Γράφει ο Νάσος Κυριακίδης.
Πάντα πίστευα ότι οι κακοί έχουν περισσότερο ενδιαφέρον σε σύγκριση με τα καλά παιδιά.
Bad guys have more fun.
Ειδικά στο κόσμο της Gotham City υπάρχει μια ποικιλία από villains και ο καθένας τους είναι ξεχωριστός.
Σε αντίθεση με το μυστηριώδες και αινιγματικό profile του Batman, οι αντίπαλοί του είναι ανοιχτό βιβλίο.
Σίγουρα αποτελούν σημαντικό παράγοντα για να μπορέσει να προσεγγίσει και να καταλάβει κάποιος τον χαρακτήρα του νυχτερίδα, καθώς μέσα από τους εχθρούς του, δημιουργούμε μια διαφορετική εικόνα του comic ήρωα της DC.
Ο καθένας τους έχει μια σχέση αγάπης-μίσους με τον μασκοφόρο υπερασπιστή του καλού.
Αν και ο Batman είναι πράγματι πιο dark σε σχέση με τους υπόλοιπους comic superheroes, (ειδικά μάλιστα όπως παρουσιάστηκε στις ταινίες του Nolan), χωρίς αμφιβολία οι κακοί είναι αυτοί που κλέβουν την παράσταση.
Τους έχουμε γνωρίσει και αγαπήσει μέσα από τα comics που έχουμε διαβάσει και τα animated series που έχουμε παρακολουθήσει στην παιδική μας ηλικία.
Κάποιοι από αυτούς έκαναν την εμφάνισή τους και στον κινηματογράφο, άλλοι με μεγάλη επιτυχία και άλλοι όχι με τόσο.
Θα θυμηθούμε λοιπόν ορισμένους Batman Villains των προηγούμενων ετών και θα προσπαθήσουμε να εισέρθουμε στο psycho, kind of twisted world στον οποίο βρίσκονται.
The Joker – Jack Nicholson
Ξεκινάμε με τον μεγαλύτερο εχθρό του Batman.
H προσωποποίηση της παράνοιας και της ιδιοφυίας ταυτόχρονα.
Θα ήταν άραγε το ίδιο ο Batman, χωρίς τον Joker;
Σίγουρα όχι.
Ο κακοποιός Jack Napier ήταν σίγουρα ένα νοσηρό μυαλό, αλλά μόλις μετατράπηκε στον Joker, τότε η διαστροφή του έφτασε σε άλλα επίπεδα.
Με αλλαγή και στην εμφάνιση, ύστερα από τα χημικά που ευθύνονται και για την παραμόρφωσή του, ο Joker αποτελεί τον πιο ψυχικά διεστραμμένο super villain.
Λίγοι ηθοποιοί θα μπορούσαν να δεχτούν την πρόκληση και να υποδυθούν έναν τόσο απαιτητικό και περίπλοκο χαρακτήρα.
Ο Nicholson, ο οποίος έχει εντρυφήσει σε παρανοϊκούς χαρακτήρες, με κορύφωση το αριστουργηματικό The Shining του Kubrick, δεν είχε ενδοιασμούς στο να αναμετρηθεί με έναν από τους πιο αγαπημένους κακούς των comic.
Ήταν ήδη αναγνωρισμένος ηθοποιός, έχοντας αποσπάσει 2 Οσκαρ και 9 υποψηφιότητες, πριν συμφωνήσει να συμμετέχει στην ταινία.
Όπως ήταν αναμενόμενο ο Nicholson ήταν για άλλη μια φορά εκπληκτικός και αγαπήθηκε από κοινό και κριτικούς.
Η ερμηνεία του ήταν ώριμη και είχε εμβαθύνει στον περίεργο χαρακτήρα του Joker.
Στην ταινία Batman (1989) του Tim Burton, ο Joker εξαπολύει το χάος και το γέλιο(!) με το ζόρι.
Πνευματώδης, με χιούμορ, αλλά και αδίστακτος, ο Nicholson αποτύπωσε μοναδικά έναν αξέχαστο Joker.
Ακόμα όμως και τις στιγμές που βγάζει όλη του την κακία και το μένος, δεν μπορείς να μην τον αγαπήσεις.
Γίνεται δηλαδή συμπαθής έστω και σε ρόλο κακού και φυσικά θαυμάζεις το μεγαλείο του ηθοποιού.
Όσο και καλός όμως και αν είναι, δεν μπορείς να μην σκεφτείς κάποιες στιγμές ότι παρακολουθείς τον Nicholson να παίζει τον Joker.
Δεν σκέφτεσαι αυτόματα ότι είναι αυτός.
Το προσωπικό στίγμα και ύφος του ηθοποιού είναι τόσο έντονο που μερικές φορές, ίσως να υπερκαλύπτει τον χαρακτήρα του Joker.
Πολλά χρόνια αργότερα τον ρόλο επανέλαβε ο Heath Ledger.
Πολλοί πιστεύουν ότι ο δεύτερος έδωσε άλλη διάσταση και πνοή στον ρόλο.
Οι παλαιότεροι όμως εξακολουθούν να προτιμούν τον Nicholson στο συγκεκριμένο ρόλο και υποστηρίζουν ότι άξιζε μια υποψηφιότητα στα τότε Οσκαρ.
Πολύ διαφορετικές οι ερμηνείες των δύο ηθοποιών, με την πολυετή εμπειρία του Nicholson να λειτουργεί στα υπέρ του.
Το ταμπεραμέντο του Nicholson σίγουρα ταίριαζε πάντως απόλυτα, μας έρχεται αυτόματα η εικόνα του στο μυαλό όταν λέει: “Jack? Jack is dead my friend. You can call me…Joker! And as you can see, I’m a lot happier!”
Penguin – Danny DeVito
O Tim Burton έπειτα από την τεράστια εμπορική επιτυχία της πρώτης ταινίας, δεν άργησε στο να πραγματοποιήσει το sequel.
Σε αυτό χρησιμοποίησε έναν από τους πιο περιβόητους κακούς.
Ο Oswald Cobblepot οδηγήθηκε στο περιθώριο εξαιτίας της δυσμορφίας του.
Το μίσος και η δίψα για εκδίκηση είχε καλλιεργηθεί βαθιά μέσα του και η στιγμή όπου θα έσπερνε τον πόνο στους άλλους, ήταν η μόνη του ικανοποίηση.
Η αλήθεια είναι ότι δεν υπήρχαν και πολλές επιλογές για τον ρόλο.
Λόγω του παρουσιαστικού του, ο Danny DeVito, έμοιαζε σαν την μόνη επιλογή. Αλλά όχι μόνο λόγω εμφάνισης, ο DeVito ήταν όντως η καλύτερη επιλογή.
Ο Burton βέβαια τροποποίησε αρκετά την εικόνα του Penguin.
Δεν αποτελούσε πια τον αριστοκρατικό κύριο του εγκλήματος όπως είχε παρουσιαστεί στο παρελθόν, αλλά ανακατασκεύασε την ιστορία και τον έκανε αρχηγό ενός πρώην freak show που είχε αποστροφή ως προς την αριστοκρατία της πόλης του Gotham.
Και στην όψη υπήρξαν διαφορές, αφού ο Penguin αποχωρίστηκε το προσεγμένο και ακριβό του ντύσιμο και απέκτησε μια πιο dark and gothic εμφάνιση.
Αυτό βέβαια, εντάχθηκε λόγω της ούτως ή άλλως dark αισθητικής που είχε η ταινία και γενικότερα που χαρακτηρίζει τις ταινίες του διάσημου σκηνοθέτη.
Η ταινία θεωρήθηκε πιο «σκοτεινή» από την πρώτη και ενώ αποτέλεσε τεράστια εμπορική επιτυχία, (βγήκε 4η εισπρακτικά εκείνη την χρονιά), οι παραγωγοί έκριναν ότι θα μπορούσε να τα πάει καλύτερα.
Πάντως το σίγουρο είναι ότι η ατμόσφαιρα της ταινίας είναι υπέροχη και σε μεγάλο βαθμό αυτό οφείλεται και στην μουσική επένδυση.
Ο Danny DeVito δίχασε με την ερμηνεία του και βρέθηκε υποψήφιος τόσο στα Saturn και MTV awards, ως καλύτερος ηθοποιός και best villain αντίστοιχα, όσο και στα Razzie awards, ως χειρότερος ηθοποιός.
Εγώ πάντως πιστεύω ότι έδωσε μια πολύ καλή ψυχεδελική ερμηνεία, που αν και δεν έμεινε πιστός στον χαρακτήρα των comics, εκείνος έδωσε ένα πολύ καλό αποτέλεσμα.
Catwoman – Michelle Pfeiffer
Και προχωράμε στην κακοποιό που αναρωτήθηκε πρώτη το who is the man behind the bat.
Ένας από τους κύριους χαρακτήρες του Batman σύμπαντος, η Catwoman είχε άλλοτε ρόλο αντιπάλου και άλλοτε συμμάχου.
Πάντα όμως ήταν το ερωτικό ενδιαφέρον του ήρωα και αποτελούσε το spicy συστατικό της ιστορίας.
Ο Tim Burton ήθελε για το ρόλο την Annette Bening γιατί την είχε δει και είχε ενθουσιαστεί με το ρόλο της στο The Grifters.
Η ίδια όμως αναγκάστηκε να αποχωρήσει από το project λόγω της τότε εγκυμοσύνης της.
Πολλές ηθοποιοί πέρασαν εκείνη την περίοδο από casting, μέχρι ο σκηνοθέτης να κατασταλάξει στην Michelle.
Ο ίδιος ήταν διστακτικός στην αρχή, καθώς δεν ήταν εξοικειωμένος με την δουλειά της Pfeiffer.
Ήθελε πάντως ρεαλισμό και όχι μια καρτουνίστικη προσέγγιση του ρόλου και αυτό ήταν μάλλον που τον οδήγησε στην επιλογή της Michelle.
Εκείνη εξαρχής ήθελε να παίξει αυτόν τον iconic ρόλο, όσο μικρός και αν ήταν.
Τελικά αποδείχθηκε ότι ο ρόλος, όχι μόνο δεν ήταν μονοδιάστατος, αλλά διέθετε ποικιλία συναισθημάτων και ψυχολογική εξέλιξη.
Ουσιαστικά πρόκειται για τρεις διαφορετικούς χαρακτήρες όπως η ίδια είχε δηλώσει.
Αρχικά την συνεσταλμένη-φοβισμένη γραμματέα, η οποία δίνει την σειρά της στην ψυχικά ασταθή κακοποιό και στην έξυπνη, γεμάτη αυτοπεποίθηση εγκληματία.
Η Michelle Pfeiffer ισορροπεί μοναδικά ως διαταραγμένη προσωπικότητα, πληγωμένη γυναίκα και οργισμένη catwoman.
Με ένα psycho and sexy look, βγάζει έναν απίστευτο ερωτισμό και γοητεύει ακόμα και σήμερα, 20 χρόνια μετά την προβολή της ταινίας.
Είναι κάτι παραπάνω από θελκτική και σαγηνεύει με ένα της βλέμμα.
Δίνει μια πολύ καλή ερμηνεία, από τις πιο χαρακτηριστικές της καριέρας της και ειδικά στην σκηνή όπου επιστρέφει στο σπίτι της, μετά τον θάνατο και την μετατροπή της σε catwoman, είναι εκπληκτική σε αυτή την έξαρση οργής.
Δεν θα μπορούσε να υπάρξει τότε καλύτερη Selina Kyle.
Έχει μείνει χαραγμένη στην μνήμη μας, με αυτή την too sexy εμφάνιση, την τόσο αισθησιακή φωνή και ατάκες όπως “I am Catwoman, hear me roar” και “Life is a bitch. Now so am I”.
Είχε τόσο μεγάλη επιτυχία που οδήγησε σε ένα spin-off με την Catwoman σε πρώτο ρόλο.
Η Pfeiffer είχε συμφωνήσει να ξαναφορέσει το κουστούμι της γάτας, αλλά η παραγωγή άργησε αρκετά χρόνια ως προς την υλοποίηση, με αποτέλεσμα, το 2001 να αντικατασταθεί από την Ashley Judd (πολύ καλή επιλογή πιστεύω), αλλά τελικά αποχώρησε και αυτή.
Εν τέλει η ταινία πραγματοποιήθηκε το 2004, με την Halle Berry στο ρόλο της Catwoman, αλλά όχι της Selina Kyle.
Η Pfeiffer είχε κάνει τόσο καλή δουλειά, που δεν θέλανε να το πειράξουν και κατ’επέκταση να συγκριθούν και για αυτό δημιούργησαν έναν άλλο χαρακτήρα.
Τώρα έφτασε η ώρα να δούμε την Anne Hathaway σε αυτό το ρόλο και όπως συμφωνούν όλοι είναι εξαιρετική.
Ευκαιρία να βγάλει η Anne έναν σκοτεινό ερωτισμό που δεν μας έχει συνηθίσει.
Είμαι σίγουρος πως θα με κατακτήσει και μένα, αλλά οι αδυναμίες δύσκολα κρύβονται… I love Michelle.
Two Face – Tommy Lee Jones
O Joel Schumacher έχοντας μια πολύ καλή συνεργασία με τον Tommy Lee Jones στο The Client (1994), τον επιλέγει για το ρόλο του βασικού κακού στο Batman Forever, το οποίο αρχικά υποτίθεται ότι θα ήταν το sequel του Batman Returns.
Ως Harvey Dent ήταν επιτυχημένη επιλογή.
Είναι ένας πολύ καλός ηθοποιός και το γεγονός ότι ένας ηθοποιός του βεληνεκούς του, υποδύθηκε τον Two Face, του προσδίδει αξία.
Ο Tommy Lee Jones που όντως έχει μούρη γκάγκστερ, έδεσε με την υπόσταση του χαρακτήρα του, κάποιες φορές όμως δημιουργεί την εντύπωση ότι δεν είχε μέτρο.
Έπρεπε να είχε περισσότερη σοβαρότητα και ηρεμία.
Αντίθετα όμως είχε κάποιες υπερβολικές εξάρσεις που τον έκαναν να θυμίζει κάποιες στιγμές, περισσότερο Joker παρά Two Face.
Δεν λέω psycho είναι και αυτός, απλώς άλλου τύπου.
Άσε που το κουστούμι και όλο του παρουσιαστικό, παρέπεμπε πιο πολύ στις απόκριες.
Εμ, μα πώς να τον πάρεις στα σοβαρά μετά;
Παραείχε τρελό χοροπηδητό κιόλας.
Διχασμένη προσωπικότητα πάντως και πώς να μην είναι αφού είχε στο πλευρό του την Sugar (Drew Barrymore) και την Spice (Debi Mazar).
Δε γίνεται να επιλέξεις μια από τις δύο, αφού ήταν και οι δύο απίστευτα hot, εκείνη την περίοδο.
Βάλε επίσης και μια εκθαμβωτική Nicole Kidman στην παρέα και έχεις αυτόματα πολλούς λόγους να ξαναδείς την ταινία.
Ο Schumacher, παρότι έχει να μας επιδείξει πολύ καλές δουλειές στο βιογραφικό του, όπως τα: A Time to Kill (1996) και Phone Booth (2002), στις ταινίες Batman που ανέλαβε, δεν μπορείς να πεις ότι το απογείωσε το θέμα.
Το Batman Forever είχε τεράστια εισπρακτική επιτυχία μεν, αλλά έλαβε μέτριες κριτικές και οδήγησε στο κατά πολλούς απογοητευτικό Batman & Robin.
Αυτό που του αναγνωρίζω όμως, είναι ότι ήθελε να μείνει πιστός στην comic αισθητική.
Και αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό.
The Riddler – Jim Carrey
Αν έλεγα ότι ο Tommy Lee Jones ήταν κάπως υπερβολικός και ξεπέρασε το μέτρο, τότε ο Jim Carrey υπερπήδησε κάθε όριο.
Εκστατική, ηλεκτρική και άκρως ψυχεδελική η ερμηνεία του.
Αναμενόμενο μεν, αφού ο αγαπημένος μας Jim είναι από την φύση υπερβολικός, υπερκινητικός και γενικότερα τα έχει όλα στον υπερθετικό βαθμό, σε σημείο που κουράζει κιόλας.
Σίγουρα δεν ήταν η πιο εμφανής επιλογή για το ρόλο, αφού ούτε στο σωματότυπο, ούτε στην ψυχοσύνθεση του, έχει κάτι κοινό με τον Riddler.
Είχα την εντύπωση ότι ήταν πιο μυστηριώδης, αινιγματικός και λιγομίλητος, αλλά σε κάποια comic από ότι είδα, όντως παρουσιάζεται σαν total whacko.
Οπότε μάλλον αυτό ήταν επιτυχία για τον Carrey.
Πάντως όποια πρόθεση και να υπήρχε, νομίζω ότι βρέθηκε στο κενό, εξαιτίας της απαράδεκτης εμφάνισής του.
Κατά την γνώμη μου η πιο αποτυχημένη στολή που έχει δει villain στην ιστορία του κινηματογράφου.
Εκτός από το καροτί μαλλί, οι αστραφτερές κολλητές φόρμες με τα ερωτηματικά που φορούσε ήταν και αντιαισθητικές.
Γενικά έμοιαζε εκτός τόπου, χρόνου και κλίματος.
Σαν ερωτηματικό που πλανάται στον αέρα.
Με αυτό σαν βάση, όντως έπαιξε τον Dr. Edward Nygma – Riddler επιτυχημένα.
Απορίας άξιο, αλλά απέσπασε υποψηφιότητα ως best villain στα MTV awards και μαζί με τον συνεργό του στο έγκλημα Tommy Lee Jones, βρέθηκαν υποψήφιοι στην ίδια κατηγορία.
Mr. Freeze – Arnold Schwarzenegger
Ο πιο αποτυχημένα αποτυπωμένος villain στο κινηματογραφικό πανί και με διαφορά, που φυσικά οφείλεται εξ ολοκλήρου στον Schwarzenegger, ο οποίος είναι σαν να έχει καταπιεί μπαστούνι και δεν μπορεί να μιλήσει.
Ποτέ δεν με έπεισε σαν ηθοποιός, γιατί πολύ απλά δεν είναι.
Σαν action hero που είχε συνηθίσει να παίζει, ίσως και να κατάφερνε να καλύπτει τις ελλείψεις του σαν ηθοποιός, αλλά αν μη τι άλλο, στον Dr. Victor Fries / Mr. Freeze, άξιζε καλύτερη τύχη.
Όταν δεν υπάρχει η παραμικρή υποκριτική ικανότητα, τότε κλάφτα Χαράλαμπε.
Και πραγματικά είναι πολύ κρίμα γιατί ο Mr. Freeze έχει πίσω του ένα ισχυρό και συναισθηματικά φορτισμένο background, το οποίο ο πρώην κυβερνήτης της Καλιφόρνια αποτυγχάνει να μεταδώσει.
Οι ερμηνευτικές του ικανότητες επαρκούν τελικά μόνο για να παίξει το ρομπότ.
Σε αυτή την ταινία έπαιξε την παγοκολόνα.
6 ώρες κάθε μέρα για τα προσθετικά στον Arnold, αλλά τελικά δεν άξιζε ο κόπος.
Επίσης, όταν μιλάει είναι σαν να βασανίζει την αγγλική γλώσσα.
Όταν τον ακούς να λέει ατάκες όπως “Allow me to break the ice” και “Let’s kick some ice”, σου προκαλεί ανατριχίλα, and not with the good way.
Αρκετό κράξιμο έφαγε τότε, οπότε καλύτερα ας μην συνεχίσω.
Πάντως τα $25 εκατομμύρια που πήρε για παίξει στην ταινία, σίγουρα επούλωσαν τον πόνο που ένιωσε λόγω των αρνητικών σχολίων.
Η ταινία θριάμβευσε στα Razzie awards με πολλές υποψηφιότητες, ανάμεσα στις οποίες, αυτή και του Schwarzenegger ως χειρότερος supporting ηθοποιός.
Γνώμη μου, ότι δεν ήταν και τόσο χάλια η ταινία συνολικά.
Εντάξει η αλήθεια είναι ότι το όλο εγχείρημα ίσως να μην ήταν και απόλυτα επιτυχημένο, εγώ πάντως όταν είδα την ταινία ήμουν 8 χρονών και το καταευχαρηστήθηκα.
Για τα δεκάχρονα λοιπόν, άντε με το ζόρι και για τα δεκαπεντάχρονα, ήταν το απόλυτο action movie.
Τώρα για τους μεγαλύτερους δεν ξέρω…
Βλέποντας την όμως, χρόνια μετά, θυμίζει περισσότερο κωμωδία, αλλά χάρη στην θύμηση των παιδικών μου χρόνων που μου προσφέρει, μπορώ να τη δω και πάλι, χωρίς πολλές ενστάσεις.
Poison Ivy – Uma Thurman
Το καλύτερο στοιχείο της ταινίας του 1997, ήταν η παρουσία της σαγηνευτικής Uma.
Αν και η Poison Ivy στα comic είναι πιο juicy, η Uma Thurman δίνει τον καλύτερό της εαυτό και κερδίζει επάξια το ρόλο.
Η Poison Ivy δημιουργήθηκε και εκείνη για να είναι κάποιες φορές το love interest του Batman και βρίσκεται πάντα ως απόλυτα κακή super villain στον αντίποδα της Catwoman, η οποία κάποιες φορές είναι συμπαθής και λειτουργεί με συνείδηση.
Η Uma Thurman ενδιαφέρθηκε για το ρόλο, καθώς της άρεσε ο femme fatale χαρακτήρας της Ivy.
Από Dr. Pamela Isley μετατρέπεται σε δηλητηριώδης Ivy και υπνωτίζει με την γοητεία της.
Ειδικά στην σκηνή που χορεύει σε μια φιλανθρωπική εκδήλωση, ξεχειλίζει από αισθησιασμό και ερωτισμό.
Πραγματικά χαίρεσαι να την βλέπεις στην ταινία.
Τρελαίνει τους άνδρες, θέλοντας να τους κάνει υποχείρια και το τοξικό φιλί της φέρνει στιγμιαίο θάνατο.
Υπάρχει καλύτερος τρόπος να πεθάνεις, αν όχι από τα χείλη της μοναδικής Uma;
Θα θέλαμε πάντως να έχει και πιο μάχιμο ρόλο και να ρίξει και κάνα δυο μπουνίδια, αλλά όπως αναφέρει και εκείνη στον Batman: “I ‘m a lover, not a fighter”, αν και στο τέλος μονομαχεί με την Alicia Silverstone.
Γενικά έχει τον Bane μαζί της για να ρίχνει το ξύλο.
O τελείως μονοδιάστατος και εντελώς στόκος χαρακτήρας Bane διαφέρει 180 μοίρες σε σύγκριση με τον Bane του Tom Hardy που περιμένουμε.
Ο οποίος θα δώσει και την πραγματική έννοια στον όρο: “όλεθρος”.
Η Thurman ως Poison Ivy δεν αφήνει κανέναν ασυγκίνητο και είναι άξια συγχαρητηρίων.
Δεν στη χαλάει καθόλου.
Τι κι αν πιστεύει ότι ήρθε η στιγμή να αφανιστεί το ανθρώπινο γένος από τον πλανήτη και να επικροτούν μόνο τα φυτά; “It’s time for mother Earth to recreate”.
Μαζί της λοιπόν.
Και αναφέρει χαρακτηριστικά: “It took God seven days to create paradise. Let’s see if I can do better!”
Of course you can, our dear Uma!
Of course you can, our dear Uma!
The Scarecrow – Cillian Murphy
Καιρός να περάσουμε και στο σύμπαν που δημιούργησε ο Christopher Nolan.
Κανείς δεν μπόρεσε να φανταστεί ότι οι ταινίες με θέμα των bat hero, θα μπορούσαν να αποκτήσουν τέτοιο ύφος.
Ο ρεαλισμός είναι η λέξη που περιγράφει καλύτερα, τόσο τους χαρακτήρες, όσο και την ιστορία που βρίσκεται σε εξέλιξη.
Ο Dr. Jonathan Crane έκανε την εμφάνισή του στην πρώτη ταινία της τριλογίας, Batman Begins, καθώς επίσης εμφανίστηκε και στις υπόλοιπες δύο συνέχειες.
Στο πρόσωπο του Murphy, ο Nolan βρήκε τον ιδανικό ηθοποιό που θα μπορούσε να ενσαρκώσει αυτό τον ρόλο.
Και οι δύο συμφώνησαν όσον αφορά το παρουσιαστικό που θα έπρεπε να έχει ο Scarecrow.
Κι αυτό ήταν μια απλή σακουλένια μάσκα, την οποία χρησιμοποιούσε ο Dr. Crane, στα πειράματά του.
Αποφύγανε δηλαδή το υπερφορτωμένο look που έχει συνήθως στα comic books, θέλοντας να τονίσουν ότι είναι ικανός στο να χρησιμοποιεί παιχνίδια μυαλού.
Ήθελαν να εστιάσουν στην χειραγώγηση του μυαλού και στο τι αυτό μπορεί να κάνει, έτσι απέφυγαν περιττά πράγματα στην περιβολή και διατήρησαν λιτούς τόνους.
Αν και με τη μάσκα και μόνο, εξακολουθεί να δείχνει τρομακτικός.
Ο Murphy αποτυπώνει επιτυχημένα την διαστροφή και την εξυπνάδα ταυτόχρονα.
Πραγματοποιεί μια πιο εσωτερική ερμηνεία και κερδίζει υποψηφιότητα στα MTV ως best villain.
Two Face – Aaron Eckhart
Δεύτερη φορά που συναντάμε τον κύριο Harvey Dent, αυτή την φορά μέσω του Aaron Eckhart.
Αν και είχα αμφιβολίες για το αν ο Eckhart θα μπορούσε να ανταπεξέλθει, εκείνος τελικά απέδειξε ότι ο ρόλος του ανήκει.
Είναι ένας πολύ καλός ηθοποιός που έχει κάνει με μεγάλη επιτυχία πολύ διαφορετικά πράγματα και έχει ενσαρκώσει μια ποικιλία ρόλων.
Ηθοποιός με μεγάλη γκάμα, ήρθε η στιγμή του για την action hero συμμετοχή του σε ταινία.
Επιτέλους ο Two Face, με το κατάλληλο δραματικό υπόβαθρο που του ταιριάζει.
Ο Eckhart, που είναι πάντα συμπαθής, αποκτά την αμέριστη συμπαράστασή μας για τα γεγονότα τα οποία συνέβησαν και επέδρασαν στην τελική του διαμόρφωση σε ψυχοπαθή.
Λογικό είναι του ανθρώπου να του στρίψει.
Μεστή η ερμηνεία του και αποτελεί και αυτός αναμφισβήτητα μέρος της επιτυχίας της ταινίας.
Το The Dark Knight είναι η πρώτη ταινία που δεν περιέχει το όνομα του superhero στον τίτλο και θεωρείται η καλύτερη ταινία Batman όλων των εποχών και δικαίως.
Με εισπράξεις που συγκεντρώνουν πάνω από το $1 δισεκατομμύριο παγκοσμίως, μένει να δούμε αν το The Dark Knight Rises θα καταφέρει να το ξεπεράσει.
Ο πήχης βρίσκεται πολύ ψηλά.
Μεγάλη και η επιτυχία του Eckhart, που θα ήταν ακόμα μεγαλύτερη αν δεν υπήρχε ο Heath Ledger, ο οποίος αναπόφευκτα κλέβει την παράσταση.
The Joker – Heath Ledger
Και ολοκληρώνουμε αυτή την αναδρομή στους εχθρούς του Batman με τον καλύτερο και πιο ολοκληρωμένο χαρακτήρα που έχει παρουσιαστεί, όχι μόνο στις ταινίες Batman, αλλά στις comic heroes movies γενικότερα.
Για το ρόλο του Joker, πολλοί είναι οι ηθοποιοί που ενδιαφέρθηκαν, ανάμεσά τους ο Adrien Brody, ο Robin Williams, ακόμα και ο Steve Carell.
Ο Nolan όμως ήθελε να συνεργαστεί με τον Ledger, καθώς πίστευε πολύ στο ταλέντο του και είχε προσπαθήσει μάλιστα να δουλέψει μαζί του και στο παρελθόν σε άλλα project, αλλά λόγω συγκυριών, η μεταξύ τους συνάντηση δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ.
Όλα αυτά μέχρι την ταινία του 2008, όπου ο Heath Ledger δίνει την καλύτερη ερμηνεία της δυστυχώς σύντομης καριέρας του.
Εκπλήσσει ευχάριστα με τις ερμηνευτικές του δυνατότητες και σκιαγραφεί ένα ψυχολογικό πορτρέτο του Joker που είναι άξιο επαίνων.
Ως ψυχοπαθής, σχιζοφρενής κλόουν που σκορπά μαζικά το θάνατο και δεν έχει καμία συμπόνια.
Για να προετοιμαστεί για τον ρόλο, ο Ledger παρέμεινε κλεισμένος μόνος του, σε ένα δωμάτια ξενοδοχείο και προσπάθησε να διαμορφώσει το ρόλο του.
Προσπάθησε να βρει την κατάλληλη τονικότητα στην φωνή του, την προσωπικότητα και τα συναισθήματα του Joker.
Ταυτίστηκε με το ρόλο και το αποτέλεσμα εξέπληξε ακόμα και τον ίδιο τον Nolan, ο οποίος παρατήρησε ότι σε κάθε λήψη του, ο Heath ήταν διαφορετικός.
Σάρωσε όλα τα βραβεία μεταθάνατον, από BAFTA, Saturn award, Χρυσή σφαίρα, MTV’s best villain award και φυσικά το Οσκαρ β΄ καλύτερου ηθοποιού.
Η ταινία έκανε πρεμιέρα 6 μήνες μετά τον θάνατο του Ledger και ο σκηνοθέτης την αφιέρωσε στην μνήμη του.
Δύσκολα θα υπάρξει πιο ολοκληρωμένος και πιο απολαυστικά υπέροχος χαρακτήρας ξανά.
Ας θυμηθούμε μια φράση του: “This city deserves a better class of criminal. And I’m gonna give it to them.”
And so he did!
And so he did!
1.jpg)
