Γράφει ο Kostas Tsokos.
Το ντοκιμαντέρ της Στέλλας Θεοδωράκη ήταν η μόνη ελληνική προσπάθεια που έκανα τον κόπο να παρεβρεθώ (ήθελα να δω και αυτό της Γώγου αλλά φευ...).
Φτιαγμένο από οξειδωμένα super 8 φιλμάκια και βίντεο, στα 103 του λεπτά παρακολουθούσες εικόνες από τα φοιτητικά της χρόνια στα 80's, με συγγενείς, φίλους αλλά και έναν έρωτα δυνατό που κράτησε μόλις ένα χρόνο, να ανακατεύονται με τη σπασμένη πόλη του σήμερα.
Αρχικά δεν ήξερα με ποιο τρόπο να το αντιμετωπίσω καθώς η ατμόσφαιρα του ήταν αρκετά βαριά, με μια καταθλιπτική, άλλοτε ρομαντική, άλλοτε καθημερινή και άλλοτε φιλοσοφική αφήγηση και ασύνδετες εναλλαγές παρόντος-παρελθόντος που αρχικά με ξένισαν...
Όμως όσο πέρναγε η ώρα, αποδεχόσουν πως δεν είναι κάποια ιστορική καταγραφή των τελευταίων 20-25 χρόνων, αλλά μια πολύ προσωπική αφήγηση και ξετύλιγμα αναμνήσεων, ενώνοντας εικόνες από το παρελθόν του 1985-1986 και το παρόν της κρίσης που φτάνει μέχρι το 2010-2012.
Με προηγούμενες δουλειές της τα "Ricordi Mi"(2009) και "Παρά Λίγο, Παρά Πόντο, Παρά Τρίχα" (2001), η ίδια περιέγραψε το ντοκιμαντέρ της ως "περισσότερο μυθοπλασία, παρά ντοκιμαντέρ", μια περιήγηση μέσα στο χρόνο φτιαγμένη από εικόνες της καθημερινότητας του τότε και τώρα, δικής της και των ανθρώπων της, με κεντρικό άξονα τη μνήμη.
Όπως δήλωσε και η ίδια σχετικά:
"Τα Ημερολόγια Αμνησίας ξεκίνησαν αναπάντεχα από ένα ξεχασμένο super 8 υλικό.
Στη διάρκεια των σπουδών μου, μου είχαν κλέψει τα super 8 μου και επειδή είχα στενοχωρηθεί για το γεγονός, είχα απωθήσει την ύπαρξη αυτών που είχαν απομείνει.
Ανάμεσα σε οξειδωμένα χρώματα και πρόσωπα χαμένα μέσα στο χρόνο, η πρώτη επαφή με το μεταγραμμένο super 8 υλικό ήταν για μένα ένα σοκ.
Μ' έπιασε μια περιέργεια να αντιπαραθέσω εικόνες της σύγχρονης καθημερινότητας με το υλικό των 25 χρόνων πριν.
Αρχισα να κινηματογραφώ τη ζωή μας στην Αθήνα, αυτό όμως συνέπεσε με την έξαρση της κρίσης στην Ελλάδα."
Η ειλικρίνεια των παραπάνω λέξεων σε διαπερνούσε κατά τα διάρκεια της προβολής.
Ουσιαστικά, το παρελθόν μιλούσε για την χαμένη αθωότητα των νεανικών χρόνων, σε συνδυασμό με την σκληρή ωρίμανση του παρόντος και της κρίσης.
Στο τέλος, όλα αυτά σε κέρδιζαν και σε έκαναν να σκέφτεσαι, πως θα είναι στο μέλλον, να γυρνάς σε παλιές φωτογραφίες και βίντεο των δικών σου ανθρώπων, ειδικά αν κάποιοι έχουν χαθεί με το αναπόφευκτο πέρασμα των χρόνων.
Όσο κι αν αρχικά σε δυσκόλευε μέχρι να μπεις στο κλίμα της, κατάφερνε τελικά να σε απορροφήσει.
Εδώ δεν είχαμε απλά ένα ματάκι στην κλειδαρότρυπα της ζωής του άλλου, αλλά ένα προσωπικό video diary που από μόνο του έχει την ελευθερία του πειραματικού σινεμά, όταν αποτελεί μια τόσο προσωπική αφήγηση.
Λίγο βαρύ, να σκέφτεσαι από τώρα όλα αυτά σε τέτοιο βαθμό, αλλά που και που λίγο ανθρώπινο πειραματικό σινεμά, δεν έβλαψε κανέναν.
Χωρίς συνοδεία ποπ κορν, περικαλώ!
1.jpg)
