Γράφει ο Γιώργος Καραμάνος.
Το Killer Joe ανήκει σε αυτή την κατηγορία ταινιών που είναι σχετικά δύσκολο να κρίνεις.
Ολοφάνερα βασισμένο σε θεατρικό έργο (του Tracy Letts από το 1993), ακροβατεί επικίνδυνα ανάμεσα στο Θέατρο και στον Κινηματογράφο.
Έτσι, αν και έχει κάποιες ενδιαφέρουσες ερμηνείες, δεν σε καλύπτει ως κινηματογραφική εμπειρία και όταν τελικά βγαίνεις από την αίθουσα συνειδητοποιείς πως ενώ είχε δυνατότητες, δεν κατάφερε να σε πείσει και να ξεφύγει από την μετριότητα.
Η ιστορία μας τοποθετεί στον Αμερικανικό Νότο, σε μια παρακμάζουσα κοινωνία οπού η διαφθορά και η εγκληματικότητα κυριαρχούν.
Εκεί ζει μια διαλυμένη οικογένεια που πασχίζει να τα καταφέρει μέσα σε ένα τέτοιο νοσηρό περιβάλλον...
Όλα τα μέλη της οικογενείας αυτής, με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο, έχουν μπλεξίματα, αυτός που βρίσκεται όμως σε χειρότερη θέση είναι ο μεγαλύτερος αδελφός, ο Chris (Emile Hirsch, The Darkest Hour).
Ο Chris χρωστάει λεφτά και οφείλει να τα βρει πριν να είναι πολύ αργά.
Έτσι, όταν ακούει πως η ασφάλεια ζωής της μητέρας του είναι $100.000 και πως δικαιούχος είναι η μικρή του αδελφή (Juno Temple, The Dark Knight Rises) η αρρωστημένη ιδέα του να σκοτώσει την μητέρα του, τρυπώνει στο μυαλό του.
Χωρίς κανένα ενδοιασμό γυρίζει στο σπίτι του και ανακοινώνει την ιδέα του στα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας, δηλαδή στον πατέρα του (Thomas Haden Church, John Carter), στην μητριά του (Gina Gershon, Love Ranch) και φυσικά στην μικρή του αδελφή.
Το μόνο ζήτημα που προκύπτει, είναι πως κανείς από αυτούς δεν μπορεί να διαπράξει το έγκλημα.
Έτσι, επικοινωνούν με τον Joe (Matthew McConaughey, Magic Mike), έναν διεφθαρμένο μπάτσο που στον ελεύθερο του χρόνο σκοτώνει ανθρώπους επί πληρωμή.
Εκεί όμως που τα πράγματα παίρνουν μια τελείως διαφορετική τροπή, είναι όταν η οικογένεια αδυνατεί να τον πληρώσει πριν εκτελέσει το έργο του και τότε αυτός ζητάει ως "ενέχυρο" την μικρή αδερφή του Chris.
Με αυτόν τον τρόπο ο Joe αρχίζει να ζει μαζί με την οικογένεια και να επιβάλει τους δικούς του κανόνες.
Ως σενάριο οφείλω να ομολογήσω πως φαινομενικά, και μέσα από όλη την νοσηρότητα του, ακούγεται πρωτότυπο.
Όμως εκεί που στραβώνουν τα πράγματα είναι με την υλοποίηση του.
Από ένα σημείο και μετά σταματά να υπάρχει εξέλιξη και απλά παρατηρούμε έναν μυστήριο τύπο (τον Joe) να ασελγεί εις βάρος ενός μικρού κοριτσιού και παράλληλα να εισβάλει στην ζωή της, κατά τα άλλα, αποχαυνωμένης οικογένειας.
Η ιστορία αρχίζει να δείχνει τα αδύνατα της σημεία από την μέση και μετά, όπου αρχίζεις και εσύ με την σειρά σου να απορείς με το πόσο παρατραβηγμένο μπορεί να είναι αυτό το story και με το πόσο ηλίθια μπορεί να είναι αυτή η οικογένεια.
Ένα παρόμοιο πρόβλημα αντιμετωπίζει και η σκηνοθεσία του William Friedkin.
Επιλέγοντας αυτόν τον δρόμο ο Friedkin αφαιρεί τον δυναμισμό που θα μπορούσε να είχε η σκηνοθεσία του, και από σκηνοθέτης γίνεται σιωπηλός παρατηρητής των ερμηνειών των ηθοποιών.
Έτσι, χωρίς να έχει να επιδείξει κάτι το αξιοσημείωτο σε μουσική, σκηνοθεσία και μοντάζ το Killer Joe, το μόνο που αξίζει να σχολιάσουμε είναι οι ερμηνείες, γιατί αυτό είναι και το καλύτερο κομμάτι της ταινίας.
Ο Matthew McConaughey επιλέγοντας έναν τελείως αντίθετο ρόλο από αυτούς που τον έχουμε συνηθίσει πραγματικά με εξέπληξε ευχαρίστα.
Για να είμαι ειλικρινής, ποτέ δεν τον είχα σε ιδιαίτερη εκτίμηση αλλά η ερμηνεία του εδώ με διέψευσε πανηγυρικά.
Ακόμα και στις πιο ακραίες στιγμές του έργου, εκείνος είναι απόλυτα σοβαρός ερμηνεύοντας πειστικότατα τον μυστηριώδη χαρακτήρα του.
Ακόμα μια ευχάριστη έκπληξη αποτέλεσε και ο Thomas Haden Church που ενώ τον έχουμε δει σε δεύτερους ρόλους σε αρκετές ταινίες, σε καμία δεν με συγκίνησε.
Υποδυόμενος τον «χαζό» πατέρα της οικογένειας, πρόσθεσε και αυτός μερικά κωμικά στοιχεία και κάποιες ευχάριστες σκηνές στο κατά τ'άλλα βαρύ έργο.
Τωρα για τον Emile Hirch ξέρετε την άποψη μου.
Μετά το Into The Wild είχε πολλές ευκαιρίες να αποδείξει πως δεν είναι ένας «One Hit Wonder» ηθοποιός, κάτι που όμως δεν το κατάφερε.
Και εδώ η ερμηνεία του δεν είναι συγκλονιστική, αλλά τουλάχιστον δείχνει πως του ταιριάζουν περισσότερο οι πιο ανθρώπινοι και δραματικοί ρόλοι, παρά οι sci-fi μπιμουβιές.
Ελπίζω τουλάχιστον στο Savages να μας θυμίσει ξανά τον λόγο που τον λατρέψαμε στο Into The Wild.
Για να επιστρέψω όμως στο Killer Joe, πρέπει να πω πως στο σύνολο του το cast και έδεσε και προσέφερε μια ενδιαφέρουσα δουλειά.
Δυστυχώς, τα προβλήματα που εντοπίζεις σε όλους τους υπόλοιπους τομείς είναι αρκετά για να σε αποθαρρύνουν.
Η μεταφορά από το θεατρικό σανίδι στην σκοτεινή αίθουσα δεν είναι εύκολο πράγμα και το Killer Joe είναι μια από τις ταινίες που το αποδεικνύουν.
Στις ελληνικές αίθουσες από 20 Σεπτεμβρίου.
Killer Joe trailer από FilmBoy-gr
