Γράφει ο Kostas Tsokos.
Ένας βασικότατος λόγος για να παρακολουθείς τις Νύχτες Πρεμιέρας, είναι για εκείνες τις ταινίες που ξεχωρίζουν σαν τη μύγα μες το γάλα.
Ερχόμενη και αυτή με καλές συστάσεις από το Sundance, ήταν μέσα στις ταινίες που περιμέναμε σύμφωνα και με το Horrorant.
Κακά τα ψέμματα.
Πέρα από σινεφίλ, θέλουμε να παραμένουμε πάνω απ'όλα σινεφάν, αδημονώντας για οτιδήποτε διαφορετικό ανάμεσα στα ευρωπαϊκά και ιρανικά δράματα και τα indie αμερικάνικα.
Όπως καταλαβαίνετε λοιπόν, μπορεί να αγαπάμε σινεμά αλλά πετάμε τη σκούφια μας για οτιδήποτε sci-fi, horror ή comedy.
Πόσο μάλλον για κάτι που συνδυάζει και τα τρία...με πλοκαμοειδή τέρατα...και πιωμένους Ιρλανδούς!
Γιατί όπως σωστά το έθεσε και το πρόγραμμα του φεστιβάλ:
"Τι πιο ξεκαρδιστικό από ένα ολόκληρο χωριό μεθυσμένων Ιρλανδών που προσπαθεί να αντιμετωπίσει μια εξωγήινη εισβολή;
Ειδικά όταν τα μοβόρικα, πλοκαμοφόρα τέρατα έχουν αλλεργία στο αλκοόλ!"
Δεν θα διαφωνήσω καθόλου και παρόλες τις εμφανείς επιρροές και προβλεψιμότητες του σεναρίου που μαντεύεις από χιλιόμετρα, το Grabbers είναι ταινία φτιαγμένη για τέτοια φεστιβάλ.
Ενισχύοντας περισσότερο την αίσθηση του "κλείνουν τα φώτα, γεμάτη η αίθουσα από κόσμο και συ να ζεις το interaction με τα γέλια του διπλανού σου."
Ξεκινάει ατμοσφαρικά με την έλευση του εξωγήινου μέσω ρήξης από το διάστημα το εξώτερον και συνεχίζει φανερώνοντας σιγά σιγά την παρουσία του.
Η αλήθεια είναι ότι μέχρι να δούμε το πλοκαμοειδές πλάσμα ή τους συγγενείς του, περνάει αρκετή ώρα, αλλά η σκηνοθεσία του John Wright χρησιμοποιεί τα τρικ της κάμερας με ανάλογο τρόπο, πείθοντας μας πως ό,τι δεν βλέπεις είναι τρομακτικότερο (...λέγε με και έλλειψη μεγαλύτερου μπάτζετ).
Το γενικότερο κλίμα και φλέγμα των χαρακτήρων φέρνει αναμφίβολα στο Shaun of The Dead και υπήρχαν σκηνές και ατάκες που πρόσφεραν αρκετό γέλιο.
Στην αρχή ακούμε περισσότερο ατάκες και όσο προχωράει η ταινία και τα γεγονότα γίνονται όλο και πιο 'παράξενα', την ίδια τροπή παίρνει και το χιούμορ!
Μόνο στην ιδέα πως πιωμένοι Ιρλανδοί σε αφασική κατάσταση πρέπει να συνεχίζουν να μένουν πιωμένοι (και αφασικοί) αν θέλουν να ζήσουν ...καταλαβαίνετε τι γίνεται!
Από χαρακτήρες, ξεχώριζε σίγουρα το πρωταγωνιστικό δίδυμο των Richard Coyle (W.E.), που φυσιογνωμικά έφερνε σε λιγότερο καρτουνίστικο Andy Serkis, και της συμπαθούς Ruth Bradley.
Ο ένας μονίμως σκνίπα αλλά στα κρυφά ένας ευαίσθητος και πληγωμένος μοναχικός άντρας, και η άλλη εργασιομανής και τυπική, αρχικά σε βαθμό αντιπάθειας, θέλοντας κι αυτή να κρύψει πίσω από τον εθισμό της τα δικά της προβλήματα.
Δύο χαρακτήρες που ξέρεις από πριν πως θα τα 'βρουν' μεταξύ τους, μιας και οι εθισμοί τους είναι απλά οι άμυνες τους.
Τα εφέ ήταν αρκετά αληθοφανή για ανεξάρτητη παραγωγή, με το πλοκαμοειδές πλάσμα να θυμίζει κάτι μεταξύ Alien και Λάβκραφτ επιρροών (προσωπικά μου έφερε στον νου ένα ανάλογο πλάσμα/χαρακτήρα, τον Shuma-Gorath απ'το παλιότερο videogame Marvel Super Heroes vs Street Fighter).
Ουσιαστικά επρόκειτο για ταινία/tribute σε παλιά b-movies και κωμωδίες τρόμου, με τις αναμενόμενες επιρροές από Alien αλλά και Gremlins (η σκηνή στο μπαρ με την αστυνόμο της Ruth Bradley και τα μικρά τερατίδια).
Γενικά, η ταινία προσέφερε αρκετό γέλιο, αφασικούς χαρακτήρες και φυσιογνωμίες (ο μπάρμαν και η γυναίκα του), ατμόσφαιρα και αγωνία ενώ το τελικό μισάωρο στην παμπ με όλους τους χαρακτήρες ντίρλα ήταν η κορύφωση της ταινίας.
Αυτό πάει να πει party άμυνας με party animals!
Τα μόνο της ελαττώματα, πως 'τραβάει' λίγο μέχρι να πάρει μπρος και φυσικά το ότι υπάρχουν αρκετές σεναριακές προβλεψιμότητες που σε κάνουν να μαντεύεις από χιλιόμετρα το πως θα κυλήσει η ταινία.
Μπορεί να μην ήταν η πιο πρωτότυπη που έχεις δει, αλλά αυτό δεν της αφαιρεί και πολλά από το εγγυημένο entertainment value που διέθετε.
Προμηθευτείτε και σεις με κανά μπυρόνι (μην το παρακάνετε όμως!), πάρτε και καλή παρέα, αφήστε σκοτούρες και σοβαροφάνειες απ'έξω και απολαύστε το!
Grabbers trailer από Horrorant
