Γράφει ο Κωνσταντίνος Χατζηπαπάς.
Μολονότι το πρώτο πράγμα που διαβάζεις στην οθόνη είναι "This story is based on true events. Really." , στο Hysteria της Tanya Wexler δεν θα μάθετε ιστορικά ακριβείς πληροφορίες για το πώς ανακαλύφθηκε ο ‘δονητής’ και ελευθέρωσε εκατομμύρια γυναίκες από μια ζωή σεξουαλικής απογοήτευσης.
Η παρακολούθηση της ωστόσο, επιβεβαιώνει δυο πράγματα για τα οποία προσωπικά, ήμουν βέβαιος εδώ και χρόνια.
Επιβεβαιώνεται καταρχάς ότι η στέρηση καλού σεξ - και ακόμη περισσότερο η παντελής έλλειψη του, προκαλεί παθολογική υστερία στις γυναίκες (αυτός είναι ο επιστημονικός όρος, στο πεζοδρόμιο το λέμε αλλιώς).
Δεύτερον, το Hysteria δείχνει γιατί ο Hugh Dancy δεν θα γίνει ποτέ σταρ πρώτου μεγέθους.
Και δυστυχώς για την ίδια τη ταινία, θα ασχοληθώ περισσότερο με το δεύτερο.
Γνωρίζουμε τον νεαρό προοδευτικό γιατρό Mortimer Granville (Hugh Dancy, Our Idiot Brother) να απολύεται από άλλη μία θέση ιατρού σε νοσοκομείο του Λονδίνου το 1880, επιμένοντας στις προοδευτικές ιατρικές ιδέες του (όπως η υγιεινή στο νοσοκομείο) σε μια εποχή που όλες οι παθήσεις αντιμετωπίζονταν με τον ίδιο τρόπο.
Απελπισμένος για δουλειά, φτάνει στη πόρτα του Dr. Dalrymple (Jonathan Pryce, G.I.Joe: The Rise of Cobra), ο οποίος κάνει χρυσές δουλειές με κυρίες της υψηλής κοινωνίας που πάσχουν από "Hysteria" - ένας όρος που ουσιαστικά χαρακτήριζε οποιοδήποτε γυναικείο παράπονο ή γκρίνια, κυρίως ψυχολογικά.
Η μέθοδος του Dr. Dalrymple ήταν να τις βάζει να ξαπλώνουν σε ένα τραπέζι, γυμνές από τη μέση και κάτω και σκεπασμένες με μια κουρτίνα κουκλοθέατρου, με το γιατρό να τις κάνει μασάζ στη κλειτορίδα ‘για να απελευθερωθεί η νευρική ένταση’.
Η διαδικασία αυτή είναι στη ταινία απολύτως θεραπευτική και όχι σεξουαλική, αν και στη συνέχεια οι ασθενείς, φτάνοντας σε οργασμό – κάτι άγνωστο για αυτές μέχρι τότε – πέταγαν εκφράσεις όπως ‘έλα φαντάρε μου’ και ‘πάρ’τα Doc!’.
Το βέβαιο είναι ότι λάτρευαν τη θεραπεία τους, γι’αυτό και το ιατρείο έσφυζε από κόσμο.
Ο Mortimer αποδεικνύεται γρήγορος και καλός μαθητής (παρά τις κράμπες και την ακαμψία που παθαίνει με τον καιρό), θα γίνει συνεταίρος και μάλιστα προξενεύεται με την κόρη του μέντορα του, την Emily (Felicity Jones, Like Crazy), η οποία έχει μια αδερφή, τη δυναμική Charlotte (Maggie Gyllenhaal, Crazy Heart), που ενοχλεί την οικογένεια της βοηθώντας τις κατώτερες τάξεις σε έναν οικισμό απόρων.
Σωστά, η ταινία τώρα αποκτά κάποιο ενδιαφέρον.
Η παρακολούθηση της ωστόσο, επιβεβαιώνει δυο πράγματα για τα οποία προσωπικά, ήμουν βέβαιος εδώ και χρόνια.
Επιβεβαιώνεται καταρχάς ότι η στέρηση καλού σεξ - και ακόμη περισσότερο η παντελής έλλειψη του, προκαλεί παθολογική υστερία στις γυναίκες (αυτός είναι ο επιστημονικός όρος, στο πεζοδρόμιο το λέμε αλλιώς).
Δεύτερον, το Hysteria δείχνει γιατί ο Hugh Dancy δεν θα γίνει ποτέ σταρ πρώτου μεγέθους.
Και δυστυχώς για την ίδια τη ταινία, θα ασχοληθώ περισσότερο με το δεύτερο.
Γνωρίζουμε τον νεαρό προοδευτικό γιατρό Mortimer Granville (Hugh Dancy, Our Idiot Brother) να απολύεται από άλλη μία θέση ιατρού σε νοσοκομείο του Λονδίνου το 1880, επιμένοντας στις προοδευτικές ιατρικές ιδέες του (όπως η υγιεινή στο νοσοκομείο) σε μια εποχή που όλες οι παθήσεις αντιμετωπίζονταν με τον ίδιο τρόπο.
Απελπισμένος για δουλειά, φτάνει στη πόρτα του Dr. Dalrymple (Jonathan Pryce, G.I.Joe: The Rise of Cobra), ο οποίος κάνει χρυσές δουλειές με κυρίες της υψηλής κοινωνίας που πάσχουν από "Hysteria" - ένας όρος που ουσιαστικά χαρακτήριζε οποιοδήποτε γυναικείο παράπονο ή γκρίνια, κυρίως ψυχολογικά.
Η μέθοδος του Dr. Dalrymple ήταν να τις βάζει να ξαπλώνουν σε ένα τραπέζι, γυμνές από τη μέση και κάτω και σκεπασμένες με μια κουρτίνα κουκλοθέατρου, με το γιατρό να τις κάνει μασάζ στη κλειτορίδα ‘για να απελευθερωθεί η νευρική ένταση’.
Η διαδικασία αυτή είναι στη ταινία απολύτως θεραπευτική και όχι σεξουαλική, αν και στη συνέχεια οι ασθενείς, φτάνοντας σε οργασμό – κάτι άγνωστο για αυτές μέχρι τότε – πέταγαν εκφράσεις όπως ‘έλα φαντάρε μου’ και ‘πάρ’τα Doc!’.
Ο Mortimer αποδεικνύεται γρήγορος και καλός μαθητής (παρά τις κράμπες και την ακαμψία που παθαίνει με τον καιρό), θα γίνει συνεταίρος και μάλιστα προξενεύεται με την κόρη του μέντορα του, την Emily (Felicity Jones, Like Crazy), η οποία έχει μια αδερφή, τη δυναμική Charlotte (Maggie Gyllenhaal, Crazy Heart), που ενοχλεί την οικογένεια της βοηθώντας τις κατώτερες τάξεις σε έναν οικισμό απόρων.
Σωστά, η ταινία τώρα αποκτά κάποιο ενδιαφέρον.
Μπροστά από την εποχής της, ιδεαλίστρια, προοδευτική και σπλαχνική, με όραμα να αγοράσει κάποτε τα διπλανά οικήματα για να μεγαλώσει ο χώρος στο άσυλο της.
Ιδεαλιστής και προοδευτικός είναι και ο Mortimer, αλλά παραμένει δεμένος με τους δεσμούς της ευγνωμοσύνης στο γιατρό, και θα του πάρει αρκετά για να συνειδητοποιήσει ότι θέλει να είναι ο σύζυγος της ‘επαναστάτριας’ και όχι αξιοσέβαστος σύζυγος της Emily.
Αλλά όχι πριν μερικές προβλέψιμες επινοήσεις, συμπεριλαμβανομένης μιας σκηνής όπου δικάζονται οι δύο και που οδηγεί σε ένα δριμύ κατηγορώ απέναντι στη κοινωνία της εποχής.
Τα σημαντικά στο Hysteria είναι η δυνατή και νευρώδης ερμηνεία της Gyllenhaal (όποιος έγερνε στην αίθουσα, σίγουρα ξύπνησε με την εμφάνιση της στην οθόνη) και ο στο-κόσμο-του πλούσιος γκατζετάκιας φίλος του Mortimer, Edmund (Rupert Everett, Wild Target), που ημι-τυχαία εφευρίσκει τον δονητή - και σώζει το χέρι του Mortimer από περαιτέρω αγκυλώσεις.
Το ρομαντικό κομμάτι σε αυτή τη ρομαντική κομεντί χρειαζόταν περισσότερη δουλειά στο σενάριο, πέρα από την έλλειψη χημείας μεταξύ Dancy-Gyllenhaal, ενώ όσο αφορά το κομεντί κομμάτι, ειλικρινά δε ξέρω αν θα υπήρχε έστω ένα αστείο αν δεν υπήρχε ο χαρακτήρας του (αγνώριστου) Everett.
Εκτός αν το να βλέπεις εύπορες γυναίκες της Αγγλίας του 19ου αιώνα να …’απελευθερώνονται’ σεξουαλικά χάρη στα δάχτυλα του γιατρού, σε κάνει να γελάς.
Ο χαρακτήρας της Jones είναι εντελώς αδούλευτος, ενώ κάπως funny είναι και η καμαριέρα τα-κάνω-όλα-προπαντός-εχεμύθεια Molly (Sheridan Smith).
Τα σκηνικά δεν υστερούν πουθενά, αλλά δε μπορείς να μην παρατηρήσεις ότι λείπουν τα μεγάλα πλάνα πόλης, και ότι όλη η ταινία φαίνεται να γυρίζεται σε κλειστούς χώρους, γεγονός που συμβαίνει σε ταινίες με περιορισμένο budget.
Το Hysteria είναι μια αδιάφορη κομεντί εποχής, με μια πολύ καλή ερμηνεία από τη Gyllenhaal και μία πολύ ...μέτρια από τον Dancy, ευχάριστη οπτικά αλλά χωρίς χιούμορ και με εμφανή σημάδια προχειρότητας στο σενάριο.
Αλλά ακόμα κι αν διασκεδάσετε μαζί της, σας υπόσχομαι πως δεν θα τη θυμάστε την επόμενη μέρα.
Στις ελληνικές αίθουσες από 26 Ιουλίου.
Hysteria trailer από FilmBoy-gr
1.jpg)
