Γράφει ο Kostas Tsokos.
Επτά ταινίες μάς προσέφερε η πρώτη περίοδος του "double O seven", με τις πρώτες τρεις να δίνουν τη βάση για ό,τι άλλο ακολούθησε στο franchise αλλά και στο γενικότερο είδος των κατασκοπικών ταινιών δράσης.
Όλα ξεκίνησαν όταν ο Albert R. Broccoli διάβασε τα μυθιστορήματα του Ian Flemming και όπως ξέρει να κάνει κάθε δαιμόνιος παραγωγός, οσφρήστηκε αμέσως υλικό για κινηματογραφική μεταφορά ή αλλιώς μια ακόμα κότα για να κάνει τα χρυσά αυγά.
Τελικά κρατούσε χρόνια η-χολιγουντιανή-κολώνια του να προσπαθείς να βρεις ιδέες μέσα από τη λογοτεχνία, τα μυθιστορήματα και τα κόμικ.
(σ.σ.: απλά σήμερα κράζουμε περισσότερο, γιατί συμβαίνει στον υπερμέγιστο βαθμό)...
Ο Broccoli τα βρήκε με τον Ian Flemming, αλλά το θέμα σκόνταφτε στα δικαιώματα τον βιβλίων, που είχαν πουληθεί στον Καναδό Harry Saltzman.
Αυτό φυσικά δεν πτόησε τον Broccoli, ο οποίος ξεκίνησε συζητήσεις και με τον Saltzman και κάπως έτσι εγένετο το 1961, η παραγωγός εταιρεία πίσω από κάθε James Βοnd, Εon Productions.
H επιλογή του Sean Connery δεν ήταν η πρώτη, όσο κι αν σήμερα μας έρχεται άμεσα στο νου όταν ακούμε το ονοματεπώνυμο James Bond.
Θέλοντας να προσδώσουν έναν χαρακτήρα που έκλεινε περισσότερο σε αριστοκρατικών τρόπων τζέντλεμαν, αρχικά είχαν δώσει το ρόλο σε ένα μοντέλο, αλλά ευτυχώς βρήκαν το πρόσωπο που αναζητούσαν στον Σκωτσέζο ηθοποιό.
Ο Sean Connery είπε "Yes", ακολούθησε ο Dr...No και τα υπόλοιπα...είναι απλά ιστορία!
DR. NO (1962) του Terence Young
...Sean Connery: "Bond...JAMES BOND."
'Casino Royale' το πρώτο βιβλίο, Dr No η πρώτη ταινία και ταυτόχρονα πρώτη εμφάνιση του Connery.
Στο κινηματογραφικό του ντεμπούτο, ο πράκτωρ 007 βρίσκεται στην Τζαμάικα αναζητώντας τα αίτια για τον θάνατο ενός συναδέλφου του.
Όλα αυτά θα τον οδηγήσουν στον μυστηριώδη και παρανοϊκό...γερμανοκινέζο επιστήμονα Dr No (Joseph Wiseman), o οποίος μέσα από την υπόγεια βάση του (και τα μηχανικά του χέρια) σχεδιάζει να κατακτήσει τον κόσμο, τερματίζοντας το διαστημικό πρόγραμμα των ΗΠΑ με ένα μυστικό όπλο.
Πως λέμε δράση, γκάτζετ, εισαγωγή, μουσικό θέμα, τραγούδι, υπερβολικά εξεζητημένοι κακοί;
Ε...καμία σχέση!
Εδώ είχαμε την τζειμσμποντική συνταγή στην πιο πρώιμη μορφή της, με μια απλή αφήγηση ίσως λίγο υπερβολικά αργή, περιορισμένο χώρο δράσης αλλά με τον χαρακτήρα του Bond, όπως τον φαντάστηκαν οι παραγωγοί, να δηλώνει παρόν (αν και με λιγότερο χιούμορ).
ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΤΟ ΞΑΝΑΔΕΙΣ;
Βεβαιοτάτως!
Ένας Sean Connery στον πιο εμβληματικό ρόλο της καριέρας του, ο πιο γοητευτικός, κλασάτος και ταυτόχρονα κυνικός πράκτορας και ένας από τους πιο χαρακτηριστικούς του είδους, στα κινηματογραφικά χρονικά.
Και αυτή η Ursula Andress, που την ποθούσαν όλοι οι...άντρες, στην πιο καυτή και διαχρονική εμφάνιση όλων των Bond girls, να αναδύεται σαν γοργόνα μέσα από τη θάλασσα με αλά 60's χυμώδεις και sexy καμπύλες και φυσικά all time classic μπικίνια και εις τους αιώνες των αιώνων...αμήν!
Eπιπλέον, εδώ πέρα πρωτοεμφανίστηκαν οι "Μ" και Moneypenny, το χαρακτηριστικό σμόκιν του James, η αδυναμία στα βότκα μαρτίνι, τα χαρτιά και φυσικά...στις γυναίκες, ειδικά με κείνο το αξέχαστο βλέμμα του όταν αντίκρυζε την...Honey Ryder της Ursula Andress.
Ίσως είναι από τις λίγες φορές που η πρώτη δεν είναι και η καλύτερη, αλλά χωρίς Dr No θα είχαμε το χάος...θα είχαμε το τίποτα.
Hints: αρχικά ήταν να μεταφερθεί ως πρώτη ταινία το 'Thunderball' αλλά δεν είχαν εξασφαλίσει ακόμη τα δικαιώματα.
Μόνο αυτό και το εκτός σειράς Never Say Never ΔΕΝ ξεκινούν με την παραδοσιακή μποντική εισαγωγή.
FROM RUSSIA WITH LOVE (1963) του Terence Young
Αυτή τη φορά καλείται να βοηθήσει την σοβιετική υπάλληλο Tatiana Romanova να το σκάσει στην Τουρκία και μαζί θα προσπαθήσουν να ανακτήσουν μια σοβιετική συσκευή κρυπτογράφησης, που είχε κλαπεί από την οργάνωση SPECTRE.
Μόνο που όλο αυτό αποδεικνύεται τελικά παγίδα που του έστησαν οι Σοβιετικοί και η SPECTRE, προκειμένου να εκδικηθούν τον Bond για τον θάνατο του Dr. No.
ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΤΟ ΞΑΝΑΔΕΙΣ;
Αν αξίζει λέει;
...ΘΕΛΕΙ ΚΑΙ ΡΩΤΗΜΑ;
Ανεβασμένο μπάτζετ, πιο περιπετειώδες σαν ταινία αλλά ταυτόχρονα συγκρατημένο όπου χρειαζόταν, με μια ατμόσφαιρα πιστή στο αυθεντικό κατασκοπικό κλίμα του βιβλίου και ένα χιτσκοκικό σασπένς να διατρέχει το πανέξυπνο σενάριο.
Αριστοτεχνικές σεκάνς δράσης, με αυτήν του τρένου να συναρπάζει ακόμα και σήμερα, την προσπάθεια στραγγαλισμού του Bond μόλις δύο λεπτά από την έναρξη της ταινίας και τις μάχες με ελικόπτερο και τους τσιγγάνους παλαιστές.
Κακός, η μακάβρια απειλή του Robert Shaw που άκουγε στο όνομα Red Grant και κορίτσι η σέξι Daniela Bianchi ως Tatiana Romanova που σε έκανε να θες να γυρίσεις πίσω να την βρεις, με μια χρονομηχανή.
Συμπερασματικά, εξίσου σοβαρό, σκοτεινό αλλά και χιουμοριστικό όπου χρειαζόταν, πάνω απ'όλα είχε μια ιστορία να σου διηγηθεί, με εξαιρετικές ερμηνείες απ'όλους τους συντελεστές, πρωταγωνιστές και δευτεραγωνιστές.
Παραμένει μία από τις καλύτερες αν όχι η καλύτερη της σειράς, (εδώ πέφτει debate με Goldfinger) αποτελώντας ακόμη υπόδειγμα για τη μυθολογία του 007, χτίζοντας επακριβώς τη συνταγή που θα ακολουθούσε ολόκληρη τη σειρά.
Hints: πρώτη φορά που έπαιξε το μουσικό θέμα του John Barry στους τίτλους αρχής και φυσικά η χαρακτηριστική εισαγωγή δράσης πριν από το κύριο κομμάτι της ταινίας, συνοδεία του πρώτου τραγουδιού (σ.σ.: εδώ με το ομώνυμο από τον Matt Monro).
Είχαμε και την πρώτη εμφάνιση της οργάνωσης SPECTRE, αλλά και του "Q" με έναν Desmond Llewelyn που έμελλε να μείνει ως ένας από τους μακροβιότερους σταθερούς ηθοποιούς/χαρακτήρες σε οποιοδήποτε franchise.
Περάσανε 18 ολόκληρα λεπτά για να δούμε τον Bond και όταν τον είδαμε άκουγε στο ραδιόφωνο...το τραγούδι της ταινίας!
GOLDFINGER (1964) του Guy Hamilton
Auric Goldfinger: "No, Mr. Bond...I expect you to DIE!"
Μετά την λίγο βαρετή για τα σημερινά δεδομένα και πρώιμη εισαγωγή με τον Dr No και το υπέροχο From Russia With Love, o Τerence Young παρέδωσε τα ηνία στον Guy Hamilton.
Αν η προηγούμενη ταινία καθόρισε το στυλ της σειράς, ετούτη εδώ το επισφράγισε μιας και όλα τα στοιχεία είχαν εγκαστασταθεί στο έπακρον με την πρέπουσα δοσολογία, μετατρέποντας την θέαση του Goldfinger σε μια περισσότερο νευρώδη, διασκεδαστική και έντονη εμπειρία.
Αποτέλεσμα, η ιδανική τζειμσμποντική συνταγή και αδιαμφισβήτητα η πιο γνωστή και πιο δημοφιλής ταινία του 007, ακόμα και για τους μη φαν του.
Θες ο τίτλος του, θες το επικά ερωτικό και εκφραστικό τραγούδι της Shirley Bassey που έδενε άριστα με το μουσικό θέμα, θες που ήταν ΤΑΙΝΙΑΡΑ...όπως και να το κάνουμε;
ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΤΟ ΞΑΝΑΔΕΙΣ;
Και μια και δυο και 23 φορές άμα λάχει, όσες και οι ταινίες του Bond στο σύνολο τους.
Ο Connery στα καλύτερα του, πιο ταιριαστός από ποτέ στο ρόλο, πολύ απλά έπιασε εξαρχής τον χαρακτήρα του Bond, αφήνοντας τους υπόλοιπους να ακολουθούν για πάντα (σ.σ.: κάτι που το έχουν παραδεχτεί και οι ίδιοι)
"Έλα pussy στον τόπο σου", μονολογείς ακόμη με την...Pussy Galore (Honor Blackman) ένα κυριολεκτικά...χρυσό κορίτσι, ανατριχιαστικός ο ομώνυμος κακός του Gert Frobe, με τη μανία του για πολύτιμο μέταλλο.
Ο πιο χαρακτηριστικός ήταν το υπαρχηγόπουλο...Oddjob με την λεπιδοφόρα και καθόλου...ελπιδοφόρα καπελαδούρα του, που τον υποδύθηκε ο Ασιάτης πρώην Ολυμπιονίκης της άρσης βαρών, Harold Sakata και σε...σακάτευε μονομιάς (σ.σ.: ε, τόσες ατάκες είχε η ταινία, να μην πετάξω κι εγώ κολλητές τις τσωκοκαμμενιές μου;)
Απόλυτα highlights το πρώτο ουσιαστικά αμαξοειδές κυνηγητό, με την Aston Martin να εξαπολύει λάδια, καπνούς και...ανθρώπους από τα καθίσματα τους!
Αξέχαστη και η σκηνή με το όπλο-λέιζερ του αδίστακτου Goldfinger που ετοιμαζόταν να κόψει στα δύο τον Bond και τον...ανδρισμό του και φυσικά δεν θα ξεχάσουμε ποτέ τις άπειρες ατάκες, σε μια ταινία που το χιούμορ ήταν έξυπνα περασμένο, πριν καταλήξει η συνταγή στα υπερβολικά αυτοπαρωδιακά στοιχεία.
Με λίγα λόγια, ήταν η ταινία στην οποία πάτησε περισσότερο από ποτέ κάθε επόμενο φιλμ και συνδύαζε υπέροχα το ευφυές χιούμορ, έναν αδίστακτο κακό και την κοσμοπολίτικη περιπέτεια κατασκοπικής δράσης.
Hints: Για πρώτη φορά είδαμε την μεγαλύτερη μορφή της εισαγωγής που δεν επηρέαζε την πλοκή της υπόλοιπης ταινίας, αλλά και μια εκτενέστερη χρήση των γκάτζετ.
Η πρώτη εμφάνιση της κλασικής Aston Martin DB5 έμελλε να κρατήσει μέχρι και το φετινό Skyfall (!), ασχέτως ποιων άλλων αμαξιών οδήγησε ενδιάμεσα.
Η ταινία ήταν η πρώτη της σειράς που κέρδισε Όσκαρ, εν προκειμένω για ηχητικά εφέ, ενώ οι κριτικές που είχε λάβει ήταν εξ ολοκλήρου θετικότατες.
Ο γράφων δεν μπορεί παρά να συμφωνήσει τα μάλα, παραμένοντας η πρώτη ταινία από τις παλιές που θυμόταν καλύτερα, με όλες αυτές τις σκηνές να έχουν εντυπωθεί για χρόνια στο νου.
THUNDERBALL (1965) του Terence Young
4η φορά για τον Sean Connery, επιστροφή του σκηνοθέτη των δύο πρώτων ταινιών Τerence Young μετά από το διάλειμμα του Goldfinger και επιστροφή της οργάνωσης SPECTRE μετά το From Russia With Love.
Εδώ η σειρά αρχίζει να παίρνει ξεκάθαρη ροπή προς την κλασική μανιέρα του franchise, με την πλοκή να περιστρέφεται γύρω από τη δράση, τα γκάτζετ και τα εφέ, εξυπηρετώντας δηλαδή τις όσο πιο εντυπωσιακές τοποθεσίες και κασκάντες ενώ και το χιούμορ άρχιζε να δείχνει εντονότερα τα πρώτα σημάδια αυτοπαρωδιακής διάθεσης.
ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΤΟ ΞΑΝΑΔΕΙΣ;
Βεβαίως!
Γι'αυτό που είναι, παραμένει μία από τις καλύτερες Bond περιπέτειες, καλοκουρδισμένο και φουλ ψυχαγωγικό και η πιο επιτυχημένη εισπρακτικά από τις ταινίες του Connery, με τον τελευταίο να διαθέτει περισσότερη αυτοπεποίθηση από ποτέ.
Αξιομνημόνευτος κακός στο πρόσωπο του μονόφθαλμου Largo (Adolfo Celi), που δεν έφτανε τους προηγούμενους αλλα ήταν απείρως ανώτερος από αρκετούς που ακολούθησαν.
Όσο για τη δράση, εδώ είδαμε σούπερ jetpack στην αρχή και μια αντίστοιχη βάρκα στο φινάλε αλλά και μία από τις καλύτερες σεκάνς δράσης της σειράς, στην εισαγωγή πριν τους τίτλους αρχής.
Θέλετε και περιγραφή;
Ο Bond βρίσκεται στην υποτιθέμενη κηδεία ενός πράκτορα της SPECTRE και μπαίνοντας σε ένα δωμάτιο της εκκλησίας για να παρηγορήσει την χήρα (σ.σ.: όχι που θα έχανε ευκαιρία ο 007!), της ρίχνει μια...γροθιά στο πρόσωπο!
Όπως καταλάβαμε αμέσως, ήταν άντρας μεταμφιεσμένος και συνεχίζαμε να τους παρακολουθούμε να πλακώνονται, πετάγοντας ο ένας στον άλλον από μαχαίρια, πιάτα και βάζα έως...ρολόγια, κουρτίνες, ντουλάπια και διαφόρων ειδών έπιπλα, για να έρθει κάπου εκεί το επικό jet pack, με το οποίο απέδρασε ο Bond.
Και φυσικά σε όλη αυτή τη συμπλοκή, ο άντρας συνέχιζε να είναι ντυμένος...γυναίκα, κάτι που έκανε τη σκηνή ακόμα πιο ευχάριστα τραγελαφική.
Aξέχαστη και η στιγμή όπου η Claudine Auger βρίσκεται στο μπάνιο και ζητώντας από τον Bond κάτι για να βάλει πάνω της, αυτός της δίνει τα...παπούτσια στο χέρι (δες τη σκηνή ΕΔΩ).
Οι υποβρύχιες σκηνές-μάχες εξακολουθούν όμως να διχάζουν καθώς ήταν μεν καλογυρισμένες αλλά τραβούσαν υπερβολικά σε διάρκεια και επιπλέον δυσκολευόσουν να διακρίνεις τι γινόταν.
Σε γενικές γραμμές, χειρότερο από τα τρία πρώτα, αλλά πολύ καλύτερο από τα επόμενα του Connery και τα πρώτα του Roger Moore, με ικανοποιητική εναλλαγή αργών και γρήγορων ρυθμών.
Παραμένει η πιο πετυχημένη εισπρακτικά της Connery περιόδου και ενώ ξεφεύγει αισθητά από το λογοτεχνικό πνεύμα των βιβλίων μεταπηδώντας στην μανιέρα γκάτζετ-εφέ-τοποθεσίες-χιουμοράκι, αποτελεί σίγουρα μία από τις καλύτερες μιας συνταγής που έκανε τον Bond πιο οικείο στο ευρύ κοινό.
Hints: για πρώτη φορά εισήχθη η συνταγή των τριών bond girils ανά ταινία, με την hot και χυμώδη Claudine Auger ως Domino να καταλήγει στην αγκαλιά του Bond, την Luciana Paluzzi ως κακιά femme-fatale Fiona Volpe και την Martine Beswick ως Paula Caplan ή αλλιώς η σύμμαχος που δεν θα την έβγαζε καθαρή μέχρι τέλους.
Η πρώτη ταινία της σειράς που ξεπέρασε σε διάρκεια τις δύο ώρες.
Κέρδισε Όσκαρ Οπτικών Εφέ.
Bond τραγούδι, το ομώνυμο από άλλη μια φίρμα της εποχής, τον Tom Jones.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...
ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ ΤΟ 1ο ΜΕΡΟΣ
ΚΑΙ ΕΔΩ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ
1.jpg)
