Γράφει ο Γιώργος Καραμάνος.
Εάν μπορούσαμε να θέσουμε γενικούς κανόνες και ευρύτερα πεδία με τα όποια καταπιάνεται ο Ευρωπαϊκός κινηματογράφος, τότε θα δημιουργούσαμε και έναν κινηματογραφικό «χάρτη» της Ευρώπης σύμφωνα με το είδος των ταινιών που μας προσφέρει η κάθε χώρα.
Για παράδειγμα οι Γερμανοί κινηματογραφιστές έχουν μια τάση προς το κοινωνικό - πολιτικό θρίλερ.
Οι Γάλλοι από την άλλη, δίνουν την έμφαση τους περισσότερο στον άνθρωπο μέσα στην κοινωνία και στην σεξουαλικότητα του, ενώ οι Άγγλοι προσφέρουν ένα πιο μελαγχολικό σινεμά γεμάτο με δυστοπικές γειτονιές και βία.
Έτσι, εάν ασχοληθούμε με το Ιταλικό κινηματογραφικό κόσμο θα βρούμε κάποιους γενικούς κανόνες να ισχύουν...
Εάν εξαιρέσεις τι χρυσή περίοδο του Ιταλικού τρόμου (κυρίως το 70' - εάν κάνω λάθος ας με διορθώσει το team του Horrorant), τότε θα δούμε πως οι Ιταλοί έχουν μια ιδιαίτερη αγάπη στις κωμωδίες.
Η θεματολογία διαφέρει φυσικά από ταινία σε ταινία αλλά η τάση τους προς την κωμωδία είναι εμφανής, ιδιαίτερα τα τελευταία χρονιά.
Κατά συνέπεια, βλέποντας και μόνο τον τίτλο του «Άντρες Εναντίον Γυναικών» είσαι σίγουρος πως θα δεις μια κωμωδία.
Τωρα, το εάν είναι καλή ή όχι, αυτό είναι ένα άλλο κομμάτι.
Το Men vs. Women αγγλιστί, μας μεταφέρει σε ένα κόσμο περίπλοκων σχέσεων όπου διαφορετικοί χαρακτήρες, διαφορετικών φύλων αναμετριούνται μεταξύ τους, τόσο σε ερωτικό επίπεδο όσο και σε κοινωνικό.
Έτσι, σε αυτό το σπονδυλωτό έργο του Fausto Brizzi, βλέπουμε μια πλούσια γκάμα ηρώων.
Ο ένας είναι νευρικός οικογενειάρχης, η άλλη αθλήτρια του βόλεϊ που τον σαγηνεύει.
Ο άλλος παντρεμένος και απογοητευμένος από την ζωή του και η άλλη εργαζομένη γυναίκα, ενώ ακόμα δεν λείπει και ένα ζευγάρι από λεσβίες ενώ και μια περίεργη παρέα αντρών.
Ανάμεσα λοιπόν σε αυτούς τους χαρακτήρες συμβαίνουν διάφορα τα όποια υποδεικνύουν την δυσκολία των δυο φυλών να επικοινωνήσουν, τη διαφορετική τους νοοτροπία και τα διαφορετικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν στην καθημερινότητα τους.
Το σενάριο πρακτικά είναι όλο κι όλο αυτό.
Και όπως καταλαβαίνετε δεν είναι αρκετό για να σε κρατήσει.
Το έχουμε ξαναδεί και το ξέρουμε.
Οι μικρές ιστορίες του κάθε ζευγαριού αναπτύσσονται ελάχιστα και τελικά το αποτέλεσμα είναι καταδικασμένο στην μετριότητα.
Το πιο παράδοξο όλων είναι ότι κάποιες φορές χωρίς λόγο και αίτια, ο σκηνοθέτης - σεναριογράφος προσπαθεί να ενώσει αυτές τις ιστορίες, κάτι που δεν το καταφέρνει σε καμιά περίπτωση.
Πέρα από την μικρή ανάπτυξη της ιστορίας θα βρούμε και άλλα προβλήματα αφού το χιούμορ δεν είναι και τόσο επιτυχημένο.
Κάποιες φόρες πιάνεις τον εαυτό σου να γελάει, αλλά δεν ξέρω εάν είναι εξαιτίας της παιχνιδιάρικης και ...τραγουδιστικής γλώσσας ή εξαιτίας της κωμικότητας των καταστάσεων.
Όμως και πάλι οι διάλογοι δεν είναι ιδιαίτερα έξυπνοι για να τους απολαύσεις πραγματικά.
Αλλά και η σκηνοθεσία του Faust Brizzi από την αρχή δείχνει τις κακόγουστες διαθέσεις της.
Με εναρκτήρια σκηνή το πέταγμα ενός γελοία σχεδιασμένου CGI πελαργού που κρατάει ένα βρέφος, αρχίζεις να συνειδητοποιείς πως τα πράγματα δεν θα κυλήσουν και τόσο αναίμακτα.
Καθώς οι ιστορίες δεν έχουν την πρέπουσα ανάπτυξη, η σκηνοθεσία του περιορίζεται στα πλάνα που βλέπεις από την αρχή.
Τεχνικά ελαττώματα δεν θα βρεις ιδιαίτερα εύκολα, όμως ο τρόπος που περνάει από την μια σκηνή στην άλλη (και από το ένα ζευγάρι στο άλλο) είναι αρκετά απότομος.
Ουσιαστικά, το κυριότερο μειονέκτημα της σκηνοθετικής του προσπάθειας είναι η έλλειψη συνοχής και απώτερου σκοπού, καθώς σε βάθος χρόνου συνειδητοποιείς πως δεν σκοπεύει να καταλήξει κάπου και να προσφέρει ένα κάποιο νόημα, αλλά προτίμα να σταθεί στην σιγουριά της κωμικότητας της ταινίας του.
Στο υποκριτικό κομμάτι θα παρακολουθήσετε κλασσικούς Ιταλούς ηθοποιούς, όχι με την έννοια του αναγνωρισμένου ή του διάσημου, αλλά με την έννοια του τρόπου που παίζουν.
Κυριαρχούν έντονες κινήσεις και χειρονομίες, και μια γλώσσα που κυλάει ακατάπαυστα.
Αυτοί που ξεχωρίζουν κάπως είναι οι Fransesco Pannofino, Paolo Ruffini, Lucia Ocone και ο από έλληνα πατέρα Nicolas Vaporidis.
Ωστόσο, αν και η ταινία έχει ένα καλό γενικά cast, δεν αποφεύγονται κάποιες κακές ερμηνείες, ενώ κάποιοι ηθοποιοί μένουν εντελώς στην αφάνεια.
Ως ταινία θα την χαρακτήριζα μέτρια ακόμα και για τους φαν του Ιταλικού Κινηματογράφου.
Μέσα από τα ελαττώματα της έχει να προσφέρει κάποιες καλές ατάκες και κάποιες καλές ερμηνείες αλλά αυτό δεν είναι αρκετό.
Σε ένα θέμα που έχει συζητηθεί τόσο στη μεγάλη οθόνη, θα περίμενα κάτι καλύτερο.
Ο Brizzi επιλεγεί έναν εύκολο δρόμο και αυτό δεν του βγαίνει σε καλό.
Στις ελληνικές αίθουσες από 9 Αυγούστου.
