Δεν αγαπήσαμε ποτέ ιδιαίτερα τον Paul Verhoeven.
Ο σκηνοθέτης των Basic Instinct με τους Michael Douglas και Sharon Stone αλλά και του Hollow Man (γνωστό μας ως αόρατο άγγιγμα) ποτέ δεν διεκδίκησε ένα μέρος στην καρδιά μας.
Παρ’ όλα αυτά το Total Recall (1990), με τους Arnold Schwarzenegger και Sharon Stone (η μούσα του) σε πρώτο πλάνο, μας άγγιξε για πολλούς λόγους περισσότερο από το remake του 2012 του Len Wiseman.
Και κάπου εδώ ξεκαθαρίζουμε τα πράγματα για να μην παρεξηγηθούμε στη συνέχεια.
Τόνισα παραπάνω πως η εν λόγω ταινία μας άγγιξε.
Η συγκεκριμένη έννοια παραπέμπει συνήθως σε θετικό απολογισμό ή κριτική έργου.
Στην περίπτωση μας δεν συμβαίνει αυτό.
Ειδικά για το Total Recall, η συγκεκριμένη έννοια έχει αμφίδρομη σημασία.
Γιατί όσο εύκολα μπορεί να σε αγγίξει στον ώμο η Angelina Jolie με τα όμορφα νυχάκια της και να πετάξεις στα σύννεφα άλλο τόσο εύκολα υπάρχει περίπτωση να σε αγγίξει ο Freddy Krueger με τα επίσης όμορφα νυχάκια του και πάλι να πετάξεις στα ουράνια (για διαφορετικό λόγο και ανάλογα με τα γούστα του Freddy αλλά δεν έχει σημασία)...
Έτσι λοιπόν, καταλήγουμε: το έργο του Verhoeven μας έκανε να γελάσουμε, να κλάψουμε (και πάλι από τα γέλια) αλλά και να προβληματιστούμε είτε για τα μηνύματα του είτε για την πλοκή της ταινίας.
Πάντως μας άγγιξε, γεγονός που δεν μπορούμε να ισχυριστούμε για το remake.
Στη συνέχεια θα μιλήσουμε εκτενέστερα για τις διαφορές των δύο ταινιών, για να περάσουμε στο δια ταύτα όμως: το εν λόγω έργο είναι βασισμένο το διήγημα του Philip K. Dick με τίτλο «We Can Remember It For You Wholesale» και πραγματεύεται την ανεξήγητη, φαινομενικά, δίψα ενός κατά τα άλλα συνηθισμένου ανθρώπου, του Douglas Quaid (Schwarzenegger) για ένα ταξίδι στον Άρη.
Μικρή σημείωση: βρισκόμαστε αρκετά χρόνια μπροστά από την εποχή μας (στο 2048 για την ακρίβεια) και τα διαπλανητικά ταξίδια είναι για τους ανθρώπους ότι για εμάς το Αθήνα-Τρίπολη.
Ξεπερνάμε την παρένθεση και συνεχίζουμε: Επειδή ο Quaid δεν έχει το απαιτούμενο ποσό για ένα τέτοιο ταξίδι, αποφασίζει να απευθυνθεί στην εταιρεία Rekall, η οποία προσφέρει εμφυτεύματα αναμνήσεων στους πελάτες της.
Παραγγέλνεις για παράδειγμα ανάμνηση από ένα ταξίδι στον Άρη και τσουπ κατευθείαν στον εγκεφαλικό φλοιό.
Μέχρι εδώ όλα καλά.
Σαν να μην έφταναν όλα αυτά τα βάσανα ο Quaid –Hauser πλέον- μαθαίνει (με σκληρό και επώδυνο τρόπο) πως η γυναίκα του (Sharon Stone) είναι αντίπαλος πράκτορας ενώ το ίδιο συμβαίνει και με τον κολλητό του.
Παρακινημένος και ανεφοδιασμένος με χρήματα, όπλα και γκατζετάκια, από έναν παλιό του σύνδεσμο αποφασίζει τελικά να μεταβεί στον «κόκκινο πλανήτη» προκειμένου να βρει τις απαντήσεις που τόσο εναγωνίως ψάχνει.
Στον Άρη δεν θα βρει όμως μόνο απαντήσεις αλλά και νέα ερωτήματα.
Γιατί μπορεί μεν να μαθαίνει σχετικά γρήγορα τα του καθεστώτος εκεί: ο Vilos Cohaagen (Ronny Cox) είναι ο σκληρός και συμφεροντολόγος διοικητής της αποικίας και η Melina (Rachel Ticotin) μέλος των επαναστατών αλλά επίσης ταχύτατα αρχίζει να αναρωτιέται ποιος είναι ο ίδιος.
Αναρωτιόμαστε, μαζί με τον Quaid ή Hauser (θα δείτε πως κανείς δεν είναι απολύτως σίγουρος σε ποιο από τα δύο πρόσωπα αναφερόμαστε) αν τελικά όλα όσα ζει στον Άρη είναι αλήθεια.
Μήπως τελικά η εμφύτευση αναμνήσεων πέτυχε και τώρα βιώνει όσα τελικά ο ίδιος παρήγγειλε στην Rekall;
Η συνέχεια είναι λίγο πολύ αναμενόμενη.
Ο ήρωας σώζει τον… Άρη , τον καθιστά βιώσιμο (ναι, ναι καλά φαντάζεστε με ατμόσφαιρες, βροχές και τα τοιαύτα) ενώ φυσικά «καπαρώνει» και την αρχι-επαναστράτια Melina.
Η αλήθεια είναι πως με το πέρας μίας ώρας ταινίας, πειστήκαμε πως ο Verhoeven γύριζε κωμωδία.
Ο αγαπητός μας Arnold έβγαζε αυτές τις τρυφερές κραυγούλες και τις γνωστές άναρθρες κουβέντες (κάτι σαν τον Terminator φανταστείτε, χωρίς τα σιδερικά από μέσα) ενώ τα cgi όπου χρησιμοποιούνταν ήταν –ακόμα και για την εποχή- για γέλια και για κλάμματα.
Στη συνέχεια όμως και αφού τελικά αποδεχτήκαμε πως αυτά έχει να προσφέρει το έργο από πλευράς εφέ και ηθοποιίας πιάσαμε τον εαυτό μας να προβληματίζεται.
Η κοινωνία στον Άρη έτσι όπως ήταν δομημένη μήπως εν τέλει δεν διαφέρει πολύ από τη σύγχρονη γήινη;
Η εργατική τάξη δεν έχει οξυγόνο να αναπνεύσει (ακριβολογούμε για τους γήινους-αρειανούς της ταινίας, ακριβολογούμε επίσης για τους σημερινούς ανθρώπους του μνημονίου) ενώ το κεφάλαιο κρατάει πάντα γερά τα ηνία της εξουσίας.
Αξίζει να σημειωθεί επίσης πως το Total Recall θα μπορούσε να θεωρηθεί ακόμα και προπομπός των The Truman Show και Inception καθώς και στις δύο αυτές ταινίες προβληματιζόμαστε και πάλι πάνω στο αν η πραγματικότητα είναι πραγματικότητα ή ένα σήριαλ ή ένα όνειρο…
Όσον αφορά την ερμηνεία δεν χωράνε πολλές κουβέντες.
Ο Schwarzenegger ήταν αυτός που είναι και πάντα θα είναι (όχι ηθοποιός δηλαδή), η Sharon Stone ήταν σχετικά αδιάφορη ενώ ως ευχάριστη έκπληξη μπορούμε να χαρακτηρίσουμε την Rachel Ticotin.
Ολοκληρώνοντας τη σύνοψη οφείλουμε να επανέλθουμε στις προαναφερθείσες διαφορές του remake με την original εκδοχή.
Η ταινία του Wiseman δεν είναι κακή.
Είναι αξιόλογη, σχεδόν πιστή αντιγραφή της παλιάς (στα καλά της σημεία) , με πολύ καλά cgi και μία ενδιαφέρουσα άποψη της Γης αλλά και του Άρη το 2048.
Το πρόβλημα έγκειται στο ότι είναι αδιάφορη από άποψη χαρακτήρα.
Ο Wiseman μπορεί (καλώς) να μην μας έκανε να γελάσουμε αλλά έχοντας δει το remake ούτε μας προβλημάτισε σε μεγάλο βαθμό.
Η διαφορά μεταξύ των δύο ταινιών δεν είναι χαώδης αλλά το original έχει ένα μικρό προβάδισμα γιατί όπως και να το κάνουμε το να βλέπεις τον Schwarzenegger να μιλάει στον εαυτό του μέσω ενός προϊστορικού (όχι για τα δεδομένα της εποχής) υπολογιστή, φορώντας ένα τουρμπάνι (βρεγμένη πετσέτα για να μην εντοπίζουν οι διώκτες του το σήμα που εξέπεμπε ο πομπός στο κεφάλι του) και την ίδια στιγμή το εικονιζόμενο άλλο του εγώ να επαναλαμβάνει συνεχώς: «get your ass to Mars», είναι μία εικόνα η οποία σε ωθεί να αγαπήσεις την υπόλοιπη ταινία όποια και αν είναι η εξέλιξη της.
Total Recall (1990) scene από FilmBoy-gr
