Γράφει ο Κωνσταντίνος Χατζηπαπάς.
Επιστρέφοντας από το απαράδεκτο ανοσιούργημα Bruno, ο Βρετανός ηθοποιός Sasha Baron Cohen κέρδισε κάποιους πόντους (λίγους) στην εκτίμηση μου, αποδεικνύοντας το προφανές, ότι σε συμβατικές ταινίες είναι πολύ πιο διασκεδαστικός και πολύ πιο χρήσιμος.
Στο The Dictator δεν προσπαθεί να πιάσει εξ απήνης την ανθρωπότητα, όπως έκανε με το Borat και, παρά το τραχύ κι ενίοτε πολιτικοποιημένο χιούμορ του, θα ήταν άδικο να χαρακτηριστεί ως ταινία καταγγελίας όπως οι προηγούμενες.
Αν και ίσως αποδειχθεί λίγο ακραία για μερικούς υπερσυντηρητικούς αμερικανούς, δεν παύει να είναι μια κωμική σειρά από αστεία gangs που αναπηδούν μεταξύ πολιτικών αιχμών και ανατομικών jokes.
Το κακό είναι ότι λείπει το δέσιμο μεταξύ αυτών των gangs, ένα πιο σφιχτό μοντάζ και η αίσθηση ότι βλέπεις ταινία και όχι ένα καλό επεισόδιο από τα Σκερτσάκια.
Ο Στρατηγός Aladeen (Sasha Baron Cohen, Hugo) κυβερνά το πλούσιο σε πετρέλαιο έθνος της Βόρειας Αφρικής Wadiya, με σιδηρά πυγμή.
Ή θα διατάζει την ανάπτυξη ενός πυρηνικού προγράμματος και θα ξοδεύει εκατομμύρια για να κοιμηθεί με όλες τις στάρλετ του Hollywood (…και των δύο φύλων!) ή θα διατάσσει την εκτέλεση αμάχων για τα πιο μικρά παραπτώματα και θα είναι ένας από τους πιο εκφοβιστικούς δυνάστες του κόσμου.
Φυσικά, ως ήρωας μιας κωμωδίας, ο Aladeen δεν είναι τόσο κακός.
Στη πραγματικότητα είναι ένας ευαίσθητος που αποζητά αγκαλίτσες μετά από το σεξ με τη Megan Fox, και δεν είναι ούτε καν τόσο ισχυρός όσο ο ίδιος νομίζει καθώς όλοι οι άνθρωποι που πιστεύει ότι έχει εκτελέσει, έχουν εξοριστεί στην ‘Μικρή Wadiya’, μια γειτονιά της Νέας Υόρκης.
Δεν είναι καν ο κακός της ταινίας – αυτός είναι ο δεύτερος στην ιεραρχία και νόμιμος κληρονόμος του θρόνου, ο Tamir (Ben Kingsley, Hugo).
Ο Tamir σχεδιάζει να σκοτώσει τον Aladeen μια μέρα πριν εκείνος απευθυνθεί στα Ηνωμένα Έθνη, για να τον αντικαταστήσει με ένα χαζό γιδοβοσκό που του μοιάζει (επίσης ο Baron Cohen) και στη συνέχεια να τον βάλει να υπογράψει ένα νέο σύνταγμα που θα επιτρέπει στα ξένα πετρελαϊκά συμφέροντα να αφαιμάξουν τη χώρα κάνοντας τον Tamir δισεκατομμυριούχο.
Ο Aladeen ξεφεύγει από τους δολοφόνους του, αλλά βρίσκεται μόνος και χωρίς τη γενειάδα του στη πόλη της Νέας Υόρκης.
Περνιέται εσφαλμένα ως αντιφρονών του Δικτάτορα και προσλαμβάνεται από την μπακάλισσα οργανικών προϊόντων και πολιτική ακτιβίστρια Zoey (Anna Faris, What’s Your Number?) και συνεργάζεται με τον εξόριστο πυρηνικό επιστήμονα Nadal (Jason Mantzoukas, Please Give) για να εξουδετερώνει τη συνομωσία του Tamir.
Ξεκάθαρα πράγματα, το The Dictator θα σας κάνει να γελάσετε – ενίοτε και με τη καρδιά σας.
Απενοχοποιημένα γέλια προέρχονται από την απρόσμενη συνάντηση του Aladeen με τον πρώην επικεφαλή επιστήμονα του πυρηνικού προγράμματος της χώρας του (τον οποίο είχε θανατώσει – ή έτσι νόμιζε – επειδή ο πύραυλος δεν ήταν μυτερός).
Το ανατομικό χιούμορ κάνει την εμφάνιση του στη προσπάθεια της Faris να του μάθει τον αυνανισμό ή στην γέννα έκτακτης ανάγκης στο πάτωμα του super market, ενώ το πολιτικό black humor υπάρχει στη σκηνή με το ελικόπτερο και τους αμερικανούς τουρίστες.
Μην αδικήσω κάποια αστεία, το The Dictator έχει άφθονα (μη ξεχάσω την αρχική σκηνή παρουσίασης του Δικτάτορα Aladeen και ειδικά τη ξεκαρδιστική σκηνή των εξετάσεων HIV).
Το κόστος αυτής της πολυπεριεκτικότητας των αστείων όμως (comedy, body, political) είναι ότι η ταινία τελικά μοιάζει με συρραφή αστείων gangs και όχι με κινηματογραφική ταινία με σενάριο, αρχή, μέση, φινάλε.
Σε καμία περίπτωση δεν υπάρχει το σφιχτό σενάριο του The Hangover, και πολλά πράγματα συμβαίνουν χωρίς απολύτως κανένα λόγο, απλά και μόνο για να γίνουν τα gangs.
Γι’αυτό και φεύγοντας από την αίθουσα θα σας μείνουν μόνο μερικά αστειάκια για να διηγείστε και μπορεί και να ξεχάσετε το στόρι εντελώς.
Προφανώς και αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό όταν μιλάμε για κωμωδία, άλλωστε όλες οι ταινίες του Baron Cohen έχουν την ίδια κατεύθυνση και, μεταξύ μας, προτιμώ να ασχολείται με …επεισόδια των τηλεοπτικών ΑΜΑΝ όπως είναι το The Dictator, παρά να γυροφέρνει με σώβρακα και τιράντες στην αγαπημένη μου Νέα Υόρκη.
Ο – επικηρυγμένος στο FilmBoy - σκηνοθέτης των Bruno και Borat, Larry Charles κάνει διεκπεραιωτική δουλειά και, ίσως αυτά να ήταν τα πιο εύκολα λεφτά που έβγαλε στη ζωή του, αλλά θα μείνει στα μαύρα κατάστιχα της κινηματογραφικής ιστορίας ως ο άνθρωπος που έκανε αγοροκόριτσο, με κοντό μαύρο μαλλί και χωρίς στήθος, την Anna Faris!
Πάντως, το The Dictator αξίζει το εισιτήριο σας.
Έχει πολλά καλά αστεία, έχει ατμόσφαιρα ‘γελάω και χωρίς να συμβαίνει κάτι στην οθόνη’ και έναν πρωταγωνιστή τρελαμένο και - ευτυχώς – ντυμένο.
Στις ελληνικές αίθουσες από 19 Ιουλίου.
The Dictator trailer 2 από FilmBoy-gr