Γράφει ο Kostas Tsokos.
Καλωσήρθατε στη Rekall, την εταιρεία που μπορεί να κάνει τα όνειρα σας, αληθινές αναμνήσεις.
Είστε φαν του σινεμά και έχετε βαρεθεί την σωρεία ανούσιων remake και reboot που έχουν μπαστακωθεί τελευταία στις κινηματογραφικές αίθουσες;
Ελάτε στην εταιρεία μας και θα σας εμφυτεύσουμε μια ζωή ιδανική, μια ζωή γεμάτη αναμνήσεις όπου στα σινεμά υπάρχουν μόνο πρωτότυπες ιδέες, συναρπαστικές ταινίες και καμία μα καμία αίσθηση ρουτινιάρικης αρπαχτής.
Αυτή θα μπορούσε να είναι μια πιθανή ανακοίνωση στα καθίσματα των κινηματογράφων.
Για φανταστείτε το.
Αντί για τα επί της οθόνης δρώμενα, θα μας κάρφωναν στο δόξα πατρί έναν τέτοιο μηχανισμό και θα ησυχάζαμε από γκρίνιες και αναλύσεις.
Άλλη ταινία στις μπομπίνες, άλλη στα μυαλά μας.
Τελικά όταν τα φώτα της αίθουσας σβήνουν και στο τέλος ανάβουν ξανά, επανερχόμαστε πάντα στα ίδια και τα ίδια.
Σαν την αναμενόμενη ρουτίνα που περνάει ο ήρωας της ταινίας, περιμένοντας κατά βάθος και ως δια μαγείας να αλλάξει κάτι.
Η πλοκή, όπως και στο Total Recall του 1990, είναι βασισμένη στη μικρή ιστορία "We Can Remember It For You Wholesale" του δημοφιλέστατου sci-fi συγγραφέα Philip K. Dick.
Η παλιά ταινία μπορεί να φαίνεται πλέον ξεπερασμένη και ο "Aahhnold" να φέρνει ακόμα γέλωτες, να μην μιλήσουμε για τα εφέ και την όλη παραγωγή που αγγίζουν πλέον τα όρια του cult.
Διέθετε όμως αρκετό χιούμορ και δράση συν την εντυπωσιακή οπτική του πλανήτη Άρη, ενώ ασχολήθηκε με θέματα ταυτότητας και τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε την πραγματικότητα, με έναν συγκινητικό και ενδιαφέροντα τρόπο.
Ας διακτινιστούμε όμως στο σήμερα του 2012.
Από την μία έχουμε την Ομοσπονδία της Βρετανίας και από την άλλη την Αποικία.
Στην υπόθεση παρακολουθούμε τον Douglas Quaid (Colin Farrell, Fright Night), ο οποίος διάγει έναν συνηθισμένο βίο στην Αποικία, με μία σταθερή δουλειά στη γραμμή συναρμολόγησης ενός εργοστασίου.
Ταυτόχρονα είναι παντρεμένος με τη Lori ...η οποία για ένα περίεργο λόγο έχει την ομορφιά της Kate Beckinsale (Contraband).
Παρ'όλα αυτά η Lori τον αγαπάει, είναι δίπλα του και προσπαθεί να τον καθησυχάσει από τους καθημερινούς εφιάλτες που τον βασανίζουν στον ύπνο του.
Εφιάλτες στους οποίους βλέπει συνεχώς, πως τον καταδιώκουν μαζί με μια άλλη γυναίκα.
Τελικά θα το πάρει απόφαση και αποζητώντας την ιδανικότερη και πιο συναρπαστική για εκείνον ζωή, αποφασίζει να κάνει μια επίσκεψη στην εταιρεία Rekall.
Η απόλυτη φαντασίωση του είναι να γίνει μυστικός πράκτορας και συ αναρωτιέσαι ως θεατης "τυχαίο;...δεν νομίζω...".
Τελικά, μόλις το εκμυστηρεύτεί στον υπεύθυνο McClane (John Cho, American Pie: Reunion) και αυτός τον συνδέσει, όλα θα πάνε κατά διαόλου.
Πριν προλάβει να το συνειδητοποιήσει, θα βρεθεί στο κατώπι του η αυταρχική αστυνομία του Vilos Cohaagen (Bryan Cranston, Rock of Ages), αποτελούμενη από ρομπότ και στρατιώτες με φουλ εξοπλισμό και υπερ-στολές ενώ και ο γάμος του με τη Lori προκύπτει ψεύτικος, με την ίδια να είναι στο κόλπο, από την αρχή.
Όταν όλα για εκείνον καταρρέουν μην γνωρίζοντας τι είναι πραγματικότητα και τι φαντασία, η μόνη του σωτηρία θα είναι η γυναίκα που έβλεπε στα όνειρα του, μια αγωνίστρια της Αντίστασης με το όνομα Melina και την εμφάνιση της Jessica Biel (The Tall Man).
Είναι καλός, είναι κακός και τι σχέση έχει με τον αρχηγό της αστυνομίας και τους επαναστάτες της κατεστραμμένης Νεκρής Ζώνης;
Απ'ότι φαίνεται το θέλει ο Colin Farrell το remake του, αν κρίνουμε και από το περσινό Fright Night.
Οι θεατές όμως το χρειάζονται;
Για να αποδεχτείς ένα remake, πρέπει να ξεχνάς προσωρινά το ορίτζιναλ όσο αυτό είναι δυνατόν, και να το κρίνεις γι'αυτό που είναι.
Καμιά φορά αυτό έχει και τα καλά του.
Αφού προσπαθούμε να χωνέψουμε με το ζόρι τα κάθε λογής remake και reboot που ξεπετάνε κατά καιρούς, τουλάχιστον ας τα κρίνουμε γι'αυτό που είναι και για το ρόλο τους στο σημερινό κινηματογραφικό γίγνεσθαι.
Ίσως έτσι αρχίσουν να μάς κάθονται καλύτερα στο στομάχι.
Σε αυτό όμως πρέπει να βοηθάει και το ίδιο το remake, αποτελώντας μια φρέσκια στην κατασκευή του πρόταση και εν προκειμένω, για το είδος των sci-fi.
Οι ιστορίες του Philip K. Dick και οι αντίστοιχες κινηματογραφικές μεταφορές τους, έχουν πάντα το στοιχείo της επιστημονικής φαντασίας.
Και φυσικά, όπως ξέρει να κάνει κάθε σωστή sci-fi ιστορία, στον πυρήνα της ιστορίας της κρύβει ρεαλισμό, εστιάζοντας ουσιαστικά στον άνθρωπο.
Η αναζήτηση της ταυτότητας, τι είναι αληθινό και τι δεν είναι, η ρουτίνα και ο φαύλος κύκλος ζωής στον οποίο εισερχόμαστε από κάποια χρόνια και μετά, ποιο είναι τελικά το νόημα της ζωής και ύπαρξης μας, είναι αληθινά όσα ζούμε ή μήπως δεν είναι;
Η εκμετάλλευση όλων αυτών από χαρτογιακάδες, εταιρείες και αστυνομίες ενώ όποιος προσπαθήσει να αντισταθεί σε έναν αποβλακωμένο, ρομποτικό, τοποθετημένο στον αυτόματο πιλότο, τρόπο ζωής πρέπει να θεωρηθεί 'τρομοκράτης', γιατί σπάει την πλαστή, κατασκευασμένη ηρέμια της υποτιθέμενης δημοκρατικής ζωής που ζούμε.
Όλα τριγύρω αλλάζουν και όλο τα ίδια μένουν δηλαδή, όσο παραμένουν ίδια και τα μυαλά της ανθρωπότητας.
Δυστυχώς στο φετινό Total Recall, ο Len Wiseman δεν αποδείχτηκε και τόσο...wise man, επιλέγοντας τον εύκολο δρόμο και γυρνώντας ένα ακόμη γρήγορο, σπινταριστό γεμάτο δράση βίντεοκλιπ, με εκατομμύρια δάνεια από άλλες ταινίες, που όσα θέλει να σου πει, εξαφανίζονται τελικά μέσα στο θόρυβο.
Ουσιαστικά η μόνη επαφή που έχει με την προηγούμενη ταινία είναι η τριβυζού πόρνη, μια επιτηδευμένη αναφορά/υπονοούμενο στον Άρη, τον οποίο δεν βλέπουμε καθόλου και η γενικότερη ιδέα της εμφύτευσης αναμνήσεων.
Και είναι κρίμα γιατί ξεκινάει με μια δυσοίωνη ατμόσφαιρα, με ψυχολογικό και ανθρώπινο υπόβαθρο.
Με εξαίρεση όμως δυο-τρεις σκηνές, μετά το πρώτο μισάωρο όλα καταλήγουν ως ραψίματα της πλοκής ανάμεσα στην συνεχή και ασταμάτητη δράση.
Στα θετικά της ταινίας σίγουρα συγκαταλέγονται τα εφέ και τα σκηνικά, αν και υπάρχουν εμφανέστατα δάνεια από άλλες ταινίες του είδους.
Έξυπνα γκάτζετ όπως τα κρυμμένα σε παλάμη κινητά, που αν έβλεπε ο Cronenberg πως βγαίνουν θα αισθανόταν μια σχετική ανατριχίλα.
Δεν λείπουν και τα οικεία φουτουριστικά όπλα και τα ιπτάμενα αμάξια που θυμίζουν Fifth Element, αληθινά κατασκευασμένα και ρεαλιστικότατα.
Ξεχωριστή και η φωτογραφία/απεικόνιση για κάθε κράτος, με την υπερβολικά φωτισμένη Ομοσπονδία, την Αποικία να κυριαρχείται από βρωμιά και βροχή και την περιοχή των επαναστατών να θυμίζει κατεστραμμένο μεταποκαλυπτικό Λονδίνο.
Ερμηνευτικά, ο Colin Farrell ούτε ξεχωρίζει, ούτε γίνεται ενοχλητικός, αλλά ας σκεφτούμε πως υποψήφιοι ήταν και οι Michael Fassbender, Tom Hardy.
Σίγουρα είναι ηθοποιός σε σχέση με τον "Ahnold", αλλά νομίζω πως το action άστρο του έχει σβήσει μετά το Miami Vice και προτιμότερο να τον βλέπουμε σε ταινίες όπως τα London Boulevard, Cassandra's Dream και In Bruges.
Η Beckinsale, που για πρώτη φορά την βλέπουμε σε ρόλο κακού χαρακτήρα, είναι όπως πάντα χάρμα οφθαλμών.
Ανελέητη και αδυσώπητη, δεν γλυτώνεις με τίποτα από αυτήν, μάτια που καίνε, βρετανική προφορά να λιώνεις, όλα πρίμα.
Το θέμα είναι πως σκηνοθετεί ο άντρας της Len Wiseman, ο οποίος νομίζει πως πρόκειται για ένα ακόμη sequel του Undeworld, βάζοντας την υπέρ του δέοντος σε πρώτο πλάνο να πυροβολεί, να δέρνει και να ποζάρει στυλάτα κάθε φορά που σωριάζεται στο έδαφος.
Οκ Len...το καταλάβαμε...τραβάς και συ τις λόξες του Paul W.S. Anderson.
Είναι γυναίκα σου, είναι πανέμορφη και αισθησιακή και θα πρέπει να έπεσε και καμιά παντόφλα στο σπίτι, για να μην πω πλάστης ή τηγάνι.
Κάπου στο δρόμο ξέχασαν όμως πόσο τυποποιημένος είναι ο χαρακτήρας της και πόσο αδικείται απ'όλα αυτά η ερμηνεία και ο ρόλος της Biel, που ήθελε παραπάνω χρόνο.
Δεν βοηθάει σε αυτό και η ίδια η Kate, η οποία παίζει μονίμως με έντονες ματιές, συνεχώς ανοιχτό στόμα και ένα γενικότερο...'ξεσηκωμένο' λαχανιασμένο ύφος, λες και την 'φτιάχνουν΄όσα γίνονται και βρίσκεται σε συνεχή οργασμό.
Όσο για τον Bill Nighy (Wrath of the Titans) μοιάζει να μπήκε ως γέμισμα, λες και έβγαλε καμιά υποχρέωση τον Wiseman που τον έκανε γνωστό μέσα απ΄το Underworld.
Άσχετα απ'τη βαθμολογία, δεν είναι κακή ταινία.
Δεν είναι καν βαρετή.
Αν το δούμε απ'τη γενικότερη σκοπιά ενός γρήγορων ρυθμών σύγχρονου sci-fi blockbuster, τότε βλέπεται.
Λίγο απ΄την σπιντάτη σκηνοθεσία και τα κλωτσομπουνίδια της Jason Bourne film series, λίγο Minority Report στις σκηνές με τα ιπτάμενα αμάξια και μια στρώση από I, Robot με τα κυνηγητά των ρομπότ.
Η ταινία όμως τελειώνει και σου έχει δημιουργήσει την εντύπωση πως θα μπορούσε να μεταδώσει πολλά περισσότερα, καταλήγοντας τελικά ένα δύωρο βίντεοκλιπ.
Να μην μιλήσω για την υπερβολικά τυποποιημένη κλιμάκωση και το αναμενόμενο φινάλε.
Προσωπικά δεν καταλαβαίνω τη χρησιμότητα του, πέρα από ένα βραδινό σκότωμα ώρας με dvd και ποπ κορν.
Είναι γρήγορο και καλολουστραρισμένο αλλά ταυτόχρονα οι χαρακτήρες του και όσα θέλει να σου μεταδώσει περνάνε αδιάφορα ως μικρές, απαραίτητες παύσεις ανάμεσα στις κασκάντες.
Κρατήστε μόνο τα εφέ, την γενικότερη ατμόσφαιρα στο πρώτο μισάωρο και μια δόση Total Re...κωλ(!) από Beckinsale στην αρχή της ταινίας.
Στις ελληνικέςαιθουσες από 6 Σεπτεμβρίου.
Total Recall trailer από FilmBoy-gr
