Γράφει ο Γιώργος Καραμάνος.
Άλλο ένα γλυκόπικρο indie δράμα, άλλη μια ταινία της Michelle Williams.
Έχοντας πλέον επιλέξει την κινηματογραφική της πορεία, η νεαρή ηθοποιός συνεχίζει στα ίδια χνάρια που μας έχει συνηθίσει τον τελευταίο καιρό.
Το θέμα όμως με τις indie ταινίες είναι πως όσο και αν τις λατρεύουμε, λίγες είναι αυτές που ξεχωρίζουν, καθώς οι περισσότερες περνάνε στην αφάνεια.
Η Margot (Michelle Williams, My Week with Marilyn) κάνει ένα ταξίδι αναψυχής.
Αν και εξ' αρχής φέρεται κάπως παράξενα, καταφέρνει να κερδίσει το ενδιαφέρον ενός μυστήριου τύπου, του Daniel (Luke Kirby)...
Μετά από την τυχαία γνωριμία τους και ένα αθώο φλερτ, ο καθένας από τους δυο πρωταγωνιστές πρέπει να γυρίσει στο σπίτι του και να επιστρέψει στην φυσιολογική του ζωή.
Κάπου εκεί είναι όμως που τα πράγματα παίρνουν μια περίεργη τροπή, αφού οι δυο ιδιαίτεροι χαρακτήρες συνηδειτοποιούν πως μένουν σε διπλανά σπίτια και πως δεν είχαν την τύχη να γνωριστούν ποτέ πριν από αυτό το ταξίδι.
Η Margot είναι παντρεμένη εδώ και πέντε χρονιά με τον Lou (Seth Rogen, 50/50) και ο Daniel είναι ένας νέος άντρας που κάνει δουλειές του ποδαριού για να συντηρεί τον εαυτό του, αν και κάπου μέσα του κρύβει τις καλλιτεχνικές του ανησυχίες.
Όσο ο καιρός περνά, τόσο περισσότερο γνωρίζουμε την Margot η οποία, παρόλο που ειλικρινά αγάπησε τον Lou, συνειδητοποιεί πως πλέον δεν είναι ερωτευμένη μαζί του.
Ενώ δείχνουν αγαπημένοι, έχουν προβλήματα επικοινωνίας και στον σεξουαλικό τομέα έχουν σταματήσει να ταιριάζουν εδώ και καιρό.
Η Margot προσπαθεί να ξεχάσει τον τέλειο ξένο που γνώρισε στο ταξίδι της αλλά πλέον είναι αργά.
Ο Daniel έχει κερδίσει μια θέση στην καθημερινότητα της καθώς ο γάμος της με τον συμπαθέστατο Lou, αργά αλλά σταθερά, ακολουθεί την καθοδική του πορεία.
Η Margot διχάζεται συναισθηματικά αφού δεν ξέρει τι πρέπει να κάνει.
Το δράμα ξεκινά και οι ζωές αυτών των ανθρώπων περιπλέκονται ακόμα περισσότερο.
Το ερωτικό τρίγωνο που σχηματίζεται, κορυφώνεται καθώς η ταινία προχωρά και η συναισθηματική πίεση αυξάνεται όσο περισσότερο γνωρίζουμε την Margot.
Μάλιστα, ιδιαίτερα έξυπνη προσθήκη αποτελεί ο χαρακτήρας του Lou, ο οποίος αντί να είναι ο κάφρος και αδιάφορος σύζυγος, όπως μας έχουν συνηθίσει σε αυτές τις ταινίες, είναι ένας πολύ συμπαθητικός και γλυκός άντρας που το μόνο που τον νοιάζει είναι η Margot.
Δυστυχώς, δεν μπορώ να πω το ίδιο για τους διαλόγους και την σκηνοθεσία.
Γιατί η Sarah Polley επιλέγει μια οπτική η οποία οφείλω να παραδεχτώ πως με έχει κουράσει.
Προσπαθεί τόσο πολύ η ταινία της να δείχνει ανεξάρτητη, που από ένα σημείο και μετά φαίνεται υποκριτικό.
Ενώ το έργο έχει μια βαρύτητα από μόνο του, αυτή προσπαθεί μέσα από την δήθεν ανάλαφρη σκηνοθεσία της, τις παύσεις, τα αμήχανα βλέμματα και τους "φιλοσοφικούς" διάλογους της να την ανεξαρτητοποιήσει ακόμα περισσότερο.
Και δεν μπορώ να πω, καταλαβαίνω την αισθητική της και μου αρέσει, όμως όταν κάτι γίνεται εσκεμμένα δεν μπορώ να το δεχτώ.
Ενώ βλέπεις πως η ταινία έχει προοπτικές, ξαφνικά αρχίζεις να αναρωτιέσαι.
Γιατί δείχνει τόσο παράξενη η Margot χωρίς κάποιο συγκεκριμένο λόγο;
Γιατί όλοι είναι τόσο μπερδεμένοι;
Γιατί πρέπει να κοιτάζονται με αμηχανία όλη την ώρα;
Γιατί επικρατεί ένα τέτοιο κλίμα δεισλειτουργικότητας;
Έχουμε δει πολλές και καλές ανεξάρτητες παραγωγές και αυτό που κάνει η Sarah Polley δεν είναι αρκετό για να συμπεριλάβουμε την ταινία της στα σύγχρονα indie διαμάντια που έχουμε απολαύσει.
Χρώματα, μπερδεμένους πρωταγωνιστές και μια γλυκόπικρη διάθεση θα την βρείτε, αυτό δεν μπορώ να το αρνηθώ.
Αυτό που της λείπει ουσιαστικά είναι ένταση και κλιμακώσεις.
Γιατί όσο περνά η ώρα αρχίζεις να βλέπεις κάποιες μικρές «κοιλίες» καθώς και μια flat κινηματογραφική οπτική.
Φυσικά όμως, όπως συμβαίνει και τις περισσότερες φόρες με τις indie ταινίες, εάν δεν κάνει ο σκηνοθέτης τα μαγικά του, πάντα υπάρχουν ταλαντούχοι ηθοποιοί στο cast για να σώσουν την παρτίδα.
Όπως όλοι περιμέναμε η βασίλισσα των indie Michelle Williams, είναι εξαιρετική σε έναν ομολογουμένως εύκολο ρόλο για αυτήν.
Η ερμηνεία της είναι ώριμη και αποτυπώνει πλήρως την ανησυχία του χαρακτήρα της.
Μεγαλύτερη έκπληξη όμως αποτέλεσε η ερμηνεία του συμπαθέστατου Seth Rogen που είναι εξαιρετικός.
Έχοντας έναν δύσκολο ρόλο καταφέρνει να αποδείξει πως μπορεί να τα καταφέρει σε δράμα εξίσου καλά με τις κωμωδίες που τον έχουμε συνηθίσει.
Ο μόνος που δεν κατάφερε να με πείσει με την απόδοση του είναι ο Kirby καθώς κάποιες φόρες έδειχνε κατώτερος των συμπρωταγωνιστών του.
Πέρα από τις πολύ καλές ερμηνείες, ένας ακόμα λόγος για να δείτε το Take This Waltz είναι η πολύ καλή φωτογραφία και το εξαιρετικό soundtrack.
Πλούσια χρώματα συνδυάζονται με country μουσικές, χαρίζοντας έτσι μια αρκετά ζεστή ατμόσφαιρα, κάτι που βοηθά αρκετά την ταινία στο σύνολο της.
Το Take This Waltz είναι μια κλασσική ταινία του είδους της.
Οι λάτρεις του indie σινεμά θα την απολαύσουν σίγουρα, χωρίς όμως να ενθουσιαστούν.
Η αλήθεια είναι πως έχουμε δει αρκετά πιο δυνατά πράγματα από τον ανεξάρτητο αμερικανικό κινηματογράφο, ωστόσο παραμένει μια καλή επιλογή για τους σινεφίλ.
Take this Waltz trailer από FilmBoy-gr
1.jpg)
