Γράφει ο Κωνσταντίνος Παναγιώτου.
Αξίζουν πολλά συγχαρητήρια στην Eva Dahr για τη συγκεκριμένη ταινία.
Η Νορβηγίδα σκηνοθέτις, με κυρίως μικρής διάρκειας ταινίες στο ενεργητικό της (Dolce Vita, In Transit κ.ά.) δικαιούται όλα τα credits για το Appelsinpiken ή αλλιώς The Orange Girl καθώς κατάφερε να μεταμορφώσει μία κλασσική και χιλιοειπωμένη ιστορία αγάπης σε ένα αρκετά καλό film.
Ξετυλίγοντας το κουβάρι του Νορβηγικής παραγωγής Appelsinpiken από την αρχή, οφείλω να τονίσω πως η εν λόγω ταινία είναι βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Jostein Gaarder, συγγραφέας και του πολύ γνωστού 'Sophie’s World' (Ο Κόσμος της Σοφίας).
Το Appelsinpiken εκδόθηκε το 2004, μεταφράστηκε σε 49 γλώσσες και σημείωσε αρκετά μεγάλη επιτυχία.
Θα το βρείτε μεταφρασμένο και στα ελληνικά από τον εκδοτικό οίκο Λιβάνης...
Η ταινία, η οποία γυρίστηκε το 2009, ακολουθεί το βασικό άξονα της ιστορίας του βιβλίου με κάποιες μικρές σκηνοθετικές αλλαγές, όπως συμβαίνει άλλωστε με τις περισσότερες μεταφορές βιβλίων στη μεγάλη οθόνη.
Ανήμερα των δεκάτων έκτων γενεθλίων του, ο Georg (Mikkel Bratt Silset) λαμβάνει μέσω της μητέρας του, Veronica (Rebekka Karijord), τρεις φακέλους που περιέχουν γράμματα από τον – χρόνια τώρα - νεκρό πατέρα του, Jan Olav (Harald Rosenstrom).
Ο Georg, ο οποίος βρίσκεται σε μία διαδικασία αναζήτησης του εσωτερικού του κόσμου και τις ταυτότητας του ως ύπαρξη, αρχικά αντιμετωπίζει με αρνητισμό αυτό το κάλεσμα από το παρελθόν.
Στη συνέχεια βέβαια, θα αρχίζει να διαβάζει μετά μανίας τα προαναφερθέντα γράμματα τα οποία περιγράφουν τη γνωριμία του πατέρα του με τον έρωτα, πολύ καιρό πριν τον χτυπήσει μία ασθένεια και φύγει από τη ζωή αφήνοντας πίσω του τον μικρό Georg και τη γυναίκα του.
Η εν λόγω κοπέλα γίνεται εμμονή για τον Jan Olav σε σημείο που ο τελευταίος ταξιδεύει μέχρι την Ισπανία και τη Σεβίλλη για να τη συναντήσει.
Τυπικό love story, ο πρωταγωνιστής πεθαίνει από έρωτα, το στομάχι του δένεται κόμπος, βλέπει παντού τον έρωτα του κλπ.
Την ώρα που ο Georg διαβάζει για την εμπειρία του πατέρα του γνωρίζει επίσης τον έρωτα αλλά εξαιτίας του νεαρού της ηλικίας του και των υπαρξιακών προβλημάτων που τον βασανίζουν, δεν μπορεί να το συνειδητοποιήσει.
Οι περιπέτειες των δύο αντρών, σε παρελθόν και παρόν, βασίζονται σε ένα σημαντικό άξονα.
Το νόημα της ζωής και η μηδενικότητα της ύπαρξης της ανθρώπινης οντότητας.
Μέσω της ενασχόλησης με την αστρονομία, χόμπι που του «κόλλησε» ο πατέρας του, ο Georg γίνεται μύστης του μεγαλείου του σύμπαντος ενώ μέσα από το γράμμα που διαβάζει θυμάται τα λόγια του Jan Olav περί της ανάγκης να «αρπάξουμε τη ζωή και να ζήσουμε στη στιγμή».
Ο Gaarder, όπως και στον «Κόσμος της Σοφίας» πραγματοποιεί μία βουτιά σε βαθιά υπαρξιακά ερωτήματα και προβληματισμούς.
Η Eva Dahr επιχειρεί να μυήσει τον θεατή σε ανάλογα φιλοσοφικά ζητήματα και εν πολλοίς το πετυχαίνει.
Το «κλειδί» στην όλη υπόθεση όμως είναι πως φτάνει στο στόχο της , μη «βαραίνοντας» όμως το έργο και τον θεατή.
Όπως είπαμε και παραπάνω, η όλη ιστορία δεν λέει πολλά πράγματα καθώς σίγουρα την έχουμε συναντήσει και σε άλλες ταινίες.
Η σκηνοθεσία όμως (και οι ερμηνείες σε κάποια σημεία) είναι τόσο καλή που σε κάνει να ξεχνάς το φτωχό story και να επικεντρωθείς στη σκιαγράφηση των χαρακτήρων.
Tip για την Dahr.
Από τη στιγμή που ο Jan Olav συναντάει την κοπέλα με τα πορτοκάλια, τα συμπαθή εσπεριδοειδή αποκτούν ρόλο πρωταγωνιστή στη ταινία.
Για πολλές σκηνές, έπειτα από τη μοιραία συνάντηση, βρίσκονται σε πρώτο πλάνο είτε ως τα ίδια τα φρούτα είτε ως χρώμα.
Πορτοκαλί φωτάκια και ίδιου χρώματος ρούχα κάνουν την εμφάνιση τους αρκετά συχνά από εκεί και πέρα.
Είτε πρόκειται για σκηνοθετικό trick είτε για «άρρωστη εμμονή» μου έκανε εντύπωση.
Tip για τη φωτογραφία του film.
Τρομερά χιονισμένα τοπία.
Ο Georg κάνει σκι και εμείς «γλιστράμε» δίπλα του «οργώνοντας» το οροπέδιο Hardangervidda, μέρος όπου και έγιναν κάποια από τα γυρίσματα.
Συνοψίζοντας, προτείνω να δείτε το Appelsinpiken για τα τοπία του, τη σκηνοθετική του οξυδέρκεια και ως ένα έξτρα κίνητρο για την ανάγνωση του μυθιστορήματος του Gaarder.
Στις ελληνικές αίθουσες από 20 Σεπτεμβρίου.
