Γράφει ο Κωνσταντίνος Χατζηπαπάς.
Ας πούμε ότι δε χορτάσατε από τις ‘κλαίω-με-το-μεγαλείο-σου-αστερόεσσα’ πολεμικές ταινίες, όπου οι καλοί αμερικάνοι είναι όμορφοι, ανίκητοι, θαρραλέοι αλλά και ευαίσθητοι, οικογενειάρχες και πονόψυχοι, και όπου το American-happy ending είναι επιβεβλημένο σχεδόν με προεδρικό διάταγμα.
Ας πούμε ότι δε σας αρκεί το Act of Valor και το Red Tails (σε πιο προηγμένες τεχνολογίες και το Battleship), και θέλετε κι άλλο αίμα Ταλιμπάν και ξυπόλητων Αφγανών.
Όλοι εσείς που αρέσκεστε στις πολεμικές ταινίες και το κάκιστο πατριωτικό σινεμά, η Γαλλική παραγωγή Special Forces ήρθε για να αμβλύνει τον πόνο σας και να προσπαθήσει να πείσει ότι οι Γάλλοι μισθοφόροι που στελεχώνουν τις ‘Ειδικές Δυνάμεις’ σε καιρό πολέμου είναι εξίσου άξιοι με τους αμερικανούς συμμάχους τους...
Βέβαια, για να εξασφαλίσει αναγνωρισιμότητα (και διανομή) χρησιμοποιεί μια Γερμανίδα αμερικανοθρεμμένη ηθοποιό για πρωταγωνίστρια, και μερικούς καλούς Γάλλους (ή γαλλοθρεμμένους) ηθοποιούς.
Εκεί όμως που πέφτεις ξερός στα …γέλια, είναι όταν ακούς τους Γάλλους κομάντο να λένε ‘Go, go, go!
Γιατί, καλή η εντοπιότητα, αλλά πώς πουλάς μια ταινία για τον πόλεμο στο Αφγανιστάν, αν αυτή είναι γαλλόφωνη;
Μία Γαλλίδα πολεμική ανταποκριτής (Diane Kruger, Unknown) πέφτει θύμα απαγωγής (είναι γελοίο που σε καιρό πολέμου, όταν σε πιάνει ο εχθρός αιχμάλωτο σε απαγάγει, ενώ όταν πιάνεις εσύ αιχμαλώτους κάνεις το χρέος σου στη πατρίδα) από τους Ταλιμπάν στο Πακιστάν.
Αφού της χαλάνε το μαλλί και την αφήνουν λίγες μέρες χωρίς γυναικείες τουαλέτες, καθαρά ρούχα και νερό, βιντεοσκοπούν ένα μήνυμα και το στέλνουν στο Παρίσι, όπου ο Γάλλος Πρόεδρος μετά από μια σύντομη ενημέρωση διατάσσει μια μονάδα ειδικών δυνάμεων να πάει για να την ελευθερώσει.
Γιατί;
Προφανώς γιατί δεν αφήνουμε δικούς μας στα χέρια του εχθρού (έτσι δε κάνουν κι οι αμερικάνοι;).
Οι κομάντος φθάνουν στο Πακιστάν και εντοπίζουν γρήγορα την περιοχή όπου φυλάσσεται η δημοσιογράφος.
Λίγο μετά, επιτίθενται στο κακώς φυλασσόμενο καταφύγιο των Ταλιμπάν και καταφέρνουν να τη διασώσουν.
Ο ηγέτης των Ταλιμπάν (Raz Degan) είναι ένας βάρβαρος (φυσικά) φανατικός, εκπαιδευμένος στη Δύση, και μαζί με τους πιστούς αντάρτες του θα πάρει στο κατόπι τους κομάντο και την πρώην αιχμάλωτη.
Αυτή η εμμονή του Ταλιμπάν να μην αφήσει σε χλωρό κλαρί τους Γάλλους πεζοναύτες περιπλέκει πολύ τα πράγματα, καθώς οι κομάντος αναγκάζονται να μπουν βαθιά μέσα στην αφιλόξενη χώρα, εκεί όπου δεν μπορούν να έρθουν σε επαφή με τη μονάδα διάσωσης που υποτίθεται ότι θα τους πάρει.
Προχωρούν ψηλά στα βουνά και προσπαθούν να περάσουν στα σύνορα του Αφγανιστάν, αλλά οι χιονοθύελλες, η κούραση και οι τραυματισμοί τους επιβραδύνουν.
Την ίδια στιγμή, οι Ταλιμπάν ανασυντάσσονται και ξεκινούν μια λυσσαλέα επίθεση.
Εν τω μεταξύ, πίσω στο Παρίσι οι Γάλλοι στρατηγοί ανησυχούν σοβαρά επειδή έχουν χάσει την επαφή με τη μονάδα ειδικών δυνάμεων (από τα λεφτά του Γαλλικού λαού’) και δεν έχουν ιδέα πού να ψάξουν για αυτούς.
Εγκλωβισμένοι σε μια άγνωστη περιοχή κάπου στα σύνορα μεταξύ Πακιστάν και Αφγανιστάν, οι κομάντος εξαντλημένοι πια, θα πρέπει να αποφασίσουν αν θα συνεχίσουν να τρέχουν ή θα γυρίσουν να αντιμετωπίσουν τους Ταλιμπάν.
Η πρώτη σκηνοθετική δουλειά του Stephane Rybojad είναι αρκετά φιλόδοξη αλλά είναι γεμάτη από γελοιότητες ως προς το περιεχόμενο, και κακοτεχνίες ως προς τα τεχνικά.
Δεν είναι λίγες οι φορές που γελάς με τις ανοησίες που προσπαθεί να περάσει στους θεατές, στα πλαίσια μιας ξεπερασμένης προπαγάνδας που λέει ότι οι Ταλιμπάν είναι απάνθρωπα κτήνη, ενώ οι Αμερικάνοι, Βρετανοί κι εδώ, Γάλλοι στρατιώτες είναι τα θύματα αυτής της σύρραξης.
Γάλλος ελεύθερος σκοπευτής σημαδεύει εχθρούς έτοιμος να πυροβολήσει, και βλέποντας το ‘μίσος’ στο πρόσωπο τους μουρμουράει με παράπονο: ‘…and I don’t even hate you!’
Όχι, δεν τους μισείς, απλά πληρώνεσαι αδρά για να σκοτώσεις όσο μπορείς περισσότερους.
Ειδικά οι Γάλλοι έστειλαν στο Αφγανιστάν μόνο μισθοφόρους, και διάβασα κάπου ότι η σκληρότητα τους ξεπερνούσε αυτούς των θιγμένων από τους Ταλιμπάν Αμερικανών.
Εκεί που έπεσαν τα τσιμέντα όμως, ήταν όταν πεθαίνει ένας στρατιώτης, οι συνάδελφοί του τον θάβουν και …εμφανίζονται δυο Ταλιμπάν να …βοηθήσουν στη κηδεία!
Αν δε βάλεις τα γέλια σε εκείνο το πλάνο, σε παρακαλώ να μου υποσχεθείς ότι δε θα ξαναδιαβάσεις το FilmBoy.
Ο υπέρμετρος πατριωτισμός και η ιμπεριαλιστική προπαγάνδα των Αμερικανών δεν είναι τίποτα μπροστά στη δουλικότητα ενός Γάλλου σκηνοθέτη να προσφέρει ό,τι του παραγγελθεί, μήπως και καταφέρει να κρατήσει τη δουλειά του.
Η ταινία είναι γεμάτη τέτοιες αποθεωτικές σκηνές που ειλικρινά, συγκρίνονται μόνο με ...δε ξέρω, δε μου'ρχετε κάτι τόσο πατριωτικό.
Επίσης ενοχλητικό είναι το μοντάζ.
Τα ατέρμονα fast zooms, οι απότομες εναλλαγές στις κλισέ ατάκες των στρατιωτών και ξανά μανά πάλι από την αρχή, δίνουν την εντύπωση ότι βλέπεις διαφημιστικό και όχι μια συνεκτική ταινία, με τακτική ροή.
Ο Stephane Rybojad έφτιαξε μια διαλυμένη ταινία.
Ας πούμε ότι δε σας αρκεί το Act of Valor και το Red Tails (σε πιο προηγμένες τεχνολογίες και το Battleship), και θέλετε κι άλλο αίμα Ταλιμπάν και ξυπόλητων Αφγανών.
Όλοι εσείς που αρέσκεστε στις πολεμικές ταινίες και το κάκιστο πατριωτικό σινεμά, η Γαλλική παραγωγή Special Forces ήρθε για να αμβλύνει τον πόνο σας και να προσπαθήσει να πείσει ότι οι Γάλλοι μισθοφόροι που στελεχώνουν τις ‘Ειδικές Δυνάμεις’ σε καιρό πολέμου είναι εξίσου άξιοι με τους αμερικανούς συμμάχους τους...
Βέβαια, για να εξασφαλίσει αναγνωρισιμότητα (και διανομή) χρησιμοποιεί μια Γερμανίδα αμερικανοθρεμμένη ηθοποιό για πρωταγωνίστρια, και μερικούς καλούς Γάλλους (ή γαλλοθρεμμένους) ηθοποιούς.
Εκεί όμως που πέφτεις ξερός στα …γέλια, είναι όταν ακούς τους Γάλλους κομάντο να λένε ‘Go, go, go!
Γιατί, καλή η εντοπιότητα, αλλά πώς πουλάς μια ταινία για τον πόλεμο στο Αφγανιστάν, αν αυτή είναι γαλλόφωνη;
Μία Γαλλίδα πολεμική ανταποκριτής (Diane Kruger, Unknown) πέφτει θύμα απαγωγής (είναι γελοίο που σε καιρό πολέμου, όταν σε πιάνει ο εχθρός αιχμάλωτο σε απαγάγει, ενώ όταν πιάνεις εσύ αιχμαλώτους κάνεις το χρέος σου στη πατρίδα) από τους Ταλιμπάν στο Πακιστάν.
Αφού της χαλάνε το μαλλί και την αφήνουν λίγες μέρες χωρίς γυναικείες τουαλέτες, καθαρά ρούχα και νερό, βιντεοσκοπούν ένα μήνυμα και το στέλνουν στο Παρίσι, όπου ο Γάλλος Πρόεδρος μετά από μια σύντομη ενημέρωση διατάσσει μια μονάδα ειδικών δυνάμεων να πάει για να την ελευθερώσει.
Γιατί;
Προφανώς γιατί δεν αφήνουμε δικούς μας στα χέρια του εχθρού (έτσι δε κάνουν κι οι αμερικάνοι;).
Λίγο μετά, επιτίθενται στο κακώς φυλασσόμενο καταφύγιο των Ταλιμπάν και καταφέρνουν να τη διασώσουν.
Ο ηγέτης των Ταλιμπάν (Raz Degan) είναι ένας βάρβαρος (φυσικά) φανατικός, εκπαιδευμένος στη Δύση, και μαζί με τους πιστούς αντάρτες του θα πάρει στο κατόπι τους κομάντο και την πρώην αιχμάλωτη.
Αυτή η εμμονή του Ταλιμπάν να μην αφήσει σε χλωρό κλαρί τους Γάλλους πεζοναύτες περιπλέκει πολύ τα πράγματα, καθώς οι κομάντος αναγκάζονται να μπουν βαθιά μέσα στην αφιλόξενη χώρα, εκεί όπου δεν μπορούν να έρθουν σε επαφή με τη μονάδα διάσωσης που υποτίθεται ότι θα τους πάρει.
Προχωρούν ψηλά στα βουνά και προσπαθούν να περάσουν στα σύνορα του Αφγανιστάν, αλλά οι χιονοθύελλες, η κούραση και οι τραυματισμοί τους επιβραδύνουν.
Την ίδια στιγμή, οι Ταλιμπάν ανασυντάσσονται και ξεκινούν μια λυσσαλέα επίθεση.
Εν τω μεταξύ, πίσω στο Παρίσι οι Γάλλοι στρατηγοί ανησυχούν σοβαρά επειδή έχουν χάσει την επαφή με τη μονάδα ειδικών δυνάμεων (από τα λεφτά του Γαλλικού λαού’) και δεν έχουν ιδέα πού να ψάξουν για αυτούς.
Εγκλωβισμένοι σε μια άγνωστη περιοχή κάπου στα σύνορα μεταξύ Πακιστάν και Αφγανιστάν, οι κομάντος εξαντλημένοι πια, θα πρέπει να αποφασίσουν αν θα συνεχίσουν να τρέχουν ή θα γυρίσουν να αντιμετωπίσουν τους Ταλιμπάν.
Η πρώτη σκηνοθετική δουλειά του Stephane Rybojad είναι αρκετά φιλόδοξη αλλά είναι γεμάτη από γελοιότητες ως προς το περιεχόμενο, και κακοτεχνίες ως προς τα τεχνικά.
Δεν είναι λίγες οι φορές που γελάς με τις ανοησίες που προσπαθεί να περάσει στους θεατές, στα πλαίσια μιας ξεπερασμένης προπαγάνδας που λέει ότι οι Ταλιμπάν είναι απάνθρωπα κτήνη, ενώ οι Αμερικάνοι, Βρετανοί κι εδώ, Γάλλοι στρατιώτες είναι τα θύματα αυτής της σύρραξης.
Γάλλος ελεύθερος σκοπευτής σημαδεύει εχθρούς έτοιμος να πυροβολήσει, και βλέποντας το ‘μίσος’ στο πρόσωπο τους μουρμουράει με παράπονο: ‘…and I don’t even hate you!’
Ειδικά οι Γάλλοι έστειλαν στο Αφγανιστάν μόνο μισθοφόρους, και διάβασα κάπου ότι η σκληρότητα τους ξεπερνούσε αυτούς των θιγμένων από τους Ταλιμπάν Αμερικανών.
Εκεί που έπεσαν τα τσιμέντα όμως, ήταν όταν πεθαίνει ένας στρατιώτης, οι συνάδελφοί του τον θάβουν και …εμφανίζονται δυο Ταλιμπάν να …βοηθήσουν στη κηδεία!
Αν δε βάλεις τα γέλια σε εκείνο το πλάνο, σε παρακαλώ να μου υποσχεθείς ότι δε θα ξαναδιαβάσεις το FilmBoy.
Ο υπέρμετρος πατριωτισμός και η ιμπεριαλιστική προπαγάνδα των Αμερικανών δεν είναι τίποτα μπροστά στη δουλικότητα ενός Γάλλου σκηνοθέτη να προσφέρει ό,τι του παραγγελθεί, μήπως και καταφέρει να κρατήσει τη δουλειά του.
Η ταινία είναι γεμάτη τέτοιες αποθεωτικές σκηνές που ειλικρινά, συγκρίνονται μόνο με ...δε ξέρω, δε μου'ρχετε κάτι τόσο πατριωτικό.
Επίσης ενοχλητικό είναι το μοντάζ.
Τα ατέρμονα fast zooms, οι απότομες εναλλαγές στις κλισέ ατάκες των στρατιωτών και ξανά μανά πάλι από την αρχή, δίνουν την εντύπωση ότι βλέπεις διαφημιστικό και όχι μια συνεκτική ταινία, με τακτική ροή.
Ο Stephane Rybojad έφτιαξε μια διαλυμένη ταινία.
Έχει ένα αξιόλογο cast - Djimon Hounsou (The Tempest), Denis Menochet (Robin Hood), Morjana Alaoui (Martyrs), Benoit Magimel – αλλά προφανώς δεν ξέρει τι να κάνει με αυτούς, έτσι εκείνοι γυροφέρνουν πετώντας ατάκες άτακτα και χωρίς συνέπεια.
Κάποιες ωραίες σκηνές μάχης και οι γραφικές τοποθεσίες στο Djibouti και το Tajikistan όπου έγιναν τα γυρίσματα, δε σώζουν το Special Forces από τη μήνη των οπαδών του καλού σινεμά.
Είχαμε τους Αμερικανούς, οι Γάλλοι εθνικιστές μας λείπανε.
Στις ελληνικές αίθουσες από 9 Αυγούστου.
Κάποιες ωραίες σκηνές μάχης και οι γραφικές τοποθεσίες στο Djibouti και το Tajikistan όπου έγιναν τα γυρίσματα, δε σώζουν το Special Forces από τη μήνη των οπαδών του καλού σινεμά.
Είχαμε τους Αμερικανούς, οι Γάλλοι εθνικιστές μας λείπανε.
Στις ελληνικές αίθουσες από 9 Αυγούστου.
Special Forces trailer από FilmBoy-gr
1.jpg)
