Γράφει ο Κωνσταντίνος Παναγιώτου.
Οι φήμες έδιναν και έπαιρναν εδώ και αρκετό καιρό.
Οι περισσότεροι διαρρήγνυαν τα ιμάτια τους πως το Skyfall θα είναι το καλύτερο James Bond που έχει δει το φως ή μάλλον το σκοτάδι των κινηματογραφικών αιθουσών.
Άλλοι τονίζαν πως αν δεν είναι το καλύτερο της σειράς, τουλάχιστον κατέχει μία θέση μέσα στην πρώτη πεντάδα.
Ύστερα από την παρακολούθηση της νέας ταινίας του 007, μπορούμε να πούμε πλέον με σιγουριά πως η αλήθεια είναι εντελώς διαφορετική.
Το Skyfall δεν είναι η καλύτερη ταινία του James Bond.
Δεν διεκδικεί καν θέση στην πεντάδα.
Δεν μπορεί να συγκριθεί ούτε καν με τα πρόσφατα φιλμ της σειράς, Casino Royale και Quantum of Solace.
Η αλήθεια κυρίες και κύριοι είναι πως το Skyfall είναι μία κατηγορία μόνο του!
Η ταινία του Sam Mendes κατάφερε να ολοκληρώσει το ημιτελές έργο των δύο προαναφερθέντων.
Η ολοκλήρωση αυτού του έργου χαρίζει την αθανασία στο Skyfall καθώς θέτει εντελώς νέες βάσεις αναφορικά με το μυθικό πράκτορα.
Το μοτίβο «κυνηγάω τον κακό, τον σκοτώνω και κάνω σεξ με τη γυναίκα του» μας χαιρετάει και τη θέση του παίρνει ένα νέο, σαφώς πιο ενδιαφέρον.
Ο εξανθρωπισμός του James Bond λαμβάνει επιτέλους σάρκα και οστά αφήνοντας μας, το λιγότερο, εντυπωσιασμένους.
Πριν αναφερθούμε διεξοδικά όμως στην απομυθοποίηση του χαρακτήρα-δημιούργημα του Ian Fleming, οφείλω να σας κατατοπίσω σχετικά με την υπόθεση του πολυαναμενόμενου Skyfall.
Η ιστορία μας ξεκινά όπως τα περισσότερα έργα με πρωταγωνιστή τον 007.
Μία καταδίωξη λαμβάνει χώρα, με τον Bond (Daniel Craig, The Girl With the Dragon Tattoo) να βρίσκεται στο κατόπι ενός επαγγελματία δολοφόνου, του Patrice (ο Σουηδός Ola Rapace, σύζυγος - στα διαζύγια - με τη Noomi Rapace).
Η κατάληξη της εν λόγω εισαγωγικής περιπέτειας παρ’ όλα αυτά δεν θα είναι παρόμοια με τις αναρίθμητες αντίστοιχες του παρελθόντος.
Ο Bond όχι μόνο δεν συλλαμβάνει τον κακό, αλλά αντίθετα βρίσκεται να βυθίζεται στα νερά ενός ποταμού όντας πυροβολημένος από την Eve (κατά λάθος φυσικά).
Έχουν περάσει περίπου δέκα λεπτά ταινίας.
Στην αίθουσα δεν ακούγεται κιχ.
Πώς θα γινόταν άλλωστε από τη στιγμή που μόλις μάρτυρες δύο συγκλονιστικών γεγονότων.
Πρώτον, ο Bond, για πρώτη φορά στην καριέρα του αγνοείται και ουσιαστικά θεωρείται νεκρός και δεύτερον, παρατηρούμε με δέος την κυνική συμπεριφορά της M.
Για να καταλάβετε καλύτερα τι εννοούμε με τον όρο κυνική συμπεριφορά, αρκεί να αναφέρουμε πως η M είχε διατάξει από την αρχή της ταινίας, την εγκατάλειψη ενός αιμόφυρτου πράκτορα και τον πυροβολισμό εκ μέρους της Eve (με τα αποτελέσματα που περιγράφτηκαν παραπάνω) αν και η τελευταία είχε τονίσει πως δεν είχε καθαρό στόχο (ο πυροβολισμός προοριζόταν για τον δολοφόνο, ο οποίος εκείνη τη στιγμή πάλευε «αγκαλιά» με τον Bond.
Σε όλα αυτά προσθέστε και τους τίτλους της ταινίας υπό την μουσική υπόκρουση του «Skyfall» της Adele (ακούστε το ΕΔΩ) και έχετε ένα από τα καλύτερα intro της σειράς!
Ο 007 αναγκάζεται να επιστρέψει στο Λονδίνο όμως όταν μαθαίνει πως μία βομβιστική επίθεση έχει λάβει χώρα στην κτιριακή εγκατάσταση της MI 6.
Ο Bond θέτει εαυτόν και πάλι στις υπηρεσίες της M, μη γνωρίζοντας παρ’ όλα αυτά πως ο πρόεδρος της υπηρεσίας, Gareth Mallory (Raph Fiennes, Wrath of the Titans) έχει αναλάβει πλέον τα ηνία.
Κάπου εδώ παρατηρούμε μία κατάσταση η οποία είναι πολύ της μόδας τελευταία.
Γινόμαστε μάρτυρες της αρχής της πτώσης του ήρωα.
Όπως πολύ επιτυχημένα έπραξε το Dark Knight Rises και όπως (επίσης σωστά, ελπίζω) πάει να πράξει το Iron Man 3, παρακολουθούμε τον πάλαι ποτέ μυθικό και ατσαλάκωτο ήρωα να καταβαραθρώνεται και να πασχίζει να περάσει τα τεστ στα οποία τον υποβάλλουν οι ειδικοί της MI 6.
Ο νέος επιμελητής ή Q (Ben Whishaw, The Tempest) αναλαμβάνει τον εφοδιασμό του, με το νέο οπλοστάσιο όμως να περιλαμβάνει μόνο ένα ειδικό πιστόλι και ένα πομπό.
Ούτε Άστον Μάρτιν με πυραυλικό σύστημα, ούτε στυλό που εκρήγνυται, τίποτα. Δείγμα φυσικά των όσων θα ακολουθήσουν.
Ο 007 ρίχνεται εκ νέου στο κυνήγι του Patrice λοιπόν, ταξιδεύοντας στη Σαγκάη. Εκεί θα συναντήσει και την Severine (Berenice Marlohe), η οποία προστίθεται στο μακρύ κατάλογο με τα κορίτσια του Bond και αποτελεί την αφορμή για τη γνωριμία του Bond με τον Raoul Silva (Javier Bardem, Eat Pray Love).
Παρατηρώντας το σενάριο της ταινίας, αυτό που αμέσως μας κεντρίζει το ενδιαφέρον είναι το γεγονός πως από ένα σημείο και μετά, ο Bond παύει να είναι το κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας.
H Μ διεκδικεί κάτι που της άξιζε χρόνια τώρα, έναν πρωταγωνιστικό ρόλο στη σειρά αλλά και στην καρδιά του 007.
Όλα τα κορίτσια του Bond κάνουν στην άκρη για να ανοίξει η αυλαία για τη σημαντικότερη γυναίκα της σειράς, την εντολοδότη του ήρωα.
Ο ίδιος ο James, παραμερίζει τα cocktail martini, τα ακριβά κοστούμια και τα φανταχτερά αμάξια (αν εξαιρέσει κανείς τη ρετρό Aston Martin DB5, την οποία χρησιμοποιεί ως μέσο διαφυγής) προκειμένου να προστατέψει ότι πιο σημαντικό έχει σε αυτό τον κόσμο, την M.
Είναι πραγματικά απίστευτο το πώς καταφέρνει ο Sam Mendes να μετατρέψει τον καρδιοκατακτητή, ατσαλάκωτο, απόλυτα στυλάτο ήρωα του Fleming σε έναν κοινό θνητό, ο οποίος παλεύει για να κρατήσει στη ζωή έναν δικό του άνθρωπο.
Η συγκεκριμένη μεταμόρφωση μας συνεπήρε.
Μας ταξίδεψε σε μονοπάτια τα οποία δεν πιστεύαμε πως θα διαβούμε όταν ξεκίνησε η προβολή της ταινίας.
Η αλλαγή του «δέρματος» του 007 λειτούργησε απόλυτα ευεργετικά για τη ταινία.
Τα credits φυσικά για αυτό πιστώνονται στον Mendes αλλά και στον σεναριογράφο Neal Purvis.
Μιλώντας για τον Mendes, να προσθέσουμε πως η δουλειά του ήταν εξαιρετική.
Το πορτρέτο του νέου Bond οικοδομήθηκε ιδανικά και αρμονικά σε σχέση με την προηγούμενη εικόνα του, ενώ δεν έλειψαν και οι χορταστικές σκηνές δράσης σε συνδυασμό με τις φαρμακερές ατάκες εκ μέρους του πρωταγωνιστή αλλά και - της ευχάριστης έκπληξης της ταινίας - Javier Bardem.
Η σκηνή που μας εντυπώθηκε όμως στο νου και η οποία θα μας ταξιδεύει μέχρι την επόμενη ταινία του Βρετανού μυστικού πράκτορα, είναι εκείνη η οποία περιλαμβάνει ένα πλάνο της Aston Martin DB5 να αλωνίζει στους δρόμους το βράδυ εν μέσω της χαρακτηριστικής μελωδίας, την οποία και έχετε αρχίζει να μουρμουρίζετε ήδη…
Όσον αφορά τις ερμηνείες όμως, τα πράγματα δυσκολεύουν καθώς θα πρέπει να αποδώσουμε αρνητικούς χαρακτηρισμούς, εν αντιθέσει με τα προαναφερθέντα διθυραμβικά σχόλια.
Μάλιστα, από τη στιγμή που έχασε την ασπίδα του κομψού κοστουμιού και της ψυχρής πόζας, ο Άγγλος ηθοποιός έπεσε ακόμα περισσότερο στα μάτια μας.
Προσοχή αναφέρομαι στο πώς ερμήνευσε ο Craig μία κατά τα άλλα εξαιρετική ιδέα και όχι στην ιδέα αυτή καθ’ αυτή, ανάλυση - και μάλιστα εκτενέστατη - της οποίας προηγήθηκε.
Η Naomie Harris δεν μας τρέλανε κιόλας αλλά δεν ισχύει το ίδιο για τη Judi Dench.
Η M μας έχει συνηθίσει σε καλές ερμηνείες και ούτε αυτή τη φορά μας απογοήτευσε.
Στον αντίποδα, οι Ralph Fiennes και Berenice Marlohe δεν πρόσφεραν κάτι συγκλονιστικό στη ταινία.
Η ευχάριστη έκπληξη του φιλμ ακούει στο όνομα Javier Bardem.
Ο κακός της υπόθεσης μας κέρδισε με την ερμηνεία του ενώ μας χάρισε αρκετές στιγμές γέλιου, με τις απίστευτες κινήσεις και ατάκες του.
Επική η προσπάθεια να «ξελογιάσει» τον Bond (εξίσου επική και η απάντηση του τελευταίου).
Εν κατακλείδι οφείλω να αναγνωρίσω πως ο Mendes κατάφερε το αδιανόητο!
Η πλήρης απομυθοποίηση του ήρωα δεν πέφτει από τον ουρανό (skyfall) αλλά προσγειώνεται ομαλά στο χώρο τον οποίο είχαν προλειάνει τα Casino Royale και Quantum of Solace.
Το Skyfall μας άρεσε (όλους στο FilmBoy, απ'όσο γνωρίζω) υπερβολικά πολύ.
Φτάσαμε μάλιστα στο σημείο να ευχόμαστε να μην ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, η κλασσική υπόσχεση των συντελεστών στους τίτλους τέλους: «Bond will be back»!
Στις αίθουσες από 1η Νοεμβρίου.
Skyfall trailer 2 από FilmBoy-gr
