Γράφει ο Kostas Tsokos.
Σκηνοθεσία: Paul W.S. Anderson
Κόστος: $65 εκατομμύρια, US box office $41 και παγκόσμιο $201
Από που πάνε για τη χαβούζα παρακαλώ;
Να που φτάσαμε και στην φετινή ξεπέτα/αρπαχτή/ασυναρτησία ...βάλτε όποια κραξιματική ταμπέλα θέλετε, γιατί εγώ στέρεψα πλέον.
Εδώ θα συμφωνήσω απόλυτα με το review του Κωνσταντίνου Χατζηπαπά (ναι, συμφωνούμε συχνά τελευταία, πρέπει να αρχίσεις να ανησυχείς Κωνσταντίνε!) και ευτυχώς που δεν την είδα και σε 3D.
Η Umbrella τα έχει κάνει τόσο μούσκεμα που ούτε με ομπρέλα δεν σώζεται, με τον κόσμο να έχει αρχίσει να καταστρέφεται από την επέλαση των ζόμπι και τεράτων...
Παρ'όλα αυτά η μόνη τους έγνοια είναι η Alice την οποία κρατούν αιχμάλωτη, με την Jill Valentine ως υποχείριο τους να την βασανίζει.
Κάποια στιγμή, η σταλμένη από τον Wesker, Ada Wong έρχεται και την ελευθερώνει.
Ναι, ο Wesker ακόοομα ζούσε και αυτή τη φορά την ήθελε με το μέρος του, γιατί η Umbrella τα έχει κάνει λέει τόσο σκατά, που ούτε η οι ίδιοι δεν θα επιβιώσουν.
Όλη η υπόλοιπη ταινία, είναι οι δοκιμασίες του υπολογιστή Red Queen, που τοποθετεί την Alice σε ψηφιακές Ρωσίες και Ιαπωνίες, ενάντια σε ζόμπι και τέρατα.
Κάπου ανάμεσα, πήραμε και δόση από άλλον ένα κλασικό χαρακτήρα, τον Leon S. Kennedy με την οπτικά ταιριαστή παρουσία του Johann Urb, να μένει σχεδόν αναξιοποίητη ενώ ο Luther West που επέστρεψε από το Afterlife, όχι μόνο έπαιζε ακόμα λιγότερο αλλά ψόφαγε εντελώς γελοία.
Και για μισό λεπτό...τι απέγιναν οι Claire και Chris Redfield; (ναι ξέρουμε, τους κρατήσατε εξαφανισμένους για να έχετε σεναριακή αφορμή για 6η ταινία).
Mr Anderson (πολύ Matrix ξαναθυμίζει αυτό!) ...για μια ακόμα φορά, βαρεθήκαμε να βλέπουμε την 'πλοκή' να περιστρέφεται γύρω από την Alice, στον πιο χείριστο και ανυπόφορο βαθμό.
Πόσα κλισέ σούρτα-φέρτα με μονολεκτικές ατάκες και δήθεν δραματικές αντιδράσεις να αντέξει κανείς;
Τέτοιο μαζεμένο χάλι, ούτε στις βιντεοπεριπέτειες των 80's-90's με τους Αμερικανούς στρατιώτες.
Λες και σενάριο-σκηνοθεσία δόθηκαν σε πεντάχρονο παιδί που το τάισαν καφέδες, redbull και μετά του έκαναν ένεση αδρεναλίνης.
Τα μόνα ελάχιστα θετικά ήταν τα ρωσικά ζόμπι, η σεκάνς όπου η Alice την είχε δει κυριολεκτικά ..."Alice In Chains", πλακώνοντας με αλυσίδες κάτι japanozombies, άντε και η τελευταία μάχη μεταξύ Alice και του αβυσσαλέου ντεκολτέ της Jill.
Για την μουσική των Tomandany ούτε λόγος για κράξιμο, όντας για μια ακόμα φορά εξαιρετική, πότε ατμοσφαιρική και πότε σε dubstep κοπάνημα, με χαρακτηριστικές σκηνές την έναρξη της ταινίας και την μάχη Alice, Ada Wong με τους δύο Axemen.
Γενικά είχε περισσότερη δράση απ΄το Afterlife αλλά εκείνο είχε και κανά-δυο στιγμές, πιο ατμοσφαιρικές όπου κοντοστεκόταν για λίγο η ροή.
Το Retribution κυλούσε με τόσο 'καμμένο', ασυνάρτητο και βιντεοκλιπίστικα θορυβώδες τρόπο, που έκανε το Afterlife να θυμίζει τουλάχιστον...ταινία, έστω και σε ελάχιστο βαθμό.
Στο φινάλε, βρίσκουν τον Wesker στον Λευκό Οίκο, ο οποίος σε μια σκηνή ολόιδια με του Afterlife, ξανακάνει ένεση στην Alice, δίνοντας της πίσω τις δυνάμεις της.
Γενικό πλάνο και χαμός από σημεία και τέρατα και μεταποκαλυπτικά σκηνικά, προς τέρψιν του 6ου φιλμ.
Ρε δε ψοφάτε όλοι λέω γω να ησυχάσουμε;
Συνέχεια με τον επίλογο του Resident Evil movie Marathon.
Resident Evil: Retribution trailer 2 από FilmBoy-gr
