Γράφει ο Κωνσταντίνος Χατζηπαπάς.
Πιθανότατα, αυτό είναι το πιο αχρείαστο review που έχω κάνει σε αυτά τα 4 χρόνια στο FilmBoy, ή τουλάχιστον αυτό στο οποίο η βαθμολογία δεν παίζει κανέναν απολύτως ρόλο.
Το τέλος του Batman όπως μας τον επανασύστησε η τριλογία του Chris Nolan, είναι προφανώς η πλέον αναμενόμενη ταινία των τελευταίων χρόνων, και οι προσδοκίες είναι τόσο ψηλά που δεν υπάρχει περίπτωση να δείτε δημοσιευμένη κριτική που να λέει ότι το The Dark Knight Rises δεν είναι καλό.
Και βέβαια είναι καλό.
Πολύ καλό.
Ο Chris Nolan δεν είναι ένας απλός σκηνοθέτης, είναι ένας οραματιστής και η συνέχεια του σχεδόν άριστου The Dark Knight το 2008 από τον ίδιο, δε θα μπορούσε να είναι ούτε καν μέτρια.
Το λύσαμε αυτό, η ταινία θα σας αρέσει.
Το ζήτημα είναι, πόσο καλή είναι.
Είναι καλύτερο από το προηγούμενο (αλήθεια, είναι δυνατό αυτό;), εξίσου καλό ή λίγο χειρότερο;
Ο καθένας θα δημιουργήσει τη γνώμη του, εγώ θα ασχοληθώ με λεπτομέρειες γιατί …that’s me.
Σε μια εναρκτήρια σκηνή που θυμίζει έντονα Air Force One (η οποία γυρίστηκε εξ ολοκλήρου στον αέρα και σύμφωνα με τη παραγωγή, ήταν η πρώτη φορά σε ταινία που τέσσερα άτομα πέφτουν από το πίσω μέρος αεροσκάφους σε χωριστές γραμμές και προσγειώνονται σε ένα άλλο αεροπλάνο), ένα αεροσκάφος της CIA που μεταφέρει τρομοκράτες θα καταληφθεί με εντυπωσιακό τρόπο από τον Bane (Tom Hardy, This Means War).
Ο εκφοβιστικός τρομοκράτης του οποίου η μύτη και το στόμα είναι καλυμμένα με μια σωληνωτή μεταλλική σχάρα που δίνει στη φωνή του τη χροιά ενός Darth Vader, σχεδιάζει κάτι μεγάλο για τη Gotham που δεν γίνεται φυσικά ξεκάθαρο από την αρχή, αλλά δεν μπορεί να είναι καλό.
Αν και έχουν περάσει μόνο τέσσερα χρόνια μετά την τελευταία ταινία του Batman, δραματουργικά έχουν περάσει οκτώ χρόνια από τα γεγονότα του The Dark Knight.
O Batman και Bruce Wayne (Christian Bale, The Flowers of War) βρίσκεται σε απόλυτη απομόνωση στην έπαυλη του (ναι, ανακατασκευάστηκε), προς μεγάλη απογοήτευση του πιστού υπηρέτη Alfred (Michael Caine, Journey 2: The Mysterious Island), ο οποίος αποδοκιμάζει το αφεντικό του για την αδράνεια και τον κατηγορεί ότι περιμένει το κακό να τον βρει.
Ωστόσο, η Gotham δεν τον επιθύμησε καθόλου, καθώς ο ίδιος έχει δημοσίως κατηγορηθεί για το θάνατο του εισαγγελέα Harvey Dent, αλλά δεν τον χρειάζεται έτσι κι αλλιώς αφού το οργανωμένο έγκλημα έχει ουσιαστικά εξαφανιστεί.
Ο Bruce αναγκάζεται να βγει στο προσκήνιο εξ αιτίας της Selina Kyle (Anne Hathaway, One Day), μια έξυπνη κι ευλύγιστη διαρρήκτης που κλέβει τα δακτυλικά του αποτυπώματα και ένα περιδέραιο από το χρηματοκιβώτιό του, ενώ υποδυόταν τη καμαριέρα στο αρχοντικό.
Την ίδια στιγμή, κρυμμένος στους υπονόμους της πόλης μαζί με συναδέλφους-κακοποιούς – τους οποίους φροντίζει πρώτα να βγάλει από τη φυλακή και να τους χρησιμοποιήσει ως μισθοφόρους του – ο Bane ξεκινά την επίθεση του.
Πρώτα με μια απόπειρα απαγωγής του Επιτρόπου Gordon (Gary Oldman, Tinker Tailor Soldier Spy), μετά με μια θρασύτατη επίθεση στο Χρηματιστήριο, η οποία έχει ως διπλό αποτέλεσμα να βγάλει τον Batman από τη κρυψώνα του και να χρεοκοπήσει τον Bruce Wayne, και τέλος με τη μετατροπή ενός πυρηνικού αντιδραστήρα σε ατομική βόμβα.
Η καταστροφή-ληστεία του Χρηματιστηρίου θα αναγκάσει τον μεγιστάνα Νυχτερίδα να χάσει τη περιουσία του και να ζητήσει από την πλούσια (και love interest) μέλος του διοικητικού συμβουλίου της Wayne Enterprise, Miranda Tate (Marion Cotillard, Contagion) να αναλάβει τον έλεγχο της εταιρείας, για να μην πέσει στα χέρια του Daggett (Ben Mendelsohn, Trespass), ο οποίος συνεργάζεται με τον Bane.
Όλοι μαζί, με τη βοήθεια του αστυνόμου Blake (Joseph Gordon-Levitt, 50/50) και του Lucious Fox (Morgan Freeman, Dolphin Tale) θα προσπαθήσουν να αποτρέψουν το αποτρόπαιο σχέδιο του Bane να σβήσει από το χάρτη μία και καλή τη Gotham.
Αυτό που κερδίζει ο Nolan με τη μεγάλη διάρκεια της ταινίας του, είναι ότι όλοι οι χαρακτήρες έχουν μεγάλη συμμετοχή και χρόνο εμφάνισης.
Εκτός από τον Matthew Modine στο ρόλο του αστυνόμου Foley, τη Juno Temple (The Three Musketeers) ως μικροκλέφτρα-συγκάτοικος της Selina και τον Cillian Murphy (In Time) ως …yes!, Dr. Jonathan Crane, όλοι οι άλλοι έχουν σημαντικό ρόλο στο φιλμ, κάτι που δεν θα ήταν εφικτό σε μια ταινία 120 λεπτών.
Αν και ταινία του Batman, θα μου επιτρέψετε να ξεκινήσω με το χαρακτήρα που κλέβει τη παράσταση ή για να μην αδικήσω τους άλλους, το χαρακτήρα που χαίρεσαι περισσότερο όταν τον βλέπεις στην οθόνη.
Ήταν πάντα ένα ερώτημα το πώς ο διφορούμενος χαρακτήρας της Selina Kyle (ποτέ δεν ονομάζεται Catwoman στη ταινία) θα μπορούσε να χωρέσει σε αυτή τη σειρά του Nolan.
Η απάντηση έρχεται από τους συν-σεναριογράφους David S. Goyer, Jonathan και Chris Nolan, οι οποίοι πονηρά την τοποθετούν μέσα στην ιστορία ως σαγηνευτική κλέφτρα και ενοχλητικό πειραχτήρι που επιδίδεται σε ένα παιχνίδι-εγωισμού με τον Batman και αρκείται σε ευκαιριακές συμμαχίες μαζί του.
Αυτή η love-hate σχέση των δύο είναι χαρακτηριστική του χαρακτήρα και στα κόμικ, όπου σχεδόν ποτέ δεν καταλήγουν μαζί κι ευτυχισμένοι, όπως πολλοί ίσως θα θέλανε.
Αν και συνεργάζεται για πρώτη φορά με τον Nolan, η Hathaway είναι απολαυστική στο ρόλο της Selina Kyle, έχει τις εξυπνότερες ατάκες …και τον πιο σέξι ass, μακράν.
Ίσως …αν στο σύμπαν του Underworld υπήρχαν μηχανές και τις καβαλούσε η Kate Beckinsale όπως η Hathaway στο Dark Knight Rises, να υπήρχε κάποιος ανταγωνισμός, αλλά με το τούρλωμα της Anne στο Bat-Pod (ή της double της, αφού η μηχανή ήταν πολύ βαριά για να την οδηγήσει πραγματικά, κι έτσι ανέλαβε η κασκαντέρ Jolene Van Vugt και είναι αυτή που φαίνεται σε όλα τα πλάνα που οδηγεί η Selina το Bat-Pod) το ματς λήγει πριν καν αρχίσει.
Πάντως, η αλήθεια είναι ότι ο ρόλος της απαιτούσε να κάνει τα πάντα με ψηλοτάκουνα και μαθαίνω ότι τα έκανε μόνη της ‘…με μοναδική επιδεξιότητα και ακρίβεια’ (αρκεί να δείτε τη σκηνή που αιχμαλωτίζει κάποιον όρθιο στο τοίχο, μπλοκάροντας το λαιμό του με το τακούνι!).
Λιγότερο σέξι αλλά εξίσου γοητευτική με τον τρόπο της, η αγαπημένη Marion Cotillard στο ρόλο του μέλους του Συμβουλίου, Miranda Tate, έχει και αυτή το δικό της σπουδαίο ρόλο στο φιλμ, ενδιαφερόμενη για ειρηνικούς σκοπούς για τον αντιδραστήρα και …εν πάση περιπτώσει, είναι αυτή που κάνει σεξ με τον Wayne.
Ο Gary Oldman επίσης έχει πολύ χρόνο στο φιλμ, αφού οργανώνει της αντεπίθεση της πόλης και είναι ο μόνος που γνωρίζει την αλήθεια για τον Batman.
Είναι έτοιμος να αποκαταστήσει το όνομά του και να παραιτηθεί πριν τον σουτάρουν οι Αρχές της πόλης - ‘He’s a war hero, but now we have peace.’ - δεν το κάνει όμως, και αυτό θα τον βαραίνει πάντα.
Επίσης πολύ χρόνο και πολλά μυστικά κρύβει ο χαρακτήρας του Joseph Gordon-Levitt ως μπάτσος Blake, που έχει ως ίνδαλμα από μικρός τον Batman και αναμένει την επιστροφή του.
Όσοι τη πατήσατε με τα spoiler σε άλλα site, γνωρίζετε την εξέλιξή του.
Εγώ δε θα πέσω στη παγίδα, αν και θα είχα πολλά να πω.
Η σταθερή αξία που ονομάζεται Michael Caine κάνει αυτό που του λένε να κάνει, είναι ο διδάσκαλος που όλοι θα θέλαμε να έχουμε και ο φορέας υψηλών διδαγμάτων στη ταινία, αν και έχει τον λιγότερο σημαντικό ρόλο από κάθε άλλο φιλμ της σειράς.
Ωστόσο, για πρώτη ίσως φορά θα ανταλλάξει βαριές κουβέντες με τον Master Wayne και …
Ο Christian Bale δε μ’ αρέσει σαν ηθοποιός.
Σπάνια αλλάζει ύφος, και σε όλες τις ταινίες που παίζει θα μπορούσε να είναι στα κρυφά ο Batman (θυμηθείτε το The Prestige και πείτε μου ότι δεν σκεφτήκατε ότι από στιγμή σε στιγμή ο ταχυδακτυλουργός θα βγάλει τη κάπα του και θα κατέβει στα υπόγεια να ντυθεί Batman, υπό την επίβλεψη του …Michael Caine!).
Η μόνη δυσκολία που μαθαίνω ότι είχε στο The Dark Knight Rises ήταν να κινείται με γρήγορες κινήσεις και ταυτόχρονα να μιλάει πολύ αργά.
Κατά τ’ άλλα, είναι ο Batman που έφτιαξε ο Nolan εδώ και 8 χρόνια, ένας ρόλος που θα τον χαρακτηρίσει σε όλη την υπόλοιπη καριέρα του (αν όντως είναι η τελευταία του φορά, για το οποίο δεν είμαι και σίγουρος).
Όσο για τον Tom Hardy, είναι μεν ο πιο δύσκολος αντίπαλος του Batman, ένας super-villain με μεγάλο μίσος και μεγάλη σωματική δύναμη (πολύ ξύλο στον Batman παιδιά, πολύ ξύλο), αλλά δεν είναι ο Joker.
Η μάσκα που φοράει (όχι για να κρύψει τη ταυτότητα του αλλά για να σταματάει τον πόνο των τραυμάτων του στο πρόσωπο), εμποδίζει τον Hardy να δείξει κάτι ερμηνευτικά, αλλά θα μείνει στην ιστορία ως ο πιο δύσκολος αντίπαλος του Νυχτερίδα και …πιθανότατα ο μοναδικός που δεν νίκησε ποτέ.
Η ιστορία όμως του Bane έχει πολύ ενδιαφέρον, και είναι ένα από τα πιο δραματικά στοιχεία της ταινίας.
Αν και (απ’ όσο ξέρω, δεν είμαι και ο Tsokos) o Bane, ο κύριος κακός της ταινίας, δεν υπάρχει στο κόμικ της DC, ο Nolan θέλησε να ευχαριστήσει τους κομικάδες σε αυτό το τέλος της τριλογίας του Batman, χρησιμοποιώντας άφθονα στοιχεία από το comic-based σύμπαν.
Ξεκάθαρα, το The Dark Knight Rises είναι το πιο comic-respect φιλμ της τριλογίας, όχι μόνο στην ατμόσφαιρα (που φωνάζει comic artwork) αλλά και στο στόρι και τους χαρακτήρες.
Τι εννοώ;
Όλο το background της ιστορίας ελίσσεται γύρω από τον Ra’s al Ghul, έναν από τους μεγαλύτερους εχθρούς του Batman και αυτόν που τον εκπαίδευσε στη League of Shadows (η τελευταία ακούγεται αρκετά στη ταινία).
Ο Ra’s είχε μια κόρη, τη Talia, η οποία δεν εμφανίζονταν στο Batman Begins.
Ο Scarecrow (Dr. Jonathan Crane) έχει κλειστεί στη φυλακή αλλά ο Bane ελευθερώνει τους κατάδικους στις φυλακές της Gotham, και ο ψυχάκιας Scarecrow γίνεται δικαστής πλουσίων με …βασανιστικές τάσεις.
(όχι, ο Joker δε δραπέτευσε, ως φόρος τιμής του Nolan στον Ledger προφανώς).
Όλοι οι παραπάνω εμφανίζονται στο Dark Knight Rises (μη ρωτάτε πώς και γιατί) και, μαζί με τη προσθήκη της comic most wanted Selina Kyle και της εμφάνισης έκπληξης του Robin, κάνουν το τελευταίο κομμάτι της τριλογίας έναν ύμνο προς τον κομικά που έβγαλε τα μάτια του τόσα χρόνια διαβάζοντας τον ήρωα της DC Comics.
Ωστόσο, η ταινία δεν αποφεύγει κάποιες ατάκες-κλισέ που, συνεχίζω να πιστεύω ότι χαλάνε τη μαγιά της super-Nolan ταινίας.
Δευτερόλεπτα πριν σκάσει η βόμβα, και πάντα υπάρχει χρόνος για ένα φιλί.
Δεν είναι πολλές τέτοιες στιγμές, αλλά υπάρχουν.
Επίσης, το epic finale είναι πιο epic, αλλά δεν μοιάζει με φινάλε.
Προσωπικά με απογοήτευσε, όχι για λόγους εκτέλεσης αλλά για δραματουργικούς.
Χωρίς να μπορώ να σχολιάσω λεπτομέρειες για το τέλος του Dark Knight Rises (και παρακαλώ να μην το κάνει κανείς στα σχόλια), το θεώρησα υπερβολικά ‘γυαλισμένο’ και εξαιρετικά multiplex friendly, σαν να μην ήθελε πραγματικά ο Nolan να τελειώσει με τον Batman.
Ίσως το φινάλε του προηγούμενου να ταίριαζε περισσότερο στο τέλος μιας τριλογίας.
Και δεν εννοώ τις ενδείξεις για sequel ή το spin off νέου ήρωα, γιατί δεν ισχύει κάτι τέτοιο – ήταν απλά ο τρόπος του Nolan να μας πει ότι ο μύθος συνεχίζεται.
Το καλό όμως είναι ότι όλοι εδώ στο FilmBoy πραγματικά αγαπάμε το σινεμά και μιλάμε γι’αυτό ώρες στο τηλέφωνο μεταξύ μας.
Το τέλος του Batman όπως μας τον επανασύστησε η τριλογία του Chris Nolan, είναι προφανώς η πλέον αναμενόμενη ταινία των τελευταίων χρόνων, και οι προσδοκίες είναι τόσο ψηλά που δεν υπάρχει περίπτωση να δείτε δημοσιευμένη κριτική που να λέει ότι το The Dark Knight Rises δεν είναι καλό.
Και βέβαια είναι καλό.
Πολύ καλό.
Ο Chris Nolan δεν είναι ένας απλός σκηνοθέτης, είναι ένας οραματιστής και η συνέχεια του σχεδόν άριστου The Dark Knight το 2008 από τον ίδιο, δε θα μπορούσε να είναι ούτε καν μέτρια.
Το λύσαμε αυτό, η ταινία θα σας αρέσει.
Το ζήτημα είναι, πόσο καλή είναι.
Είναι καλύτερο από το προηγούμενο (αλήθεια, είναι δυνατό αυτό;), εξίσου καλό ή λίγο χειρότερο;
Ο καθένας θα δημιουργήσει τη γνώμη του, εγώ θα ασχοληθώ με λεπτομέρειες γιατί …that’s me.
Σε μια εναρκτήρια σκηνή που θυμίζει έντονα Air Force One (η οποία γυρίστηκε εξ ολοκλήρου στον αέρα και σύμφωνα με τη παραγωγή, ήταν η πρώτη φορά σε ταινία που τέσσερα άτομα πέφτουν από το πίσω μέρος αεροσκάφους σε χωριστές γραμμές και προσγειώνονται σε ένα άλλο αεροπλάνο), ένα αεροσκάφος της CIA που μεταφέρει τρομοκράτες θα καταληφθεί με εντυπωσιακό τρόπο από τον Bane (Tom Hardy, This Means War).
Ο εκφοβιστικός τρομοκράτης του οποίου η μύτη και το στόμα είναι καλυμμένα με μια σωληνωτή μεταλλική σχάρα που δίνει στη φωνή του τη χροιά ενός Darth Vader, σχεδιάζει κάτι μεγάλο για τη Gotham που δεν γίνεται φυσικά ξεκάθαρο από την αρχή, αλλά δεν μπορεί να είναι καλό.
Αν και έχουν περάσει μόνο τέσσερα χρόνια μετά την τελευταία ταινία του Batman, δραματουργικά έχουν περάσει οκτώ χρόνια από τα γεγονότα του The Dark Knight.
Ωστόσο, η Gotham δεν τον επιθύμησε καθόλου, καθώς ο ίδιος έχει δημοσίως κατηγορηθεί για το θάνατο του εισαγγελέα Harvey Dent, αλλά δεν τον χρειάζεται έτσι κι αλλιώς αφού το οργανωμένο έγκλημα έχει ουσιαστικά εξαφανιστεί.
Ο Bruce αναγκάζεται να βγει στο προσκήνιο εξ αιτίας της Selina Kyle (Anne Hathaway, One Day), μια έξυπνη κι ευλύγιστη διαρρήκτης που κλέβει τα δακτυλικά του αποτυπώματα και ένα περιδέραιο από το χρηματοκιβώτιό του, ενώ υποδυόταν τη καμαριέρα στο αρχοντικό.
Την ίδια στιγμή, κρυμμένος στους υπονόμους της πόλης μαζί με συναδέλφους-κακοποιούς – τους οποίους φροντίζει πρώτα να βγάλει από τη φυλακή και να τους χρησιμοποιήσει ως μισθοφόρους του – ο Bane ξεκινά την επίθεση του.
Πρώτα με μια απόπειρα απαγωγής του Επιτρόπου Gordon (Gary Oldman, Tinker Tailor Soldier Spy), μετά με μια θρασύτατη επίθεση στο Χρηματιστήριο, η οποία έχει ως διπλό αποτέλεσμα να βγάλει τον Batman από τη κρυψώνα του και να χρεοκοπήσει τον Bruce Wayne, και τέλος με τη μετατροπή ενός πυρηνικού αντιδραστήρα σε ατομική βόμβα.
Η καταστροφή-ληστεία του Χρηματιστηρίου θα αναγκάσει τον μεγιστάνα Νυχτερίδα να χάσει τη περιουσία του και να ζητήσει από την πλούσια (και love interest) μέλος του διοικητικού συμβουλίου της Wayne Enterprise, Miranda Tate (Marion Cotillard, Contagion) να αναλάβει τον έλεγχο της εταιρείας, για να μην πέσει στα χέρια του Daggett (Ben Mendelsohn, Trespass), ο οποίος συνεργάζεται με τον Bane.
Όλοι μαζί, με τη βοήθεια του αστυνόμου Blake (Joseph Gordon-Levitt, 50/50) και του Lucious Fox (Morgan Freeman, Dolphin Tale) θα προσπαθήσουν να αποτρέψουν το αποτρόπαιο σχέδιο του Bane να σβήσει από το χάρτη μία και καλή τη Gotham.
Αυτό που κερδίζει ο Nolan με τη μεγάλη διάρκεια της ταινίας του, είναι ότι όλοι οι χαρακτήρες έχουν μεγάλη συμμετοχή και χρόνο εμφάνισης.
Αν και ταινία του Batman, θα μου επιτρέψετε να ξεκινήσω με το χαρακτήρα που κλέβει τη παράσταση ή για να μην αδικήσω τους άλλους, το χαρακτήρα που χαίρεσαι περισσότερο όταν τον βλέπεις στην οθόνη.
Ήταν πάντα ένα ερώτημα το πώς ο διφορούμενος χαρακτήρας της Selina Kyle (ποτέ δεν ονομάζεται Catwoman στη ταινία) θα μπορούσε να χωρέσει σε αυτή τη σειρά του Nolan.
Η απάντηση έρχεται από τους συν-σεναριογράφους David S. Goyer, Jonathan και Chris Nolan, οι οποίοι πονηρά την τοποθετούν μέσα στην ιστορία ως σαγηνευτική κλέφτρα και ενοχλητικό πειραχτήρι που επιδίδεται σε ένα παιχνίδι-εγωισμού με τον Batman και αρκείται σε ευκαιριακές συμμαχίες μαζί του.
Αυτή η love-hate σχέση των δύο είναι χαρακτηριστική του χαρακτήρα και στα κόμικ, όπου σχεδόν ποτέ δεν καταλήγουν μαζί κι ευτυχισμένοι, όπως πολλοί ίσως θα θέλανε.
Αν και συνεργάζεται για πρώτη φορά με τον Nolan, η Hathaway είναι απολαυστική στο ρόλο της Selina Kyle, έχει τις εξυπνότερες ατάκες …και τον πιο σέξι ass, μακράν.
Ίσως …αν στο σύμπαν του Underworld υπήρχαν μηχανές και τις καβαλούσε η Kate Beckinsale όπως η Hathaway στο Dark Knight Rises, να υπήρχε κάποιος ανταγωνισμός, αλλά με το τούρλωμα της Anne στο Bat-Pod (ή της double της, αφού η μηχανή ήταν πολύ βαριά για να την οδηγήσει πραγματικά, κι έτσι ανέλαβε η κασκαντέρ Jolene Van Vugt και είναι αυτή που φαίνεται σε όλα τα πλάνα που οδηγεί η Selina το Bat-Pod) το ματς λήγει πριν καν αρχίσει.
Πάντως, η αλήθεια είναι ότι ο ρόλος της απαιτούσε να κάνει τα πάντα με ψηλοτάκουνα και μαθαίνω ότι τα έκανε μόνη της ‘…με μοναδική επιδεξιότητα και ακρίβεια’ (αρκεί να δείτε τη σκηνή που αιχμαλωτίζει κάποιον όρθιο στο τοίχο, μπλοκάροντας το λαιμό του με το τακούνι!).
Ο Gary Oldman επίσης έχει πολύ χρόνο στο φιλμ, αφού οργανώνει της αντεπίθεση της πόλης και είναι ο μόνος που γνωρίζει την αλήθεια για τον Batman.
Είναι έτοιμος να αποκαταστήσει το όνομά του και να παραιτηθεί πριν τον σουτάρουν οι Αρχές της πόλης - ‘He’s a war hero, but now we have peace.’ - δεν το κάνει όμως, και αυτό θα τον βαραίνει πάντα.
Επίσης πολύ χρόνο και πολλά μυστικά κρύβει ο χαρακτήρας του Joseph Gordon-Levitt ως μπάτσος Blake, που έχει ως ίνδαλμα από μικρός τον Batman και αναμένει την επιστροφή του.
Όσοι τη πατήσατε με τα spoiler σε άλλα site, γνωρίζετε την εξέλιξή του.
Εγώ δε θα πέσω στη παγίδα, αν και θα είχα πολλά να πω.
Η σταθερή αξία που ονομάζεται Michael Caine κάνει αυτό που του λένε να κάνει, είναι ο διδάσκαλος που όλοι θα θέλαμε να έχουμε και ο φορέας υψηλών διδαγμάτων στη ταινία, αν και έχει τον λιγότερο σημαντικό ρόλο από κάθε άλλο φιλμ της σειράς.
Ωστόσο, για πρώτη ίσως φορά θα ανταλλάξει βαριές κουβέντες με τον Master Wayne και …
Ο Christian Bale δε μ’ αρέσει σαν ηθοποιός.
Σπάνια αλλάζει ύφος, και σε όλες τις ταινίες που παίζει θα μπορούσε να είναι στα κρυφά ο Batman (θυμηθείτε το The Prestige και πείτε μου ότι δεν σκεφτήκατε ότι από στιγμή σε στιγμή ο ταχυδακτυλουργός θα βγάλει τη κάπα του και θα κατέβει στα υπόγεια να ντυθεί Batman, υπό την επίβλεψη του …Michael Caine!).
Η μόνη δυσκολία που μαθαίνω ότι είχε στο The Dark Knight Rises ήταν να κινείται με γρήγορες κινήσεις και ταυτόχρονα να μιλάει πολύ αργά.
Όσο για τον Tom Hardy, είναι μεν ο πιο δύσκολος αντίπαλος του Batman, ένας super-villain με μεγάλο μίσος και μεγάλη σωματική δύναμη (πολύ ξύλο στον Batman παιδιά, πολύ ξύλο), αλλά δεν είναι ο Joker.
Η μάσκα που φοράει (όχι για να κρύψει τη ταυτότητα του αλλά για να σταματάει τον πόνο των τραυμάτων του στο πρόσωπο), εμποδίζει τον Hardy να δείξει κάτι ερμηνευτικά, αλλά θα μείνει στην ιστορία ως ο πιο δύσκολος αντίπαλος του Νυχτερίδα και …πιθανότατα ο μοναδικός που δεν νίκησε ποτέ.
Η ιστορία όμως του Bane έχει πολύ ενδιαφέρον, και είναι ένα από τα πιο δραματικά στοιχεία της ταινίας.
Αν και (απ’ όσο ξέρω, δεν είμαι και ο Tsokos) o Bane, ο κύριος κακός της ταινίας, δεν υπάρχει στο κόμικ της DC, ο Nolan θέλησε να ευχαριστήσει τους κομικάδες σε αυτό το τέλος της τριλογίας του Batman, χρησιμοποιώντας άφθονα στοιχεία από το comic-based σύμπαν.
Ξεκάθαρα, το The Dark Knight Rises είναι το πιο comic-respect φιλμ της τριλογίας, όχι μόνο στην ατμόσφαιρα (που φωνάζει comic artwork) αλλά και στο στόρι και τους χαρακτήρες.
Τι εννοώ;
Όλο το background της ιστορίας ελίσσεται γύρω από τον Ra’s al Ghul, έναν από τους μεγαλύτερους εχθρούς του Batman και αυτόν που τον εκπαίδευσε στη League of Shadows (η τελευταία ακούγεται αρκετά στη ταινία).
Ο Ra’s είχε μια κόρη, τη Talia, η οποία δεν εμφανίζονταν στο Batman Begins.
Ο Scarecrow (Dr. Jonathan Crane) έχει κλειστεί στη φυλακή αλλά ο Bane ελευθερώνει τους κατάδικους στις φυλακές της Gotham, και ο ψυχάκιας Scarecrow γίνεται δικαστής πλουσίων με …βασανιστικές τάσεις.
(όχι, ο Joker δε δραπέτευσε, ως φόρος τιμής του Nolan στον Ledger προφανώς).
Ωστόσο, η ταινία δεν αποφεύγει κάποιες ατάκες-κλισέ που, συνεχίζω να πιστεύω ότι χαλάνε τη μαγιά της super-Nolan ταινίας.
Δευτερόλεπτα πριν σκάσει η βόμβα, και πάντα υπάρχει χρόνος για ένα φιλί.
Δεν είναι πολλές τέτοιες στιγμές, αλλά υπάρχουν.
Επίσης, το epic finale είναι πιο epic, αλλά δεν μοιάζει με φινάλε.
Προσωπικά με απογοήτευσε, όχι για λόγους εκτέλεσης αλλά για δραματουργικούς.
Χωρίς να μπορώ να σχολιάσω λεπτομέρειες για το τέλος του Dark Knight Rises (και παρακαλώ να μην το κάνει κανείς στα σχόλια), το θεώρησα υπερβολικά ‘γυαλισμένο’ και εξαιρετικά multiplex friendly, σαν να μην ήθελε πραγματικά ο Nolan να τελειώσει με τον Batman.
Ίσως το φινάλε του προηγούμενου να ταίριαζε περισσότερο στο τέλος μιας τριλογίας.
Και δεν εννοώ τις ενδείξεις για sequel ή το spin off νέου ήρωα, γιατί δεν ισχύει κάτι τέτοιο – ήταν απλά ο τρόπος του Nolan να μας πει ότι ο μύθος συνεχίζεται.
Το καλό όμως είναι ότι όλοι εδώ στο FilmBoy πραγματικά αγαπάμε το σινεμά και μιλάμε γι’αυτό ώρες στο τηλέφωνο μεταξύ μας.
Μιλώντας λοιπόν με τον Τσώκο χθες, μου έδωσε μια διαφορετική ερμηνεία για το φινάλε, που θα μπορούσε να είναι αληθινή (δεν είμαστε και στο μυαλό του Nolan).
Είπε λοιπόν ο Tsok ότι ίσως ο Chris Nolan σεβάστηκε τους επόμενους σκηνοθέτες που θα ασχοληθούν με τον Batman και δεν ήθελε να ισοπεδώσει τελείως το σύμπαν που ο ίδιος δημιούργησε, και να τους αναγκάσει σε reboot.
Υπό αυτή την έννοια, ο Tsok έχει δίκιο.
Το φινάλε της Batman τριλογίας του Nolan θα μπορούσε κάλλιστα να είναι η αρχή μιας νέας τριλογίας ή ενός νέου start over για τον δημοφιλέστερο comic ήρωα επί κινηματογραφικής οθόνης.
Απλώς εγώ θα ήθελα ένα πραγματικό φινάλε, χωρίς υποσχέσεις.
Ο υπεύθυνος για τη μουσική, πολυβραβευμένος Hans Zimmer προχώρησε σε κάτι που δεν κατάλαβα ακριβώς το λόγο που το έκανε – κάλεσε τους φανατικούς οπαδούς του να συμμετάσχουν στο soundtrack της ταινίας, στέλνοντας τις συνθέσεις τους μέσω UJAM - ένα δικτυακό τόπο που κάποιος μπορεί να συνθέσει, να παράξει και να δημοσιεύσει τη μουσική του.
Χιλιάδες ανταποκρίθηκαν από όλο τον κόσμο, και οι μουσικές που υποβλήθηκαν επεξεργάστηκαν από τον Zimmer και αποτέλεσαν μέρος του υποβλητικού soundtrack της ταινίας.
Προφανώς γι’αυτό η μουσική επένδυση της ταινίας θυμίζει περισσότερο Sherlock Holmes 2 παρά το προηγούμενο Dark Knight, γιατί αποτελείται από fan made κομμάτια από τις γνωστότερες ταινίες του Zimmer (από τις οποίες είναι προφανώς επηρεασμένος ένας fan του Zimmer, σωστά;).
Οι σκηνές δράσης είναι πιο γήινες και οι περισσότερες αναμετρήσεις γίνονται με τα χέρια, με μπουνιές και κλωτσιές που θα μπορούσε να δώσει ο καθένας μας (άλλωστε, το moto του Batman είναι ‘No Guns!’, όπως μαθαίνει από πρώτο χέρι η Selina).
Από τη μία αυτό είναι καλό.
Στο σύμπαν του Nolan δε χωράει ένας super hero με υπεράνθρωπες δυνάμεις, η ανθρώπινη διάσταση στους ήρωες – και στους καλούς και στους κακούς – είναι η κληρονομιά που αφήνει ο Nolan στους επόμενους κινηματογραφιστές που θα ασχοληθούν με τον Batman.
‘Όλοι κρύβουμε έναν Batman μέσα μας’.
Ναι, κι εσύ…
Από την άλλη πάλι, είναι λίγο αστείο να βλέπεις τους δυο τρομερούς ήρωες να ξεπερνούν ανυπέρβλητα εμπόδια, να διαφεύγουν με ασύλληπτα gadget όπλα και οχήματα, να έχουν σχεδιάσει σχέδια που αφορούν το τέλος του κόσμου όπως τον ξέρουμε, και μόλις συναντηθούν …να αρχίζουν να πλακώνονται σαν να είναι ο Tommy Conlon (Tom Hardy στο Warrior) με τον Dicky Eklund (Christian Bale στο The Fighter).
Μιλώντας για δράση, υπάρχει άφθονη αλλά όχι σε όλη τη διάρκεια της ταινίας.
Στην πρώτη ώρα δεν υπάρχουν σημαντικές action σκηνές, αλλά δε πειράζει καθόλου.
Είναι μεγάλη μαγκιά να κάνεις μια τόσο μεγάλη σε διάρκεια ταινία, και να μην υπάρχει κοιλιά ούτε για λίγα λεπτά!
Πραγματικά, το Dark Knight Rises σε απορροφά (ο μπροστινός μου το έμαθε καλά αυτό, αφού τον κλωτσούσα και παραπονιόταν …αλλά εμένα μου τα είπανε στην έξοδο, αφού δεν κατάλαβα τίποτα!) και αυτό είναι επίτευγμα του μοντάζ.
Σύντομες σκηνές για διαφορετικά πράγματα εναλλάσσονται συνεχώς, και αν εκεί κάνεις ένα λάθος timing σε κάποια σκηνή, χάνεις τη προσοχή του θεατή στη στιγμή.
Εδώ, σε καμία περίπτωση δεν θα πεις ‘εδώ κουράζει λίγο’.
Τι σχέση έχει με το προηγούμενο;
Λοιπόν, για αρχή να πω ότι το Dark Knight Rises είναι λιγότερο συγκινησιακά φορτισμένο.
Ελαφρώς, αλλά είναι.
Ίσως φαίνεται έτσι επειδή εδώ υπάρχουν πολλοί χαρακτήρες και περισσότερες ιστορίες για να συγκινηθείς, ενώ στο προηγούμενο υπήρχε μία και καλή.
Αλλά σε αυτό ευθύνεται και η παρουσία του βαρύ κι ασήκωτου Bane και η απουσία ενός πνευματώδης κακού όπως ο Joker.
Ο Bane δεν είναι ο τύπος που θα αστειευτεί στο κελί, που θα ντυθεί να πάει στη δεξίωση να σπάσει πλάκα πριν τους γαζώσει όλους.
Είναι ο πολλά βαρύς, λιγομίλητος δίμετρος villain που θα εμφανιστεί μόνο τη στιγμή που πρέπει για να σε πιάσει στα χέρια του και να σε κάνει αλοιφή για κράμπες.
Το κενό ο Nolan το αναπληρώνει με τους πολλούς χαρακτήρες και τις υπο-ιστορίες τους, χωρίς να παραγνωρίζεται πάντως ότι η πιο συγκινητική κι ενδιαφέρουσα είναι αυτή …του Bane.
Εκεί που κερδίζει κατά κράτος το Dark Knight Rises έναντι στο (επαναλαμβάνω, σχεδόν τέλειο) Dark Knight είναι στο στόρι.
Συνομωσίες, προδοσίες, συμμαχίες, χιούμορ, φλερτ, ιδανικά, τραγικότητα, αυτοτιμωρία, αυτοθυσία, car chases, αεροπειρατείες, τούνελ, μυστήριο, ανατροπές, όλα υπάρχουν στο φουλ, σε μια επίδειξη σεναριακής πληρότητας.
Τι δεν υπάρχει;
Ο Nolan δεν θέλει να γίνει δυσάρεστος ούτε μια στιγμή, έτσι αποφεύγει σαν το διάολο το λιβάνι να δείξει αίμα καλών.
Δε μπορώ να πω ακριβώς αυτό που θέλω, αλλά κάντε υπομονή γιατί σε λίγες μέρες θα υπάρξει ένα spoiler-post στο οποίο θα σχολιάσουμε ελεύθερα τη ταινία με όσους το δείτε.
Τέλος, ως κάθε blockbuster που σέβεται τον εαυτό του, έχει αρκετές τρύπες μερικές εκ των οποίων είναι too much to accept από έναν Chris Nolan.
Σε κάθε περίπτωση, το The Dark Knight Rises είναι ένα εξαιρετικό δείγμα εξανθρωπισμού κόμικ ήρωα, ένα επικών διαστάσεων φιλμ και ένας πολύ καλός τρόπος να αποχαιρετήσει ο Nolan τον ήρωα που του χρωστάει την αποκατάστασή του.
Στις ελληνικές αίθουσες από 21 Αυγούστου.
Είπε λοιπόν ο Tsok ότι ίσως ο Chris Nolan σεβάστηκε τους επόμενους σκηνοθέτες που θα ασχοληθούν με τον Batman και δεν ήθελε να ισοπεδώσει τελείως το σύμπαν που ο ίδιος δημιούργησε, και να τους αναγκάσει σε reboot.
Το φινάλε της Batman τριλογίας του Nolan θα μπορούσε κάλλιστα να είναι η αρχή μιας νέας τριλογίας ή ενός νέου start over για τον δημοφιλέστερο comic ήρωα επί κινηματογραφικής οθόνης.
Απλώς εγώ θα ήθελα ένα πραγματικό φινάλε, χωρίς υποσχέσεις.
Ο υπεύθυνος για τη μουσική, πολυβραβευμένος Hans Zimmer προχώρησε σε κάτι που δεν κατάλαβα ακριβώς το λόγο που το έκανε – κάλεσε τους φανατικούς οπαδούς του να συμμετάσχουν στο soundtrack της ταινίας, στέλνοντας τις συνθέσεις τους μέσω UJAM - ένα δικτυακό τόπο που κάποιος μπορεί να συνθέσει, να παράξει και να δημοσιεύσει τη μουσική του.
Χιλιάδες ανταποκρίθηκαν από όλο τον κόσμο, και οι μουσικές που υποβλήθηκαν επεξεργάστηκαν από τον Zimmer και αποτέλεσαν μέρος του υποβλητικού soundtrack της ταινίας.
Προφανώς γι’αυτό η μουσική επένδυση της ταινίας θυμίζει περισσότερο Sherlock Holmes 2 παρά το προηγούμενο Dark Knight, γιατί αποτελείται από fan made κομμάτια από τις γνωστότερες ταινίες του Zimmer (από τις οποίες είναι προφανώς επηρεασμένος ένας fan του Zimmer, σωστά;).
Οι σκηνές δράσης είναι πιο γήινες και οι περισσότερες αναμετρήσεις γίνονται με τα χέρια, με μπουνιές και κλωτσιές που θα μπορούσε να δώσει ο καθένας μας (άλλωστε, το moto του Batman είναι ‘No Guns!’, όπως μαθαίνει από πρώτο χέρι η Selina).
Από τη μία αυτό είναι καλό.
Στο σύμπαν του Nolan δε χωράει ένας super hero με υπεράνθρωπες δυνάμεις, η ανθρώπινη διάσταση στους ήρωες – και στους καλούς και στους κακούς – είναι η κληρονομιά που αφήνει ο Nolan στους επόμενους κινηματογραφιστές που θα ασχοληθούν με τον Batman.
‘Όλοι κρύβουμε έναν Batman μέσα μας’.
Ναι, κι εσύ…
Από την άλλη πάλι, είναι λίγο αστείο να βλέπεις τους δυο τρομερούς ήρωες να ξεπερνούν ανυπέρβλητα εμπόδια, να διαφεύγουν με ασύλληπτα gadget όπλα και οχήματα, να έχουν σχεδιάσει σχέδια που αφορούν το τέλος του κόσμου όπως τον ξέρουμε, και μόλις συναντηθούν …να αρχίζουν να πλακώνονται σαν να είναι ο Tommy Conlon (Tom Hardy στο Warrior) με τον Dicky Eklund (Christian Bale στο The Fighter).
Μιλώντας για δράση, υπάρχει άφθονη αλλά όχι σε όλη τη διάρκεια της ταινίας.
Στην πρώτη ώρα δεν υπάρχουν σημαντικές action σκηνές, αλλά δε πειράζει καθόλου.
Πραγματικά, το Dark Knight Rises σε απορροφά (ο μπροστινός μου το έμαθε καλά αυτό, αφού τον κλωτσούσα και παραπονιόταν …αλλά εμένα μου τα είπανε στην έξοδο, αφού δεν κατάλαβα τίποτα!) και αυτό είναι επίτευγμα του μοντάζ.
Σύντομες σκηνές για διαφορετικά πράγματα εναλλάσσονται συνεχώς, και αν εκεί κάνεις ένα λάθος timing σε κάποια σκηνή, χάνεις τη προσοχή του θεατή στη στιγμή.
Εδώ, σε καμία περίπτωση δεν θα πεις ‘εδώ κουράζει λίγο’.
Τι σχέση έχει με το προηγούμενο;
Λοιπόν, για αρχή να πω ότι το Dark Knight Rises είναι λιγότερο συγκινησιακά φορτισμένο.
Ελαφρώς, αλλά είναι.
Ίσως φαίνεται έτσι επειδή εδώ υπάρχουν πολλοί χαρακτήρες και περισσότερες ιστορίες για να συγκινηθείς, ενώ στο προηγούμενο υπήρχε μία και καλή.
Αλλά σε αυτό ευθύνεται και η παρουσία του βαρύ κι ασήκωτου Bane και η απουσία ενός πνευματώδης κακού όπως ο Joker.
Ο Bane δεν είναι ο τύπος που θα αστειευτεί στο κελί, που θα ντυθεί να πάει στη δεξίωση να σπάσει πλάκα πριν τους γαζώσει όλους.
Είναι ο πολλά βαρύς, λιγομίλητος δίμετρος villain που θα εμφανιστεί μόνο τη στιγμή που πρέπει για να σε πιάσει στα χέρια του και να σε κάνει αλοιφή για κράμπες.
Το κενό ο Nolan το αναπληρώνει με τους πολλούς χαρακτήρες και τις υπο-ιστορίες τους, χωρίς να παραγνωρίζεται πάντως ότι η πιο συγκινητική κι ενδιαφέρουσα είναι αυτή …του Bane.
Εκεί που κερδίζει κατά κράτος το Dark Knight Rises έναντι στο (επαναλαμβάνω, σχεδόν τέλειο) Dark Knight είναι στο στόρι.
Συνομωσίες, προδοσίες, συμμαχίες, χιούμορ, φλερτ, ιδανικά, τραγικότητα, αυτοτιμωρία, αυτοθυσία, car chases, αεροπειρατείες, τούνελ, μυστήριο, ανατροπές, όλα υπάρχουν στο φουλ, σε μια επίδειξη σεναριακής πληρότητας.
Τι δεν υπάρχει;
Ο Nolan δεν θέλει να γίνει δυσάρεστος ούτε μια στιγμή, έτσι αποφεύγει σαν το διάολο το λιβάνι να δείξει αίμα καλών.
Δε μπορώ να πω ακριβώς αυτό που θέλω, αλλά κάντε υπομονή γιατί σε λίγες μέρες θα υπάρξει ένα spoiler-post στο οποίο θα σχολιάσουμε ελεύθερα τη ταινία με όσους το δείτε.
Τέλος, ως κάθε blockbuster που σέβεται τον εαυτό του, έχει αρκετές τρύπες μερικές εκ των οποίων είναι too much to accept από έναν Chris Nolan.
Σε κάθε περίπτωση, το The Dark Knight Rises είναι ένα εξαιρετικό δείγμα εξανθρωπισμού κόμικ ήρωα, ένα επικών διαστάσεων φιλμ και ένας πολύ καλός τρόπος να αποχαιρετήσει ο Nolan τον ήρωα που του χρωστάει την αποκατάστασή του.
Στις ελληνικές αίθουσες από 21 Αυγούστου.
The Dark Knight Rises trailer 2 από FilmBoy-gr
