Αφήνοντας πίσω τα vintage και αθώα μα τραγικά ως δημιουργίες
40's-60's, προχωράμε με ...πέταγμα ταχύ, στις πρώτες σοβαρές
κινηματογραφικές μεταφορές του Ανθρώπου-Νυχτερίδα.
Εναλλακτικός τίτλος για το κινηματογραφικό Bat-franchise;
Απ'το ζενίθ στο ναδίρ και ξανά πίσω.
Ή αλλιώς ...to hell and back, που λένε.
Πριν ξεκινήσουμε με τις δύο πρώτες ταινίες του αρχικού κινηματογραφικού franchise, πάμε σε λίγη έως ...πολύ προϊστορία.
ΕΙΣΑΓΩΓΗ:
Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΟ ΧΑΡΤΙΝΟ ΣΥΜΠΑΝ ΤΩΝ 50'S-80'S ΚΑΙ Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟΥΣ ΣΤΗΝ ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΤΩΝ ΠΡΩΤΩΝ ΔΥΟ ΤΑΙΝΙΩΝ.
Οι πωλήσεις των κόμικ είχαν ανέβει κατακόρυφα με την δημοφιλία της σειράς των 60's.
Σε τι ακριβώς όμως είχε μεταμορφωθεί ο ορφανός, πολυεκατομμυριούχος τιμωρός του εγκλήματος;
Εξαιτίας αυτής της δημοφιλίας, ο ήρωας υπέστη την ανάλογη κιτς μεταμόρφωση και στις χάρτινες σελίδες.
Για να λέμε την αλήθεια, η μεταστροφή του Μπάτμαν σε καρακιτσαριό ...ολκής είχε ήδη ξεκινήσει από τα 50's.
Και όλα αυτά εξαιτίας ενός άλλου ...'υπερασπιστή' της ανθρωπότητας.
Την προηγούμενη δεκαετία και συγκεκριμένα τον Απρίλη του 1954, ο ψυχίατρος (σ.σ: που μάλλον ο ίδιος χρειαζόταν ψυχίατρο) Dr Frederic Wertham, είχε εκδόσει ένα βιβλίο ενάντια στα κόμικ, το 'Seduction of The Innocent'.
Με το βιβλίο αυτό, θέλησε να περάσει το μήνυμα πως τα κόμικ ωθούν τους νέους στη βία, κάνοντας λόγο και για τα αμφισεξουαλικά υπονοούμενα του Μπάτμαν.
Ξέρετε τώρα ...η γνωστή ιστορία.
Ο Bruce δεν τα πήγαινε καλά με τις γυναίκες, έμενε μαζί μ'ένα νεαρό αγόρι που τον είχε ως προστατευόμενο και τα λοιπά.
Οπότε αν είσαι ήδη ένας θρησκόληπτος ψυχάκιας που χρειάζεται ψυχολόγο όπως ο Dr Wertham, δεν είναι δύσκολο να αρχίσεις να κάνεις συνειρμούς.
Σαν αποτέλεσμα, προσπαθώντας να 'προστατέψει' τον αθώο κοσμάκη, καταλήγει να τον πανικοβάλλει.
Έτσι, ιδρύθηκε η γνωστή επιτροπή λογοκρισίας Comics Code Authority, που ανάγκασε τον Μπάτμαν να γίνει πιο family-friendly και να αποκτήσει μέχρι και Bat ...κατοικίδιο!
Η άθλια αυτή μεταστροφή του ήρωα άρχισε λοιπόν στα 50's και συνεχίστηκε μέχρι και το τέλος της τηλεοπτικής σειράς το 1968.
Όταν ο κόσμος βαρέθηκε τα πάντα γύρω απ'τον Μπάτμαν, αναπόφευκτα έπεσαν και οι πωλήσεις των κόμικ.
Οι κορυφαίοι και επιδραστικοί στο είδος, ο σεναριογράφος Dennis O'Neil και ο αγαπημένος σκιτσογράφος Neal Adams (X-Men), έκαναν ό,τι μπορούσαν.
Έδειξαν το δρόμο στα 70's, ο Μπάτμαν επανήλθε σε σκοτεινότερο προφίλ και ξαναέγινε ο ντετέκτιβ/Caped Crusader με αρκετές ιστορίες να διαθέτουν γκόθικ αισθητική και ατμόσφαιρα αλλά και κοινωνικοπολιτικές προεκτάσεις.
Στα 70's πρωτοεμφανίστηκαν και ο Ra's al Ghul με την κόρη του Talia, στην ιστορία "Daughter of The Demon" (Ιούνιος 1971, Batman 232).
Παρ'όλα αυτά και μέχρι τα μέσα των 80's, οι πωλήσεις έπιασαν ξάνα πάτο έως και...απόπατο.
Μέχρι που εμφανίστηκε ο Frank Miller.
Ο μετέπειτα δημιουργός των Sin City, 300 και των Daredevil: Born Again και Man Without Fear, παρέδωσε πρώτα την επική, σοβαρή και ενήλικη ιστορία The Dark Knight Returns (1986).
Ένα έργο που επανακαθόρισε και οριστικοποίησε τον Μπάτμαν ως Dark Knight, όχι μόνο αλλάζοντας δια παντός τις πωλήσεις και την εικόνα του ήρωα, μα ασκώντας και τεράστια επιρροή στον χώρο της 9ης Τέχνης. (σ.σ. μαζί με το Watchmen καθιέρωσαν τον όρο graphic novel, που απευθυνόταν στα πιο ενήλικα, ψυχολογικών προεκτάσεων κόμικ).
Ακολούθησαν τα Death in The Family, όπου οι ίδιοι οι αναγνώστες ψήφισαν τηλεφωνικά και ...ψόφησαν τον 2ο Ρόμπιν Jason Todd (σ.σ.: ο πρώτος και πιο γνωστός Dick Grayson ήταν αρκετά αλάνι πλέον και την είχε 'κάνει' για solo καριέρα ως Nightwing).
Ακολούθησαν το επόμενο Frank Miller-ικό αριστούργημα Batman: Year One που επανεξέταζε την προέλευση του ήρωα και τα υπερμέγιστα The Killing Joke του Alan Moore, Arkham Asylum του Grant Morrison.
Γιατί είχαν τόση σημασία τα προηγούμενα;
Επειδή έδωσαν πλέον ένα ξεκάθαρο, σκοτεινό και απαισιόδοξο προφίλ στον χαρακτήρα, διατηρώντας φυσικά τις όποιες ηρωικές καταβολές.
Κάτι που ο κόσμος το λάτρεψε.
Δεν είναι μόνο θέμα κινηματογραφικού franchise.
Τότε, ο ήρωας είχε ήδη επανέλθει από τον πάτο που είχε πιάσει στα κόμικ.
Και αφού η δημοφιλία του ήρωα μεγεθύνθηκε πρώτα εκεί, μεγάλωσαν με τη σειρά τους και οι απαιτήσεις των φαν για ενδεχόμενες κινηματογραφικές μεταφορές.
Σε αφάνταστο βαθμό.
Και εδώ ερχόμαστε στις ταινίες του Burton.
Η δημοφιλία του ήρωα είχε φτάσει σε τέτοιο βαθμό που αν η ταινία ήταν έστω και ελάχιστα χειρότερη απ'τις προαναφερθείσες ιστορίες, θα φώναζαν ...(Μ)πάρτον κάτω.
Συνέχεια αύριο με το πρώτο κινηματογραφικό Bat-franchise και την πρώτη πραγματικά σοβαρή, κινηματογραφική προσπάθεια ρίχνοντας λίγο παραπάνω φως στο Βat-σκοτάδι των ταινιών και ειδικότερα στην επιρροή που άσκησαν.
40's-60's, προχωράμε με ...πέταγμα ταχύ, στις πρώτες σοβαρές
κινηματογραφικές μεταφορές του Ανθρώπου-Νυχτερίδα.
Εναλλακτικός τίτλος για το κινηματογραφικό Bat-franchise;
Απ'το ζενίθ στο ναδίρ και ξανά πίσω.
Ή αλλιώς ...to hell and back, που λένε.
Πριν ξεκινήσουμε με τις δύο πρώτες ταινίες του αρχικού κινηματογραφικού franchise, πάμε σε λίγη έως ...πολύ προϊστορία.
ΕΙΣΑΓΩΓΗ:
Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΟ ΧΑΡΤΙΝΟ ΣΥΜΠΑΝ ΤΩΝ 50'S-80'S ΚΑΙ Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟΥΣ ΣΤΗΝ ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΤΩΝ ΠΡΩΤΩΝ ΔΥΟ ΤΑΙΝΙΩΝ.
Οι πωλήσεις των κόμικ είχαν ανέβει κατακόρυφα με την δημοφιλία της σειράς των 60's.
Σε τι ακριβώς όμως είχε μεταμορφωθεί ο ορφανός, πολυεκατομμυριούχος τιμωρός του εγκλήματος;
Εξαιτίας αυτής της δημοφιλίας, ο ήρωας υπέστη την ανάλογη κιτς μεταμόρφωση και στις χάρτινες σελίδες.
Για να λέμε την αλήθεια, η μεταστροφή του Μπάτμαν σε καρακιτσαριό ...ολκής είχε ήδη ξεκινήσει από τα 50's.
Και όλα αυτά εξαιτίας ενός άλλου ...'υπερασπιστή' της ανθρωπότητας.
Την προηγούμενη δεκαετία και συγκεκριμένα τον Απρίλη του 1954, ο ψυχίατρος (σ.σ: που μάλλον ο ίδιος χρειαζόταν ψυχίατρο) Dr Frederic Wertham, είχε εκδόσει ένα βιβλίο ενάντια στα κόμικ, το 'Seduction of The Innocent'.
Με το βιβλίο αυτό, θέλησε να περάσει το μήνυμα πως τα κόμικ ωθούν τους νέους στη βία, κάνοντας λόγο και για τα αμφισεξουαλικά υπονοούμενα του Μπάτμαν.
Ξέρετε τώρα ...η γνωστή ιστορία.
Ο Bruce δεν τα πήγαινε καλά με τις γυναίκες, έμενε μαζί μ'ένα νεαρό αγόρι που τον είχε ως προστατευόμενο και τα λοιπά.
Σαν αποτέλεσμα, προσπαθώντας να 'προστατέψει' τον αθώο κοσμάκη, καταλήγει να τον πανικοβάλλει.
Έτσι, ιδρύθηκε η γνωστή επιτροπή λογοκρισίας Comics Code Authority, που ανάγκασε τον Μπάτμαν να γίνει πιο family-friendly και να αποκτήσει μέχρι και Bat ...κατοικίδιο!
Η άθλια αυτή μεταστροφή του ήρωα άρχισε λοιπόν στα 50's και συνεχίστηκε μέχρι και το τέλος της τηλεοπτικής σειράς το 1968.
Όταν ο κόσμος βαρέθηκε τα πάντα γύρω απ'τον Μπάτμαν, αναπόφευκτα έπεσαν και οι πωλήσεις των κόμικ.
Οι κορυφαίοι και επιδραστικοί στο είδος, ο σεναριογράφος Dennis O'Neil και ο αγαπημένος σκιτσογράφος Neal Adams (X-Men), έκαναν ό,τι μπορούσαν.
Έδειξαν το δρόμο στα 70's, ο Μπάτμαν επανήλθε σε σκοτεινότερο προφίλ και ξαναέγινε ο ντετέκτιβ/Caped Crusader με αρκετές ιστορίες να διαθέτουν γκόθικ αισθητική και ατμόσφαιρα αλλά και κοινωνικοπολιτικές προεκτάσεις.
Στα 70's πρωτοεμφανίστηκαν και ο Ra's al Ghul με την κόρη του Talia, στην ιστορία "Daughter of The Demon" (Ιούνιος 1971, Batman 232).
Παρ'όλα αυτά και μέχρι τα μέσα των 80's, οι πωλήσεις έπιασαν ξάνα πάτο έως και...απόπατο.
Μέχρι που εμφανίστηκε ο Frank Miller.
Ο μετέπειτα δημιουργός των Sin City, 300 και των Daredevil: Born Again και Man Without Fear, παρέδωσε πρώτα την επική, σοβαρή και ενήλικη ιστορία The Dark Knight Returns (1986).
Ένα έργο που επανακαθόρισε και οριστικοποίησε τον Μπάτμαν ως Dark Knight, όχι μόνο αλλάζοντας δια παντός τις πωλήσεις και την εικόνα του ήρωα, μα ασκώντας και τεράστια επιρροή στον χώρο της 9ης Τέχνης. (σ.σ. μαζί με το Watchmen καθιέρωσαν τον όρο graphic novel, που απευθυνόταν στα πιο ενήλικα, ψυχολογικών προεκτάσεων κόμικ).
Ακολούθησαν τα Death in The Family, όπου οι ίδιοι οι αναγνώστες ψήφισαν τηλεφωνικά και ...ψόφησαν τον 2ο Ρόμπιν Jason Todd (σ.σ.: ο πρώτος και πιο γνωστός Dick Grayson ήταν αρκετά αλάνι πλέον και την είχε 'κάνει' για solo καριέρα ως Nightwing).
Ακολούθησαν το επόμενο Frank Miller-ικό αριστούργημα Batman: Year One που επανεξέταζε την προέλευση του ήρωα και τα υπερμέγιστα The Killing Joke του Alan Moore, Arkham Asylum του Grant Morrison.
Γιατί είχαν τόση σημασία τα προηγούμενα;
Επειδή έδωσαν πλέον ένα ξεκάθαρο, σκοτεινό και απαισιόδοξο προφίλ στον χαρακτήρα, διατηρώντας φυσικά τις όποιες ηρωικές καταβολές.
Κάτι που ο κόσμος το λάτρεψε.
Δεν είναι μόνο θέμα κινηματογραφικού franchise.
Τότε, ο ήρωας είχε ήδη επανέλθει από τον πάτο που είχε πιάσει στα κόμικ.
Και αφού η δημοφιλία του ήρωα μεγεθύνθηκε πρώτα εκεί, μεγάλωσαν με τη σειρά τους και οι απαιτήσεις των φαν για ενδεχόμενες κινηματογραφικές μεταφορές.
Σε αφάνταστο βαθμό.
Και εδώ ερχόμαστε στις ταινίες του Burton.
Η δημοφιλία του ήρωα είχε φτάσει σε τέτοιο βαθμό που αν η ταινία ήταν έστω και ελάχιστα χειρότερη απ'τις προαναφερθείσες ιστορίες, θα φώναζαν ...(Μ)πάρτον κάτω.
Συνέχεια αύριο με το πρώτο κινηματογραφικό Bat-franchise και την πρώτη πραγματικά σοβαρή, κινηματογραφική προσπάθεια ρίχνοντας λίγο παραπάνω φως στο Βat-σκοτάδι των ταινιών και ειδικότερα στην επιρροή που άσκησαν.
