Γράφει ο Κωνσταντίνος Χατζηπαπάς.
Τον Ιούνιο του 2008, το γυμνάσιο του Gloucester της Μασαχουσέτης απέσπασε τη παγκόσμια προσοχή όταν έγινε γνωστό πως 18 ανήλικες μαθήτριες του σχολείου έμειναν έγκυες την ίδια χρονιά.
Ο γυμνασιάρχης και η συντηρητική κοινωνία της Αμερικάνικης επαρχίας έκαναν λόγο για μια ‘Αίρεση Εγκυμοσύνης’ αλλά οι ίδιες οι κοπέλες το αρνούνταν, ισχυριζόμενες ότι ‘…ήταν απλά μια ομάδα κοριτσιών που περίμεναν παιδί και αποφάσισαν να βοηθήσουν η μία την άλλη’.
Εν μέσω μιντιακής φρενίτιδας και κοινωνικής κατακραυγής, αποκαλύφθηκε επίσης ότι η κλινική του σχολείου προμήθευε αντισυλληπτικά στις μαθήτριες χωρίς την έγκριση των γονέων, προσπαθώντας να ελέγξει το πρόβλημα των εγκυμοσύνων, σε μια Πολιτεία όπου απαγορεύεται δια νόμου το σεξ με ανήλικες.
Η ιστορία αυτή – εξάλλου, η ζωή τρέφει το σινεμά – αποτέλεσε έμπνευση σε τηλεοπτικές σειρές, ντοκιμαντέρ και ταινίες, αλλά το 17 filles των Delphine και Muriel Coulin είναι το μόνο που μεταφέρει τη δράση της ιστορίας εκτός Αμερικής, και συγκεκριμένα στην ιδιαίτερη πατρίδα των σκηνοθετριών, τη Λοριάν της Γαλλίας.
Σε αυτή την απελπιστικά παρακμασμένη και βαρετή πόλη, όπου τίποτε δεν υπάρχει για να το ζήσεις, ειδικά αν είσαι έφηβη που το λέει η καρδιά σου, η 16χρονη Camille (Louise Grinberg) μένει έγκυος.
Δεν έχει σημασία από ποιον, δεν έχει σημασία πώς, το θέμα είναι ότι η εγκυμοσύνη της δίνει το νόημα που γύρευε, έναν δύσκολο φυσικά αλλά πιο συναρπαστικό τρόπο ζωής.
Με τον τρόπο της επηρεάζει και τις φίλες της για να κάνουν το ίδιο και όλες μαζί μοιράζονται το όνειρο ενός μελλοντικού κοινοβίου στο οποίο δε θα χρειάζεται να στρώνουν τα κρεβάτια τους, να επιστρέφουν νωρίς σπίτι και να δίνουν λογαριασμό.
Σιγά σιγά, οι 5 αρχικά, φίλες γίνονται τόσο δημοφιλείς στο σχολείο ώστε ο αριθμός μεγαλώνει σε 17 – μάλιστα είναι τόσο μεγάλη η αποδοχή που μία κοπέλα πληρώνει κάποιον για να την αφήσει έγκυο, ενώ άλλη προσποιείται για να μπει στη παρέα.
Ο γυμνασιάρχης και η συντηρητική κοινωνία της Αμερικάνικης επαρχίας έκαναν λόγο για μια ‘Αίρεση Εγκυμοσύνης’ αλλά οι ίδιες οι κοπέλες το αρνούνταν, ισχυριζόμενες ότι ‘…ήταν απλά μια ομάδα κοριτσιών που περίμεναν παιδί και αποφάσισαν να βοηθήσουν η μία την άλλη’.
Εν μέσω μιντιακής φρενίτιδας και κοινωνικής κατακραυγής, αποκαλύφθηκε επίσης ότι η κλινική του σχολείου προμήθευε αντισυλληπτικά στις μαθήτριες χωρίς την έγκριση των γονέων, προσπαθώντας να ελέγξει το πρόβλημα των εγκυμοσύνων, σε μια Πολιτεία όπου απαγορεύεται δια νόμου το σεξ με ανήλικες.
Η ιστορία αυτή – εξάλλου, η ζωή τρέφει το σινεμά – αποτέλεσε έμπνευση σε τηλεοπτικές σειρές, ντοκιμαντέρ και ταινίες, αλλά το 17 filles των Delphine και Muriel Coulin είναι το μόνο που μεταφέρει τη δράση της ιστορίας εκτός Αμερικής, και συγκεκριμένα στην ιδιαίτερη πατρίδα των σκηνοθετριών, τη Λοριάν της Γαλλίας.
Σε αυτή την απελπιστικά παρακμασμένη και βαρετή πόλη, όπου τίποτε δεν υπάρχει για να το ζήσεις, ειδικά αν είσαι έφηβη που το λέει η καρδιά σου, η 16χρονη Camille (Louise Grinberg) μένει έγκυος.
Δεν έχει σημασία από ποιον, δεν έχει σημασία πώς, το θέμα είναι ότι η εγκυμοσύνη της δίνει το νόημα που γύρευε, έναν δύσκολο φυσικά αλλά πιο συναρπαστικό τρόπο ζωής.
Με τον τρόπο της επηρεάζει και τις φίλες της για να κάνουν το ίδιο και όλες μαζί μοιράζονται το όνειρο ενός μελλοντικού κοινοβίου στο οποίο δε θα χρειάζεται να στρώνουν τα κρεβάτια τους, να επιστρέφουν νωρίς σπίτι και να δίνουν λογαριασμό.
Σιγά σιγά, οι 5 αρχικά, φίλες γίνονται τόσο δημοφιλείς στο σχολείο ώστε ο αριθμός μεγαλώνει σε 17 – μάλιστα είναι τόσο μεγάλη η αποδοχή που μία κοπέλα πληρώνει κάποιον για να την αφήσει έγκυο, ενώ άλλη προσποιείται για να μπει στη παρέα.
Παρά τη κατακραυγή της πόλης, την αδεξιότητα και άγνοια αντιμετώπισης της κατάστασης από τους καθηγητές, το κυνηγητό μερικών σκληροπυρηνικών γονιών και όλους τους ιατρικούς κινδύνους μιας εγκυμοσύνης, τα κορίτσια δε θα κάνουν πίσω και δε θα αφήσουν κανέναν να τους χαλάσει το όνειρο.
Το σκηνοθετικό ντεμπούτο των Coulin δείχνει ταλέντο και προοπτική, αλλά συγχρόνως απειρία και τάσεις επιτηδευμένου στυλιζαρίσματος.
Τα κοντινά πλάνα στα πρόσωπα των κοριτσιών είναι ενδιαφέροντα και σίγουρα εξυπηρετούν στην απεικόνιση της εφηβικής αθωότητας των (περισσοτέρων) ανήλικων μαθητριών που έπαιξαν στη ταινία, μα η επανάληψη τους από διαφορετικές γωνίες και η ακίνητη καδραρισμένη κάμερα σε πλάνα ‘δες τι φοβερή φωτογραφία βρήκα’ σε σκηνές που είναι περιττές, δείχνει ικανότητα μεν, ανάγκη για χαλιναγώγηση δε.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα όμως βρίσκεται στο ρυθμό και στην ανάπτυξη της ιστορίας.
Ενώ η ταινία ξεκινά με τους καλύτερους οιωνούς και για τα πρώτα 25 λεπτά θα σας μονοπωλήσει το ενδιαφέρον, γρήγορα ξεθυμαίνει σεναριακά, ο ρυθμός πέφτει στα συνηθισμένα επίπεδα του Γαλλικού σινεμά και οι όποιες ελπίδες αναζωπύρωσης του ενδιαφέροντος μας στο φινάλε, αποδεικνύονται φρούδες.
Δεν δικαιολογείται στη ταινία πειστικά ο λόγος για τον οποίο αποφασίζουν τα κορίτσια να μείνουν έγκυες (εκτός αν πιστέψουμε τις ίδιες που λένε ‘για πλάκα’!), αντίθετα με το Δελτίο Τύπου που είναι πιο κατατοπιστικό.
Αλλά αν δεν έχεις διαβάσει το Δ.Τ., θα μείνεις με την απορία ή θα πάρεις πολύ ελαφρά τα κορίτσια και τη πράξη τους – λανθασμένα κατά εμέ.
Πάντως, είναι αξιόλογο το γεγονός ότι η ταινία γυρίστηκε στη Λοριάν, με κορίτσια που δεν είχαν ξαναδεί γυρίσματα στη ζωή τους, και κανα δυο με ελάχιστη πείρα.
Το σκηνοθετικό ντεμπούτο των Coulin δείχνει ταλέντο και προοπτική, αλλά συγχρόνως απειρία και τάσεις επιτηδευμένου στυλιζαρίσματος.
Τα κοντινά πλάνα στα πρόσωπα των κοριτσιών είναι ενδιαφέροντα και σίγουρα εξυπηρετούν στην απεικόνιση της εφηβικής αθωότητας των (περισσοτέρων) ανήλικων μαθητριών που έπαιξαν στη ταινία, μα η επανάληψη τους από διαφορετικές γωνίες και η ακίνητη καδραρισμένη κάμερα σε πλάνα ‘δες τι φοβερή φωτογραφία βρήκα’ σε σκηνές που είναι περιττές, δείχνει ικανότητα μεν, ανάγκη για χαλιναγώγηση δε.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα όμως βρίσκεται στο ρυθμό και στην ανάπτυξη της ιστορίας.
Ενώ η ταινία ξεκινά με τους καλύτερους οιωνούς και για τα πρώτα 25 λεπτά θα σας μονοπωλήσει το ενδιαφέρον, γρήγορα ξεθυμαίνει σεναριακά, ο ρυθμός πέφτει στα συνηθισμένα επίπεδα του Γαλλικού σινεμά και οι όποιες ελπίδες αναζωπύρωσης του ενδιαφέροντος μας στο φινάλε, αποδεικνύονται φρούδες.
Δεν δικαιολογείται στη ταινία πειστικά ο λόγος για τον οποίο αποφασίζουν τα κορίτσια να μείνουν έγκυες (εκτός αν πιστέψουμε τις ίδιες που λένε ‘για πλάκα’!), αντίθετα με το Δελτίο Τύπου που είναι πιο κατατοπιστικό.
Αλλά αν δεν έχεις διαβάσει το Δ.Τ., θα μείνεις με την απορία ή θα πάρεις πολύ ελαφρά τα κορίτσια και τη πράξη τους – λανθασμένα κατά εμέ.
Πάντως, είναι αξιόλογο το γεγονός ότι η ταινία γυρίστηκε στη Λοριάν, με κορίτσια που δεν είχαν ξαναδεί γυρίσματα στη ζωή τους, και κανα δυο με ελάχιστη πείρα.
Η Louise Grinberg είχε μερικές ατάκες στην ταινία του Laurent Cantet Ανάμεσα στους τοίχους που κέρδισε το Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες, η Roxane Duran είχε έναν ρόλο στη Λευκή Κορδέλα του Michael Haneke και η Esther Garrel έχει ένα ρόλο στην ταινία του Bertrand Bonnelo Οίκος Ανοχής που συμμετείχε στο Διαγωνιστικό των Καννών το 2011.
Και τέλος.
Κι όμως, ως απόδειξη ότι στον Ευρωπαικό κινηματογράφο υπάρχει η στοιχειώδης καθοδήγηση από τους σκηνοθέτες προς τους ενίοτε ερασιτέχνες ηθοποιούς τους, δε θα βρείτε ίχνη κακής ερμηνείας πουθενά.
Ειδικά η πρωταγωνίστρια Grinberg που τραβάει όλη τη ταινία (μερικές φορές και με το sexy look της, είναι αλήθεια), αν και θα μπορούσε να απογειώσει τον εαυτό της και να πνίγεται τώρα από προτάσεις, και δεν το έκανε, παρόλα αυτά ήταν αψεγάδιαστη.
Ξαναλέω.
Αν ήταν μία ηθοποιός πιο ικανή και έμπειρη στη θέση της, θα μπορούσε να δώσει μια συγκλονιστική ερμηνεία και να απογειώσει το χαρακτήρα της.
Η Grinberg δεν το κάνει αυτό – δε θα ήταν φυσιολογικό άλλωστε, με την ελάχιστη εμπειρία της – είναι πιο μετρημένη και υποτονική από όσο θα έπρεπε, αλλά δεν υπάρχει στην ερμηνεία της ούτε ένα τεχνικό λάθος που να έπεσε στην αντίληψη μου.
Το 17 filles είναι μια ταινία για τη φιλία, τη γυναικεία αλληλεγγύη και τη θηλυκότητα, μέσα από έναν μελαγχολικό τόνο τον οποίο αβαντάρει και η τοποθεσία.
Και ίσως είναι και λίγο περίεργο που οι σκηνοθέτριες κατάγονται από τη Λοριάν, αφού απεικονίζουν μια απίστευτα ανιαρή και άσχημη πόλη, γεμάτη από τα κατάλοιπα της παρακμής της βιομηχανικής της ζωής στα 50’s.
Μην περιμένουν οι τοπικές αρχές αύξηση του τουρισμού στη Λοριάν, μετά από αυτή τη ταινία.
Ειδικά η πρωταγωνίστρια Grinberg που τραβάει όλη τη ταινία (μερικές φορές και με το sexy look της, είναι αλήθεια), αν και θα μπορούσε να απογειώσει τον εαυτό της και να πνίγεται τώρα από προτάσεις, και δεν το έκανε, παρόλα αυτά ήταν αψεγάδιαστη.
Ξαναλέω.
Αν ήταν μία ηθοποιός πιο ικανή και έμπειρη στη θέση της, θα μπορούσε να δώσει μια συγκλονιστική ερμηνεία και να απογειώσει το χαρακτήρα της.
Η Grinberg δεν το κάνει αυτό – δε θα ήταν φυσιολογικό άλλωστε, με την ελάχιστη εμπειρία της – είναι πιο μετρημένη και υποτονική από όσο θα έπρεπε, αλλά δεν υπάρχει στην ερμηνεία της ούτε ένα τεχνικό λάθος που να έπεσε στην αντίληψη μου.
Το 17 filles είναι μια ταινία για τη φιλία, τη γυναικεία αλληλεγγύη και τη θηλυκότητα, μέσα από έναν μελαγχολικό τόνο τον οποίο αβαντάρει και η τοποθεσία.
Και ίσως είναι και λίγο περίεργο που οι σκηνοθέτριες κατάγονται από τη Λοριάν, αφού απεικονίζουν μια απίστευτα ανιαρή και άσχημη πόλη, γεμάτη από τα κατάλοιπα της παρακμής της βιομηχανικής της ζωής στα 50’s.
Μην περιμένουν οι τοπικές αρχές αύξηση του τουρισμού στη Λοριάν, μετά από αυτή τη ταινία.
Στις ελληνικές αίθουσες από 19 Ιουλίου.
17 Filles trailer (greek subs) από FilmBoy-gr
1.jpg)
