Γράφει ο Κωνσταντίνος Παναγιώτου.
Το κοινό βγήκε με μόλις ένα μικρό μειδίαμα από τις κινηματογραφικές αίθουσες το 1999, χρονολογία προβολής της πρώτης κινηματογραφικής μεταφοράς του διάσημου κόμικ των Goscinny και Uderzo.
Το «Αστερίξ και Οβελίξ εναντίον Καίσαρα» είχε αφουγκραστεί εντελώς επιφανειακά το χιούμορ που ξεδιπλωνόταν μέσα από τις σελίδες των περιπετειών των Γαλατών, με το αποτέλεσμα να ακροβατεί στα όρια της απογοήτευσης για τους φαν της σειράς.
Η συνέχεια παρ’ όλα αυτά ήταν εντελώς διαφορετική.
Τρία χρόνια αργότερα, πήρε την άγουσα για τις κινηματογραφικές αίθουσες το «Αστερίξ και Οβελίξ: Επιχείρηση Κλεοπάτρα», ταινία η οποία απέδωσε στο μάξιμουμ το ακαταμάχητο χιούμορ και κλίμα του κόμικ.
Τα credits φυσικά απονέμονται στο σκηνοθέτη, Alain Chabat...
Και εκεί που είχαμε «φτιαχτεί» για τα καλά και «ψηθήκαμε» να αγοράσουμε όσα τεύχη του Αστερίξ μας έλειπαν από τη συλλογή μας, ήρθε το τρίτο φιλμ για να μας κάνει να νιώσουμε όπως οι Ρωμαίοι όταν συναντάνε τη γροθιά του Οβελίξ.
Το «Ο Αστερίξ στους Ολυμπιακούς Αγώνες» αν και βασιζόταν σε ένα ξεκαρδιστικό τεύχος, μετουσιώθηκε σε μία άχαρη ταινία, η οποία γκρέμισε ότι καλό είχε χτίσει η προηγούμενη.
Τα… αρνητικά credits στους Frederic Forestier και Thomas Langmann, σκηνοθέτες του φιλμ.
Φέτος περιμέναμε πως και πως το «Ο Αστερίξ και ο Οβελίξ στη Βρετανία» μιας και είχαμε την ελπίδα πως το χιούμορ που «έσπαγε κόκαλα» της δεύτερης ταινίας θα επαναλαμβανόταν και μάλιστα σε τρισδιάστατη πλέον μορφή!
Οι προσδοκίες μας μεγάλες, οι προοπτικές ακόμα μεγαλύτερες (το ομότιτλο κόμικ είναι απλά απολαυστικό) , το καστ αρκετά υποσχόμενο (Gerard Depardieu, Edouard Baer, Guillaume Gallienne, Vincent Lacoste), στη σκηνοθετική καρέκλα ανερχόμενο ταλέντο (Laurent Tirard) και το αποτέλεσμα…
Κατ’ αρχάς να σημειώσουμε πως, σύμφωνα με την προσφιλή τακτική της σειράς, η κύρια υπόθεση περιστρέφεται γύρω από τη θεματολογία του ομότιτλου κόμικ αλλά παράλληλα παρατηρούμε ακόμη μία ιστορία – φαινομενικά άσχετη - ουσιαστικά απλά για να γεμίσουν τα χρονικά κενά της ταινίας.
Ένα filleraκι κατά κάποιο τρόπο (οι γνώστες των Αμερικανικών σειρών με «πιάνουν» στο έπακρο).
Έτσι λοιπόν αν και ο Αστερίξ ταξιδεύει μαζί με τον Οβελίξ στην Βρετανία προκειμένου να βοηθήσει τους κατοίκους ενός χωριού να αποκρούσουν τους πολιορκητές Ρωμαίους, ξαφνικά μπαίνουν από το «παραθυράκι» και οι Νορμανδοί (!) στην ιστορία.
Οι σεναριογράφοι της ταινίας, Laurent Tirard και Gregoire Vigneron αποφάσισαν να «γεμίσουν» την ιστορία με προσθήκες (ανεξήγητες όπως θα καταλάβετε αν παρακολουθήσετε τη ταινία) από το κόμικς «Ο Αστερίξ και οι Νορμανδοί».
Πιάνοντας το νήμα της υπόθεσης από την αρχή οφείλουμε να σημειώσουμε πως ενώ στο γαλατικό χωριό , το οποίο αντιστέκεται ακόμα – και πάντα θα αντιστέκεται - στους εισβολείς Ρωμαίους, βασιλεύει η «ειρήνη», στη Βρετανία τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά.
Ο Ιούλιος Καίσαρας (Fabrice Luchini) είναι πολύ κοντά πλέον στο να κατακτήσει το Νησί.
Το μόνο που απομένει είναι η κατάληψη του χωριού στο οποίο έχει βρει καταφύγιο η βασίλισσα της Αγγλίας (Catherine Deveune, Ο Θεός Αγαπά το Χαβιάρι).
Η τοποθέτηση της βασίλισσας στην ιστορία είναι άσχετη με το κόμικ αλλά την «χαρίζουμε» στον Tirard καθώς πρόσθεσε χιούμορ και μία συμπαθητική φιγούρα στην όλη υπόθεση.
Γνωστοί για το φιλάνθρωπο έργο τους, εκτός αν μιλάμε για Ρωμαίους, οι Γαλάτες με προεξέχοντες τον Αστερίξ (Edouard Baer), τον Οβελίξ (Gerard Depardieu)και τον πιτσιρικά Γκουντουρίξ (Vincent Lacoste), τον οποίο και έχουν αναλάβει να «κάνουν άντρα» οι δύο ήρωες μας, δέχονται φυσικά να βοηθήσουν τον Ομορφοθώραξ και έτσι ξεκινάνε το ταξίδι τους για τη Βρετανία.
Κάπου εδώ αρχίζει για πρώτη φορά να «σκάει το χειλάκι μας» λίγο παραπάνω, αν εξαιρέσουμε την αρχική σκηνή με τους πάντα άτυχους πειρατές, καθώς η γαλατική - βάρβαρη για τους Βρετανούς συμπεριφορά - έρχεται σε σύγκρουση με το κρυοκωλέ-μπλαζέ-ευγενές χαρακτήρα των συμπατριωτών του Ομορφοθώραξ.
Το μεγάλο όπλο του Tirard και επομένως το «πάτημα» του στη προσπάθεια του να μας κάνει να γελάσουμε είναι η γλαφυρή περιγραφή της συμπεριφοράς των Βρετανών.
Οι τζέντλεμεν κάτοικοι του Νησιού δεν εκδηλώνουν ποτέ τα συναισθήματα τους, πίνουν πάντα ζεστό νερό αυστηρά στις 5 το απόγευμα και τρώνε περίεργα γεύματα όπως αγριογούρουνο γεμιστό με συκώτι μπακαλιάρου, γαρνιρισμένο με σάλτσα μέντας (όπως σωστά τόνισε και ο Οβελίξ: «Τι κάνανε στο κακόμοιρο το ζωντανό»).
Το πιο αστείο βέβαια σημείο διαφοροποίησης Γαλατών και Βρετανών δεν είναι άλλο από την προφορά.
Το να ακούς γαλλικά με αγγλική – τραβηγμένη - προφορά είναι ένα πράγμα που σου μένει ανεξίτηλα χαραγμένο στο μυαλό με το πέρας της προβολής.
Η περιπέτεια συνεχίζεται με σαφείς αναφορές σε μορφές ή γεγονότα της Βρετανίας όπως τα διώροφα κόκκινα κάρα στο …Λοντίνιουμ, τους επίσης κόκκινους θαλάμους αποστολής ταχυδρομικών περιστεριών, το πασίγνωστο σήμα του αγγλικού υπόγειου σιδηρόδρομου, τους Μπιτλς και άλλες ιστορικές λεπτομέρειες.
Ωραία η ιδέα του Tirard και ακόμα καλύτερη η μετουσίωση της.
Το συγκεκριμένο μοτίβο το είχαμε συναντήσει και στο «Αστερίξ και Οβελίξ: Επιχείρηση Κλεοπάτρα».
Τότε, όπως και τώρα, μας χάρισε αρκετές στιγμές γέλιου.
Ένα πρωτότυπο στοιχείο της υπόθεσης επίσης ήταν η «στροφή» στο συναισθηματικό και δη ερωτικό κομμάτι των ηρώων μας.
Ο Αστερίξ αντιλαμβάνεται πως έχει φτάσει η στιγμή να γνωρίσει τον έρωτα και έτσι αρχίζει το κυνήγι κάθε θηλυκής ύπαρξης ενώ ο Οβελίξ, όντας πιο τυχερός βρίσκει στο πρόσωπο της κυρίας Μάκιντος (Valerie Lemercier, Monte Carlo) το έτερο του ήμισυ.
Από εκεί και πέρα δεν χρειάζονται περισσότερες αναφορές για τη βασική υπόθεση, αν έχετε διαβάσει τα προαναφερθέντα κόμικς μπορείτε να τη μαντέψετε.
Λόγος αντίθετα μπορεί - και πρέπει - να γίνει για τους ηθοποιούς.
Ο Edouard Baer μας εξέπληξε ευχάριστα (τον προτιμούμε στο ρόλο του Αστερίξ από τον Christian Clavier).
Στον αντίποδα ο Gerard Depadieu μας απογοήτευσε, σε μία σχετικά επιφανειακή ερμηνεία – αν και η αλήθεια είναι πως ο ρόλος του Οβελίξ ήταν σχετικά υποβαθμισμένος.
Στα θετικά επίσης η πολύ καλή ερμηνεία του Guillaume Galliene στο ρόλο του Ομορφοθώραξ, ο οποίος μας παρουσίασε άψογα τις βρετανικές ιδιαιτερότητες.
Για τη σκηνοθεσία του Tirard δεν έχουμε πολλά να πούμε, καθώς ο Γάλλος σκηνοθέτης πήρε τις σελίδες του κόμικς, τις διάνθισε με κάποια νέα στοιχεία και μας τις παρουσίασε στο «πανί».
Το 3D για ακόμη μία φορά δεν ήταν όσο εντυπωσιακό περιμέναμε, ενώ αντίθετα λειτουργούσε έως και αρνητικά ελέω της μεγάλης διάρκειας της ταινίας.
Ο συγχρονισμός του ματιού εικόνας με υπότιτλους είναι από μόνος του κουραστικός, το να τον διανθίζεις με ένα σχεδόν δίωρο 3D έχει ως αποτέλεσμα το ψάξιμο για το πλησιέστερο φαρμακείο προκειμένου να αγοράσεις depon με την έξοδο από την κινηματογραφική αίθουσα.
Εν κατακλείδι, καταλήγω στο συμπέρασμα πως το «Ο Αστερίξ στη Βρετανία» μπορεί να αποτελέσει μία ευχάριστη νότα στη βραδινή σας έξοδο αλλά δεν πρόκειται να φτάσει τα υψηλά στάνταρ που είχε θέσει η δεύτερη ταινία της σειράς.
Αν έχετε κάποια αντίρρηση για αυτό , όπως λέει και ο Ομορφοθωράξ : «Εκλιπαρώ τη συγ-γνώμη σας».
