Γράφει ο Kostas Tsokos.
Στα πλαίσια του αφιερώματος στον Whit Stillman (Barcelona, Metropolitan), παρακολουθήσαμε την πρώτη ταινία του μετά από 13 χρόνια και το Last Days of Disco.
Κινηματογραφημένο στο Staten Island της Νέας Υόρκης και συγκεκριμένα στο Sailors Snug Harbor Cultural Center, προβλήθηκε για πρώτη φορά στο 68ο Φεστιβάλ της Βενετίας και σε αυτό του Τορόντο ενώ την 6η Απριλίου άνοιξε στις αίθουσες της Νέας Υόρκης και του Λος Άντζελες.
Στο επίκεντρο της υπόθεσης, τρεις φοιτήτριες (Greta Gerwig, Megalyn Echikunwoke, Carrie MacLemore) και η καινούρια που εισχωρεί στην παρέα τους (Analeigh Tipton, Crazy Stupid Love), με σαρδόνια άποψη επί παντός επιστητού που προσπαθούν να μεταμορφώσουν την πρώην ανδροκρατούμενη και πολλές φορές κάφρικη στα έθιμα της πανεπιστημιακή εστία, στην οποία συγκατοικούν...
Όλα αυτά με τον σύλλογο τους που οι ίδιες πιστεύουν ό,τι μπορεί να σώσει κάθε σπουδαστή από τα προβλήματα, που μπορούν να οδηγήσουν σε αυτοκτονικές τάσεις ή κακές παρέες.
Επρόκειτο για ένα τρόπον τεινά, ανορθόδοξο teen movie που ακροβατούσε μεταξύ νεανικής κομεντί επηρεασμένης από Woody Allen και του σινεμά του Wes Anderson, με τους weirdo μα κρυφά υπερευαίσθητους και ψυχολογικά εύθραυστους χαρακτήρες.
Πανέξυπνα δουλεμένοι διάλογοι και ατάκες, λαμπερά χρώματα και φωτογραφία με άρωμα παλαιομοδίτικης κομεντί συνδυαζόμενης με σύγχρονο indie teen movie αλλά και αρκετές τραγελαφικές, κωμικοτραγικές καταστάσεις, όπως ο τρόπος που προσπαθούσε να πείσει το 'θρησκόληπτο' αγόρι την καινούρια κοπέλα για να κάνουν πρωκτικό σεξ.
Η ανερχόμενη πρωταγωνίστρια Greta Gerwig (To Rome With Love, Arthur, No Strings Attached) ξεχώριζε σαν ερμηνεία, αν και σαν χαρακτήρας βλέποντας την μονίμως στην κοσμάρα της, με τα χρωματιστά φορέματα και μαντήλια, τις εμμονές της και την απύθμενη αφέλεια με την οποία αντιμετώπιζε τον κόσμο, κάποια στιγμή σε εκνεύριζε.
Εξίσου εκνευριστικό καταντούσε και το θετικό στοιχείο των διαλόγων.
Ο λόγος ήταν πως δεν σταματούσαν σχεδόν ποτέ να μιλούν, με αποτέλεσμα αναπόφευκτα να κουράζουν, ενώ χαρακτήρες όπως των Gerwig και Echikunwoke κατέληγαν εκνευριστικοί, σε βαθμό που θα ήθελες να μπεις στην ταινία και να τις troll-άρεις κανονικότατα ...για να μην πω τίποτα ειδεχθέστερο.
Σε γενικές γραμμές άξιζε για μια θέαση, όσο και αν κάποια στιγμή έμενε στάσιμη ανακυκλώνοντας χαρακτήρες και σχέσεις γύρω από το ίδιο μοτίβο, χωρίς κάποια περαιτέρω εξέλιξη.
Ψάξτε και δείτε την, αν σας αρέσουν οι νεανικές ταινίες που μιλούν για την εύθραστη συναισθηματική ψυχολογία νεαρών ανθρώπων, με τρόπο γλυκόπικρο όσο και ευχάριστα παράξενο.
Και φυσικά μην το δείτε, αν τυχαίνει να βλέπετε συχνά στις ταινίες σας, άτομα στα οποία ευχαρίστως θα δίνατε μια γερή σφαλιάρα.
Damsels In Distress trailer από FilmBoy-gr
