελικά η ταινία;
Σεναριακά και σκηνοθετικά στο μεγαλύτερο της μέρος, απογοητεύει.
Sex, drugs και rock n' roll ο κανόνας, δεν λέμε.
Δεν έλειπαν και τα κλασικά μηνύματα περί γελοιότητας των εταιρικών φιάσκων/boybands, της 'true' heavy ζωής, αλλά και το κράξιμο σε αληθινά γεγονότα της εποχής, όπως η διαμάχη με τις κυράτσες των προέδρων και οι πάντα απολαυστικές καφροαντιδράσεις των rοckers, απέναντι στον ξιπασμένο και μονόχνωτο συντηρητισμό τους.
Σημειώστε και την κρυφή μοναξιά που κρύβεται πίσω απ'τον εκκεντρικό ροκ σταρ, που κατά βάθος ψάχνει...έναν αληθινό έρωτα, για να τον πάρει και να τον σηκώσει!
Όλα αυτά όμως, έπαυαν να φαίνονται ευχάριστα.
Γιατί στο μεγαλύτερο μέρος τους, έμοιαζαν κακογραμμένα και...'τελειωμένα' σε βαθμό παρωδίας.
Τα περισσότερα τραγούδια ήταν απλά αφορμή για χαζορομάντζο και γενικά μέγιστο λάθος που το σενάριο επικεντρώθηκε στο ζευγαράκι.
Ναι μεν ταίριαζε με τους στίχους των τραγουδιών, άλλωστε μιλάμε για καψουροτράγουδα, απλά της...heavy εκδοχής.
Αλλά αυτό που παρακολουθούσαμε, ανά στιγμές έφερνε πιο πολύ σε νεανικές σαχλαμαρίτσες τύπου High School Musical.
Διόλου περίεργο αν σκεφτούμε πως ο Adam Anders που έγραψε τη μουσική, έχει υπογράψει την παραγωγή σε δημοφιλή κομμάτια των Jonas Brothers, Miley Cyrus, Selena Gomez, the Backstreet Boys αλλά και στα Glee, High School Musical.
Δηλαδή σε κάθε σαχλέ αμερικανιά για 15χρονα, γεμάτη ανούσια αστερόσκονη.
Για πείτε μας...τι δουλειά έχουν όλα αυτά με τη ροκ...έστω της καψουρο-poser εκδοχής;
Σκηνοθετικά επίσης, ο Adam Shankman, γίνεται...suck man, απλά διεκπεραιώνοντας.
Η απόδοση της ποζεριάς των rockers ήταν αρκετά πιστή και ίσως οι μόνες στιγμές που οι πρωταγωνιστές (ακόμη και ο Tom Cruise)κατάφερναν προσωρινά να σε παρασυρούν.
Όμως δεν υπήρχε κάποια αξιόλογη χορογραφία, όχι σε ολόκληρο κομμάτι τουλάχιστον.
Ξεχώρισαν μόνο κάποια σημεία στο δισκάδικο και όπου συμμετείχε η Zeta Jones.
Κατα τ'άλλα υπήρχαν σκηνές τόσο τραγελαφικά αστείες.
Ηχηρά παραδείγματα, τα νούμερα με τους καρτούν/καρικατούρες Baldwin-Brand και Cruise-Akerman,που πραγματικά αναρωτιόσουν αν οι δημιουργοί των...Scary movie, ανακατεύτηκαν στο είδος παρωδίας των ροκ μιούζικαλ.
Να μην μιλήσουμε για ένα σωρό ηλίθιες και άστοχες ατάκες και...'καμμένα' αστειάκια.
Το μόνο πετυχημένο κομμάτι σεναρίου και σκηνοθεσίας, ήταν κανά δυο έξυπνες χιουμοριστικές νύξεις στο θηλυπρεπές στυλ της εποχής, με τα eye liner και τις λακ.
Και φυσικά το κράξιμο στο boy band style και τη συνταγογραφημένη, αποβλακωτική μουσική που παράγουν οι εταιρείες.
Αν και αυτό, δεν έκανε και τόσο true, ένα είδος που έβγαλε κι αυτό αρκετά αναλώσιμα κομμάτια και καλλιτέχνες.
Γνώριζες από πριν ότι θα δεις μιούζικαλ.
Άρα λογικά, μια πιο ανάλαφρη εκδοχή της poser rock περιόδου.
Μιας περιόδου ήδη ανάλαφρης, άσχετα απ΄τις αυτοκαταστροφικές της τάσεις.
Υπήρχαν κανά δυο πετυχημένες ερμηνείες και αναφορές στον τότε τρόπο ζωής και το πως λειτουργούσε η μουσική βιομηχανία.
Μην ξεχνάμε ότι και η heavy-hard μουσική έχει αναδειχτεί πολλές φορές μέσα από παρακλάδια της που έγιναν προσωρινές μόδες (poser, grunge, nu-metal, metalcore), πέφτοντας κι αυτή θύμα των εταιρειών και επιβολής διαφόρων, προσωρινών μουσικών trend.
Όμως σε γενικές γραμμές και θέλοντας να παρουσιάσει τον υπερβολικό τρόπο ζωής και εμφάνισης των τότε ροκ σταρ, κατέληγε να έχει υπερβολικά γκροτέσκους και γελοίους χαρακτήρες.
Μα κυρίως καταστάσεις, που ξεπερνούσαν τα όρια του cult και της αυτοπαρωδίας.
Μία περίπτωση μέτριας και κάτω ταινίας, που αν τη δεις τέτοια εποχή, με πιο 'χαλαρή' διάθεση και σε θερινό, μπορεί να σου κάτσει καλύτερα στο στομάχι.
Για μία θέαση αξίζει.
Αν και κάποια στιγμή θα σας φανεί ατελείωτο, θα σας κάνει στο τέλος να θέλετε να βάλετε ροκιά στο αμάξι ή να πάτε για κοπάνημα σε κανά ροκ κλαμπ.
Ακόμα και αν έχετε βαρεθεί την playlist νοοτροπία των dj's στα ροκ κλαμπ και δεν είχατε καιρό να τα ακούσετε, η ταινία θα σας το βγάλει αυτό!
Προσωπικά βρέθηκα άπειρες φορές να πηγαίνω πέρα δώθε στο κάθισμα ή να κοπανάω το πόδι στο έδαφος, κάνοντας...air drumming!
Η ροκ ναι...θα συνεχίζει να ζει σε κάθε έκφανση και παρακλάδι της.
Ακόμα και μετά από αυτήν την ξεφτίλα/ταινία.
Έχε χάρη που είχα καλή διάθεση λοιπόν.
Γι'άυτό...Pour some sougar on...your stereo,φύγαμε και...προσοχή στα φανάρια!
Rock of Ages trailer 2 από FilmBoy-gr
1.jpg)
