Γράφει ο Κωνσταντίνος Χατζηπαπάς.
Τι λέτε να καθιερώσουμε κάθε Παρασκευή ένα spoiler post για τη ταινία της εβδομάδας, όπου θα μπορούμε να μιλάμε ελεύθερα για τη ταινία, για τις εντυπώσεις, τα νοήματα, το φινάλε και γενικά οτιδήποτε χρειάζεται ανάλυση;
Η αρχή γίνεται σήμερα με το Expendables 2, και θα μου επιτρέψετε να πω κι εγώ τη γνώμη μου, αφού πρώτα διαβάσετε τη κριτική του Τσώκου ΕΔΩ.
Βγαίνοντας από την αίθουσα της προβολής του Expendables 2, άκουσα στις σκάλες μια παρέα ‘κριτικών’ που, εκστασιασμένο, σχολίαζε ότι αυτό που είδε πριν λίγο ήταν ‘…για το είδος του, 10ράκι!’
Όλοι είμαστε fan boys, αλλά εγώ χαίρομαι που έχω τον Τσώκο στο team και όχι ένα από αυτά τα αλάνια...
Πρέπει κάποιος να θυμίσει σε αυτούς που το ξεχνούν, ότι το Expendables 2 δεν είναι άλλο ένα parody στυλ Scary Movie και Disaster Movie, αλλά ένα ξεκάθαρο action fest με όλους τους σοβαρούς action heroes της περασμένης εικοσαετίας.
Το γεγονός ότι όλη η αίθουσα ξεκαρδιζόταν στα γέλια με κάθε εμφάνιση αγαπημένου του ήρωα, δεν κάνει τη ταινία την απόλυτη κωμωδία της χρονιάς.
Το ότι σιγουρευτήκαμε κάποιοι ότι ο Chuck Norris είναι πραγματικό πρόσωπο και όχι ο μυθικός Τοτός στα ανέκδοτα που κυκλοφορούν, δε σημαίνει ότι είναι ο επόμενος Jim Carrey.
Γιατί τέτοια ήταν η αντίδραση όλης της αίθουσας (συμπεριλαμβανομένου και εμού) όταν εμφανίστηκε μέσα από καπνούς ο απόλυτος μύθος Chuck – σαν επιτυχημένη ατάκα του Jim στοn Ψευταρά.
Αντίθετα, όλα αυτά δείχνουν ότι η ταινία είναι εντελώς παρεξηγημένη, αλλά μεταξύ μας, μόνο ως τέτοια θα μπορούσε να έχει επιτυχία.
Και θα έχει.
Ποιος χρειάζεται να δει ήρωες σε απόσυρση (ο Schwarzenegger είναι ήδη συνταξιούχος πολιτικός, για όνομα του Θεού!), αν δεν είναι μόνο για να ξεκαρδιστεί στα γέλια;
Ω ναι, γελάς με τη ψυχή σου.
Γελάς με τη κατεστραμμένη wrong-botox φάτσα του 66χρονου Stallone, γελάς με τη ζακέτα του παππού Ludgren (πραγματικά για λύπηση, δεν τρέχει ποτέ, δεν παλεύει παρά περπατά κουτσαίνοντας και πυροβολεί), γελάς με τη προσπάθεια του Schwartz να θυμηθεί τις ατάκες που έλεγε πριν 25 χρόνια (I’ll be back και μαλακίες), γελάς με τη τσιριχτή φωνή του άλλοτε γαμάω-και-δέρνω-μα-πιο-πολύ-κλωτσάω Chuck Norris.
Αν ήταν – και αυτή είναι η πρόταση μου στους παραγωγούς για το Expendables 3, μιας και ακούω για προσθήκες του Cage κλπ – μια παρωδία για τις ταινίες δράσης, και υπήρχαν και κάποια αστεία στο σενάριο (γιατί εδώ δεν υπάρχει τίποτα), ίσως να γινόταν μια πολύ καλή κωμωδία.
Αλλά ως action movie, ήταν άθλιo.
Μέσα στα κλισέ και την υπερβολή, χωρίς καμία αγωνία και κανένα σασπένς, με σενάριο ανύπαρκτο, με ερασιτεχνική σκηνοθεσία (πραγματικά καινοτομία να πυροβολούνε στο τοίχο και η κάμερα να δείχνει ξεκάθαρα ότι εκεί δεν υπάρχει κανένας!) και επιτηδευμένες ατάκες του στυλ ‘πάρε το όπλο μου, και αν δεν μου το επιστρέψεις, your ass will be terminated’…
Το Expendables 2 μπορεί να το απολαύσετε.
Για τους λάθος λόγους πιθανών, αλλά θα περάσετε καλά.
Ίσως πάλι, όχι.
Ωστόσο, όσοι από μας γράφουμε τη γνώμη μας δημόσια και μας διαβάζουνε κάποιες χιλιάδες κόσμος, οφείλουμε να γνωρίζουμε τη διαφορά μεταξύ μιας κακής ταινίας δράσης από μια κωμωδία.
Γιατί αν είναι έτσι, κι εγώ θα θεωρήσω 10ράκια κάθε ταινία τρόμου που ήταν τόσο κακή ώστε να πεθάνω από τα γέλια.
‘Για το είδος της (ναι, το είδος: κακή ταινία) 10ράκι!’
Η δική σας γνώμη ποια είναι;
Η αρχή γίνεται σήμερα με το Expendables 2, και θα μου επιτρέψετε να πω κι εγώ τη γνώμη μου, αφού πρώτα διαβάσετε τη κριτική του Τσώκου ΕΔΩ.
Βγαίνοντας από την αίθουσα της προβολής του Expendables 2, άκουσα στις σκάλες μια παρέα ‘κριτικών’ που, εκστασιασμένο, σχολίαζε ότι αυτό που είδε πριν λίγο ήταν ‘…για το είδος του, 10ράκι!’
Όλοι είμαστε fan boys, αλλά εγώ χαίρομαι που έχω τον Τσώκο στο team και όχι ένα από αυτά τα αλάνια...
Πρέπει κάποιος να θυμίσει σε αυτούς που το ξεχνούν, ότι το Expendables 2 δεν είναι άλλο ένα parody στυλ Scary Movie και Disaster Movie, αλλά ένα ξεκάθαρο action fest με όλους τους σοβαρούς action heroes της περασμένης εικοσαετίας.
Το γεγονός ότι όλη η αίθουσα ξεκαρδιζόταν στα γέλια με κάθε εμφάνιση αγαπημένου του ήρωα, δεν κάνει τη ταινία την απόλυτη κωμωδία της χρονιάς.
Το ότι σιγουρευτήκαμε κάποιοι ότι ο Chuck Norris είναι πραγματικό πρόσωπο και όχι ο μυθικός Τοτός στα ανέκδοτα που κυκλοφορούν, δε σημαίνει ότι είναι ο επόμενος Jim Carrey.
Γιατί τέτοια ήταν η αντίδραση όλης της αίθουσας (συμπεριλαμβανομένου και εμού) όταν εμφανίστηκε μέσα από καπνούς ο απόλυτος μύθος Chuck – σαν επιτυχημένη ατάκα του Jim στοn Ψευταρά.
Αντίθετα, όλα αυτά δείχνουν ότι η ταινία είναι εντελώς παρεξηγημένη, αλλά μεταξύ μας, μόνο ως τέτοια θα μπορούσε να έχει επιτυχία.
Και θα έχει.
Ποιος χρειάζεται να δει ήρωες σε απόσυρση (ο Schwarzenegger είναι ήδη συνταξιούχος πολιτικός, για όνομα του Θεού!), αν δεν είναι μόνο για να ξεκαρδιστεί στα γέλια;
Ω ναι, γελάς με τη ψυχή σου.
Γελάς με τη κατεστραμμένη wrong-botox φάτσα του 66χρονου Stallone, γελάς με τη ζακέτα του παππού Ludgren (πραγματικά για λύπηση, δεν τρέχει ποτέ, δεν παλεύει παρά περπατά κουτσαίνοντας και πυροβολεί), γελάς με τη προσπάθεια του Schwartz να θυμηθεί τις ατάκες που έλεγε πριν 25 χρόνια (I’ll be back και μαλακίες), γελάς με τη τσιριχτή φωνή του άλλοτε γαμάω-και-δέρνω-μα-πιο-πολύ-κλωτσάω Chuck Norris.
Αν ήταν – και αυτή είναι η πρόταση μου στους παραγωγούς για το Expendables 3, μιας και ακούω για προσθήκες του Cage κλπ – μια παρωδία για τις ταινίες δράσης, και υπήρχαν και κάποια αστεία στο σενάριο (γιατί εδώ δεν υπάρχει τίποτα), ίσως να γινόταν μια πολύ καλή κωμωδία.
Αλλά ως action movie, ήταν άθλιo.
Μέσα στα κλισέ και την υπερβολή, χωρίς καμία αγωνία και κανένα σασπένς, με σενάριο ανύπαρκτο, με ερασιτεχνική σκηνοθεσία (πραγματικά καινοτομία να πυροβολούνε στο τοίχο και η κάμερα να δείχνει ξεκάθαρα ότι εκεί δεν υπάρχει κανένας!) και επιτηδευμένες ατάκες του στυλ ‘πάρε το όπλο μου, και αν δεν μου το επιστρέψεις, your ass will be terminated’…
Το Expendables 2 μπορεί να το απολαύσετε.
Για τους λάθος λόγους πιθανών, αλλά θα περάσετε καλά.
Ίσως πάλι, όχι.
Ωστόσο, όσοι από μας γράφουμε τη γνώμη μας δημόσια και μας διαβάζουνε κάποιες χιλιάδες κόσμος, οφείλουμε να γνωρίζουμε τη διαφορά μεταξύ μιας κακής ταινίας δράσης από μια κωμωδία.
Γιατί αν είναι έτσι, κι εγώ θα θεωρήσω 10ράκια κάθε ταινία τρόμου που ήταν τόσο κακή ώστε να πεθάνω από τα γέλια.
‘Για το είδος της (ναι, το είδος: κακή ταινία) 10ράκι!’
Η δική σας γνώμη ποια είναι;
1.jpg)
