Γράφει ο Kostas Tsokos.
Σκηνοθεσία: Paul W.S. Anderson
Κόστος: $60 εκατομμύρια, US box office $60 και παγκόσμιο $296
Τι;
Νομίζατε πως τελείωσε; ...όχι δα!
Μπορεί ο Paul W.S. Anderson να ανέλαβε πάλι τα σκηνοθετικά ηνία, αλλά για όποιον περίμενε στροφή στην 'ποιότητα' και την ατμόσφαιρα του πρώτου, πήρε τα 3...D με το συμπάθειο και μια ασυναρτησία ολκής.
Εδώ άρχισε ο πραγματικός κατήφορος για το franchise, με το σενάριο να τραβιέται από τα μαλλιά για να το συνεχίσουν με το ζόρι.
Η Alice φτάνει Ιαπωνία με τους κλώνους της, βρίσκει εκεί τις εγκαταστάσεις της Umbrella και τον Albert Wesker κα τα γαζώνουν όλα...
Μόνο που τελικά τις ξεπαστρεύουν, εκτός απ΄την αυθεντική Alice η οποία εντοπίζει τον Wesker, μπαίνει μαζί του στο αεροπλάνο διαφυγής και-υποτίθεται-σκοτώνονται αλλά όχι πριν προλάβει ο Wesker να αφαιρέσει τις δυνάμεις της με μια ισχυρή δόση ένεσης του αντίδοτου.
Αργότερα, η Alice περιπλανιέται στην Αλάσκα με ένα αεροπλάνο και βρίσκει την αρχικά αγριεμένη και με έλλειψη μνήμης Claire Redfield.
Όλα αυτά, εξαιτίας ενός μηχανισμού πλύσεως εγκεφάλου της Umbrella, με την μορφή αράχνης/ρομπότ επάνω στο ντεκολτέ.
Όλα αυτά για να βρουν τρόπους να μετακινηθούν σε ένα πλοίο απέναντι, προσπαθώντας να αποφύγουν ζόμπι, τα οποία ελάχιστα είδαμε αλλά και ένα τεράστιο τέρας, με ένα εξίσου τεράστιο τσεκούρι που τα έλεγε τσεκουράτα και ήταν πιο γκουμούτσα από τους μπαζούκες και μυδραλιοβόλα του Nemesis.
Φτάνοντας στο πλοίο που εξέπεμπε SOS, όλα αποδεικνύονται παγίδα του Wesker που τελικά ήταν ζωντανός κρατώντας ως αιχμαλώτους/πειραματόζωα τους επιζώντες και έχοντας μεταλλαχθεί σε ένα υβρίδιο από ζόμπι και πράκτορα Smith των Matrix.
Α...και για να μην ξεχάσω, κάπου ενδιάμεσα βρέθηκε-αρχικά αιχμάλωτος-και ο αδερφός της Claire, Chris Redfield με τη μορφή του Wentworth "Prison Break" Miller και μερικά σεναριακά inside jokes που αφορούσαν τον χαρακτήρα του σε κείνη τη σειρά.
Το κακό φάνηκε από την αρχή με το άκυρο slow motion ξεκίνημα, όπου χαζεύουμε μια γιαπωνέζα να μετατρέπεται σε ζόμπι υπό εξαιρετικά αληθοφανούς 3D βροχόπτωσης και ατμοσφαρικά σκοτεινού, ηλεκτρονικού soundtrack από τους Tomandandy.
Πράγματι το 3D ήταν εξαιρετικό, ίσως το καλύτερο μετά το Avatar μιας και χρησιμοποιήθηκε ακριβώς το ίδιο σύστημα, με κάθε παλούκι, όπλο, τσεκούρι, σφαίρα, φλόκια και άλλα πολλά, να σου πετάγονται στη μούρη.
Τα majini zombies και ανανεωμένα μεταλλαγμένα σκυλιά που άνοιγαν τα στόματα σαν εξωγήινα αιδοία/alien, ήταν παρμένα από τα παιχνίδια Resident Evil 4 και 5 όπως και ο τιτανοτεράστιος Axeman, με το γιγάντιο axe του (το τσεκούρι, όχι το αποσμητικό).
Ακόμα και η μάχη του φινάλε με Alice, Chris Redfield και Wesker είχε πλάνα και σκηνές, αυτούσια παρμένα από τα cinematic scenes του R.E. 5.
Όμως η ταινία, για μια ακόμη φορά θύμιζε ακριβώς αυτό.
Ένα μεγάλο cinematic scene, χωρίς αγωνία και σασπένς, όμορφο να το θαυμάζεις, με τα κύτταρα σου παράλληλα να καίγονται από βαρεμάρα.
Δυο-τρεις καλοφτιαγμένες σκηνές δράσης με υπερβολική χρήση slow motion για να δικαιολογηθεί το 3D και όλο το υπόλοιπο μια ανούσια συρραφή από χαρακτήρες του πενταλέπτου και επειδή βαριόντουσαν φοβερά, κοτσάραν θρασύτατα σε όλη την υπόλοιπη ταινία σκηνές-κόπιες από Matrix.
Από το κτίριο στην Ιαπωνία, σε ένα αεροπλάνο και από ένα αεροπλάνο σε ένα πλοίο.
Η υπόθεση προχώρησε σαν χελώνα βαρετά-βαρετά, γι'αυτό τσιμπάτε και μια επίθεση της Umbrella army με αρχηγό την ξανθιά, υπνωτισμένη και αγνώριστα κακιασμένη, Jill Valentine.
Τελειώσαμε με τον πάτο;
Φύγαμε για τον απόπατο!
Συνέχεια με το Resident Evil: Retribution (2012)
1.jpg)
