Γράφει ο Αργύρης Σταματόπουλος.
Όταν ανακοινώθηκε ότι ο σκηνοθέτης του Iron Man 3 δε θα είναι ο John Favreau, αλλά στο καρεκλάκι θα καθόταν ο Shane Black, έσπευσαν όλοι να θυμηθούν την προηγούμενη συνεργασία του με τον πρωταγωνιστή Robert Downey Jr.
Έτσι λοιπόν, με έφαγε κι εμένα η περιέργεια να δω περί τίνος πρόκειται, γιατί δεν την είχα δει στο κανονικό της run πριν 7 χρόνια.
Αν και υποπτεύομαι ότι μάλλον πέρασε κατευθείαν σε DVD στη χώρα μας, γιατί αν όχι τον ελληνικό τίτλος (‘Φιλιά και Σφαίρες’), τον κανονικό του τίτλο πιστεύω πως θα τον θυμόμουν.
Anyway, θεωρώ πως αν το FilmBoy υπήρχε εν έτει 2005, το review του θα ήταν σίγουρα ένα από τα πιο δημοφιλή άρθρα εκείνο τον καιρό.
Κι ας τα πιάσουμε τα πράγματα από την αρχή.
Έτσι λοιπόν, με έφαγε κι εμένα η περιέργεια να δω περί τίνος πρόκειται, γιατί δεν την είχα δει στο κανονικό της run πριν 7 χρόνια.
Αν και υποπτεύομαι ότι μάλλον πέρασε κατευθείαν σε DVD στη χώρα μας, γιατί αν όχι τον ελληνικό τίτλος (‘Φιλιά και Σφαίρες’), τον κανονικό του τίτλο πιστεύω πως θα τον θυμόμουν.
Anyway, θεωρώ πως αν το FilmBoy υπήρχε εν έτει 2005, το review του θα ήταν σίγουρα ένα από τα πιο δημοφιλή άρθρα εκείνο τον καιρό.
Κι ας τα πιάσουμε τα πράγματα από την αρχή.
Ο Harry Lockhart (Robert Downey Jr, The Avengers) είναι ένας μικροαπατεώνας που από λάθος βρίσκεται σε μια οντισιόν για ηθοποιούς, όπου και από σύμπτωση εντυπωσιάζει τον παραγωγό Dabney Shaw (Larry Miller, New Year's Eve).
Ο Shaw τον φέρνει στο Los Angeles για screen test, όπου σε ένα πάρτι γνωρίζει ένα ιδιωτικό ντετέκτιβ, τον Perry van Shrike ‘a.k.a Gay Perry’ (Val Kilmer, Seven Below), ο οποίος θα τον βοηθήσει με το ρόλο του.
Εκεί, ο Harry θα βρει και τον παιδικό του έρωτα, τη Harmony Faith Lane (Michelle Monahan, Machine Gun Preacher), η οποία φιλοδοξεί να γίνει ηθοποιός.
Ο Harry και ο Perry, από μια παρακολούθηση ρουτίνας, θα μπλεχτούν σε μια μυστηριώδη υπόθεση φόνου, καθώς θα βρουν ένα πτώμα σε μια λίμνη, το οποίο ‘περιέργως’ θα βρεθεί στην τουαλέτα του διαμερίσματος του πρώτου.
Στην προσπάθεια τους να το ξεφορτωθούν, θα μπλεχτεί και η Harmony, η οποία θα ζητήσει τη βοήθεια του Harry - νομίζοντας ότι είναι ντετέκτιβ - για να διαλευκάνει το θάνατο της αδερφής της.
Οι τρεις θα μπλεχτούν σε μια σειρά από δολοφονίες, μυστήρια, πλεκτάνες και πολλές βιτριολικές ατάκες, μέχρι να φτάσουν στη λύση του γρίφου.
Ο Shane Black χρησιμοποιεί γρήγορες εναλλαγές σκηνών, από μέρος σε μέρος, αλλά και στις λίγο πιο μακροσκελείς του, του αρέσει να πηδάει από πλάνο σε πλάνο, παρουσιάζοντας πότε-πότε σχεδόν μια ταυτόχρονη δράση των χαρακτήρων που εμπλέκονται στην κάθε σκηνή.
Κεντρικός άξονας της ροής της ταινίας είναι ο ‘παντογνώστης’ (‘omnipotent’ για να μαθαίνουμε και κάτι) αφηγητής Harry Lockhart, ο οποίος κατευθύνει ουσιαστικά την κάμερα μεταξύ των γεγονότων, είτε αυτά διαδραματίζονται στο παρόν είτε στο παρελθόν.
Έχει μάλιστα τη ‘δύναμη’ να τα προβάλει ανάλογα με το αν γίνεται κατανοητός στη διήγηση του, πχ στην αρχή που διηγείται την εφηβική του ηλικία με τη Harmony και όταν ξεχνιέται κάνει ‘rewind’ ή όταν μας υπενθυμίζει ότι το αγοράκι (Indio Falconer Downey) στο πρελούδιο της ταινίας είναι αυτός.
Δεν έχει μεγαλοπρεπή πλάνα, με περίτεχνες γωνίες λήψης ή τονισμένη προοπτική.
Λίγα είναι τα πιο πανοραμικά πλάνα, εκ των οποίων ένα καυτηριάζεται από τον αφηγητή.
Αντίθετα, ο Black προτιμά τα πιο απλουστευμένα πλάνα με αρκετά κοντινά, ώστε ο θεατής να μπαίνει και λίγο στη θέση του Harry, βλέποντας περίπου ότι βλέπει κι αυτός, ή έστω σαν να είναι ένας κοντινός παρατηρητής.
Το σενάριο, τώρα, δε βασίζεται τόσο στη δράση, αν και υπάρχουν μπόλικοι πυροβολισμοί, που απορείς που βρίσκουν τα λεφτά αυτοί οι άνθρωποι για τόσες σφαίρες (πρέπει να δικαιολογήσουμε και το ‘Bang Bang’).
Υπάρχει μια κεντρική υπόθεση που διατηρεί την ταινία συνεκτική και δεν ξεφεύγει η προσοχή του θεατή.
Και λέω ‘δεν ξεφεύγει’ επειδή πιστεύω ότι ο θεατής θα δώσει ίσως περισσότερη βάση στις ατάκες που βγαίνουν από το στόμα των δύο κύριων πρωταγωνιστών και λίγο λιγότερο στο ξεδίπλωμα της υπόθεσης.
Ο Shane Black χρησιμοποιεί γρήγορες εναλλαγές σκηνών, από μέρος σε μέρος, αλλά και στις λίγο πιο μακροσκελείς του, του αρέσει να πηδάει από πλάνο σε πλάνο, παρουσιάζοντας πότε-πότε σχεδόν μια ταυτόχρονη δράση των χαρακτήρων που εμπλέκονται στην κάθε σκηνή.
Κεντρικός άξονας της ροής της ταινίας είναι ο ‘παντογνώστης’ (‘omnipotent’ για να μαθαίνουμε και κάτι) αφηγητής Harry Lockhart, ο οποίος κατευθύνει ουσιαστικά την κάμερα μεταξύ των γεγονότων, είτε αυτά διαδραματίζονται στο παρόν είτε στο παρελθόν.
Έχει μάλιστα τη ‘δύναμη’ να τα προβάλει ανάλογα με το αν γίνεται κατανοητός στη διήγηση του, πχ στην αρχή που διηγείται την εφηβική του ηλικία με τη Harmony και όταν ξεχνιέται κάνει ‘rewind’ ή όταν μας υπενθυμίζει ότι το αγοράκι (Indio Falconer Downey) στο πρελούδιο της ταινίας είναι αυτός.
Δεν έχει μεγαλοπρεπή πλάνα, με περίτεχνες γωνίες λήψης ή τονισμένη προοπτική.
Λίγα είναι τα πιο πανοραμικά πλάνα, εκ των οποίων ένα καυτηριάζεται από τον αφηγητή.
Αντίθετα, ο Black προτιμά τα πιο απλουστευμένα πλάνα με αρκετά κοντινά, ώστε ο θεατής να μπαίνει και λίγο στη θέση του Harry, βλέποντας περίπου ότι βλέπει κι αυτός, ή έστω σαν να είναι ένας κοντινός παρατηρητής.
Το σενάριο, τώρα, δε βασίζεται τόσο στη δράση, αν και υπάρχουν μπόλικοι πυροβολισμοί, που απορείς που βρίσκουν τα λεφτά αυτοί οι άνθρωποι για τόσες σφαίρες (πρέπει να δικαιολογήσουμε και το ‘Bang Bang’).
Υπάρχει μια κεντρική υπόθεση που διατηρεί την ταινία συνεκτική και δεν ξεφεύγει η προσοχή του θεατή.
Και λέω ‘δεν ξεφεύγει’ επειδή πιστεύω ότι ο θεατής θα δώσει ίσως περισσότερη βάση στις ατάκες που βγαίνουν από το στόμα των δύο κύριων πρωταγωνιστών και λίγο λιγότερο στο ξεδίπλωμα της υπόθεσης.
Κι εδώ είναι που σας λέω την ατάκα που εγώ ξεχώρισα στην ταινία:
«-Look up ‘idiot’ in the dictionary; you know what you’ll find?
-A picture of me?
-No, the definition of the word ‘idiot’ which you fuckin’ are!»
Επίσης, μου αρέσει που το σενάριο τρόπον τινά παρωδεί κάποιες καταστάσεις ή σταθερές που ενίοτε βλέπουμε - ή έστω περιμένουμε να δούμε - στον κινηματογράφο, όπως τα πλάνα μέσα στα οποία υπάρχουν εμπόδια ή το τέλος, όπου μετά από αλλεπάλληλους πυροβολισμούς, βγαίνουν όλοι ζωντανοί και δεν τρέχει τίποτα.
Θα μπορούσα να πω ότι καμιά φορά, μέσα από τις συμπτώσεις και τις περίεργες καταστάσεις, αυτοπαρωδείται η ίδια η ταινία, χωρίς όμως να γίνεται γελοία.
Απλά εκπλήσσει, σε φάση να λες «όχι ρε, δε γίνεται αυτό!»
«-Look up ‘idiot’ in the dictionary; you know what you’ll find?
-A picture of me?
-No, the definition of the word ‘idiot’ which you fuckin’ are!»
Επίσης, μου αρέσει που το σενάριο τρόπον τινά παρωδεί κάποιες καταστάσεις ή σταθερές που ενίοτε βλέπουμε - ή έστω περιμένουμε να δούμε - στον κινηματογράφο, όπως τα πλάνα μέσα στα οποία υπάρχουν εμπόδια ή το τέλος, όπου μετά από αλλεπάλληλους πυροβολισμούς, βγαίνουν όλοι ζωντανοί και δεν τρέχει τίποτα.
Θα μπορούσα να πω ότι καμιά φορά, μέσα από τις συμπτώσεις και τις περίεργες καταστάσεις, αυτοπαρωδείται η ίδια η ταινία, χωρίς όμως να γίνεται γελοία.
Απλά εκπλήσσει, σε φάση να λες «όχι ρε, δε γίνεται αυτό!»
Ίσως αυτά τα σημεία, οι πιο ρεαλιστές του είδους να μην τα εκτιμήσουν.
Το screenplay επιμελήθηκε επίσης ο Shane Black και το σενάριο βασίζεται στο βιβλίο του Brett Halliday “Bodies Are Where You Find Them”.
Από πλευράς υποκριτικής, ποιος είμαι εγώ, ο ταπεινός, ο ασήμαντος, που θα μιλήσω για τον έναν, τον μοναδικό, τον ιδιοφυή Robert Downey τον νεότερο?
Καταφέρνει απίστευτα να υποδυθεί έναν τύπο, ο οποίος δεν ξέρει τι του γίνεται εκεί που βρέθηκε, από τη μια στιγμή στην άλλη, αλλά τίποτα δεν τον εμποδίζει να το παίξει άνετος και ότι τα έχει όλα υπό έλεγχο.
Κάνει το χαρακτήρα του να είναι αμήχανος, χωρίς να φαίνεται βλάκας ή καρικατούρα, ο οποίος σιγά-σιγά όσο χώνεται πιο πολύ στην πλεκτάνη εξελίσσεται σε έναν πιο θαρραλέο και αποφασισμένο τύπο.
Οι ατάκες του είναι πιο πνευματώδεις, οι οποίες θα βγάλουν γέλιο σε συνάρτηση με τους μορφασμούς ή τις πράξεις του.
Το screenplay επιμελήθηκε επίσης ο Shane Black και το σενάριο βασίζεται στο βιβλίο του Brett Halliday “Bodies Are Where You Find Them”.
Από πλευράς υποκριτικής, ποιος είμαι εγώ, ο ταπεινός, ο ασήμαντος, που θα μιλήσω για τον έναν, τον μοναδικό, τον ιδιοφυή Robert Downey τον νεότερο?
Καταφέρνει απίστευτα να υποδυθεί έναν τύπο, ο οποίος δεν ξέρει τι του γίνεται εκεί που βρέθηκε, από τη μια στιγμή στην άλλη, αλλά τίποτα δεν τον εμποδίζει να το παίξει άνετος και ότι τα έχει όλα υπό έλεγχο.
Κάνει το χαρακτήρα του να είναι αμήχανος, χωρίς να φαίνεται βλάκας ή καρικατούρα, ο οποίος σιγά-σιγά όσο χώνεται πιο πολύ στην πλεκτάνη εξελίσσεται σε έναν πιο θαρραλέο και αποφασισμένο τύπο.
Οι ατάκες του είναι πιο πνευματώδεις, οι οποίες θα βγάλουν γέλιο σε συνάρτηση με τους μορφασμούς ή τις πράξεις του.
Δεν είναι τόσο καυστικές όσο του Val Kilmer, οποίος έχει ήδη αρχίσει και παίρνει τα κιλάκια με τη σέσουλα, οπότε αφού δεν πάει για ‘όμορφος’, πάει για ‘ατακαδόρος’.
Ναι, δε θα δούμε τον γοητευτικό Bruce Wayne του Batman Forever, αλλά έναν gay τύπο, οποίος δεν αφήνει τίποτα ασχολίαστο και αρέσκεται στο να καταδεικνύει εμμέσως - ή και στο να διατυπώνει ευθέως - ότι ο δείκτης νοημοσύνης του ‘συνεργάτη του στο έγκλημα’ είναι σαν θερμόμετρο στο Νευροκόπι.
Κυρίως, είναι άνετος και εύστροφος και μπορεί να διαχειριστεί τις περίεργες καταστάσεις, αλλά μπορεί να χάσει και την ψυχραιμία του.
Αν και δεν διαθέτω την ικανότητα του fearless leader Κωνσταντίνου να διαβάζει τόσο καλά τα μάτια του ηθοποιού (και δε νομίζω να καταφέρω να την αποκτήσω στο μέλλον), ο Kilmer εμένα με έπεισε.
Είναι άνετος και φαίνεται ότι μπορεί να κινηθεί μεταξύ του ατσαλάκωτου και του εκνευρισμένου.
Η Michelle Monahan, από την άλλη, με παίδεψε λίγο.
Στις σκηνές που φαίνεται πιο συναισθηματική πιστεύω ότι το ‘χει, όταν δηλαδή πρέπει να είναι πιο εκφραστική.
Όταν ο χαρακτήρας της είναι πιο αμήχανος, φαίνεται κι αυτή πιο αμήχανη σαν να μη της βγαίνει τόσο πολύ.
Θα μου πείτε ‘πως τα πρόσεξες όλα αυτά’ όταν υπάρχουν σκηνές που εστιάζουν στο ντεκολτέ της και στο φιδίσιο κορμί της?
Ομολογώ πως ήταν ένα εμπόδιο.
Παρόλα αυτά, κρατώ τα καλά στοιχεία από την εμφάνιση της και το πως δεν προσπαθεί να βγαίνει σέξι στο φακό, αλλά της έρχεται φυσικά και ανεπιτήδευτα.
Θα μπορούσα να σας πω και για τους άλλους ηθοποιούς του cast, αν είχαν εμφανιστεί αρκετά στην ταινία.
Ναι, δε θα δούμε τον γοητευτικό Bruce Wayne του Batman Forever, αλλά έναν gay τύπο, οποίος δεν αφήνει τίποτα ασχολίαστο και αρέσκεται στο να καταδεικνύει εμμέσως - ή και στο να διατυπώνει ευθέως - ότι ο δείκτης νοημοσύνης του ‘συνεργάτη του στο έγκλημα’ είναι σαν θερμόμετρο στο Νευροκόπι.
Κυρίως, είναι άνετος και εύστροφος και μπορεί να διαχειριστεί τις περίεργες καταστάσεις, αλλά μπορεί να χάσει και την ψυχραιμία του.
Αν και δεν διαθέτω την ικανότητα του fearless leader Κωνσταντίνου να διαβάζει τόσο καλά τα μάτια του ηθοποιού (και δε νομίζω να καταφέρω να την αποκτήσω στο μέλλον), ο Kilmer εμένα με έπεισε.
Είναι άνετος και φαίνεται ότι μπορεί να κινηθεί μεταξύ του ατσαλάκωτου και του εκνευρισμένου.
Η Michelle Monahan, από την άλλη, με παίδεψε λίγο.
Στις σκηνές που φαίνεται πιο συναισθηματική πιστεύω ότι το ‘χει, όταν δηλαδή πρέπει να είναι πιο εκφραστική.
Όταν ο χαρακτήρας της είναι πιο αμήχανος, φαίνεται κι αυτή πιο αμήχανη σαν να μη της βγαίνει τόσο πολύ.
Θα μου πείτε ‘πως τα πρόσεξες όλα αυτά’ όταν υπάρχουν σκηνές που εστιάζουν στο ντεκολτέ της και στο φιδίσιο κορμί της?
Ομολογώ πως ήταν ένα εμπόδιο.
Παρόλα αυτά, κρατώ τα καλά στοιχεία από την εμφάνιση της και το πως δεν προσπαθεί να βγαίνει σέξι στο φακό, αλλά της έρχεται φυσικά και ανεπιτήδευτα.
Θα μπορούσα να σας πω και για τους άλλους ηθοποιούς του cast, αν είχαν εμφανιστεί αρκετά στην ταινία.
Είπαμε, το narrative ακολουθεί κυρίως το Harry, οπότε στο συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος του έργου παίζουν οι τρεις πρωταρχικοί χαρακτήρες.
Εν κατακλείδι, θέλω να πιστεύω ότι είναι μια ταινία που κάποιος ή κάποια θα τη βάλει στην ταινιοθήκη του/της και θα την προτείνει με υπερηφάνεια, όταν έρθει η στιγμή να διαλέξει κάτι για να συνοδεύσει την πίτσα και τις μπύρες.
Είναι μια ταινία που θα άξιζε το εισιτήριο σε ένα θερινό σινεμά, περνώντας ένα καλό και μεστό μιαμισάωρο και όχι απλά, αν το πετύχει στην τηλεόραση, να περάσει αβίαστα το βράδυ, μην έχοντας κάτι καλύτερο.
Για τους fans του RDJ, ούτε λόγος.
Φαντάζομαι ότι το Kiss Kiss Bang Bang θεωρείται textbook, όταν θέλει κανείς να φέρει τον Downey και την υποκριτική του ως παράδειγμα.
Ελπίζω να σας έπεισα για την αξία της ταινίας.
Αν σας έπεισα, αυτό είναι καλό, οπότε μπορείτε να συμφωνήσετε ή να διαφωνήσετε μαζί μου στα σχόλια.
Αν δε σας έπεισα ή αν θεωρείτε την πραγματικότητα εκ διαμέτρου αντίθετη από τα ως άνω γεγραμμένα, τότε θα πνίξω τον καημό μου ψάχνοντας στοιχεία και spoilers για το επερχόμενο Iron Man 3.
Αυτό δε σημαίνει ότι δε μπορείτε κάλλιστα να γράφετε κι επ’ αυτού σχόλια για το πόσο λάθος κάνω.
Και εδώ κλείνω.
Να προσέχετε στο δρόμο με την επιστροφή στο λεκανοπέδιο και να διαβάζετε FilmBoy για να κάνετε ευτυχισμένο τον Κωνσταντίνο!
Εν κατακλείδι, θέλω να πιστεύω ότι είναι μια ταινία που κάποιος ή κάποια θα τη βάλει στην ταινιοθήκη του/της και θα την προτείνει με υπερηφάνεια, όταν έρθει η στιγμή να διαλέξει κάτι για να συνοδεύσει την πίτσα και τις μπύρες.
Είναι μια ταινία που θα άξιζε το εισιτήριο σε ένα θερινό σινεμά, περνώντας ένα καλό και μεστό μιαμισάωρο και όχι απλά, αν το πετύχει στην τηλεόραση, να περάσει αβίαστα το βράδυ, μην έχοντας κάτι καλύτερο.
Για τους fans του RDJ, ούτε λόγος.
Φαντάζομαι ότι το Kiss Kiss Bang Bang θεωρείται textbook, όταν θέλει κανείς να φέρει τον Downey και την υποκριτική του ως παράδειγμα.
Ελπίζω να σας έπεισα για την αξία της ταινίας.
Αν σας έπεισα, αυτό είναι καλό, οπότε μπορείτε να συμφωνήσετε ή να διαφωνήσετε μαζί μου στα σχόλια.
Αν δε σας έπεισα ή αν θεωρείτε την πραγματικότητα εκ διαμέτρου αντίθετη από τα ως άνω γεγραμμένα, τότε θα πνίξω τον καημό μου ψάχνοντας στοιχεία και spoilers για το επερχόμενο Iron Man 3.
Αυτό δε σημαίνει ότι δε μπορείτε κάλλιστα να γράφετε κι επ’ αυτού σχόλια για το πόσο λάθος κάνω.
Και εδώ κλείνω.
Να προσέχετε στο δρόμο με την επιστροφή στο λεκανοπέδιο και να διαβάζετε FilmBoy για να κάνετε ευτυχισμένο τον Κωνσταντίνο!
Kiss Kiss Bang Bang trailer από FilmBoy-gr
1.jpg)
